Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Τρεξιμο στον χιονισμενο Υμηττό

απο τη στιγμη που ακουσα για  χιονια στην Αττικη αυτο το σαββατοκυριακο αρχισα να ετοιμαζομαι για τις εξορμησεις. Ετοιμαζομαι τροπος του λεγειν γιατι Σαββατο καταφερα να φτασω στο βουνο με φωτογραφικη που δεν ειχε μπαταρια. Μπορει να μην μπορω να μοιραστω λοιπον τις ομορφες εικονες του Σαββατου αλλα ευχαριστηθηκα ενα πολυ ωραιο τρεξιμο, με το χιονι να πεφτει. Φαινεται παντως πως αρκετοι φιλοι δρομεις ειχαν την ιδια ιδεα και ειδα ωραια βιντεο και φωτο απο προπονησεις μεσα στη Σαββατιατικη χιονοπτωση. Την Κυριακη (με μπαταριες γεματες πια) ο ουρανος ειχε καθαρισει, το χιονι το εβρισκες λιγο πιο ψηλα και αρκετος κοσμος και δρομεις ειχαν ανεβει στο βουνο να χαρουν το χιονι και την πεντακαθαρη παγωμενη μερα που συνηθως ακολουθει την εντονη χιονοπτωση. Εντελει παρασυρθηκα και ετρεξα παραπανω απο οτι υπολογιζα αλλα δεν ηταν ευκολο να αντισταθω να ανεβω λιγο πιο ψηλα οπου ηταν το χιονι.

ανεβαινοντας το 5




μια αρκετα γρηγορη τεχνικη καταβαση αλλα χρειαζονται ... δραμαμινες για να το παρακολουθησει καποιος









στο τελος της επομενης κατηφορας συνανταω δευτερη φορα την Gaby και τον Γιαννη αλλα περισσοτερο ακουγονται παρα  φαινονται λογω... αγαρμποσυνης :-)





Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

επιστροφη στη δραση

Για καποιο λογο η περυσινη μεγαλη ξεκουραση μετα το Mont Blanc δεν φανηκε να μου βγαινει σε καλο με πολλους τραυματισμους μολις ξεκινησα το τρεξιμο. Προφανως δεν εφταιγε η ξεκουραση αλλα τα χιλιομετρα ολης της χρονιας αλλα οπως και να εχει για εφετος αποφασισα μικροτερη ξεκουραση. 2-3 εβδομαδες και ενδιαμεσα εκανα και ενα ελαχιστο  jogging για να μη... σκουριαζουν τα ποδια. Εδω και λιγες εβδομαδες εχω ξεκινησει σιγα σιγα παλι τις προπονησεις. Ο Υυμηττος ηταν υπεροχος το τελευταιο διαστημα με τον καλο καιρο και τωρα ειμαι ετοιμος για ομορφες εξορμησεις αυτο το σ/κ  μεσα στα πρωτα χιονια.
Αυτο που μενει ακομα ανοιχτο ειναι οι στοχοι για το 2011. Θα ηθελα οπως εχω ξαναγραψει να μπορω να πηγαινω σε ενα μεγαλο αγωνα στο εξωτερικο καθε χρονο (και εκει ειναι πολλοι οι υποψηφιοι και ονειρεμενοι στοχοι) αλλα εφετος μαλλον θα αναγκαστω να μαζευτω καπως οικονομικα. Οποτε πιθανοτατα μενουμε Ελλαδα με τους γνωστους αγαπημενους αγωνες εκτος και αν προκυψει κανενα...Σπαρταθλο που εχει αρχισει να τριγυριζει στο μυαλο μου, μετα απο την εντονη προτροπη πολλων φιλων. 240 χιλιομετρα ΑΣΦΑΛΤΟΥ μου φανταζει αυτη τη στιγμη σαν εφιαλτης αλλα αν το δουλεψω λιγο με το ...μυαλο ισως παρω τελικα τη μεγαλη αποφαση. Προς το παρον απολαυστικο τρεξιμο χωρις στοχους.

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Ωρα για παρτι........(Κλασικος Μαραθωνιος Αθηνας)

Ειχα να τρεξω σε καθαρα ασφαλτινο αγωνα (ο Αεθλιος βεβαια εχει πανω απο 50% ασφαλτο) πανω απο δυο χρονια.  Το εορταστικο κλιμα όμως για τα 2500 χρονια απο τη μαχη του Μαραθωνα και ο επετειακος χαρακτηρας του φετινου μαραθωνιου της Αθηνας φαινεται επιασε και εμενα και ετσι δεν ελειψα απο αυτον τον αγωνα. Εντελει δεν το μετανιωσα καθολου.Ηταν ενα πολυ ωραιο παρτι! Ειναι αστειο και παραλληλα ενδιαφερον οτι λιγότερο απο τρεις εβδομαδες μετα απο τον πλεον μοναχικο και ενδοσκοπικο αγωνα οπου εισαι συνεχως απεναντι στον εαυτος σου βρεθηκα στον πιο 'κοσμοπολιτικο' και κοινωνικο αγωνα τουλαχιστον για τον ελλαδικο χωρο. Και επειδη στη ζωή υπαρχει και η αναγκη να τα βρεις με τον εαυτό σου αλλα και η αναγκη για κοινωνικοτητα πρεπει να πω οτι τελικα το ευχαριστηθηκα ανελπιστα πολυ. Καθως δε δεν ειχα ιδιαιτερες απαιτησεις ως προς το χρονο το απολαυσα οσο περισσοτερο μπορουσα.
Δυστυχως Σαββατο μεσημερι δουλευα  αλλα πηρα μια δοση απο το κλιμα παρτι που ειχε δημιουργηθει στο Ζαππειο το πρωι μαζι με τα φιλαρακια τον Βαγγελη τον Μπακα και τον Παναγιωτη επονομαζομενο και "καψουλι". Αφου μιλησαμε με πολλους συναθλητες και φιλους στον καταμεστο χωρο της εκθεσης, καναμε τις βολτες μας και ηπιαμε το καφεδακι μας στον Κηπο. Το βραδι παστα- παρτι στο φιλοξενο σπιτι του Γιαννη του Γερμακοπουλου.
Πιθανοτατα απο τους αγωνες που εχω τρεξει ήταν αυτος με το λιγοτερο προαγωνιστικο αγχος. Πολυ γελιο και καλη διαθεση το πρωι στο αυτοκινητο για Μαραθωνα με το καψουλι καi τον φιλο μου τον Οσβαλντ. Καταπληκτικος καιρος στο Μαραθωνα. Μετα απο δυο χρονια βρισκομαι ξανα στην εκκινηση αυτου του αγωνα και ο κοσμος ειναι προφανως πολλαπλασιος. Βλεπω πολλους φιλους αλλα και πολλους που ηθελα να δω δεν τα καταφερνω. Λογω μπλοκ στο οποιο ειμαι τοποθετημενος χανομαι με το "καψουλι" και τον Βαγγελη. Ξεκιναω ομως με τον Γιαννη και τη Δημητρα, ενω πιο διπλα ειναι ο Δημητρης ο Καζουρης  με την Δημητρα και  πιο διπλα o Περικλεους. Βουνισια παρεα. Ξεκιναμε αργα οπως ειναι φυσικο. Ο κοσμος πολυς γεματος ενθουσιασμο. Στον Τυμβο οι θεατες ειναι πολυ περισσοτεροι απο οτι τις προηγουμενες φορες αλλα εκει που αντιλαμβανομαι οτι εφετος ολα ειναι διαφορετικα στον αγωνα ειναι στη Νεα Μακρη. Εκει που καποτε περιμενανε λιγοι ανθρωποι εφετος ειναι μια ατελειωτη σειρα με ανθρωπους και απο τις δυο πλευρες του δρομου. Μεγαλη διαφορα και στη συμπεριφορα. Μεγαλος ενθουσιασμος, οικογενειες με παιδια που ζητωκραυγαζουν ολον τον κοσμο και απλωνουν τα χερια για να κανουν high 5 με τους αθλητες. Απο εκει και περα σε καθε οικισμο τα ιδια. Ακομα και σε σημεια οπου δεν ειχε οικισμους αλλα εφταναν δρομοι ειχε μαζευτει κοσμος. Ειχες καποιες στιγμες την αισθηση οτι δεν ετρεχες στην Ελλαδα, σιγουρα οχι οπως την ηξερες. Ειχα μπει μεσα στο κλιμα και εγω. Φωναζα  γελαγα και επαιζα με τον κοσμο συνεχεια. Απο τον ενθουσιασμο ετρεχα συνεχεια κατω απο 5'/χλμ, και πολυ πιο ανετα απο οτι το φανταζομουνα. Καπου μετα τον ημιμαραθωνιο εφτασα τον Βαγγελη και τον Παναγιωτη οι οποίοι πηγαιναν καπως πιο συνετα. Εκατσα μαζι τους για να τους ...χαλασω την ησυχια. Πηγαμε  αρκετα ευχαριστα χιλιομετρα ολοι μαζι παρεα.  Στο Σταυρο ο κοσμος εχει κατακλυσει τη γεφυρα και σου δινει την τελικη ωθηση για την τελευταια ανηφορα. Το καψουλι ειχε αρχισει να κουραζεται απο ενα σημειο και μετα αλλα αρκουσε να συναντησουμε μια ομορφη παρουσια στο δρομο για να ...αναζωογονηθει. Απο καποιο σημειο και μετα στην κατηφορα εγω με τον Βαγγελη φυγαμε πιο μπροστα. Πηγαιναμε αρκετα γρηγορα πια, στα ορια να γινει επιπονο αλλα με τιποτα δεν εφευγε ο ενθουσιασμος. Περναγαμε συνεχεια κοσμο πια και συναντησαμε πολλους φιλους. Στην τελικη  ευθεια στην Ηρωδου του Αττικου συναντησαμε και τον Οσβαλντ και ετσι οι τρεις μας συνεχισαμε αναμεσα στον πολυ κοσμο για την εισοδο στο σταδιο.

Και εκει ο κοσμος πολυ περισσοτερος απο αλλες φορες. Να τερματιζεις μεσα σε μια τετοια ατμοσφαιρα στο Καλλιμαρμαρο σταδιο παρεα με δυο πολυ καλους φιλους. Θελει πολλα περισσοτερα ενας ερασιτεχνης αθλητης; Αναμεσα στους θεατες και η αδελφη μου  με την ανηψουλα μου αγκαλια. Ετσι για να ειναι πιο...γλυκια η αποκατασταση στις κερκιδες. Του χρονου ελπιζω θα μπορει να φωναζει και ...θειε. Το ερωτημα ειναι του χρονου θα εχει διατηρηθει το ιδιο κλιμα στον αγωνα ή σε καμια ...500αρια χρονια παλι? Πιστευω ότι ολο και κατι θα μεινει και εξαλλου δεν ειναι ωρα για μεμψιμοιρία. Οποτε, αντε και του χρονου!!!

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Rout 1OOmiler

Παει και αυτο. Μετα τον αγωνα στη Ροδοπη επεσε λιγο ... σιγη ασυρματου λογω της δουλειας που με περιμενε. Παρόλα αυτα ρουφουσα με μανια τις περιγραφες των συναθλητων μου στο a-z.gr θελοντας να κρατησω λιγο περισσοτερο τα ωραια συναισθηματα που εζησα. Εντελει η αναρτηση ολοκληρωθηκε αφου ετρεξα αλλον ενα αγωνα (την Κλασικη) αλλα επιτελους ηρθε η ωρα να δωσω και εγω το δικο μου τονο.
Για μια ακομα φορα σταθηκα ευτυχης στην παρεα. Με τον Βαγγελη Μπακα, τον Χρηστο Μασουρα και τον συνηθη υποπτο Γιαννη Γερμακοπουλο διασχισαμε το μεγαλυτερο μερος της ηπειρωτικης Ελλαδας για να βρεθουμε απογευμα Πεμπτης στην πανεμορφη φθινοπωρινη Ροδοπη. Φθινοπωρινη ημερολογιακα γιατι για εκεινο ειδικα το Σαββατοκυριακο μας φυλαξε τις πρωτες χειμωνιατικες θερμοκρασιες!!! Τακτοποιηθηκαμε στο ανετο καταφυγιο του Λειβαδιτη και φυγαμε για το δασικο χωριο οπου ηταν το κεντρο του αγωνα. Το κλιμα εκει υπεροχα ζεστο. Οι αθλητες ειχαν αρχισει να μαζευονται και ειχε δημιουργηθει μια μικρογραφια ολυμπιακου χωριου καθως οτι και να εκανες ήσουνα αναμεσα σε φιλους και συναθλητες. Πηραμε τα νουμερα μας (μαζι με ενα πολυ ωραια δωρο εκπληξη, μια  τσαντα με υδροδοχειο της Quechua), φαγαμε τις μακαροναδες μας, και κατσαμε όλοι μαζι για την τεχνικη ενημερωση.
Η αναμνηστικη φωτο  απο την παραλαβη των αριθμων και των δωρων με τον Χρηστο και τον Λαζαρο. (φωτο Β. Μπακας)
Η προβλεψη για τον καιρο ελεγε πολυ κρυο αλλα μαλλον γλιτωναμε τις βροχες που ηταν ο μεγαλυτερος μου φοβος. Στο τελος οι συνηθισμενες κουβεντες, τα πειραγματα και τα αστεια πριν παμε στα δωματια για τις τελευταιες ετοιμασιες και την ξεκουραση πριν τη μεγαλη μαχη. Πεσαμε πολυ νωρις στα κρεββατια και ο υπνος αργησε λιγο να ερθει αλλα εντελει ηταν ικανοποιητικοτατος για την περισταση. 3.30 ηδη ετοιμαζομασταν και κατα τις 4.30 φτασαμε στο δασικο χωριο οπου φαγαμε πρωινο μαζι με ολους τους συναθλητες. Λιγο αργα ειναι η αληθεια και το καταλαβα αυτο τρεχοντας με γεματο το στομαχι στο αρχικο σταδιο του αγωνα. .
Λιγα λεπτα πριν την εκκινηση μαζεμενοι ολοι μαζι, καμια 50ρια τρελοι. Κανει κρυο αλλα εχει ξαστερια. Καθολου ασχημα, το κρυο δεν πολυπειραζει, το να τρεχεις βρεγμενος ως το κοκκαλο ειναι που θελω να αποφευγω. Η αγωνια αναμικτη με ανυπομονησια ειναι διαχυτη. Τελευταια λογια απο τον Λαζαρο και φυγαμε. Οπως ειναι το φυσιολογικο ο Νικος ο Σιδεριδης με τον Αλεξη Γκουνκο φευγουν μπροστα στην ευκολη κατηφορα με τον Θοδωρη τον Πολυχρονιδη λιγο πιο πισω. Οι υπολοιποι ξεκιναμε μαλλον επιφυλακτικα, ισως πολυ επιφυλακτικα καθως εγω που συνηθως ξεκιναω αργα βρισκομαι μονος τεταρτος. Αμεσως ομως καταλαβαινω οτι τα ποδια μου ειναι αρκετα βαρια. Δεν ξερω αν φταιει ο αγωνας στα Πυρηναια ή επρεπε να τρεξω λιγοτερο και να ξεκουραστω περισσοτερο στο ενδιαμεσο των δυο αγωνων (πιθανοτερο το 2ο) αλλα αμεσως καταλαβαινω οτι πρεπει να το παρω ηρεμα. Ενα ενιαιο γκρουπ φτανουμε στο τελος του χωματοδρομου στο 7ο χλμ και λιγο μετα βρισκουμε και τον Θοδωρη που ...ψαχνεται στα μονοπατια του Λειβαδιτη. Παω πολυ ηρεμα στην τεχνικη κατηφορα του Θεολογου καθως καταλαβαινω οτι αυτου του ειδους οι κατηφορες, μπορει να ειναι η χαρα του ορεινου τρεξιματος αλλα ειναι και οι πιο επιπονες για τους τετρακεφαλους μου (ευτυχως δεν εχει παρα πολλες ο αγωνας). Ο Βαγγελης ο Μπακας με τον Θοδωρη φευγουν μπροστα ακολυθει ο Kugota και λιγο πισω εγω με τον Χρηστο τον Μασουρα. Λιγα χιλιομετρα πιο κατω πρεπει να περασουμε ενα ποταμι απο μεσα. Εχω προετοιμαστει με 2 σακουλες για να γλιτωσω τα ποδια μου απο το βρεξιμο και την πιθανοτητα φουσκαλας αλλα μεχρι να φτασω εκει εχω ηδη βραχει πεφτοντας μεσα στο νερο καθως περνουσα δυο ευκολα ρυακια. Tο κολπο με τις σακουλες επιασε αλλα ο αθλητης...βραχηκε. Εχω τα διαολια μου με τον εαυτο μου. Kαπου εκει χωριζουμε με τον Χρηστο, λιγο μετα περασα και τον Kugota και δεν ξαναειδα αλλο αθλητη μεχρι τον τερματισμο. Ουτε περασα ουτε με περασαν.Απολυτη μοναξια για περιπου 27 ωρες!! Την ψιλοφανταζομουνα μια τετοια εξελιξη αλλα οχι σε τετοιο... ακραιο βαθμο.Η αληθεια ειναι ομως οτι το να τρεχω μονος ποτε δεν με πειραξε και ουτε μπορω να πω οτι με επηρεασε αυτη η εξελιξη. Στην Πρασιναδα αλλαξα καλτσες (ειχα προνοησει για αυτο παρα την τακτικη ελαφρυας τσαντας) και συνεχισα ανανεωμενος. Μιλωντας για τσαντα οι ανησυχιες μου αν επαρκουσαν τα 1.2 λιτρα υγρων που κουβαλουσα σε εναν αγωνα 160 χιλιομετρων με μολις 6 στασεις συντομα καθησυχαστηκαν καθως, οπως μας ειχε διαβεβαιωσει και ο Λαζαρος, νερο μπορουσα να βρω σχεδον παντου μεσα στη φυση. Το κακο ειναι οτι οχι μονο επινα νερο απο τα ρυακια αλλα συνεχισα να πεφτω και μεσα σε αυτα. Στο μονοπατι μετα τη Ζαρκαδια ενιωθα καλα αλλα ακομα τα ειχα με τον ...ανισορροπο εαυτο μου που μου ειχε στοιχισει δυο βρεγμενα ποδια. Σε μια κωμικη στιγμη, εχοντας την πεποιθηση οτι ημουν μονος στο δασος εξωτερικευσα, δυνατα και καθολου ευγενικα, αυτον το θυμο για να διαπιστωσω αμεσως μετα οτι 20 μετρα πιο κατω ηταν ο Λαζαρος με τον Σταμο. Κλασικη αμηχανη στιγμη, ευτυχως μπροστα σε δικούς μας ανθρωπους (φτανει να μην το εχει καταγραψει η καμερα του Σταμου). Καπου εκει καταλαβα οτι επρεπε να σταματησω να ασχολουμαι και να "χαλιεμαι" με τα ποδια μου τα οποία ουτως ή αλλως τελικα αντεξαν μια χαρα χωρις ιχνος φουσκαλας. 
Συνεχισα αρκετα καλα την αναβαση προς το Καϊκουλι η οποια ομως απο καποιο σημειο και μετα μου φανηκε πολυ μακρυα (κατι πρεπει να εχει αλλαξει απο προπερσι). Στο μεταξυ ο καιρος ο οποίος ηταν καλος μεχρι εκεινο το σημειο αρχισε να αλλαζει με συννεφα  να μαζευονται και το κρυο να σφιγγει. Καμια ωρα πριν φτασω στο drop bag που περιμενε στο Κρουσοβο αρχισε να κανει πολυ κρυο και να ψιλοχιονιζει. Ημουνα με ελαφρυ αντιανεμικο και ειχα χασει ενα γαντι (το ιδιο ειχα παθει και στα Πυρηναια οποτε μαλλον κατι κανω ...λαθος οταν τα βγαζω να πιασω κατι) και ενιωθα λιγο αβολα με το κρυο αλλα τιποτα τρομερο. Στο Κρουσοβο ανασυνταχθηκα με διπλη μπλουζα, καλο αντιανεμκο, στεγνο buff και καινουριες καλτσες και γαντια και ξεκινησα για τη μεγαλυτερη ενδιαμεση διαδρομη των 33 χιλιομετρων μεχρι το Αλήκιοϊ. Ο κρυος αερας που εμπαινε απο το στομα συνεχως και το κρυο νερο απο τα ρυακια ειχε αρχισει να παγωνει τις αμυγδαλες αλλα παροτι φοβομουνα οτι δεν θελει πολυ για να αρπαξουμε καμια πνευμονια τιποτα δραματικο δεν εγινε μεχρι το τελος. Μεχρι το υψηλοτερο σημειο στην Πυραμιδα δεν πηγαινα πολυ καλα. Δεν ενοιωθα εξαντληση αλλα συνεχεια κατι μου εφταιγε και δεν μπορουσα να βρω ρυθμο (προβλημα που ειχα συνολικα στον αγωνα αλλα σε αυτο το διαστημα εγινε εντονοτερο).Μια ζεσταινομουνα και εβγαζα τη μια μπλουζα, εβγαζα και ξαναεβαζα το σκουφι, ειτε σταματαγα καθε 15 λεπτα για ...πιπι λες και ειχα πιει ενα κασονι μπυρες. Τετοιου ειδους στασεις βεβαια ζηταει καμια φορα ο οργανισμος μας οταν νιωθει κουρασμενος αλλα δεν θυμαμαι να ημουν σε κακη κατασταση. Εκανα παντως πολυ αργο χρονο σε αυτο το κομματι. Ξεκινωντας την κατηφορα απο την πυραμιδα ξαφνικα κοκαλωσε τελειως και η δεξια γαμπα. Καπου εκει νομιζα οτι τελειωσε και ο αγωνας. Περπατησα με δυσκολια καμια 500 μετρα στην κατηφορα και σιγα σιγα αρχισε παλι να... ρολαρει το πραγμα. Πιθανοτατα επαθα καποια κραμπα (πρωτογνωρο για εμενα). Σκεφτομαι εκ των υστερων οτι ειχα μεινει πισω σε ηλεκτρολυτες καθως ηταν η πρωτη φορα που δεν ημουν τοσο συνεπης με τη ληψη τους. Μετα τη Γιουμουρλου αρχισα να πηγαινω αρκετα καλυτερα. Ειχε πεσει το βραδυ εξαλλου και παντα πηγαινω καλυτερα το βραδυ, αγνωστο γιατι. Συναντησα εναν νεαρο βοσκο που με ρωτησε "που πας βραδιατικα, εχει αρκουδες εδω", αλλα εγω ολο για αρκουδες ακουγα και μονο αγελαδες εβλεπα. Αμετρητες αγελαδες. Μετα το Αληκιοϊ στο Μεγα Ρεμα ενιωθα ιδιαιτερα ωραια. Οι κλισεις της περιοχης βοηθουν για γρηγορο τρεξιμο και καποια στιγμη ειχα βρει πραγματικα καλο ρυθμο. Μεχρι που βρηκε το ποδι μου σε μια πετρα και εγινα κυριολεκτικα ...ιπταμενος. Για κακη μου τυχη ετρεχα διπλα σε εναν απο τους ομορφους πετρινους τοιχους απομειναρι παλιου οικισμου και πανω σε αυτον "εσκασα" με τον αριστερο ωμο. Η συγκρουση ηταν δυνατη αλλα οταν σηκωθηκα ενιωσα  εντονο πονο μονο στο αριστερο μπρατσο απο τη συγκρουση και καποιες εκδορες.  Περισσοτερο ηταν το σοκ απο το τρανταγμα. Αλλη μια φορα ειχα χασει το ρυθμο μου αλλα με τετοια πτωση θα μπορουσαν να ειχαν συμβει πολυ χειροτερα. Σκεφτομουν μονο οτι αν δεν ειχα ξεχασει στο Κρουσοβο να αλλαξω φακο (ειχα υπολογισει τον Tika xp για το πρωινο κομματι και τον Mayo για το βραδυ) ειχα περισσοτερες πιθανοτητες να αποφυγω μια τετοια κατασταση. Στο επομενο σημειο ελεγχου μου περιποιηθηκαν τις εκδορες και συνεχισα αρκετα δυνατα για Ζαρκαδια. Αλλαγη μπλουζας, φακου (βεβαια!!), και ανεφοδιασμος σε τζελακια και σχετικα γρηγορη αναχωρηση. Στην ανηφορα για την Οξια ειχα την αισθηση οτι πηγαινα πολυ αργα, οποτε ξαφνιαστηκα ευχαριστα οταν ειδα το σταθμο ελεγχου σιγουρα οχι σε χρονο ρεκορ αλλα πιο συντομα απο οτι το περιμενα. Ολα κυλησαν φυσιολογικα μεχρι την Πρασιναδα. Απο εκει και περα ενιωσα καλα και εφτασα μεχρι το ξεκινημα της ανηφορας του Θεολογου με πολυ καλο ρυθμο. Το προβλημα ειναι οτι εδω και καποιο διαστημα ειχα καταλαβει οτι τα τζελ δεν βοηθουσαν πια πολυ παρα μονο προσθεταν μια ταση να τρεχω στην τουαλετα ενω αντιθετα ενιωθα μεγαλυτερη βοηθεια απο τους ηλεκτρολυτες οι οποιοι  ομως καπου εδω εξαφανιστηκαν απο την τσεπη οπου ηταν για μια ολοκληρη ημερα (το μυστηριο λυθηκε στον τερματισμο οταν βγαζοντας το κολαν  επεσε απο μεσα το σακουλακι. τους ειχα μαζι μου ολη την ωρα χωρις να το ξερω αλλα τουλαχιστον δεν εκανα σκουπιδια). Παρολα αυτα και παροτι δεν επινα πια και πολυ νερο η ανηφορα πηγε μαλλον φυσιολογικα ενω ηταν ιδιαιτερα ευχαριστο οτι αρχισαν να ερχονται απο απεναντι  οι αθλητες απο το 82αρι με τον αναλογο ενθουσιασμο οταν συναντιωμασταν. Φτανοντας ομως στην κορυφη του Θεολογου καταλαβα οτι καπου εκει ο δεξιος τετρακεφαλος αρνουταν πλεον να συνεργαστει. Η κατασταση δεν ηταν απελπιστικη καθως δεν εμενε δα και μεγαλο κομματι της διαδρομης, υπηρχε όμως η κατηφορα προς τον καταραχτη του Λειβαδιτη πριν την τελευταια ανηφορα. Μικρη σε διαρκεια αλλα απο αυτες που καλυτερα να λειπουν οταν εισαι ετσι... Ηταν πραγματι το πιο επιπονο και ...αργο κομματι της διαδρομης και η ανηφορα μετα ηρθε σχεδον σαν ...βαλσαμο. Επιτελους στον χωματοδρομο των τελευταιων 7 χιλιομετρων. Ενας ωραιος ηλιος ειχε βγει και η διαδρομη ηταν ευκολη με ευκολης κλισης ανηφορα. Η προσπαθεια για τρεξιμο παντως ηταν αποτυχημενη καθως το ποδι ειχε γινει τελειως ακαμπτο. Δεν υπηρχε λογος να το ζορισω παραπανω, φοβομουνα οτι ηδη του ειχα κανει ζημια. Ειχα παντως δυναμεις και καταφερνα να πηγαινω με ικανοποιητικα γρηγορο περπατημα. Εφτασα καποια στιγμη εντελει στην τελικη ευθεια για το χωριο. Ενας εθελοντης ηρθε να τρεξει διπλα μου (πρεπει να εκανε οσα χιλιομετρα καναμε και εμεις ολη τη μερα σε αυτο το ποστο) και καταφερε να μου δωσει τον απαιτουμενο ρυθμο για εναν αξιοπρεπη τερματισμο. Εναν τερματισμο πολυ ομορφο με τα κουδουνια να βαρανε και πνιγμενος στις αγκαλιες του Χρηστου του Κατσανου και του Λαζαρου.
 η ...λυτρωση. (Το ειχα παρακανει με τα ζεστα ρουχα μετα τη Ζαρκαδια, οπως φαινεται και στη φωτο. Ψιλοεσκασα αλλα βαριομουνα να αλλαξω :-)) (φωτο Δημητρα Μερτυρη)

συνανταω τον Βαγγελη ο οποιος ειναι ηδη πλυμενος-φτιαγμενος. Εκανε καταπληκτικη κουρσα. Η προπονηση για το UTMB απεδωσε.


με τον Βαγγελη και τον ατυχο Δημητρη Ανδριτσοπουλο, λιγα λεπτα μετα τον τερματισμο μου.


Παω και εγω για μπανακι. Λιγη φροντιδα και διατασεις απο τα συμπαθεστατα κοριτσια που ειναι στο ιατρειο, φαγητο και μετα στο δωματιο για ξεκουραση. Ο υπνος βεβαια οπως παντα δυσκολος αυτη τη στιγμη. Με το που παω να κλεισω τα ματια "βλεπω" πετρες που πρεπει να αποφυγω και κανω αντανακλαστικες κινησεις. Παρολα αυτα ξεκουραζομαστε αρκετα και γυρναμε στο χωριο για να παρουμε κλιμα απο τερματισμους και να υποδεχτουμε τους φιλους μας. Τερματιζει ο Χρηστος. Ειναι πολυ καταπονημενος αλλα παρα τους πονους τα εχει καταφερει! Για τον Γιαννη δεν χρειαζεται να γραψω οτι συνεχιζε, deja vu απο ολες τις προηγουμενες περιγραφες αγωνων. Δεν τον σταματαει τιποτα τον Γερμακοπουλο. Αφηνουμε στο καταφυγιο τον Χρηστο και περιμενοντας τον Γιαννη παμε  για φαγητο με την καλη παρεα του Νικου Σιδεριδη της Ναταλιας Παπουνιδου, της Γιωτας της Πολατιδου και του Θοδωρη Πολυχρονιδη. Τρωμε πολυ, πινουμε αρκετα και περνώντας καλα αργουμε για τον τερματισμο του Γιαννη ο οποίος παλι μας αιφνιδιασε κανοντας πιο γρηγορα απο οτι περιμεναμε το τελευταιο κομματι. Το κλιμα στο χώρο οπου ειναι μαζεμενοι οι αθλητες μετα και τον τερματισμο και του τελευταιου αθλητη πολυ συγκινητικο. Κουραση πολυ αλλα και ικανοποιηση αναλογη.
Ο βραδινος υπνος ειναι πολυ αναζωογονητικος και το πρωι παμε στο χωριο για τις απονομες.


Το κλιμα παρα πολυ ομορφο. Η ωρα της ανταλλαγης των εμπειριων και της απολαυσης μετα την κουραση. Ευκαιρια να ευχαριστησουμε και τους υπεροχους εθελοντες. Η βραβευση του Γιαννη ειναι η συγκινητικοτερη στιγμη. Τελευταια χαμογελα, αστεια  και σχολια και σιγα σιγα ερχεται η δυσκολη ωρα του αποχωρισμου και της επιστροφης.
Συνοψιζοντας ηταν ενα υπεροχο τετραημερο αναμεσα σε φιλους (αλλα και ενδοσκοπησης σε μεγαλο μερος του αγωνα). Καποια στιγμη ισως προσπαθησω να συγκρινω το συγκεκριμενο αγωνα με την εμπειρια απο τους δυο αγωνες στη Γαλλια. Προς το παρόν ενα μεγαλο ευχαριστω στους ανθρωπους που μοχθησαν για τον αγωνα.


Υ.Γ: Δεν υπαρχει καλυτερος τροπος για να μπει καποιος στο κλιμα του αγωνα απο το βιντεο του Σταμου:
http://www.youtube.com/user/RodopiUltraTrail#p/a/u/0/kxReiVmDZ_g

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

Τελευταια προκληση (για εφετος ... μαλλον)

Στο πλαισιακι, δεξια στο σαϊτ, με τους αγωνες του 2010  απο νωρις ειχα βαλει και το Rout. Αν με ρώταγε καποιος στο 100ο χιλιομετρο του αγωνα στα Πυρηναια αν τελικα θα δηλωνα σε αυτον τον αγωνα πιθανοτατα δεν θα του απαντουσα καθολου ευγενικα, στην καλυτερη θα ημουν απολυτα αρνητικός. Ο καλος, όμως τερματισμος και η γρηγορη (ελπιζω οχι φαινομενικα) αποκατασταση μου εβαλε ξανα "κακες" ιδεες στο μυαλο και τελικα δεν αντισταθηκα να δηλωσω στον πρωτο ορεινο αγωνα 100 μιλιων στην Ελλαδα.
Υπεροχη περιοχη, οπως θυμαμαι απο το Vft το 2008 και μια νεα προκληση  καθως μπορει να μην εχει τις ... ατελειωτες ανηφορες και κατηφορες των Αλπεων και των Πυρηναιων αλλα εχει καποια ιδιαιτερα στοιχεια περιπετειας. Βασικοτερο ειναι οι λιγοι σταθμοι, μολις 6, σε ολοκληρο τον αγωνα. Ειναι ακομα η μεγαλη απομόνωση του αθλητη καθως συμμετεχουν λιγοι αθλητες οι οποίοι γρηγορα θα διασκορπιστουν ενω δεν υπαρχουν, σχεδον καθολου, κατοικημενοι οικισμοι στη διαδρομη. Στην περιοχη υπαρχουν αρκουδες και λυκοι, ενω ερητηματικο ειναι και ο καιρος καθως ειναι πολυ μεγαλη η πιθανοτητα βροχής αυτήν την εποχη.
Ως προς τις λιγες στασεις υπαρχει το θετικο της υπαρξης πολλων νερων στην περιοχη. Ελπίζω οτι θα καταφερω να τα εκμεταλλευτω γιατι δεν σκοπευω να κουβαλαω τεραστιες ποσοτητες νερου πάνω μου. Θα χρειαστουν βεβαια επαρκεις ποσοτητες σε ενεργειακα σκευασματα αλλα αυτα εχουν μικροτερο ογκο και βαρος. Η απομονωση δεν νομιζω να με επηρεασει πολυ. Εχω κανει πολλες μοναχικες προπονησεις, πολλες απο αυτες βραδινες και νομιζω εχω την ψυχολογια να αντιμετωπισω τετοιες καταστασεις ενω δεν θεωρω πραγματικη απειλη τα ζωα του δασους φτανει να μην ... γαυγίζουν. Τα δυο θεματα που με προβληματιζουν καπως ειναι ο καιρος και κατα πόσο το σωμα μου ειναι ετοιμο να αντιμετωπισει την αποσταση τοσο συντομα μετα απο εναν αναλογο αγωνα. Για τον καιρο μπορω μονο να ελπιζω και να εχω τον καταλληλο ρουχισμο. Τώρα ως προς το αν θα αντεξει  το σωμα ειναι το μεγαλο στοιχημα. Επειδη πολυ γκρινια εχω ριξει εφετος  πρεπει να παραδεχτω οτι μεχρι στιγμη νιωθω πολυ καλα μετα τα Πυρηναια. Τολμω να πω (με φοβο μην διαψευστω πικρα) καλυτερα απο οτι εχω νιωσει  ολη τη χρονια. Οι περισσοτερες απο τις προπονησεις τον τελευταιο καιρο ηταν πραγματικη απόλαυση και συνηθως γρηγοροτερες και πιο ανετες απο οτι περιμενα. Πριν δυο περιπου εβδομαδες ενιωσα στο φορτε και συνεχιζω να νιωθω ωραια. Το στοιχημα ομως ειναι πως θα νιωθω μετα τα 60 πρωτα χιλιομετρα και κατα πόσο θα βγει κουραση απο τον προηγουμενο αγωνα και σε πιο βαθμο. Ειναι και αυτο ενα απο τα αινιγματα που θα κανουν τον αγωνα μου ενδιαφεροντα...ελπιζω.

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Le Grand Raid des Pyrénées


Αποστολη εξετελέσθη! Τεσσερις δρομεις απο την Ελλαδα τρεξαμε, τεσσερις τερματισαμε σε εναν πολυ όμορφο αλλα και πιο δυσκολο απο οτι περιμενα αγώνα. Αποδείχτηκε ότι, όπως ειχα υποθεσει και στο τελευταιο ποστ, η περιοχη και η διαδρομη ήταν καταπληκτικη. Το ιδιο ωραία ηταν και η παρεα. Εκανε και φανταστικο καιρο, ε τι αλλο να ζητησει κανεις!
Σε σχεση με περυσι ξεκινησα μια ημερα νωριτερα εχοντας περισσοτερο χρονο ελευθερο πριν τον αγωνα γεγονος πολυ ωραιο. Ξημερωματα Τριτης λοιπον προσγειωθηκα στο αεροδρομιο της Βαρκελωνης και περιμενα το... βορειοελλαδιτικο τμημα της παρεας πίνοντας καφε και μελετωντας μια ακομα φορα τα στοιχεια της διαδρομης. Η υπόλοιπη παρεα αποτελουνταν απο την Γεωργία Μητσιου και τον γιατρο μας τον Βαγγελη Δρόσο, οι οποίοι ετρεχαν μαζι μου στο μεγαλο αγώνα, τον Παυλο Μυλωνα που ετρεχε στα 88 χιλιομετρα και τον ανηψιο του Βαγγελη (και μελλοντικο υποψιαζομαι πρωταγωνιστη των αγωνων βουνου) Χρηστο. 
                         όλη η ομαδα μαζι στο κεντρο του χωριου οπου μειναμε.


Μετα απο μερικα "απαραιτητα" δρομικα ψωνια στην πόλη ξεκινησαμε για τα Πυρηναία. Η διαδρομη απο τη στιγμη που πλησιασαμε τα βουνα εγινε πολυ ομορφη. Η γαλλικη πλευρα μας υποδεχτηκε με ομιχλη αλλα σιγα - σιγα αποκαλυφθηκε μια εξισου, αν οχι ομορφοτερη φυση. Περασαμε το χωριο του αγωνα και φτασαμε στο πολυ όμορφο χωριο οπου μειναμε, το Areau, το οποίο εντελως συμπτωματικα ειχα σε φωτο στο προηγουμενο ποστ. Αφου βολευτηκαμε στα δωματια, καναμε τη βολτα στο χωριο και καθίσαμε για φαγητο. Αντισταθηκα στις "σειρηνες" του γαλλικου καταλογου (κοκκινο κρασι και τυρια) και αρκεστηκα σε μια απλη μακαροναδα και για σαλατα στη μεση ... πιτσα.
Εχει ψυχρουλα το βραδυ αλλα τιποτα υπερβολικο.
Πρωινο στην "αυλιτσα" του δωματιου με καφε και κρουασαν και λιγο μετα η τελευταια προπονηση. Η λεγομενη προπονηση στα ...κουτουρου (οπως το ονομασε η Γεωργια). Εξερευνηση στο διπλανο βουνο σε μονοπατια και δρομους, με αδιεξοδα, ωραια ποταμακια  και πολλα μπρος πισω μεχρι να βρουμε την ιδανικη (για τελευταια ηρεμη προπονηση) τραβερσα που όμως αντι να μας οδηγησει πανω απο το χωριο οπως φανταζομασταν μας "παρεσυρε" αρκετα μακρια απο αυτο μεχρι να το καταλαβουμε και να γυρισουμε σε αυτο απο τον κεντρικο δρομο. 
                  το ξεκινημα στο μονoπατι που περναει πισω απο τα δωματια μας



 

Όμορφη αν και λιγο μεγαλυτερη απο οτι σχεδιαζαμε προπονηση αλλα με πολυ ηρεμο ρυθμο και αναποφευκτες λογω του ψαξιματος και των φωτογραφιων στασεις οποτε δεν εγινε και καμια ...ζημια. 
Σιεστα και απογευματινη βολτα στο ...κεφαλοχωρι της περιοχης οπου ομως δεν προλαβαινουμε ανοιχτα τα μαγαζια οποτε κατευθειαν για φαγητο. Το κρυο εχει υποχωρησει όλη την ημερα και ειναι μια χαρα για τραπεζακι εξω...φτανει να βρεις ελευθερο.
Πρωινο στο γνωστο μερος και παμε για τα νουμερα μας. Ειναι ακομα νωρις οταν φτανουμε εκει και τελειωνουμε πολυ γρηγορα. Καθομαστε για φαγητο στην πλατεια του χωριου παίρνοντας λιγο κλιμα αγωνα καθως μαζευονται σιγα σιγα οι δρομεις. 


              Στην τεχνικη ενημερωση η οποία εγινε φυσικα μονο στα γαλλικα. (φωτο: Βαγγελης Δροσος)

Το απογευμα ισα που προλαβαινουμε τα μαγαζια για τα τελευταια ψωνια (αναμεσα τους και ενα πολυ βολικο τσαντακι για τα τζελακια), παστα παρτυ και νωρις για ξεκουραση. Κοιμαμαι κατα τις 11.30 μεχρι τις 3.30. καθολου ασχημα για υπνο πριν απο αγωνα. Γενικα νοιωθω πολυ καλα το πρωι, όπως και ολες τις τελευταιες ημερες. Η μονη ενοχληση ειναι απο μια σαχλαμαρα: ενα κακοκομμενο νυχι στο μεγαλο δαχτυλο εχει αρχισει να μπαινει στο δερμα αλλα αυτα ειναι πταισματα.Εντελει στον αγωνα βρηκα  τροπο να μην με ενοχλει στο τρεξιμο. Βεβαια οταν το ποδι εβρισκε σε πετρα ή γενικα οποτε πιεζοτανε το δαχτυλο ο πόνος ηταν πολυ οξυς. Περναγε ομως σχετικα γρηγορα οποτε δεν επηρεασε ουσιαστικα τον αγωνα.

Ο αγωνας
10 λεπτα πριν την εναρξη ειμαστε ετοιμοι στην εκκινηση. Υπαρχει μουσικη, ανυπομονησια και ενθουσιασμος. Σιγουρα σε μικροτερη κλιμακα απο το UTMB αλλα καθολου ασχημα για τα μετρα των περισσοτερων απο τους υπολοιπους αγωνες. 
             
Χαιρετιόμαστε με τη Γεωργία και τον Βαγγελη και ...φυγαμε. Περπαταμε στους στενους δρομους του χωριου και συντομα αρχιζει το χαλαρο τρεξιμο. Για ξεκινημα πρεπει να ανεβουμε 1400 μετρα υψομετρικης μεχρι το Col de Portet. Η κλιση παρολα αυτα ειναι πολυ καλη με ωραια κομματια μεσα στο δασος που τρεχονται ευχαριστα. Η απαντηση για το ποτε μπαινει η υψομετρικη ερχεται οταν φτανουμε στη βαση ενος χιονοδρομικου.Μπροστα μας ορθωνεται μια πιστα (μεγαλης κλισης ) που πρεπει να ανεβουμε καθετα χωρις ουτε ενα ζικ ζακ. Δεν ειναι μονοπατι να μπορεις εστω να τοποθετησεις το ποδι καθετα προς την κλιση. Χωρις μπατον νομιζω οτι ... θα με "παρει" πίσω. Ευτυχως ειναι νωρις ακομα στον αγωνα και οι δυναμεις πολλες, οποτε συνεχιζουμε ακαθεκτοι μεχρι μια μικρη κατηφορα που μας οδηγει στον πρωτο σταθμο. Αλλη μια ανηφορα 500 μετρων υψομετρικης  μας περιμενει και ηδη μπαινουμε σε ενα τεχνικο πεδιο. Οι πετρες γινονται σιγα σιγα πιο πολλες και σε λιγο κινουμαστε πανω σε βραχια. Στην ανηφορα δεν πειραζει πολυ αλλα συνεχιζει και στην κατηφορα. Στην αρχη το νιωθω σαν  ενα ακομα  τεχνικό πεδιο οπως τα πολλα που βρισκεις στην Ελλαδα αλλα διαρκει πανω απο 10 χιλιομετρα και μας περιμενουν 130 ακομα. Ειναι πια επιπονο για τα πόδια αλλα σε αποζημιωνει το απιθανο τοπιο με τις πολλες αλπικες λίμνες. 
                            (φωτο: Παυλος Μυλωνας)
Σιγα σιγα το μονοπατι φτιαχνει για να φτασουμε στον σταθμο της Artigue όπου μας περιμενει θερμη υποδοχη. 

Α midi au Pic du Midi 
Ξεκιναμε για την μεγαλη ανηφορα στο Pic du Midi, το υψηλοτερο σημειο του αγωνα. Ξεκιναει με ομαλη ανηφορα. Αρχιζω να υποψιαζομαι οτι το μοτιβο του αγωνα θα ειναι αυτο: ομαλη ανηφορα στην αρχη και ... "τοιχος" λιγο πριν την κορυφη. Η ανηφορα ειναι παρατεταμενη αλλα πηγαινω μαλλον καλα. Σιγουρα καλυτερα απο τους γυρω μου αφου συνεχως προσπερναω κοσμο. Αναμεσα στις πληροφοριες που μαζευαμε για την περιοχη ηταν και η υπαρξη  αετων και σε αυτο το βουνο βλεπω πολλούς. Ενας περναει πολυ κοντα μας. Εντυπωσιακο θεαμα.  Φτανουμε στη Col de sencours τη βαση του  Pic du Midi απο οπου θα ανεβουμε κορυφη και θα γυρισουμε στον ιδιο σταθμο για να συνεχισουμε Δυτικα. Οι Οut and back διαδρομες συνηθως ειναι λιγοτερο ενδιαφερουσες αλλα οταν ειναι μονο ενα μικρο κομματι της διαδρομης οπως εδω θεωρω οτι μπορει να λειτουργησει καλα σαν ευκαιρια επικοινωνιας  αναμεσα στους αθλητες. Δυστυχως δεν υπηρχε πολυ ενθουσιωδες κλιμα αναμεσα στους αθλητες που ανεβαιναν και κατεβαιναν. Εκανα οτι μπορουσα φωναζοντας στους αθλητες που ερχοντουσαν και εισεπραξα επισης ενθουσιωδεις απαντησεις αλλα δεν με μιμηθηκαν και πολλοι Γαλλοι. Στο μεταξυ εξακολουθουσα να ειμαι σε καλη κατασταση και να περνω κοσμο. Το μονο προβλημα ειναι οτι εκανε αρκετη ζεστη. Εφτασα στο  Pic du Midi (Κορυφη του Μεσημεριου) ακριβως μεσημερι (αντε 6-7 λεπτα μετα). Με τα λαμα γυρω νομιζα οτι εφτασα καπου στις Ανδεις
                      (φωτο: Βαγγελης Δροσος)
Το ιδιο το Pic du Midi δεν ελεγε και πολλα πραγματα αλλα η θεα απο εκει πανω σου εκοβε την ανασα. Απειρες βουνοκορφες όσο φτανει το ματι σου ξεπροβαλαν μεσα απο τα συννεφα. 


Απο το Col sencours  στο Hautacam ήταν το μεγαλυτερο κομματι χωρις σταθμο το οποιο υπολογιζα να κανω γυρω στις τρεις ωρες. Επρεπε να περασουμε τρια περασματα.Ξεκινησα απο το Col de sencours σε πολυ καλη κατασταση αν και τα ποδια μου "εκαιγαν" λιγο απο τη ζεστη και απο το πετρωδες κομματι που ειχε προηγηθει. Συντομα ενα συννεφο εκρυψε τον ηλιο και μας εφτιαξε τη θερμοκρασια. Μετα απο μια μικρη ανηφορα ειχαμε μια μεγαλη τραβερσα. Φτασαμε σε ενα περασμα  αρκετα πιο αποτομο απο οτι το περιμενα. Συνεχιστηκε ετσι με μεγαλες τραβερσες και αποτομες ανηφορες. Μαλλον δεν ειχα διαβασει πολυ καλα τη διαδρομη σε αυτο το σημειο. Περιμενα την τελευταια τραβερσα οταν καταλαβα οτι ειχα μετρησει λαθος τις ανηφορες και εμενε μια ακομα: η πιο απότομη. Στο τελος της ανηφορας μπηκαμε μεσα στο συννεφο. Η θερμοκρασια δεν ηταν τραγικα χαμηλη. Δεν σταματησα να βαλω αντιανεμικο γιατι ημουνα σιγουρος ότι η σταση ηταν πολυ κοντα και θα αρχιζαμε να κατεβαινουμε. Σιγουρα δεν ειχα διαβασει καλα τη διαδρομη, με περιμενε τουλαχιστον μιση ωρα σε ισοϋψη μεσα στο συννεφο. Ετρεχα μονος μου και ειχα κοψει λιγο ρυθμο. Βλεπω σε ενα σημειο  μεσα στην ομιχλη μια μεγαλη γυναικα να καθεται στην ακρη του μονοπατιου στη μεση του πουθενα και να χειροκροτει. Λιγο πιο κατω ενα δεκαχρονο παιδι το ιδιο. Μηπως βλεπω πραγματα που δεν υπαρχουν? Οχι απλως ετσι ειναι τα βουνα εδω μπορεις να συναντησεις τις πιο απιθανες εικονες. Για να ειναι αυτοι εδω καπου κοντα πρεπει να ειναι και η σταση σκεφτομαι. Τελικα δεν ειναι και τοσο κοντα . Οταν εφτασα στο σταθμο ειχα παγωσει απο την υγρασια που ειχε κατσει πανω μου. Τρεις ωρες πριν καιγομουνα και τωρα κρυωνα επειδη δεν σταματησα για το αντιανεμικο. 

Take it easy
Αποφασισα ότι επρεπε να αλλαξω λιγο το πλανο του αγωνα. Το πηγαινα λιγο γρηγορα για το ειδος του αγωνα που ητανε. Εκανα μια μεγαλη σταση στο Hautacam παροτι η επομενη σταση ηταν κεντρικη. Ζεσταθηκα και συνηλθα αρκετα εκει και ξεκινησα με το αντιανεμικο. Μετα απο δεκα λεπτα στην κατηφορα το εβγαλα και δεν το ξαναεβαλα μεχρι το τελος του αγωνα! Η κατηφορα ηταν ευκολη αλλα την πηγα πολυ ηρεμα και συνηλθα τελειως μεχρι να φτασω στη Villelongue. Αλλη μια αρκετα μεγαλη σταση εκει και φευγω για την αναβαση στο Cabaliros σε πολυ καλη κατασταση. Το μονοπατι ειναι και εδω καλο και το χωμα μαλακο. Τα πελματα ηρεμουν σιγα σιγα. Πιανω συζητηση με εναν βελγο που μιλαει αγγλικα και ανεβαινουμε ολη την ανηφορα μαζι. Βραδιαζει καθως πλησιαζουμε στην κορυφη. Χωριζουμε στην κατηφορα και κατεβαινω με καλο ρυθμο στο Cauterets οπου μας περιμενει μια πολυ θερμη υποδοχη στην κεντρικη πλατεια του χωριου.
Το επομενο βουνο (Το Riou) ειναι μολις ... 1000 μετρα υψομετρικης (θα ηταν η 2η μεγαλυτερη στο Mont Blanc αλλα εδω ειναι η μικροτερη) πηγαινω μια χαρα, καβαλαμε το βουνο και ξεκιναμε την κατηφορα σε εναν ευκολο χωματοδρομο μεχρι τον σταθμο στο εστιατοριο χιονοδρομικου κεντρου. Στο βαθος κατω (στα 11 χιλιομετρα) φαινεται η Luz Saint-Sauveur οπου ειναι ο δευτερος κεντρικος σταθμος (γιατι αληθεια οποτε βλεπεις απο νωρις το χωριο στοχο στη βαση του βουνου μετα φαινεται να μην φτανεις ποτε?). Ολα πανε καλα... Στο σταθμο μας τονιζουν οτι εδω ειναι μια απο τις αλλαγες της φετινης διαδρομης καθως δεν κατεβαινει απο το χωματοδρομο αλλα απο ενα μονοπατι. Μονο που η λεξη μονοπατι ειναι πολυ κολακευτικη για αυτο που ακολουθει. Στα πρωτα χιλιομετρα δεν φαινεται τιποτα αλλο παρα ψηλα αγριοχορτα. Μεσα στο σκοταδι με το φακο δεν ξερεις τι θα πατησεις (πετρες ή χωματα) κατω απο αυτα καθως δεν υπαρχει ιχνος μονοπατιου. Ακομα χειροτερα τα χορτα εχουν μαζεψει ολη τη βραδινη υγρασια και γλιστρανε απιστευτα. Τρωω 1-2 τουμπες μεχρι να αρχισω το περπατημα. Τρωω και αλλη. Νιωθω απιστευτη αδυναμια να κινηθω σε αυτο το πεδιο. Περναω εναν Γαλλο που τα παει ακομα χειροτερα αλλα ενας αλλος με περναει με μια ταχυτητα που μου φαινεται απιστευτη. Μετα απο αρκετη ωρα τελειωνει αυτο το μαρτυριο . Ελαχιστα μετρα σε χωματοδρομο και... οχι παλι το ιδιο. Πιο κατω μπαινουμε σε δασος. Εδω υπαρχει μια αισθηση μονοπατιου μονο που δεν εχει καθαριστει ποτε και ο αριθμος των κορμων που υπαρχουν ειναι πολυ μεγαλος. Κινουμαι συνεχεια πολυ σιγα. Το χειροτερο ειναι οτι ξεκινησα την κατηφορα με πολυ ενεργεια, δυναμη και αισιοδοξια και τωρα ειμαι στα προθυρα της...απελπισιας. Βριζω δυνατα στα ελληνικα για να ξεθυμανω με κυριο στοχο τον (συμπαθεστατο στην πραγματικοτητα) τεχνικο διευθυντη. Ετσι δεν ξεδινουν ολοι και στους ελληνικους αγωνες :-). εχει περασει πανω απο μια ωρα και η πολη δειχνει ακομα μακρια. Μετα τη μεση το μονοπατι στρωνει και αφου μας κανει μια απιθανη βολτα παραλληλα με την Luz ερχεται εντελει η λυτρωση. 2 ωρες και 20 λεπτα για μια κατηφορα 11 χιλιομετρων και ενω ημουνα μια χαρα απο δυναμεις!!! μετα απο αυτην την περιπετεια "χαρισα" στον εαυτο μου αλλη μια αρκετα μεγαλη σταση και ξεκινησα με αρκετες δυναμεις για το τελευταιο κομματι της διαδρομης. Ετρεξα όλο σχεδον το κομματι μεχρι το Tournaboup μαζι με εναν Γαλλο. Ξαφνικα συνειδητοποιησα οτι μετα απο 120χλμ στο βουνο με λιγοστο γλυκογονο στον, ουτως η αλλως οχι πολυ συγκροτημενο, εγκεφαλο μου καταφερνα να συνενοούμαι στα γαλλικα, μια γλωσσα που σε μεγαλο βαθμο ειχα ξεχασει απο τα μακρινα σχολικα χρονια που την ειχα διδαχτει. Η πλακα ηταν οτι καθως συναντιωμουνα  συνεχεια με τους ιδιους αθλητες (μια τους περναγα μια με περναγανε) ειχα γνωριστει με αρκετους απο αυτους και ημουν κατι σαν αξιοπεριεργο (Le Grec- Ο Ελληνας)

Το τελευταιο κομματι
Ξημερωνε πια και εφευγα για την τελευταια μεγαλη ανηφορα. Ξεκιναγε ηρεμα σε ωραιο τοπιο και κινηθηκαμε αρκετη ωρα κοντα στο ποταμι. Η αληθεια ειναι οτι αν ειναι κατι χαρακτηριστικο σε ολη σχεδον τη διαδρομη ειναι τα πολλα νερα (λιμνες, ποταμια, καταρρακτες, ρυάκια) καποιες φορες ακομα και μεσα στο μονοπατι που τρεχεις. Πολυ ομορφα σε γενικες γραμμες. Η ανηφορα ηταν μακρια αλλα μονο το τελευταιο κομματι (ως συνηθως) ηταν πολυ απότομο. Μετα ερχοταν η κατηφορα ... δυστυχως. Δυστυχως γιατι ηταν αλλη μια τεχνικη κατηφορα. Η κουραση της στιγμης ισως την εκανε πιο δυσκολη απο οτι στην πραγματικοτητα ηταν αλλα παντως εκεινη τη στιγμη ηταν μαρτυριο. Και ηταν μακρυ μαρτυριο. Μετα απο μια ...αιωνιοτητα μας περιμενε μια οχι πολυ μεγαλη ανηφορα και μια δυσκολουτσικη αλλα συντομη κατηφορα  ως την τελευταια σταση (η ιδια με την πρωτη). Ξεκιναω παλι με τον "παλιοφιλο" τον Βελγο. Ειμαστε στην 31η θεση.  Μπροστα μας ορθωνεται μια αποτομη αλλα πολυ συντομη ανηφορα και 11 χιλομετρα κατηφορας για τον τερματισμο. Ανεβαινουμε σχετικα γρηγορα την ανηφορα και μπαινουμε στην κατηφορα η οποια ξεκιναει πολυ ηρεμα. Τα ποδια μου αρχιζουν και ρολαρουν. Καταλαβαινω οτι ο Philippe εχει μεινει λιγο πιο πισω , γυριζω να τον δω και μου λεει συνεχισε. Ειναι εμπειρος αθλητης υπεραποστασεων αλλα  δρομου όχι βουνου και σε καθε κατηφορα θελει τον χρονο του να προσαρμοστει. Απο την αλλη εγω νοιωθω ξαφνικα καλυτερα απο οποιαδηποτε στιγμη μεσα στον αγωνα. Το μονοπατι ειναι στρωτο και εγω νοιωθω σαν να τρεχω για να τερματισω τον ...Ολυμπο. Ξαφνιαζομαι και ο ιδιος με τη δυναμη μου και σκεφτομαι οτι πρεπει να συγκρατηθω με το φοβο μηπως δεν φτανει η ενεργεια μεχρι το τελος, αλλα ειναι αδυνατο να σταματησω. το ιδιο βλεπω να ξαφνιαζονται και οι αθλητες που περναω, οι οποιοι πηγαινουν σιγα ή μαλλον φυσιολογικα για τερματισμο τετοιου αγωνα. Κυριολεκτικα δεν καταλαβαινω πως περνανε τα χιλιομετρα. Πλησιαζω το χωριο με αμειωτη ενταση και ετσι ακριβως τερματιζω στην 23η θεση! Η αισθηση ειναι τρομερη. Όπως συμβαινει ενα ωραιο τελος να απογειωνει μια συμπαθητικη ταινία ή βιβλιο έτσι και εδω ο τερματισμος μου αφηνει μια ξεχωριστη γευση για τον αγωνα.
Στον τερματισμο με περιμενει ο Χρηστος. Μια ομορφη γιατρινα μου περιποιειται το νυχι που εχει μπει εντελως στο ποδι. Απορει πως ετρεξα με το δαχτυλο ετσι. Εκανα τοσες χιλιαδες χιλιομετρα και δεν θα ετρεχα για ενα νυχι της λεω. Εξαλλου εφτασε ως το τελος της λεει μια αλλη γιατρινα (με casting τις εχουν διαλεξει ή ειναι η στιγμη που τα βλεπω ολα ωραια?).  Μου ακουστηκε ωραια αυτο και μαλλον "φουσκωνω" απο περηφανια. Φαγητο, ανασυγκρότηση και σπιτι για υπνο. Λιγο υπνο γιατι με την υπερενταση δεν ειμαστε για πολλα-πολλα. Το απογευμα ξανα στο χωριο για να μαθουμε πως πανε τα παιδια και να παρουμε λιγο κλιμα. Εχει πλακα, σχεδον ολοι οσοι τερματιζουν πανε σε μια υπαιθρια μπαρα ακριβως απεναντι και πινουν μπυρα. Βλεπω ανθρωπους που μολις εχουν τερματισει και δεν εχουν βγαλει καν το σακιδιο. Μου φαινεται ωραιο αλλα δεν μπορω να φανταστω να το κανω!
Τα παιδια στο μεταξυ συνεχιζουν κανονικα μεσα στη νυχτα. Ο Παυλος παει πολυ καλα και τερματιζει σε κανενα διωρο. Παμε να φαμε μεχρι να τερματισει. Κανονικο γαλλικο φαγητο επιτελους και κρασι. Ο Παυλος τερματιζει σε πολυ καλη κατασταση. Περνουμε πιτσες (για να βρουν και τα παιδια που τερματιζουν αργα) και την κανουμε για σπιτι. Κατα τις 3.30 ξυπνημα για να παμε να τους υποδεχτουμε. Ερχονται παρεα καθως βρεθηκανε μεταξυ τους στην τελευταια σταση.
                            (φωτο: Παυλος Μυλωνας)
Η Γεωργια και ο Βαγγελης ερχονται, κατακοποι αλλα και πολυ ευχαριστημενοι και πως να μην ειναι? Πηγαινουμε στο ιατρειο καθως τα ποδια της Γεωργιας ειναι σε ασχημη κατασταση απο τις φουσκαλες (γεγονος που την καθυστερησε πολυ) και στη συνεχεια γυρναμε  στα δωματια. Ειμαστε ολοι κατακοποι και δεν ξερω αν θα προλαβουμε το πρωι τις απονομες. Πεφτω κατευθειαν στο κρεβατι. Μετα απο κανενα δεκαλεπτο ανοιγω τα ματια και βλεπω τον Βαγγελη να κοιμαται πανω απο την πιτσα που εχει μπροστα του οπως ειχε κανει πριν απο λιγο και στο ιατρειο.  Φυσιολογικο μετα απο τετοια υπερπροσπαθεια.

                           (φωτο: Παυλος Μυλωνας)
Τελικα το πρωι ξυπναω και προλαβαινω να παρω λιγο κλιμα απο απονομες. Ολος ο κοσμος πινει μπυρες στην πλατεια. Η μπυρα παιζει κυριο ρολο στο αγωνα. Χαιρεταω καποιους αθλητες που τρεξαμε μαζι και πιανω λιγο κουβεντα με τον Βέλγο που εκανε επισης καλο φινις και τερματισε 25ος. Μετα παμε στο μπουφε που εχουν ετοιμασει οι διοργανωτες. Οι πεινασμενοι αθλητες εχουν πεσει σαν αρπακτικα πανω στα φαγητα και η...κεντροευρωπαϊκη ταξη εχει χαθει. Εχει πλακα αυτη η οικεια σε μας τους Ελληνες εικονα. Λιγο κρασι και οτι προλαβαινουμε απο τσιμπημα και γυρναμε στο χωριο. Μεσημεριανο στην αυλη μας. Ωραια παρεα, μπυρες, τοπικα τυρια και αλλαντικα και συζητηση για τον αγωνα. Η καλυτερη αποκατασταση. Ειναι ωραια οταν ολοι ειναι χαρουμενοι με το αποτελεσμα της προσπαθειας τους. Το βραδυ ωραιο δειπνο σε εστιατοριο μεσα στο χωριο.
                                      (φωτο: Παυλος Μυλωνας)
Δυστυχως Δευτερα ερχεται η ωρα της αναχωρησης. Μια μικρη περιπετεια λογω απροσεξιας του γραφοντος δινει ενα βιαστικο τόνο στο ταξιδι του γυρισμου αλλα η Γεωργια (δικαιωματικα αρχηγος της αποστολης) μας οδηγει στην ωρα μας στο αεροδρομιο. Καιρος να αποχωριστω την υπεροχη παρεα που αναχωρει πρωτη. Εγω περιμενοντας τη μεταμεσονυχτια πτηση μου με λιγο κρασακι, ξαναπερναω τις εικονες  που κατεγραψα (στη φωτογραφικη μηχανη αλλα και στο νου) την τελευταια εβδομαδα.


http://picasaweb.google.com/nikospetros/GrandRaidDesPyrenees#
Υ.Γ. Δυστυχως μετα τον τερματισμο το μυαλο μου δεν λειτουργουσε ... 100%  με αποτελεσμα να ξεχναω συνεχεια τη φωτογραφικη στο δωματιο :-(. Ευτυχως ο Βαγγελης και ο Παυλος σωσανε την παρτιδα και του ευχαριστω για τις φωτο.



Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Εφθασε η ώρα

Για να δουμε που βρισκόμαστε λιγοτερο απο μία εβδομάδα πριν τον αγώνα.
Επιτελους θα τρεξω σε αγωνα πάλι μετα απο αρκετο καιρό και πάλι είναι μεγάλος αγωνας.
Για τον συγκεκριμενο αγωνα δεν εχω γραψει και πολλα (μαλλον τιποτα) στο blog. Σε γενικες γραμμες μοιαζει με τον περυσινο στις Αλπεις. Ειναι μόλις 4 χιλιομετρα μικροτερος αλλα με την ίδια υψομετρική. Εχει και ενα - δυο στοιχεία που με φοβιζουν ότι μπορεί να ειναι λίγο πιο δυσκολος.
Πρωτον: οι ανηφορες περυσι στο Mont Blanc ήταν πολλες, δεκα στον αριθμό. Εφετος ειναι μονο 5. Με την ιδια υψομετρικη αυτο σημαινει ότι το αναπτυγμα τους ειναι πολυ μεγαλύτερο. Οι τεσσερις απο αυτες ειναι πανω απο 1500 μετρα υψομετρικης διαφορας, ενω περυσι μονο μια ηταν τοσο μεγαλη. Βεβαια αντιστοιχες θα ειναι και οι κατηφορες αλλα και αυτο δεν ειναι παντα θετικο. Θα δειξει. Δευτερο στοιχειο ειναι το μονοπατι που δειχνει να μην ειναι τοσο ευκολο σε μερικα σημεια της διαδρομης. Βεβαια αυτα τα σημεια δεν ειναι και τοσο εκτεταμενα τωρα που αναλύω την διαδρομη και απο πετρα ειμαστε μαλλον ειδικοι εδω στην Ελλαδα  αλλα οπωσδηποτε ενα καλοπατημενο σε σχεση με ενα πετρωδες μονοπατι μπορει να κανει διαφορα όταν τα ποδια ειναι ξεθεωμενα μετα το 100. Ο αγωνας ακόμα εχει πολυ λιγοτερο κοσμο απο ότι στις Αλπεις αλλα αυτο δεν ειναι αναγκαστικα κακό. Εξαλλου με πανω απο 500 αθλητες δεν μπορει να πει κανεις ότι ειναι και... μοναχικός αγωνας.
Απο την αλλη ειμαι ενθουσιασμενος που θα ταξιδεψω σε ένα εντελως καινουριο μερος και απο ότι βλεπω στις φωτο προκειται για ενα πολυ όμορφο μερος.


     Ωραία  διαδρομη, ωραία χωριά, ωραία φανταζομαι θα περασουμε.

Καινουρια θα ειναι και οι παρεα που θα ταξιδεψει στα Πυρηναια. για την ακριβεια η παρεα αποτελειται απο όλη την ελληνικη συμμετοχη στον αγωνα, δηλαδη εμενα τη Γιωργια τη Μητσιου και τον Βαγγέλη τον Δρόσο. Τα παιδια βεβαια τα γνωριζω απο τους αγωνες αλλα τωρα θα ταξιδεψουμε παρεα και προφανως θα εχουμε την ευκαιρια να γνωριστουμε καλυτερα, γεγονος που επισης κεντριζει το ενδιαφερον.
Ήδη με εχει πιασει η γλυκια ανυπομονησια του ταξιδιου και τις τελευταιες εβδομαδες ασχολουμε πολυ με τις λεπτομερειες του αγωνα ετσι εχει δημιουργηθεί και ο απαιτουμενος ενθουσιασμος για το εγχειρημα. Ενθουσιασμός που συνδυάζεται εσχάτως και με αρκετη αισιοδοξία. Όχι ότι πιστευω ότι θα σκίσω. Ξερω ότι περυσι είχα κανει πολύ καλύτερη προπόνηση όλη τη χρονιά και περισσότερους αγώνες, αγώνες που ειχαν λειτουργήσει καλά ως γρήγορες προπονήσεις και αυτοί. Παρόλα αυτά εχω αρχίσει να εστιαζω περισσότερο και στα θετικά που πάντα υπάρχουν. Πρώτον εφέτος ειμαι σαφώς πιο έμπειρος σε τετοιες αποστάσεις απο ότι πέρυσι. και αυτό αντανακλά και στο σωμα που γινεται πιο ανθεκτικο στην πολυωρη ταλαιπωρία. Αυτό νομιζω φανηκε και στον Αέθλιο όπου με ακόμα λιγότερη προπόνηση τα πραγματα πήγαν μάλλον αρκετα καλά μεχρι τουλαχιστον το 150ο χιλιόμετρο. Τον τελευταίο εναμιση μήνα ειμαι αρκετα ευχαριστημενος απο την προπόνηση μου και ελπίζω ότι αυτό θα βοηθήσει. Σιγουρα μου λείπει αρκετα  προπόνηση σε πολυ μακριες ανηφόρες (ο αγωνας στον Ολυμπο θα ηταν ιδανικη τετοια προπόνηση) αλλά ειναι αυτού του ειδους οι ελλειψεις που ελπίζω να καλυφθουν απο την επιπλέον εμπειρία  και απο την αναλογη προσαρμογη του σωματος.
Κατα τα άλλα τα πλάνα για τον αγωνα ειναι πανω κάτω τα ιδια με τα περυσινα αφου περυσι μαλλον τα περισσότερα πραγματα κύλησαν καλα (εως ιδανικά). Θελω να προσεξω μόνο λιγο περισσοτερο το φαγητο τις ημερες που προηγούνται του αγωνα γιατι περυσι διαλεξα μαλλον τις πιο ... βαριες μακαροναδες στους γαλλικους καταλόγους. Αλλαξα ακομα τσαντα, μια και εφετος το υποχρεωτικό νερο ειναι περισσότερο (1,5 λτ) αλλα όχι και χούγια. Πάλι θα χρησιμοποιησω παγουρια και δεν θα κουβαλάω μπατον. Λιγο πιο βαρυα λοιπόν η τσαντα (ασορτι με το σωμα μου) και με τις ιδιες πάνω κατω συνηθειες στη διατροφη.
Την ίδια η ωρα που η μικρη παρεα μας ετοιμαζεται για τα Πυρηναία μία πραγματική εκστρατεία ξεκιναει απο την Ελλάδα για το μεγάλο πάρτυ στις Αλπεις. 76 (ζωη να εχουνε) φίλοι και συναθλητες περνουνε μερος σε ολους τους αγωνες μαζι. Η αναπτυξη του αθλήματος στην Ελλαδα ειναι εντυπωσιακή. Αναμεσα σε αυτους ειναι πολλοι καλοι αθλητες και ειμαι απόλυτα σιγουρος ότι θα εχουμε εφετος μια παρα πολυ καλη επίδοση απο Ελληνα αθλητη στο μεγαλο αγωνα. Σιδεριδης και Τσιαντος πιστευω ότι θα πανε πολυ καλα (ο Νικόλας ειδικα πιστευω θα μας ...τρελανει) ενω και ο Μαυρίκιος εχει όλες τις προϋποθεσεις για μία καλη επίδοση. Πιστευω επισης πολυ στον φίλο τον Βαγγελη τον Μπακα που εχει κανει πολυ καλη προπόνηση εφετος,. Φυσικα υπαρχουν και αλλα πολλα μεγαλα ονόματα σε όλες τις κουρσες (Μαλιμπόρσκα, Καλοφυρης, Γκούνκο) αλλα ας μην κανω ξεχωριστη αναφορα στον καθενα  Όλα τα παιδια πάντως εχουν τις δυνατότητες να τερματισουν και ειμαι σιγουρος ότι θα δωσουν τον καλυτερο τους εαυτό. Καλο αγωνα εύχομαι στον καθενα ξεχωριστα και ... Bon courage. (θα το ακουσουν χιλιαδες φορες)

Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

προπόνηση στα Κυθηρα με φωτογραφική.

Πολλές φορές βλέπω στο ιντερνετ φωτογραφίες απο προπονήσεις ή αγώνες και μου αρεσει πολυ να τις χαζεύω αλλα ποτε δεν το είχα επιχειρήσει μεχρι τώρα. Παλαιότερα ειχα πολυ καλη σχέση με τη φωτογραφία (μεχρι και σκοτεινο θάλαμο είχα στα είκοσι μου) αλλα τελευταία δεν την εξασκούσα με τον ιδιο ζήλο. Αν προσθεσουμε το γεγονός ότι προτιμώ να τρεχω με όσο λιγότερο βαρος γίνεται και με ελάχιστες στασεις γινεται καλύτερα αντιληπτό γιατι δεν το είχα κανει. τελικά η ευκαιρία δοθηκε με την αγορα μίας καινουριας, ευχρηστης και ελαφριάς, φωτογραφικής μηχανής την οποία χρησιμοποίησα στην τελευταια μου προπόνηση στο νησί. Έτσι παρακάτω παρουσιάζονται μερικά απο τα μερη στα οποία τρεχω στο βόρειο τμήμα των Κυθήρων. Το θετικό με τις διαδρομες που κάνω στο βόρειο τμήμα είναι ότι απολαμβάνεις θεα τόσο της πλευρας του Αιγαίου, όσο της πλευρας του Ιονίου αλλά και των ακτων της Πελοποννήσου και του Καβου Μαλια. Δυστυχως στο νησι εχουν μείνει λίγα μονοπάτια ενω εχουν πληθυνει οι ασφαλτινοι και οι χωματινοι δρομοι. κυριως λοιπόν κινούμαι σε χωματινους δρόμους και σε ένα γειτονικό "βουναλακι", με όχι πανω απο 400 μετρα υψόμετρο αλλα με ενα  ωραίο δασος. Αφετηρία ειναι το χωριό του Καραβα, όπου ειναι και το εξοχικό της οικογένειας.



Βγαίνοντας απο τον Καραβά προς τα βόρεια. Το χωριό έχει πολυ πρασινο και η αρχή ειναι ιδανική.


...λιγο πιο βόρεια όμως το τοπίο θυμίζει ...αμερικάνικη δύση


ένα απο τα λίγα μονοπάτια οδηγεί στο φάρο ή "φανάρι" για τους ντόπιους


                       Το Φανάρι




                      η θέα προς τα βορειο - δυτικά...


                  και προς τα βορειο- ανατολικα


             πίσω και βουρ για το βουνό.
             εδω καποτε πρεπει να εφτανε η θάλασσα.
             εχει και κοχυλακια στον βραχο



 








όταν τρεχεις μόνος σου ασχολεισαι υπερβολικά με τον ... εαυτό σου


αντι για το συνηθη δρόμο προς το βουνο πηρα ενα πιο άμεσο και απότομο "μονοπατόδρομο" (που θα έλεγε και ο Λάζαρος) προς την...


κορυφογραμμή, που δεν σημαινει και τελος της ανηφορας   


ο ήλιος βαραει στην πολυ φαρδια αντιπυρικη ζώνη και με τους ευκάλυπτους νομιζεις ότι βρισκεσαι σε έρημο στην... Αυστραλία




                  αλλα σε αποζημιώνει η θέα


ώρα να αφήσω την κορυφογραμμή για να κατέβω προς το δάσος δυτικά.


δοκιμάζω ένα χωμάτινο δρόμο που είχα υπόψιν εδώ και καιρό αλλά όπως συμβαίνει πολλές φορές βγάζει σε αδιέξοδο, με θέα όμως στο Ιόνιο.

γυρνάω στα γνωστά.



Ο αγαπημένος μου δασικός δρόμος στο βουνό. Mία τραβέρσα 3 χιλιομέτρων μέσα στη σκιά
φεύγοντας από το Γερακάρι, το χωριό που βρίσκεται πάνω στην κορυφογραμμη...





ώρα για τον κατήφορο της επιστροφής στο χωριό (στο μέσο περιπου της φωτό).


                  και η αφιξη στο σπιτι.

Πλάκα είχε η προπόνηση με τη φωτογραφική. προσπάθησα να κάνω όσο το δυνατό λιγότερες στάσεις και οι περισσότερες φωτό ειναι τραβηγμένες εν κινήσει. στα βιντεάκια βεβαια η σταθερότητα είναι ενα θεμα αλλα τελος πάντων. Ισως συντομα επιιχειρήσω κατι ανάλογο με τα αγαπημενα μου μονοπάτια στον Υμηττό.



http://picasaweb.google.com/nikospetros/201002#

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Διακοπες τέλος (δυστυχώς)

ειχα ετοιμασει μια αναρτηση πριν φυγω για διακοπες αλλα μεσα στην "τρελα" των ετοιμασιων της τελευταιας στιγμης ξεχασα να τη δημοσιευσω. σκοπος ηταν να δωσω εναν πιο αισιοδοξο τόνο για τρέξιμό μου σε σχεση με τη "γκρινια" των τελευταιων αναρτησεων. Γυρνωντας απο τις διακοπες τα πραγματα ειναι ακόμα καλυτερα. Ήδη αισθανομουνα πολυ καλυτερα πριν ξεκινησω διακοπες. Ως προς το σιδηρο ειμαι πολυ καλος "ασθενης" (σπασικλακι με λεει η Νατασα) περνωντας παντα το χαπακι και τηρωντας όλους τους διατροφικους κανονες και αυτο φαινεται να αποδιδει (ελπιζω να το δειξουν και οι εξετασεις αλλα σιγουρα νιωθω πολυ καλυτερα) Ακόμα οι προπονησεις στις διακοπες φαινεται να βγαινουν πολυ πιο εύκολα και η αποκατασταση να ειναι πολυ καλυτερη. φανταζομαι σοβαρο ρολο παιζει η ελλειψη πιεσης αλλα και το κολυμπι μετα το τρεξιμο.
Την πρωτη εβδομαδα στην Κρητη το τρεξιμο ηταν σχετικα περιορισμενο αλλα συνδιαστηκε με μια πολυ ωραία πεζοπορία στην κορυφη του Ψηλορειτη. Έτσι βρεθηκα για λίγο και σε καπως ψηλο υψομετρο κατι που ελειπε απο την προπονηση μου εφετος.
                Στην κορυφή του Ψηλορείτη
                http://picasaweb.google.com/nikospetros/bxjpGB#

όπως και περυσι όμως εκει που ευχαριστηθηκα τρεξιμο ήταν στα Κυθηρα όπου τα πραγματα είναι πιο γνωριμα. Εφετος μαλιστα η παρεα στο νησι ήταν όχι μονο καλοί φίλοι  αλλά παραλληλα και δρομεις . ετσι καποιες απο τις προπονησεις δεν ειχαν τη συνηθη μοναξια.
Το σιγουρο ειναι ότι οι προπονησεις στο νησι αλλα και οι πολυ όμορφες και αναζωογονητικες διακοπες παρεα με καλους φίλους με έκαναν να νιωθω ολο και καλυτερα και να ειμαι πιο αισιόδοξος για τον αγωνα στα Πυρηναια.
Πισω στη δουλεια πια και για τις επόμενες δυο εβδομαδες θα προσπαθησω να συνδυασω τη δουλεια με  το τελικο φορμαρισμα για τον αγωνα.

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Στην εποχή του σιδηρου

αρχισαν λοιπόν να ανεβαινουν τα χιλιομετρα της προπόνησης μόνο που υπαρχει ενα μικρό ... τεχνικό πρόβλημα. εδω και καιρό ενοιωθα μία αδυναμία και συχνά νοιώθω σαν να μην εχω αρκετο οξυγόνο μετα απο ένα σημειο στην προπόνηση. καποιο φίλοι με ρωταγαν αν εχω κανει εξετασεις αίματος για τα επίπεδα του σιδηρου ενώ παράλληλα διαβαζα τελευταία καποια αρθρα για το ίδιο θεμα αλλα αδικαιολόγητα το αμέλησα. Μέχρι που πηγα να δωσω αίμα και για πρωτη φορα ο αιματοκρίτης μου ηταν στο όριο. θορυβήθηκα λίγο, όπως και απο το επόμενο long run στο οποίο πραγματικα σερνόμουνα (μαλλον δεν επρεπε να το κανω τοσο κοντα στην αιμοδοσία). Δευτερα πρωί ημουν στο εργαστηριο για εξετασεις και οι υποψίες επιβεβαιώθηκαν: σίδηρος κάτω απο το οριο και φερετίνες ακριβως στο οριο. Μπήκα λοιπόν στην εποχή του ...σιδηρου ή αλλοιως ζωντας με το χαπι. συμπάσχω με τη γαρδενια μου που απο ελλειψη σιδηρου κιτρινισε.
αρχισα λοιπόν να γίνομαι ειδικός στο τι να τρωω και τι να συνδυαζω με τί.  βεβαια ξερω οτι πολλοι άνθρωποι εχουν συνηθισει να τρεχουν με τετοια προβληματα, ακόμα και στο επίπεδο της ανεμίας. μεχρι τωρα δεν ειχα συνειδητοποιήσει ποσο δυσκολο ειναι αυτό που κάνουν. εμενα πάντως μου κακοφαίνεται.
προσπαθω πάντως να μη με πάρει πολυ απο κατω και συνεχιζω την προπόνηση κανονικά. εξάλλου τα νουμερα δεν ειναι και τραγικα οπότε ελπίζω σε συντομη βελτίωση. ελπίζω μάλιστα αρκετα συντομη  γιατι οι αγωνες πλησιάζουν.

Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

καιρος για πραγματικη προπονηση

εκανα παλι ενα μηνα να γραψω στο blog. εμπλεξα παλι με τις εξετασεις στο Ανοιχτο Πανεπιστημιο και δεν εβρισκα χρονο. Οι οποιες εξετασεις εκαναν και το προγραμμα προπονησης ανω-κατω. δυο τρεις μερες δεν ετρεχα για να προλαβω διαβασμα και δουλεια και μετα προσπαθουσα να ανπληρωσω χιλιομετρα, με μετρο όμως κιολας για να μην εχουμε τιποτα καινουριους τραυματισμους. περασα και ενα τετραημερο στα Κυθηρα για τα βαφτίσια της ανηψιάς, όπου περασα πολυ ωραια αλλα δρομικα τεμπελιασα με ενα μονο τρεξιμο. με αυτα και αυτα πλησιαζει ο χρονος για τα Πυρηναια και η προπονηση παει στο ρελαντι. το θετικο παντως ειναι οτι γενικα τα πόδια μου πανε πολυ καλα και η αποκατασταση απο τον Αέθλιο ηταν πολυ πιο γρηγορη απο ότι περιμενα. ακομα και το ισχυο που ηταν σε πολυ ασχημη κατασταση στον τερματισμό, σπάνια μου δινει καμία σουβλιά και αυτο μετα τα 20 χιλιομετρα προπονησης.
Ηρθε λοιπόν η ωρα για μερικες καλες εβδομαδες με πολλα χιλιομετρα, για να αρχισω  να "φτιαχνομαι" και λιγο περισσοτερο με τον αγωνα. το "κολπο" ειναι ο συνδυασμος πολλων χιλιομετρων και διακοπών. περυσι τα καταφερα καλα. για να δουμε και εφετος...

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Πανωλεθρίαμβος

Μίλαγα με ένα φίλο στο δείπνο μετά τον αγώνα και με ρώτησε αν θα γράψω για αυτόν σε αυτό το blog. Βεβαίως του απάντησα και ξέρω ήδη και τον τίτλο. Πανωλεθρίαμβος. Η λεξη αυτή που χρησιμοποιεί ο Κ. Τζουμας ήταν πρωτη που σκέφτηκα να περιγράψει την κατάστασή μου όταν  τερμάτισα.Ποσο συχνά αλήθεια πάνε χερι χερι αυτά τα δύο και πόσο ταιριάζει εδώ. Θρίαμβος και μόνο ο τερματισμός σε έναν τέτοιο αγώνα αλλά μεσα απο τρομερες στιγμές πανωλεθρίας κατά τη διάρκειά του.
Λίγες μερες μετα και με τους πόνους σταδιακα να με εγκαταλείπουν οι καλές στιγμές εχουν αρχισει όπως πάντα να επιπλέουν και οι κακες να ξεθωριάζουν αλλα θα προσπαθησω να ειμαι οσο πιο ακριβης γίνεται.
Ξεκινήσαμε Παρασκευή πρωί του αγώνα για Κορινθία με τη γνωστή παρέα των Γερμακόπουλων (πατέρα και υιού)αλλά και της καλής μου και του πολύ καλού μου φίλου Οσβαλντ οι οποίοι δεν έτρεχαν βέβαια αλλά ήθελαν να μας αποχαιρετήσουν (με το φόβο της τελευταίας φοράς ?) στην εκκίνηση. Αφού πήραμε τα νούμερα μας ντυθήκαμε, φάγαμε και πολυλογήσαμε με όλους τους φίλους και συναθλητές που βρήκαμε εκεί, ξεκινήσαμε για Νεμέα.
  με την καλή μου πριν ξεκινήσουμε για Νεμέα

Εκεί είχαμε ένα τελετουργικό στο αρχαίο στάδιο το οποίο παρότι αντιλαμβάνομαι ότι προσπαθεί να συνδέσει τον αγώνα με αρχαίους συμβολισμούς δεν παύει να προσθέτει στους αθλητές, οι οποίοι πρόκειται να τρέχουν για μια ολόκληρη ημέρα, μιάμιση βασανιστική ώρα μέσα στους 30 βαθμούς θερμοκρασίας.
 η τελετή στο αρχαίο στάδιο της Νεμέας
με τον Δημητρή και την Αμαλία ψάχνοντας για ... σκιά

Δύο και μισή η εκκίνηση. Λιοπύρι. Ξεκινάμε όλοι σχετικά μαζεμένοι και μάλλον αργά. Σιγά σιγά διαχωριζόμαστε. Με τον Δημήτρη είμαστε σχετικά μπροστά. Πάμε γρήγορα? Όχι νομίζω. Αλλά η ζέστη τα κάνει όλα να φαίνονται γρήγορα. Αλλά και πιο αργά να πας μήπως γλιτώνεις από τον ήλιο? Λίγο πριν το 20χιλιομετρο χωρίζουμε. Μετά από αυτό το σημείο ξεκινάει ο πρώτος χωματόδρομος. Ανηφόρα, λογική κλίση. Τρέχω αλλά μάλλον σιγά. Κάποιοι προσπερνούν, ανάμεσά τους και ο Γιώργος ο Κρυστάλλης. Συνεχίζω μέχρι το ψηλότερο σημείο, είμαι αρκετά κουρασμένος και είμαστε ακόμα νωρίς. Η ζέστη μάλλον με έχει επηρεάσει. Η κατηφόρα είναι αρκετά ήπια σε εύκολο (όπως όλοι σχεδόν) χωματόδρομο. Έχω κόψει ρυθμό. Πέφτουμε σε μία όμορφη πεδιάδα με πολλούς αμπελώνες και κάποια δροσιά από ποτιστικά. Μπαίνουμε στο χωριό και φεύγουμε για τον επόμενο ανηφορικό χωματόδρομο. Είναι ίσως το μόνο κάπως τεχνικό κομμάτι της διαδρομής. Πάω όμως πάλι σιγά. Εδώ ακόμα χειρότερα. Σίγουρα φταίει η ζέστη αλλά και η απροπονησιά. Φτάνω ψηλά και αρχίζει η κατηφόρα σε άσφαλτο.
 περίπου στο 40 λιγο πριν βγω στην ασφαλτο (δεν πετάω κιόλας)

Από κάτω η Καντήλα φαίνεται σχετικά κοντά αλλά με τις τεράστιες φουρκέτες κάνουμε ώρα να προσεγγίσουμε. Φτανω στο χωριό οπου περιμένει αρκετός κόσμος. Η Γιώτα που κανει υποστήριξη στην Αμαλία βοηθαει και εμενα με μερικα τζελακια καθως... δεν τα εχω υπολογίσει και πολυ καλά. Ξεκινάω. Τα επομενα δυο κομμάτια δεν είναι μεγάλα και ειναι αποκλειστικά σε άσφαλτο σχεδον χωρίς κλίσεις. Λίγο εξω απο το χωριο με προσπερναει το πουλμαν του αγώνα και μόλις με περνάει σταματαει. Βλέπω τον Δημήτρη να με περιμένει. Έχει σταματήσει. Σοβαρό προβλημα με το στομάχι. Για πρωτη φορά σε αγωνα και εγω νωρίτερα είχα καούρες στο στομάχι. Η ζέστη και ο αγώνας που είναι πιο γρήγορος απο αυτούς που εχω συνηθίσει είχα σκεφτεί. Με τη ζέστη να υποχωρεί και έχοντας παρει πια το... κολάι του αγωνα ήμουνα πια αρκετα καλά απο αυτήν την άποψη. Ήδη πηγαινα καλύτερα. Μεσα στην πεδιαδα προς το Λεβίδι ο ήλιος επεφτε και οι εικόνες ηταν πολυ όμορφες. Βράδι πια στο Λεβίδι, αλλάζω μπλούζα, εφοδιάζομαι σε τζελ και χαιρετώ τη Γιώτα και τον Δημητρη για τη μεγαλύτερη ενδιάμεση διαδρομή του αγώνα, τα 22χλμ μεχρι τη Βυτίνα. Σύντομα μπαίνω στο χωματόδρομο, πάλι βατός με εύκολη κλίση. Τα πρώτα χιλιομετρα περνάνε εύκολα αλλα κάποια στιγμη δυσκολεύομαι να τρεξω χωρίς να ανεβάζω σφυγμούς. Ξαφνιάζομαι γιατί είναι πραγματικά ευκολη ανηφόρα. Περπατάω μερικα κομματια, ξανατρεχω, εναλλαγές. Περνανε καποια χιλιομετρα έτσι και εκει που ειμαι ψιλοαπογοητευμένος με την καταστασή μου απλα αρχίζω να τρεχω και να συνεχίζω. Ενεργεια πάλι μεσα μου. Εχω ξαναπροσέξει σε αγωνες υπερμαραθωνίου αυτες τις περίεργες αλλαγές στην ενέργεια, τη μία στιγμή σβήνεις και μετα απο μιση ωρα όλα ειναι καλά, αλλα σε αυτόν τον αγώνα αυτό εφτασε σε πρωτόγνωρα επίπεδα. Πάντως το τέλος της ανηφορας πήγε καλα. Εκει μας περιμένε με έξτρα νεράκι μπόνους (ευπροσδεκτο) ο Πετρολιάγκης, τον οποίο βεβαια εκείνη τη στιγμή δεν αναγνώρισα αλλα τον ευχαριστώ τώρα. Το ίδιο καλα συνέχισε και η μεγάλη κατηφόρα μεχρι τη Βυτίνα. Απο εκει και περα ενα ευκολο κομμάτι αρχικα στον κεντρικό δρόμο και μία ανηφορα σε άσφαλτο για τον επόμενο σταθμό. Εδώ πάλι δεν πήγαινα πολυ καλά. Κάποια στιγμη, μόνος μέσα στο βουνό με ένα τεραστιο φεγγαρι συντροφιά, περναει η Γιώτα με το αυτοκίνητο και σταματάει να μου κάνει... σερενάτα. Μου φτιάχνει το κέφι. Απο το χωριό και μετα ξαφνικα ανασταίνομαι. Φτάνω σχετικα γρήγορα στο Βαλτεσινικο, όπου ανάμεσα στον πολυ κόσμο που μας βοηθάει είναι και τα παιδιά που έχουν ανέβει για τα Θεοδωράκεια, και ακόμα πιο καλά πάω στο επόμενο χωματινο κομμάτι 19 χιλιομέτρων πάνω στο βουνό.
με τον Παύλο στο Βαλτεσινικο τις μικρές ώρες που πήγαινα καλά
Εδω ξεμακραίνω απο τον Άρι τον Μίκαλα και τον Γιώργο τον Κρυστάλλη με τους οποίους είχα συναντηθεί πολλές φορες στους σταθμούς. Ευχαριστιέμαι το τρεξιμο το βραδυ αλλα καθώς φτάνω στο Περδικονέρι αρχίζει να ξημερώνει και φοβάμαι πολύ τι θα συμβεί οταν βγει ο ήλιος έχοντας την εμπειρία της προηγούμενης ημέρας. Οσο είναι νωρις κατεβαίνω γρηγορα το βουνό και περνάω σχετικα καλά τα επόμενα τρία χωριά. Στο μεταξύ ανάμεσα στους διάφορους πόνους των ποδιών, αυτός στο ισχύο γίνεται όλο και πιο επίμονος και η γρήγορη κατηφόρα μάλλον τον επιδεινώνει. Φτάνω στο ποτάμι ενώ ο ήλιος έχει αρχίσει να ανεβαίνει επικίνδυνα. Εχω πάρει δυο σακουλες απο τον τελευταιο σταθμό μηπως περασω στεγνός, μετα απο συμβουλή του Νικου του Θάνου. Μου ειπε διπλες σακούλες για σιγουριά αλλά ντραπηκα να ζητησω περισσότερες. Περνάω στεγνός μέχρι το ενδιάμεσο αλλά στο δεύτερο μισό τρυπανε και οι δύο σακούλες!!! Επρεπε να πάρω διπλές. Τρεχω σιγα σιγα μεχρι το σταθμό όπου αλλάζω κάλτσες και παπουτσια παρότι τα πρώτα με ειχαν παει πολυ καλα μεχρι εκει. Αυτά που έβαλα μου είναι συνηθως πολυ ανετα αλλα ετσι που είναι τα πόδια μου δεν μου κάθονται και πολυ καλά. Όχι ότι έπαιξε και μεγάλη σημασία. Δεν ξανανέπτυξα σοβαρη ταχύτητα στα τελευταία 29 χιλιόμετρα του αγώνα για να παίξει σημασία!!! Μέσα στο σταθμό με πέρασε ένας Γερμανος με πολυ καλο ρυθμό αλλά ξεκινώντας κατάλαβα ότι έπρεπε πια να με ενδιαφέρει μόνο ο τερματισμός. Μετα το πρώτο μικρό κομμάτι ασφάλτου μπαίνουμε σε εντονα ανηφορικό χωματόδρομο. Καλύτερα λέω ευκαιρία για περπάτημα, αλλά το ισχύο πια με πονάει πολύ ακόμα και στο ανηφορικό περπάτημα. Μόνο σε περπάτημα σε ευθεία λιγάκι ησυχάζει. Ανηφορίζω αργά και με πόνο. Όσο πιο αργά πάω τόσο περισσότερο εκτεθειμένος μένω στον ήλιο και αρχίζω να εξαντλούμαι. Φτάνω στο160οχιλιόμετρο με μεγάλη καθυστέρηση και σε κακή κατάσταση. Κάθομαι λίγο να ξεκουραστώ. Εδώ με πέρασε ξανά ο Αρι. Το επόμενο κομμάτι είναι μέχρι το 172 και μετα δύο μικρα κομμάτια μέχρι το τέλος. Αρά όλα τα λεφτα είναι τα επόμενα 12 χιλιόμετρα. Βασικά χωματόδρομος, το πρώτο κομμάτι κατηφορικό και το υπόλοιπο εύκολη ευθεία χωρίς κλίση. Ευκολο ακούγεται και όμως εξελίχθηκε στη χειρότερη εμπειρία στη μέχρις στιγμής δρομική μου καριέρα. Ένα μαρτύριο χωρίς τέλος. Αρχικά να πώ ότι παρότι δεν κάθισα λίγο στο σταθμό εντούτοις ξεκάθαρα δεν ήταν αρκετό. Έπρεπε να συνέλθω λίγο ακόμα. Με το ξεκίνημα όπου ήμουν σχετικά καλύτερα προσπάθησα να τρεξω την κατηφόρα. Κατάλαβα ότι ήταν σχεδόν αδύνατο. Το ισχύο με πέθαινε. Στις μικρές ανηφορες με δυσκολία ακόμα περπατούσα, κάτι σαν αναρίχηση. Σε δύο πολυ απότομες κατηφόρες αφησα λίγο τον εαυτό μου να ...τσουλίσει αλλα στο τέλος το πόδι ήταν άκαμπτο σαν μπαστούνι. Απο το ισχύο ο πόνος εξαπλωνότανε και στη μέση αλλά πότε πότε και στο δικέφαλο. Έφτασα στην ευθεία. Προσπάθησα να τρέξω. Δύσκολο. Στο μεταξύ ερχότανε και η εξάντληση απο τη ζέστη. Κοιταζα γύρω και δεν υπήρχε ούτε ένα δεντρο. Εκανα προσπάθειες να τρέξω για ελάχιστα δεύτερα αλλά δεν θυμαμαι πια αν σταμάταγα απο τον πόνο ή την εξάντληση. Για την ακρίβεια ουτε να περπατήσω γρήγορα δεν μπορούσα. Από ένα σημείο και μετά απλώς σερνόμουνα. Πλησίαζα στο χωριό όταν είδα μία αχλαδιά που έκανε μία μικρή σκιά στο περβάζι του δρόμου και έκανα κάτι σπάνιο για μενα ακόμα και σε πεζοπορία, κάθησα πέντε λεπτά για ξεκούραση. Λιγο πιο πάνω ωραίες πηγές με κρυστάλλινο νερό. Άλλη μία στάση εκεί λίγες εκατονταδες μετρα πριν τη στάση. Με τα πολλά έφτασα στη στάση πιθανότατα με αρνητικό ρεκόρ όλων των εποχών στα 12 χιλιόμετρα. Έμεναν ακόμα 7 εύκολα ασφάλτινα χιλιομετρα. Φαντάζομαι η εγκατάλειψη δεν ηταν πια επιλογή αν και θα μπορούσε να είναι μία πρωτοποριακή κίνηση. Η ενυδάτωση ηταν ευκολη υπόθεση, ηδη με το νερό της πηγης είχα νιωσει καλύτερα. Εξάλλου αν κάτι με σωζει σε αυτούς τους μεγάλους αγώνες ειναι ότι καταφερνω και αναζωογονούμε σχετικα γρήγορα στους σταθμούς και αυτό με ειχε φερει ούτως ή άλλως μεχρι εκεί. Το πρόβλημα ήταν το τρέξιμο. Το ισχύο πια ήταν σε άθλια κατάσταση. Απο εδώ και πέρα μεμικρή κατηφορική κλίση κατάφερνα να κάνω κάτι σαν κουτσο- τρέξιμο με πολύ όμως πόνο. Τα επόμενα 3 χιλιόμετρα μεχρι την επόμενη στάση τα πήγα έτσι. Εμεναν λιγότερα απο 5. συνέχισα με τον ίδιο ρυθμό. Και λιγο περπάτημα ενδιάμεσα για να συνέρχεται το πόδι. Ήξερα ότι ερχότανε και η πρώτη γυναίκα απο πίσω, μία Ιταλίδα, αλλά πραγματικά το μόνο που με ενδιέφερε πλέον ήταν ο τερματισμός. Σκεφτόμουνα μόνο αν ειχα κάνει καλά που συνέχιζα και φοβόμουνα ότι είχα κάνει ζημιά στο ισχύο. Περπατώντας και κουτσοτρέχοντας πλησιάζα την αρχαία Ολυμπία. Στα 2,5 χιλιόμετρα είδα πίσω στο τέλος της ευθείας την κοπέλα απο την Ιταλία. Κάτι παιδιά απο το αυτοκίνητο προσπάθησαν να με ξυπνήσουν προκαλώντας με λίγο «δεν πιστεύω να μπει καμία γυναίκα και μάλιστα ξένη στη εξάδα» αστειεύτηκαν, «θα μπει, θα μπει» τους γέλασα. Σε 2,5 χιλιόμετρα μου «εριξε» και 5 λεπτά. Τόσο γρήγορα «έτρεχα». Με το μοναδικό μου κουτσο-τρέξιμο έφτασα κάποια στιγμή στον προορισμό μου και στον πιο δύσκολο τερματισμό που έχω κάνει ποτέ. Μιλώντας για τερματισμό πρέπει να πω ότι το κλίμα ήταν λίγο φτωχό σε αυτό το σημείο. Ενώ όλα οι σταθμοί ήταν καταπληκτικοί, με τους ανθρώπους του χωριού να δημιουργούν ζεστό κλίμα, εδώ ήταν ελάχιστοι άνθρωποι και οι περισσότεροι περίμεναν κάποιους αθλητές, μία μικρή ομπρέλα και στο λιοπύρι που τερμάτισα στριμοχνώμασταν για λίγη σκιά. Μικρό το κακό. Όλο το μεγαλείο ήταν το στάδιο από κάτω όπου θα ήταν ψέμα να πω ότι έτρεξα στην κατάσταση που ήμουνα. Μπήκα πάντως περπάτησα λίγο και βασικά ξάπλωσα στο γρασίδι αγναντεύοντας. Μετά ένας καλός άνθρωπος με πήγε στο ξενοδοχείο όπου χρειαζόμουνα μπάνιο, γενική επισκευή (υπήρχαν και άλλα προβλήματα όπως γενικευμένα εκζέματα κ.ά.) και ξεκούραση. Μία ευγενέστατη (και συνάμα ωραιότατη) γιατρός με φρόντισε με τον καλύτερο τρόπο. Σιγά σιγά άρχισαν να καταφθάνουν και οι υπόλοιποι αθλητές και αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε εμπειρίες. Κατάλαβα ότι αρκετοί είχαν ταλαιπωρηθεί από τη ζέστη ιδιαίτερα στο σημείο που είχα δοκιμαστεί και εγώ. Έτσι μάλλον εξηγείται το γεγονός ότι κανένας δεν με πέρασε τόση ώρα που εγώ … σερνόμουνα.

Μέχρι την επόμενη μέρα που φύγαμε το ξενοδοχείο λειτούργησε σαν …ολυμπιακό χωριο (ή μήπως άσυλο?) όπου πολλοί (τρελοί?) ομοιοπαθείς αντάλλασαν απόψεις. Μετά την όμορφη τελετή απονομής την Κυριακή πρωί κινήσαμε για την Αθήνα.
με τον Γιάννη μετά την απονομή μάλλον ... ικανοποιημένοι

Η διοργάνωση σε γενικές γραμμές ήταν πολύ καλή με ικανούς συντελεστές που τρέχανε παντού, πολύ ζεστους ανθρώπους στους σταθμούς στα χωριά και αρκετά ενδιαφέρουσα διαδρομή παρά τους πολλούς δρόμους. Χρειάζεται μόνο λίγο μεγαλύτερη προσοχή στις ανάγκες των δρομέων όπως αυτή της άμεσης πρόσληψης φαγητού και υγρών μετά τον αγώνα, καθώς κάποιες στιγμές φαίνεται να υπερίσχυε το πολιτιστικό μέρος από το δρομικό.
Το αίσθημα μετά τον αγώνα ήταν αυτό του τίτλου. Ήδη τώρα είναι πια ένας αγώνας που θυμάμαι ευχάριστα αλλά φαντάζομαι πολλά μαθήματα θα μου μείνουν από αυτόν.


ευχαριστώ τη Γιώτα Πολατίδου για τις φωτό (προφανώς και για τη βοήθεια), όπως και τον Παύλο Διακουμάκο.
φωτό: http://picasaweb.google.com/nikospetros/2010#
           http://www.runningnews.gr/?id=7360&parent=home