Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

το πρωτο long run και ένας στόχος ακόμα

αρχισα επιτέλους κάπως να τρέχω παραπάνω, πονώντας τουλάχιστον λιγότερο. μαζί με τις πρώτες ανοιξιάτικες λιακάδες. εχασα όλο σχεδόν το χειμώνα (και τις προπονήσεις στο κρύο που τόσο μου αρέσουν)με όλων των ειδών τους τραυματισμούς, ότι μπορεί να παρουσιαστεί σε δρομέα. τελευταία ταλαιπωρία ένας αχίλλειος που έχει υποχωρήσει αισθητα αλλά και μία επίμονη ενόχληση κατω απο το πέλμα.
σήμερα έτρεξα και το πρώτο long run. 30 χλμ στον Υμηττό. στο τελος τα πόδια μου πονουσαν χειρότερα απο οτι τον αυγουστο στο Chamonix μετα απο 165 χλμ αλλα ξέρω οτι πάντα ετσι ειναι την πρωτη φορά. οι πατουσες με ταλαιπωρησαν στο τελος αλλα τωρα τις νοιωθω πολυ καλύτερα και αισιοδοξώ.
και επειδή είχα πεσει πολυ ψυχολογικά σχετικα με το τρεξιμο μπηκα εχθες το απόγευμα, πολυ παρορμητικά είναι η αλήθεια, και γραφτηκα στο Grand Raid des Pyrénées έναν αγώνα ανάλογο (ισως και λιγο πιο δύσκολο)απο το UTMB. Περισσότερο το έκανα γιατι θεωρώ ότι έχοντας καποιο μεγάλο στόχο θα πιεστω περισσότερο να ανεβάσω ρυθμούς. αφου είχα γραφτεί είδα ότι υπάρχουν συζητήσεις και για έναν ανάλογο αγώνα στην Ελλάδα. ωραία θα ήτανε. πλάκα έχει που εχω κανονίσει ήδη τρεις πολύ μεγάλους αγώνες για εφέτος και μολις ξεπέρασα τα 60χλμ αυτήν την εβδομάδα. τέλος πάντων θα δείξει.
ένα θέμα είναι οτι τα λιγα χιλιόμετρα δεν βοηθάνε να φύγουν τα παραπανίσια κιλα που κουβαλάω. επειδη όμως δεν ειναι όλα ασχημα εφέτος εχω εμπλουτίσει την προπόνηση με ένα ελλειπτικό μηχάνημα που έχω αγοράσει. δεν ξερω πόσο θα βοηθήσει αλλα σίγουρα όσο δεν ετρεχα πολύ ηταν καλύτερα απο το τίποτα.
είναι και σαρακοστή και όπως και πέρυσι αλλά και πολλα χρόνια πριν νηστεύω. ολα καλα παντως μεχρι τωρα και με αυτό. καμία ιδιαίτερη ενόχληση ή αδυναμία.
αντε καλη άνοιξη