Rout 2011

Δεν ξερω πως τα καταφερα αλλα το ποστ πριν τον αγωνα το εγραψα αλλα ποτε, απο οτι φαινεται, δεν πατησα εκει που γραφει καθαρα: "Δημοσιευση". Σε εκεινο το κειμενο εγραφα οτι ειχα ξεκουραστει αρκετα  μετα το Utmb και πριν απo τον Rout, περισσοτερο σιγουρα απο περυσι. Δεν ξερω αν οφειλεται σε αυτο, στα  περισσοτερα φετινα χιλιομετρα προπονησης ή σε καποιον αλλο μεταφυσικο λογο παντως κατι πρωτογνωρο εγινε: κερδισα τον αγωνα!!! Βασικο λογο βεβαια επαιξε και η εγκαταλειψη του ασυναγωνιστου Νικου Σιδεριδη. Αν παντως κατι ξαφνιασε ακομα και εμενα σε αυτον τον αγωνα δεν ηταν τοσο η νικη (δεν ηταν εκπληξη φανταζομαι απο τη στιγμη που σταματησε ο Νικος) όσο η τελικη επιδοση: 24.46.36. Πανω απο 4 ωρες βελτιωση απο τον περσινο αγωνα, ακομα και αν εκεινος δεν ηταν απο τους καλυτερους μου.
 Το ομορφο ταξιδι μας ξεκινησε με την καλη παρεα των Χρηστο Μασουρα, Μακη Μπενεζη και Θεμιστοκλη Αγγελοπουλου την Πεμπτη το πρωι. Νωρις το απογευμα φτανουμε στο δασικο χωριο, οπου εχουμε κλεισει ενα σπιτακι και γλιτωνουμε τις μετακινησεις ρουφωντας καθε λεπτο απο το φιλικο κλιμα του αγωνα. Μας υποδεχονται πολλοι φιλοι και ενας υπεροχος καιρος. Με τα νουμερα περνουμε ενα ακομα ωραιο δωρο απο τη διοργανωση, μετα το περσινο σακιδιο, εφετος ενα μπουφαν με το ονομα του καθενος πανω.Στην τεχνικη ενημερωση ειναι σχεδον ολα γνωστα, με λιγες φετινες πινελιες, λιγοτερα (αλλα αρκετα) νερα στα ρυακια και προσπαθεια για πιο πυκνη σηματοδοτηση. Αποδειχτηκαν και τα δυο σωστα. Η σηματοδοτηση, εμφανως βελτιωμενη εφετος, δεν ειχε κανενα προβλημα. Τα νερα εντελει εφτασαν και για τη δικια μου light προσεγγιση του αγωνα.
Εφετος εκμεταλλευτηκα τον καλο καιρο και το γεγονος οτι δεν υπαρχει υποχρεωτικος εξοπλισμος για να κανω εναν αγωνα οπως τον ονειρευομουνα. Ενα απιστευτα ελαφρυ σακιδιο οπου χωρουσε ενα αντιανεμικο,ενα μπαφ και liner γαντακια , 2 φακοι (ο ενας e-lite) και τα τζελακια και οι μπαρες. Για υδροδοσια ενα μπουκαλι 750μλ στο χερι . Απο την αρχη η αισθηση να τρεχω ελαφρυς ηταν απιστευτη. Ειχα επισης στο μυαλο μου να ξεκινησω ηρεμα, πιο ηρεμα απο τις τελευταιες φορες. Επειδη βεβαια δεν θυμομουνα σωστα τα περσινα περασματα τελικα μονο τα πρωτα 7 χιλιομετρα  ηταν ενα λεπτο πιο αργα απο περυσι και τα υπολοιπα ολα αρκετα καλυτερα. Αισθανομουνα το ρυθμο ομως πολυ ανετο και φανταζομαι αυτο ειναι το πιο ενδεικτικο. Αντιθετα απο την περσινη ... μοναξια εφετος ετρεξα μεχρι την Πρασιναδα με πολλους καλους φιλους. Με την καλη σηματοδοτηση και τον καλο καιρο το πρωτο αυτο κομματι της διαδρομης περασε πολυ ευκολα. Εφυγα λιγο πιο γρηγορα απο την Πρασιναδα απο τα αλλα παιδια και δεν τους ξαναειδα μεχρι το τελος του αγωνα. Λιγο πιο πανω βρήκα τον Θεμιστοκλη που ειχε χασει για λιγο το δρομο, τρεξαμε λιγο μαζι αλλα εφυγε ξανα μπροστα. Δεν ειχα κανενα σκοπο να τον ακολουθησω και συνεχισα στον ανετο ρυθμο μου. Εφτασα Ζαρκαδια, γρηγορη σταση και φευγω για την ανηφορα προς Καϊκουλι. Παω καλα και ξαναπιανω τον Θεμιστοκλη. Παμε μαζι μεγαλο μερος της ανηφορας αλλα ειναι πιο γρηγορος στην κατηφορα για Φαρασινο. Καπου προς το τελος της κατηφορας περναω τον Ξανθη ο οποίος ταλαιπωρειται απο το ποδι του. Στον ελεγχο στο Φαρασινο  ο εθελοντης με ενημερωνει οτι ο Θεμης εχει περασει δυο λεπτα και ο Νικος εχει σταματησει λογω τραυματισμου. Ετσι ξαφνικα βρισκομαι δευτερος. Τα χανω λιγο καθως συνειδητοποιω οτι για πρωτη φορα τρεχω για την πρωτη θεση και οχι για εναν αξιοπρεπη χρονο ή μια καλη εμφανιση οπως συνηθως. Υπαρχει μια διαφορα λεει ο Sebastien Chaigneau σε ενα απο τα βιντεακια για το Mont Blanc. Παρολα αυτα καταλαβαινω οτι η κουρσα εχει πολυ δρομο ακομα και δεν υπαρχει λογος να αρχισω να ανοιγω αποτομα. Εχει αρχισει να κανει και ζεστη σε αυτο το σημειο και με επηρεαζει λιγο αλλα με λιγη εξτρα προσοχη στους ηλεκτρολυτες και καθως  μπαινουμε στο υπεροχο και σαφως πιο δροσερο δασος το ξεπερναω. Αρχιζω παλι να τρεχω καλα. Εχω δυναμεις και ευχαριστιεμαι πολυ αυτα τα ομορφα σημεια με καλες για τρεξιμο κλισεις. Εχει πολλα τετοια σημεια ο συγκεκριμενος αγωνας φτανει να υπαρχει ενεργεια να τα εκμεταλλευτει κανεις.

               Με ποδηλατικη μπλουζα για τις χρησιμες πισω τσεπες, λιγα χιλιομετρα πριν το Κρουσοβο.
                           
Το μονοπατι μεχρι το Κρουσοβο ειναι πολυ ωραιο αλλα αρκετα μακρυ και καθως χρειαστηκα αρκετο νερο τη στιγμη που ζεσταθηκα ειναι το μονο σημειο του αγωνα οπου η light τακτικη μου δοκιμαστηκε. Ξεροντας οτι υπηρχαν αρκετα ρυακια επινα ...ανοικονομητα, μεχρι που συνειδητοποιησα οτι ολα τα ρυακια σε αυτο το σημειο δεν ειχαν εφετος νερο. Παρολα αυτα ειχα ξαναβρει τον καλο ρυθμο και τελικα 4-5 χιλιομετρα πριν το Κρουσοβο περασα  τον Θεμιστοκλη και ηταν η τελευταια φορα που ειδα καποιον αλλο αθλητη. 16 ωρες μοναχικου τρεξιματος, σαφης βελτιωση σε σχεση με περυσι :-). Λιγο μετα ενα ποταμακι εδωσε τελος στην μινι "κριση" υδροδοσιας και χωρις προβληματα εφτασα στο Κρουσοβο. Αλλαγη μπλουζας, ανεφοδιασμος σε τζελ και μπαρες, λιγο φαγητο και φευγω πριν ακομα εμφανιστει ο Θεμης γεγονος που με ξαφνιασε καθως πιστευα οτι ηταν πιο κοντα.
Απο εκει και περα ο αγωνας γινοτανε για εμενα συνεχως καλυτερος. Οι λεπτομερειες εχουν σχεδον χαθει μεσα στην ωραια αισθηση να τρεχω σε αυτο το υπεροχο μερος με καταπληκτικο καιρο και το σωμα να ανταποκρινεται απολυτα στον καλο ρυθμο που προσπαθουσα να κρατω. Και οσο δεν παραπονιοτανε το σωμα τοσο συνεχιζα να πιεζω το ρυθμο. Σε πολυ καλο κοντρολ ειχα και τα ενεργειακα θεματα ακουγοντας πολυ καλα τα σηματα που μου εστελνε το σωμα και αυξομειωνοντας αναλογα την τροφοδοσια μου. "Δεν μπορω τις ανηφορες, νιωθω αβολα στις κατηφορες και τρεχω μιζερα στις ευθειες" εγραφα πριν απο δυο σχεδον μηνες για το Mont Blanc και ακριβως το αναποδο ενιωθα τωρα: καλος στις ανηφορες, αποτελεσματικος και ανετος στις κατηφορες και ιδιαιτερα δυνατος στα πιο ισια σημεια. Καπως ετσι περασα ολα τα γρηγορα κομματια απο την Πυραμιδα και μετα και ιδιαιτερα στο πολυ ωραιο για τρεξμο Μεγα Ρεμα. Τρεχω με μακρυμανικο αλλα λεπτο μπλουζακι και δεν κρυωνω καθολου παροτι εχει πεσει για τα καλα η νυχτα. Το αντιανεμικο παραμενει στην τσαντα και ουτε γαντια δεν χρησιμοποιω. Η νυχτα ειναι θαυμασια και το τρεξιμο απολαυστικο. Καταπληκτικη εμπειρια και η συναντηση με τους εθελοντες στους σταθμους ελεγχου οι οποίοι ειναι πολυ θερμοι και αποτελουν ωραια παρενθεση στη μοναχικη βραδινη πορεια. Στη Ζαρκαδια το ιδιο μοτιβο με σχετικα γρηγορη σταση  (αν εξαιρεσουμε το ..."χαος" στο drop bag μου που με καθυστερησε λιγο) και με φορα για την ανηφορα της Οξιας. Οι δυναμεις μου εξακολουθουν να ειναι ακμαιες αν και ενα μικρο λαθος (μαλλον πολυ μαγνησιο σε μικρη ποσοτητα ισοτονικου) μου δημιουργει μια μικρη δυσφορια στο στομαχι. Στο ρυακι μετα το σταθμο στο Μπουκοβο με αρκετο νερο η ισορροπια αποκαθισταται. Σιγουρα υπηρχαν καλυτερες και χειροτερες στιγμες στον αγωνα αλλα πια εχει επικρατησει η αισθηση μιας συνεχους καλης πορεια. Ειχα να αισθανθω ετσι απο το Mont Blanc το 2009 και αυτη τη φορα ημουνα μαλλον ακομα πιο ανετος. Καπου μετα την Πρασιναδα συνειδητοποιησα οτι πηγαινα για πολυ καλο, για τα δεδομενα μου, χρονο και καταλαβα οτι αν πιεζα λιγο ηταν εφικτο ακομα και κατω απο 25 ωρες. Εχασα λιγα λεπτα μπαινοντας στο δασος μετα τα Ταλια για να αλλαξω μπαταριες στον φακο ο οποίος ειχε γινει ... λυχναρακι (ενα απο τα λαθακια να μην κανω την αλλαγη στην Πρασιναδα οπου θα ηταν ευκολοτερο, πιο ξεκουραστο και πιο γρηγορο) αλλα στη συνεχει η ανηφορα πηγε πολυ καλα και δυνατα. Καθως κατεβαινα με ανεση απο τον Θεολογο προς τη βαση για τον Λειβαδιτη θυμομουν ιδιο καιρο περυσι πως ειχαν κλειδωσει οι τετρακεφαλοι σε αυτο το σημειο. Γρηγορη αναβαση και στον Λειβαδιτη και μολις βγαινω στο χωματοδρομο εχω πανω απο μια ωρα για τα τελευταια 7 χιλιομετρα για να παω κατω απο 25 ωρες. Δεν υπαρχει λογος να βιαστω και οι ταμπελες αντιστροφης μετρησης των χιλιομετρων που απομενουν βοηθανε να ελεγχω τον χρονο. Εχω βεβαια δυναμεις και τρεχω το μεγαλυτερο κομματι με ελαχιστο περπατημα αναμεσα για να μην φτασω ...σκασμενος στον τερματισμο. Πλησιαζω. Ακομα βραδυ, ποιος θα το περιμενε! Βλεπω απεναντι ενα φακο κεφαλης.  Η παντα θερμη και ενθαρυντικη φωνη του Χρηστου του Κατσανου να λεει οτι απομενουν 500 μετρα. Με συνοδευει ... Τερματισμος.

 Ζεστη υποδοχη παρα την ωρα. Νιωθω υπεροχα. Δεν ειναι μονο οτι ειναι η πρωτη μου νικη αλλα και το ποσο ωραια αισθανθηκα κατα τη διαρκεια της κουρσας και βεβαια ο πολυ καλος χρονος.
Η συνεχεια πολυ ωραια μεσα στο χωρο της διοργανωσης οπου ολοι φροντιζουν για την αποκατασταση μου. Ωραιο ειναι να σε περιποιουνται :-).

Φαγητο, μπανακι, μασαζ και ετοιμος για βολτες στο χωρο και παρακολουθηση των τερματισμων (υπνος παλι με τιποτα μετα απο αγωνα λογω υπερεντασης) Το μεγαλο (τεραστιο) σπασιμο ειναι οτι πρεπει να γυρισω νωρις την Κυριακη Αθηνα λογω της δουλειας μου και ετσι θα χασω την απονομη και την ομορφη ατμοσφαιρα της ληξης στον πρωτο αγωνα που κερδισα. Ρουφαω ετσι οσο μπορω ατμοσφαιρα αγωνα το Σαββατο. Σιγα-σιγα φτανουν ενα-ενα (και τρια -τρια σε μια περιπτωση :-)) και τα φιλαρακια. Το αυτοκινητο εχει μεγαλη επιτυχια: τεσσερις αθλητες, τεσσερις τερματισμοι μεσα στους επτα πρωτους. Διοργανωνεται και μια εκτακτη απονομη για την αφεντια μου οπου μαλλον λογω συγκινησης και εκπληξης παραμενω ουσιαστικα ...αλλαλος. Οσο πολυλογας μπορω να ειμαι σε μια παρεα τοσο σιωπηλος εμεινα μπροστα στον κοσμο αλλα τους ευχαριστω ολους πολυ για τη ζεστη τους υποδοχη.

 Με φαγητο και παρεϊτσα περνα η υπολοιπη ημερα μεχρι τον προωρο απο το βραδυ αποχαιρετισμο. Αξημερωτα φευγουμε για Αθηνα (και οι αλλοι τρεις θυματα της δουλειας μου).
 Πολυ αποτομη προσγειωση στην καθημερινη πραγματικοτητα. Απο τη στιγμη του γυρισμου οι πολιτικες εξελιξεις με εχουν σχεδον ... καθηλωσει στη δουλεια. Ο αγωνας εχει μεινει λιγο σαν ονειρο στο μυαλο. Ετσι οταν βρισκω λιγο χρονο στη δουλεια καθομαι μπροστα στον υπολογιστή και διαβαζω τις ομορφες περιγραφες των συναθλητων περνοντας λιγο αρωμα αγωνα  ή ξεκλεβω χρονο για αυτο το κειμενο. Με την ελπιδα οτι οι επομενοι αγωνες μας δεν θα ειναι μια αποδραση απο την πραγματικοτητα αλλα μια ευχαριστη ολοκλήρωσή της.