Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Ultra Trail du Mont Blanc 2011

Παει και αυτο, περασε. Μια ωραια εκδρομη και ενας αγωνας που εξελιχθηκε σε περιπετεια, με αισιο ευτυχως τελος. Ο χρονος 32 ωρες ακριβως, αρκετα πιο αργος απο το 2009 αλλα  η θεση, 69η, μολις 5 θεσεις χειροτερα απο τοτε δειχνει μαλλον τις δυσκολιες αυτης της χρονιας.
Για το εκδρομικο μερος, οχι αποκλειστικα αθλητικό, πολλοι φιλοι θα εχουν παρει μια καλη γευση απο τις φωτογραφιες στο Facebook (και εδω : https://picasaweb.google.com/nikospetros/CHAMONIX2011). Η καλη παρεα φτανει στο Chamonix τεταρτη μεσημερι. Φαγακι και βολτουλα. Το διαμερισμα μας ειναι μεσα στο κεντρο, πιο κεντρο δεν γινεται, και περνουμε full αρωμα αγωνα. Για τα κοριτσια το αρωμα αυτο μαλλον παραειναι δυνατο καθως κατω απο το μπαλκονι παρελαυνουν κατα εκατονταδες οι αθλητες που εχουν "καταλαβει" την πόλη. Την Πεμπτη βολτα στη Mer de glace και μετα παραλαβη αριθμων και βολτουλα.
    Mer de glace




 
Το βραδυ μακαροναδα και νωρις για υπνο. Μεχρι το πρωινο της Παρασκευης ο καιρος ειναι καλος με εξαιρεση καποιες σποραδικες βροχες τα απογευματα. Για την Παρασκευη το απογευμα ομως οι προβλεψεις ειναι δυσοιωνες. Ηδη για το CCC που ξεκινησε το πρωι εχουν γινει αρκετες αλλαγες στο τελευταιο κομματι της διαδρομης ενω αλλαγη διαδρομης ειχε και στο TDS στο οποιο ετρεχε η Δημητρα. Κατα το μεσημερακι μαθαινουμε τα νεα: η εναρξη παει 5 ωρες πιο μετα στις 23.30 το βραδυ ενω αλλαζει και το τελευταιο κομματι της διαδρομης το οποιο γινεται πιο ευκολο. Δεν εχουμε κανονισει τιποτα για την ημερα αφου ειχαμε σκοπο να ξεκουραστουμε και εκτος απο 1-2 μικρες βολτες στην πολη και στους τερματισμους των αλλων αγωνων μένουμε σπιτι. Μονο που ειχαμε υπολογισει μεχρι το απογευμα και τωρα η ημερα δεν περναει με τιποτα.
      η ημερα δεν περναει με τιποτα

 
Απο το απογευμα βρεχει και δεν σταματαει λεπτό. Ετοιμαζομαστε αλλα παμε σχετικα αργα στην εκκινηση καθως δεν θελουμε να γινουμε παπιά.

    εντελει ετοιμαζομαστε

     και φτανουμε για τη βροχερη εκκινηση

Ειμαστε αρκετα πισω. Παρόλη τη βροχη και το οτι κοντευει μεσανυχτα, η ατμοσφαιρα παραμενει ζωντανη, ενθουσιασμος μουσικη και πολυς πολυς κοσμος. Ξεκιναμε με τον ιδιο αργο τροπο του 2009. Αρχιζει το τρεξιμο. Με τον Βαγγελη εχουμε πει να παμε μαζι στο ξεκινημα και οπου μας βγαλει ο αγωνας. Μολις στον πρωτο σταθμο τον χανω μεσα στην πολυκοσμια, το σκοταδι και την κακη ορατοτητα απο τη βροχη. Μαζι μας ηταν και ο Αγγελοπουλος ο Θεμιστοκλης. Χανομαστε και με αυτον. Ανοιγω λιγο νομιζοντας οτι  βλεπω μπροστα τον Βαγγεληκαι μετα καθυστερω μηπως ειναι πισω. Αποφασιζω να συγκεντρωθω στον αγωνα. Πρωτη ανηφορα μεσα στη λασπη. Τα πραγματα πανε αρκετα καλά. Ψηλα, τρεξιμο οπου γινεται στο οροπεδιο. Ειμαστε αρκετα αραια οποτε καταλαβαινω οτι ειμαι πιο μπροστα απο το 2009 σε θεση. Αρχιζει η κατηφορα. Πολυ λασπη, καθε βημα και κινδυνος τουμπας αλλα εχει και την πλακα του. Καμποσοι διπλα μου φευγουν τσουληθρα χωρις να το θελουν  αλλα εγω ειμαι αρκετα αποτελεσματικος προς εκπληξη μου. Μπαινουμε στο χωριο μετα τις 2 και ομως πολυς κοσμος ειναι εκει να χειροκροτησει. Ακομα βρεχει αλλα τελικα ακομα και αυτο συνηθιζεται και το ξεχνας απο ενα σημειο και μετα. Μετα τις τρεις ωρες αγωνα η βροχη σταματαει. Αλλα ειναι η ωρα να ανεβουμε προς τα ψηλα. Κανει κρυο, μπαινουμε για λιγο σε συννεφο με ψιλοχιονακι να πεφτει, αλλα σιγα σιγα ο ουρανος καθαριζει. Μακρυα φαινονται αστραπες, μαλλον το μετωπο απομακρυνεται. Προφανως αυτος ηταν ο λογος της αργοπορημενης εκκινησης, να μην συναντησουμε αυτο το μετωπο στην κορυφη. Καθως φτανουμε στα ψηλα στην Bonhomme τρεχουμε πανω στο χιονι. Το θεαμα ειναι πολυ ωραιο, το μονοπατι μολις αρχιζει η κατηφορα λιγο γλιστερο αλλα τιποτα που να δημιουργει μεγαλο προβλημα. Στο μεταξυ το πρωτο φως της ημερας αρχιζει να πεφτει και το τοπιο ειναι απιθανο. Αυτα τα μερη το 2009 τα περασα νυχτα και δεν ειχα δει τιποτα. Εχει και η αργοπορημενη εκκινηση τα θετικα της!! Κατεβαινοντας στο Chapieux πιανω συζητηση με εναν Ιαπωνα. Η δυνατοτητα να συζητας με αθλητες απο τοσα πολλα διαφορετικα μερη ειναι ενα από τα   στοιχεια που λατρευω σε αυτον τον αγωνα. Μπαινοντας στο σταθμο βλεπω απεναντι τον Βαγγελη που βρισκεται στο check του υποχρεωτικου εξοπλισμου αμεσως μετα το σταθμο. Τελειωνω γρηγορα με το σταθμο μηπως τον προλαβω πιο κατω, αλλα πρεπει και εγω να σταματησω για check. Ξεκιναω αρκετα γρηγορα το επομενο κομματι που ειναι ηπια ανηφορα σε ασφαλτο. Προσπερνω εναν αθλητη που μου φαινεται γνωστος. Αναγνωριζω τον Bryon Powell απο το irunfar.com. Εχω γραψει μερικα σχολια στο σαιτ του και του συστηνομαι. Μιλαμε για λιγο και παω να φυγω καθως δειχνει κουρασμενος. Ακολουθει καθως οπως λεει η παρεα του εκανε καλο και συνεχιζουμε συζητωντας μερικα χιλιομετρα.  Βλεποντας στο βαθος το Mont Blanc να ξεπροβαλλει βγαζει δυνατα επιφωνηματα χαρας. Ειναι αληθεια οτι εχει ξημερωσει μια ομορφη ημερα  Περναμε και τον Προκοπη τον Αρκουδη καπου εδω με τον οποιο χαιρετιωμαστε. Στη βαση για την αναβαση στην Col de la Seign βλεπω τον Βαγγελη μερικες "φουρκετες" πιο πανω, φαινεται κοντα αλλα η ανηφορα ξεγελα. Ο Bryon "ανασταινεται" και ξεκιναει γρηγορη αναβαση ενω εγω συνεχιζω στο ρυθμο μου. Μετα απο λιγο τον βλεπω ψηλα πισω ακριβως απο τον Βαγγελη. Ξεμακραίνουν καθως ο  ρυθμος μου σιγα σιγα χαμηλωνει Το...μηχανημα αρχιζει να μην τραβαει και αυτο δυστυχως κρατησε αρκετα. Δεν ξερω τι μου φταιει, πηγα λιγο γρηγορα στην αρχη ή απλα περνω μια ενεργειακη πτωση? Πιθανοτατα και τα δυο. Το πρωτο κoμματι ηταν λιγο πιο γρηγορο απο το 2009 αλλα αν υπολογισουμε και το οτι τοτε ειχαμε 2 ωρες ημερα και καλο καιρο μαλλον το φετινο ηταν αρκετα πιο εντονο. Γενικα παντως απο πιο νωρις ειχα προβλημα με το ρυθμο και με το φαγητο. Ενω το στομαχι μου δεν εχει προβλημα με τα τζελακια τις μπαρες και τα ισοτονικα φαινεται να μη συμφωνει το... εντερο μου. Καθε φορα που περνω ενα μετα απο λιγο εχω μια ταση να σταματησω για τουαλετα. Οχι διαρροια αλλα ενοχλητικο και ως προς το ρυθμο και ως προς το οτι το σκεφτομαι να ξαναπαρω και μαλλον εχω μεινει λιγο πισω σε ενεργεια. Ή μηπως ο κακος καιρος στοιχησε ενεργειακα? Δεν με ειχε προβληματισει ιδιαιτερα μεχρι τωρα ο καιρος αλλα μπορει να συμβαινει χωρις να το αντιληφθεις. Στο μεταξυ ανεβαινοντας στην Col de la Seign ο καιρος εχει χαλασει παλι, ψηλα μπαινουμε σε συννεφο και ψιλοχιονιζει. Το χειροτερο ειναι οτι καποια στιγμη μπηκα σε ασχημο τριπακι εγκεφαλικα με λαθος σκεψεις. Σκεφτομαι τον τεραστιο ογκο χιλιομετρων και υψομετρικων που με περιμενουν ενω εγω πρωτος λεω σε ολους οτι τετοιοι αγωνες αντιμετωπιζονται τμηματικα. Πιο κατω συνανταω τον φιλο Πανο Κωνσταντινου με τον οποίο ειχαμε τρεξει παρεα και στο Alpamayo. Ειναι πολυ αδυνατισμενος και δειχνει σε πολυ καλη κατασταση.  Με περιμενει πολυ ευγενικα να τελειωσω με μια ακομα επισκεψη στην τουαλετα και να ξεκινησουμε μαζι αλλα στην πρωτη ανηφορα τον βλεπω πολυ δυνατο σε αντιθεση με εμενα και ... του δινω την ευχη μου να φυγει :-) Εχει ξαναφτιαξει ο καιρος και επιτελους βγαζω το αντιανεμικο. Στα ψηλα κανει ακομα κρυο αλλα προτιμω να το αντιμετωπιζω με buff και γαντακια, το αντιανεμικο για καποιο λογο δεν το αντεχω καθολου. Παρα την ασχημη αισθηση που εχω για την κουρσα μου, μεχρι και το Courmayeur τα περασματα μου ειναι καλυτερα απο το 2009, δεν αισθανομαι ομως το ιδιο ανετα. Εκει αλλαζω ολα μου τα ρουχα και τα παπουτσια για να νιωσω καλυτερα και τρωω κανονικο φαγητο, μακαρονια. Μιση ωρα σταση και εφετος και τη χρειαζομουνα.
 Ξεκιναω καπως ανανεωμενος αλλα παρομοια κακη αισθηση. Ευτυχως λογω του καιρου οι εικονες των βουνων ειναι μαγικες και βελτιωνουν καθε τοσο παροδικα τη μιζερη διαθεση μου. Στην ανηφορα με ξαναπερνα ο Bryon σαν ανεμος αλλα τον ξαναβρισκω στο καταφυγιο στο Bertoni σε κακη κατασταση. Δινει οσο εχει και μετα ... "πεθαινει" πιο κατω. Λιγο πιο μετα σταματησε οριστικα απο οτι εμαθα μετα. Στο κομματι για το επομενο καταφυγιο ειμαι καπως καλυτερα αλλα στην ευκολη κατηφορα για Arnuva παλι τα ιδια. Ακολουθει η ανηφορα για Grand Col Ferret. Ατελειωτη, ειδικα οπως πηγαινω.... Δεν μπορω τις ανηφορες, νιωθω αβολα (χωρις να βρισκω το λογο) στις κατηφορες και τρεχω μιζερα στις ευθειες, τι κανω εδω πανω αναρωτιεμαι. Η κατηφορα για το Fouly ειναι ευκολη και ομαλη αλλα ενω ξεκιναω καπως καλυτερα στο τελος καταρρεω παλι. Λιγο πιο πριν ενας Γαλλος με τον οποίο τρεχαμε για λιγο παρεα μου λεει για ενα sms της διοργανωσης που μιλαει για αλλαγες στη διαδρομη. Στην αρχη νομιζω οτι μιλαει γαι τις αρχικες αλλαγες αλλα μου ξεκαθαριζει οτι μιλαμε για καινουριες που αυξανουν τη διαδρομη και την υψομετρικη. Σκεφτομαι μηπως μου κανει πλακα αλλα δεν φαινεται να εχει τετοιο υφος. Στη σταση τσεκαρω το κινητο και εχω παρει το ιδιο sms.  Παραδοξως για την κακη μου κατασταση (στο χειροτερο σημειο πια) τα νεα με αφηνουν σχεδον αδιαφορο. Το ριχνω στο φαγητο, σουπα και ψωμι, τυρια και σαλαμια. Βρισκω τον Παναγιωτη παλι. Ειχε καποια προβληματα και βρεθηκε πισω μου. Ειναι αδυνατον ομως να περιμενω γιατι με πιανουν κρυαδες και πρεπει να αρχισω να τρεχω. Απο εδω και περα φοραω αντιανεμικο μονο στους σταθμους οπου σταματαω και στο ξεκινημα του τρεξιματος, μετα προτιμω να τρεχω χωρις, ακομα και στα ψηλα οπου κανει κρυο ιδιαιτερα οταν πεφτει η νυχτα. Αναποδος ανθρωπος!! Μετα το Fouly παω καλυτερα, τουλαχιστον νιωθω καλυτερα. Επιτελους βγαζω απο το μυαλο μου χρονους (λες να βοηθησαν οι αλλαγες που δεν επιτρεπουν συγκρισεις?) και πως θα βελτιωσω το ρεκορ μου και κοιταω την κουρσα και πως θα τα βγαλω περα αφου αυτο δεν ειναι καθολου δεδομενο. Στο Champex βρισκω τους δικους μου ανθρωπους και ανεβαινω λιγο ψυχολογικα.
 
      στο Champex - Lac  
Ρωταω γαι τον Βαγγελη που ξερω οτι ειναι σε καλη κατασταση και μου λενε οτι εχει προβλημα στο ποδι αλλα συνεχιζει. Απο εδω και περα σχεδον ολη η διαδρομη εκτος απο ενα βουνο εχει αλλαξει. Ξερω οτι η επομενη σταση ειναι ειναι το Martigny  και οτι ειναι κατηφορα, Ο Γαλλος εχει πει οτι μας κατεβαζουν πολυ χαμηλα και για αυτο η αναβαση στο επομενο βουνο βγαινει παραπανω απο τα δυο βουνα που εχουν κοπει.Και αρχιζει η κατηφορα. Ηρεμη στην αρχη, αλλα αφου παρακαμπτουμε τη Bovine σε μικροτερα, δυσκολοτερα και πιο αποτομα μονοπατια. Κατεβαινουμε ατελειωτα, χανω απο χαζομαρα και για λιγο το δρομο καθως αφηρημενος συνεχιζω στην ασφαλτο αντι να στριψω σε ενα μονοπατι αλλα ευτυχως το καταλαβαινω 2 φουρκετες πιο κατω αφου δεν βλεπω σημαδι και γυρναω. Και ξανακατεβαινουμε. Καποια στιγμη διασχιζουμε ενα χωριο οπου στο μπαρ της περιοχης μας δινουν νερακι και συνεχιζουμε απεναντι σε ασφαλτινη ανηφορα αναμεσα σε αμπελια. Ανεβαινουμε αρκετη ωρα και μπαινουμε σε μονοπατι στο δασος. Αναρωτιεμαι αν το χωριο που περασαμε ήταν το Martigny (αφου ηξερα μονο για κατηφορα) και ανηφοριζουμε για να πεσουμε στο Trient. Ανηφορα, τραβερσα ξανα ανηφορα και ξαφνικα κατηφορα προς ενα χωριο απο κατω. Κατι δεν παει καλα αφου εχουμε ανεβει αρκετα αλλα σιγουρα οχι αρκετα για να περασει η υψομετρικη τη Bovine που εχει κοπει. Εντελει τωρα μολις φτανουμε στο Martigny. Ηταν τελικα μια απο τις ...μικρες αυτες ανηφορες που οπουδηποτε αλλου θα ηταν αξιες αναφορας αλλα εδω ειναι λεπτομερειες. Πανω απο 3 ωρες μου πηρε απο το Champex.  Εχω παρει τον αγωνα λιγο ... "ηρωικα" τωρα και τιποτα δεν με πτοει. Ψυχολογικα αυτό, γιατι στην πραγματικοτητα η επομενη ανηφορα ξεκιναει καθετα και εγω ψιλοσερνομαι. Με περνανε δυο τυποι σαν σταματημενο. Ερχονται αλλοι τρεις, μια κοπελα και δυο αντρες. Πανε πιο ηρεμα και καθως με περνανε, καπως ασυναισθητα και χωρις να το καταλαβω ακολουθω το ρυθμο τους. Μαλλον αρχισε να επιδρα και η ενεργεια απο το φαγητο της στασης, παντως η ανηφορα παει πολυ καλυτερα απο οτι φαινοταν στο ξεκινημα της. Ειναι εντελως καθετη, χωρις στροφες και μακρυα αλλα εχουμε καποιο ρυθμο και παμε αρκετα καλα. Η κατηφορα ειναι αρκετα ηρεμη και ολοι μαζι σχεδον φτανουμε στο Trient. Με βασανιζει ωρα μια φευγαλεα εικονα  απο το ιατρειο στο Martigny οπου ηταν ξαπλωμενος με πλατη  ενας αθλητης. Ρωταω στο σταθμο και οι φοβοι μου επιβεβαιωνονται, ο Βαγγελης τελικα εχει σταματησει. Ο τραυματισμος στο γονατο ηταν τελικα σοβαρος. Πηγαινε τοσο καλα, ηταν σε πολυ κατασταση αλλα ενας παλιος τραυματισμος τον προδωσε τη χειροτερη στιγμη.
Φευγω για την ανηφορα στην Catogne και ξαφνικα εχω ενεργεια μεσα μου. Κανω μια καλη αναβαση, μαλλον και οι αθλητες που περναω ξαφνιαζονται που αναστηθηκα ετσι. Στην κατηφορα  ειμαι ακομα αρκετα καλα, αλλα ειναι αρκετα τεχνικη στο δευτερο μισο της και την παω συνειδητα πολυ ηρεμα γιατι θελω να συνεχισω το ιδιο δυνατα στο τελευταιο κομματι που ειναι με λιγες υψομετρικες. Ξαφνικα ελεγχω την κουρσα μου και την ευχαριστιεμαι μετα απο τοσες ωρες.
Ξεκιναω συντηρητικα και απο τη Valorcine αλλα μετα απο το Argentiere ανοιγω. Ειμαι πολυ καλα. Παλι το ¨φαινομενο¨ του τελους του αγωνα οπου ολα μου φαινονται ευκολοτερα. Παω γρηγορα και ενας Αγγλος με αφηνει να περασω επειδη με βλεπει δυνατο οπως λεει και προσπαθει να ακολουθησει το ρυθμο. Δειχνει να το παλευει για να ακολουθησει αλλα δεν μενει πισω. Πιανουμε συζητηση. Κοντευουμε στο Chamonix οταν το μονοπατι παει παλι ανηφορικα. Αυτο δεν το περιμεναμε. Παρολα αυτα παμε καλα και οταν η ανηφορα γινεται λιγοτερο εντονη ξαναρχιζουμε τρεξιμο. Δεν εχουμε περασει κανεναν τοση ωρα που τρεχουμε καλα αλλα προφανως πλησιασαμε πολλους και τους πιανουμε τωρα μπαινοντας σχεδον στην πολη. Αφου περναμε 2-3 παρεες απο μια ξεκολαει ενας Γαλλος  και μας ακολουθει. Οι τρεις μας μπαινουμε στην πολη με πολυ γρηγορο ρυθμο και συνεχως ανοιγουμε. Ολο ανοιγουμε μεχρι που καταληγουμε σε sprint. Μενω ελαχιστα πισω αλλα ειχε την πλακα του για καταληξη ενος αγωνα 100 μιλιων. 106 και κατι για την ακριβεια :-).



Ωραια ωρα για τερματισμο νωρις το πρωι, κατευθειαν για μπανακι και πρωινο. Κρουασαν και καφεδακι για αποκατασταση. Δεν καταφερνω να κοιμηθω οπως παντα αμεσως μετα τον αγωνα, αλλα η νυστα με πιανει προς το μεσημερακι οποτε χανω την ωραια βολτα των υπολοιπων στο Annecy. Ξεκουραζομαι καπως και κανω βολτα στην πολη για να δω τερματισμους. Συναντιεμαι με τη Γεωργια τη Μητσιου η οποια σταματησε στο Martigny λογω χρονου και βασικα λογω κακων (για να το πω ευγενικα)... χειρισμων. Σιγα σιγα μαζευονται και οι υπολοιποι στο διαμερισμα μας για κρασακι και γαλλικους μεζεδες (τυρια και αλλαντικα) που μου εχουν λειψει τοσες μερες με την αγωνιστικη διατροφη.  Ωραιο τελευταιο βραδυ στο Chamonix. Ακολουθουν και δυο ημερες ομορφης ξεκουρασης στη Λιμνη Κομο πριν την επιστροφη στην Αθηνα. 
Εχω ετοιμο το κειμενο εδω και μερες και δυσκολευομαι στον επιλογο και τον απολογισμο. Τα συναισθηματα ειναι λιγο μπερδεμενα. Το ταξιδι και η παρεα ηταν υπεροχα. Απο την αλλη ειδα πολλους καλους φιλους να μην τερματιζουν και ξερω ποσο σκληρο ειναι μετα απο μια τοσο σκληρη προετοιμασια.  Η δικη μου κουρσα δεν πηγε οπως θα ηθελα αλλα  τωρα που περασαν οι μερες θυμαμαι μεγαλο μερος της κουρσας ως μια ωραια περιπετεια και εχουν ξεθυμανει οι δυσκολες ωρες. Εξαλλου βλεποντας τις εγκαταλειψεις και αναλογιζομενος τις δυσκολιες καταλαβαινω οτι πρεπει να ειμαι ευχαριστημενος με το αποτελεσμα. 
Καπως ετσι  φτανουμε στο τελος μιας περιπετειας και ξεκινα το κυνηγι των επομενων.