Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Le Grand Raid des Pyrénées


Αποστολη εξετελέσθη! Τεσσερις δρομεις απο την Ελλαδα τρεξαμε, τεσσερις τερματισαμε σε εναν πολυ όμορφο αλλα και πιο δυσκολο απο οτι περιμενα αγώνα. Αποδείχτηκε ότι, όπως ειχα υποθεσει και στο τελευταιο ποστ, η περιοχη και η διαδρομη ήταν καταπληκτικη. Το ιδιο ωραία ηταν και η παρεα. Εκανε και φανταστικο καιρο, ε τι αλλο να ζητησει κανεις!
Σε σχεση με περυσι ξεκινησα μια ημερα νωριτερα εχοντας περισσοτερο χρονο ελευθερο πριν τον αγωνα γεγονος πολυ ωραιο. Ξημερωματα Τριτης λοιπον προσγειωθηκα στο αεροδρομιο της Βαρκελωνης και περιμενα το... βορειοελλαδιτικο τμημα της παρεας πίνοντας καφε και μελετωντας μια ακομα φορα τα στοιχεια της διαδρομης. Η υπόλοιπη παρεα αποτελουνταν απο την Γεωργία Μητσιου και τον γιατρο μας τον Βαγγελη Δρόσο, οι οποίοι ετρεχαν μαζι μου στο μεγαλο αγώνα, τον Παυλο Μυλωνα που ετρεχε στα 88 χιλιομετρα και τον ανηψιο του Βαγγελη (και μελλοντικο υποψιαζομαι πρωταγωνιστη των αγωνων βουνου) Χρηστο. 
                         όλη η ομαδα μαζι στο κεντρο του χωριου οπου μειναμε.


Μετα απο μερικα "απαραιτητα" δρομικα ψωνια στην πόλη ξεκινησαμε για τα Πυρηναία. Η διαδρομη απο τη στιγμη που πλησιασαμε τα βουνα εγινε πολυ ομορφη. Η γαλλικη πλευρα μας υποδεχτηκε με ομιχλη αλλα σιγα - σιγα αποκαλυφθηκε μια εξισου, αν οχι ομορφοτερη φυση. Περασαμε το χωριο του αγωνα και φτασαμε στο πολυ όμορφο χωριο οπου μειναμε, το Areau, το οποίο εντελως συμπτωματικα ειχα σε φωτο στο προηγουμενο ποστ. Αφου βολευτηκαμε στα δωματια, καναμε τη βολτα στο χωριο και καθίσαμε για φαγητο. Αντισταθηκα στις "σειρηνες" του γαλλικου καταλογου (κοκκινο κρασι και τυρια) και αρκεστηκα σε μια απλη μακαροναδα και για σαλατα στη μεση ... πιτσα.
Εχει ψυχρουλα το βραδυ αλλα τιποτα υπερβολικο.
Πρωινο στην "αυλιτσα" του δωματιου με καφε και κρουασαν και λιγο μετα η τελευταια προπονηση. Η λεγομενη προπονηση στα ...κουτουρου (οπως το ονομασε η Γεωργια). Εξερευνηση στο διπλανο βουνο σε μονοπατια και δρομους, με αδιεξοδα, ωραια ποταμακια  και πολλα μπρος πισω μεχρι να βρουμε την ιδανικη (για τελευταια ηρεμη προπονηση) τραβερσα που όμως αντι να μας οδηγησει πανω απο το χωριο οπως φανταζομασταν μας "παρεσυρε" αρκετα μακρια απο αυτο μεχρι να το καταλαβουμε και να γυρισουμε σε αυτο απο τον κεντρικο δρομο. 
                  το ξεκινημα στο μονoπατι που περναει πισω απο τα δωματια μας



 

Όμορφη αν και λιγο μεγαλυτερη απο οτι σχεδιαζαμε προπονηση αλλα με πολυ ηρεμο ρυθμο και αναποφευκτες λογω του ψαξιματος και των φωτογραφιων στασεις οποτε δεν εγινε και καμια ...ζημια. 
Σιεστα και απογευματινη βολτα στο ...κεφαλοχωρι της περιοχης οπου ομως δεν προλαβαινουμε ανοιχτα τα μαγαζια οποτε κατευθειαν για φαγητο. Το κρυο εχει υποχωρησει όλη την ημερα και ειναι μια χαρα για τραπεζακι εξω...φτανει να βρεις ελευθερο.
Πρωινο στο γνωστο μερος και παμε για τα νουμερα μας. Ειναι ακομα νωρις οταν φτανουμε εκει και τελειωνουμε πολυ γρηγορα. Καθομαστε για φαγητο στην πλατεια του χωριου παίρνοντας λιγο κλιμα αγωνα καθως μαζευονται σιγα σιγα οι δρομεις. 


              Στην τεχνικη ενημερωση η οποία εγινε φυσικα μονο στα γαλλικα. (φωτο: Βαγγελης Δροσος)

Το απογευμα ισα που προλαβαινουμε τα μαγαζια για τα τελευταια ψωνια (αναμεσα τους και ενα πολυ βολικο τσαντακι για τα τζελακια), παστα παρτυ και νωρις για ξεκουραση. Κοιμαμαι κατα τις 11.30 μεχρι τις 3.30. καθολου ασχημα για υπνο πριν απο αγωνα. Γενικα νοιωθω πολυ καλα το πρωι, όπως και ολες τις τελευταιες ημερες. Η μονη ενοχληση ειναι απο μια σαχλαμαρα: ενα κακοκομμενο νυχι στο μεγαλο δαχτυλο εχει αρχισει να μπαινει στο δερμα αλλα αυτα ειναι πταισματα.Εντελει στον αγωνα βρηκα  τροπο να μην με ενοχλει στο τρεξιμο. Βεβαια οταν το ποδι εβρισκε σε πετρα ή γενικα οποτε πιεζοτανε το δαχτυλο ο πόνος ηταν πολυ οξυς. Περναγε ομως σχετικα γρηγορα οποτε δεν επηρεασε ουσιαστικα τον αγωνα.

Ο αγωνας
10 λεπτα πριν την εναρξη ειμαστε ετοιμοι στην εκκινηση. Υπαρχει μουσικη, ανυπομονησια και ενθουσιασμος. Σιγουρα σε μικροτερη κλιμακα απο το UTMB αλλα καθολου ασχημα για τα μετρα των περισσοτερων απο τους υπολοιπους αγωνες. 
             
Χαιρετιόμαστε με τη Γεωργία και τον Βαγγελη και ...φυγαμε. Περπαταμε στους στενους δρομους του χωριου και συντομα αρχιζει το χαλαρο τρεξιμο. Για ξεκινημα πρεπει να ανεβουμε 1400 μετρα υψομετρικης μεχρι το Col de Portet. Η κλιση παρολα αυτα ειναι πολυ καλη με ωραια κομματια μεσα στο δασος που τρεχονται ευχαριστα. Η απαντηση για το ποτε μπαινει η υψομετρικη ερχεται οταν φτανουμε στη βαση ενος χιονοδρομικου.Μπροστα μας ορθωνεται μια πιστα (μεγαλης κλισης ) που πρεπει να ανεβουμε καθετα χωρις ουτε ενα ζικ ζακ. Δεν ειναι μονοπατι να μπορεις εστω να τοποθετησεις το ποδι καθετα προς την κλιση. Χωρις μπατον νομιζω οτι ... θα με "παρει" πίσω. Ευτυχως ειναι νωρις ακομα στον αγωνα και οι δυναμεις πολλες, οποτε συνεχιζουμε ακαθεκτοι μεχρι μια μικρη κατηφορα που μας οδηγει στον πρωτο σταθμο. Αλλη μια ανηφορα 500 μετρων υψομετρικης  μας περιμενει και ηδη μπαινουμε σε ενα τεχνικο πεδιο. Οι πετρες γινονται σιγα σιγα πιο πολλες και σε λιγο κινουμαστε πανω σε βραχια. Στην ανηφορα δεν πειραζει πολυ αλλα συνεχιζει και στην κατηφορα. Στην αρχη το νιωθω σαν  ενα ακομα  τεχνικό πεδιο οπως τα πολλα που βρισκεις στην Ελλαδα αλλα διαρκει πανω απο 10 χιλιομετρα και μας περιμενουν 130 ακομα. Ειναι πια επιπονο για τα πόδια αλλα σε αποζημιωνει το απιθανο τοπιο με τις πολλες αλπικες λίμνες. 
                            (φωτο: Παυλος Μυλωνας)
Σιγα σιγα το μονοπατι φτιαχνει για να φτασουμε στον σταθμο της Artigue όπου μας περιμενει θερμη υποδοχη. 

Α midi au Pic du Midi 
Ξεκιναμε για την μεγαλη ανηφορα στο Pic du Midi, το υψηλοτερο σημειο του αγωνα. Ξεκιναει με ομαλη ανηφορα. Αρχιζω να υποψιαζομαι οτι το μοτιβο του αγωνα θα ειναι αυτο: ομαλη ανηφορα στην αρχη και ... "τοιχος" λιγο πριν την κορυφη. Η ανηφορα ειναι παρατεταμενη αλλα πηγαινω μαλλον καλα. Σιγουρα καλυτερα απο τους γυρω μου αφου συνεχως προσπερναω κοσμο. Αναμεσα στις πληροφοριες που μαζευαμε για την περιοχη ηταν και η υπαρξη  αετων και σε αυτο το βουνο βλεπω πολλούς. Ενας περναει πολυ κοντα μας. Εντυπωσιακο θεαμα.  Φτανουμε στη Col de sencours τη βαση του  Pic du Midi απο οπου θα ανεβουμε κορυφη και θα γυρισουμε στον ιδιο σταθμο για να συνεχισουμε Δυτικα. Οι Οut and back διαδρομες συνηθως ειναι λιγοτερο ενδιαφερουσες αλλα οταν ειναι μονο ενα μικρο κομματι της διαδρομης οπως εδω θεωρω οτι μπορει να λειτουργησει καλα σαν ευκαιρια επικοινωνιας  αναμεσα στους αθλητες. Δυστυχως δεν υπηρχε πολυ ενθουσιωδες κλιμα αναμεσα στους αθλητες που ανεβαιναν και κατεβαιναν. Εκανα οτι μπορουσα φωναζοντας στους αθλητες που ερχοντουσαν και εισεπραξα επισης ενθουσιωδεις απαντησεις αλλα δεν με μιμηθηκαν και πολλοι Γαλλοι. Στο μεταξυ εξακολουθουσα να ειμαι σε καλη κατασταση και να περνω κοσμο. Το μονο προβλημα ειναι οτι εκανε αρκετη ζεστη. Εφτασα στο  Pic du Midi (Κορυφη του Μεσημεριου) ακριβως μεσημερι (αντε 6-7 λεπτα μετα). Με τα λαμα γυρω νομιζα οτι εφτασα καπου στις Ανδεις
                      (φωτο: Βαγγελης Δροσος)
Το ιδιο το Pic du Midi δεν ελεγε και πολλα πραγματα αλλα η θεα απο εκει πανω σου εκοβε την ανασα. Απειρες βουνοκορφες όσο φτανει το ματι σου ξεπροβαλαν μεσα απο τα συννεφα. 


Απο το Col sencours  στο Hautacam ήταν το μεγαλυτερο κομματι χωρις σταθμο το οποιο υπολογιζα να κανω γυρω στις τρεις ωρες. Επρεπε να περασουμε τρια περασματα.Ξεκινησα απο το Col de sencours σε πολυ καλη κατασταση αν και τα ποδια μου "εκαιγαν" λιγο απο τη ζεστη και απο το πετρωδες κομματι που ειχε προηγηθει. Συντομα ενα συννεφο εκρυψε τον ηλιο και μας εφτιαξε τη θερμοκρασια. Μετα απο μια μικρη ανηφορα ειχαμε μια μεγαλη τραβερσα. Φτασαμε σε ενα περασμα  αρκετα πιο αποτομο απο οτι το περιμενα. Συνεχιστηκε ετσι με μεγαλες τραβερσες και αποτομες ανηφορες. Μαλλον δεν ειχα διαβασει πολυ καλα τη διαδρομη σε αυτο το σημειο. Περιμενα την τελευταια τραβερσα οταν καταλαβα οτι ειχα μετρησει λαθος τις ανηφορες και εμενε μια ακομα: η πιο απότομη. Στο τελος της ανηφορας μπηκαμε μεσα στο συννεφο. Η θερμοκρασια δεν ηταν τραγικα χαμηλη. Δεν σταματησα να βαλω αντιανεμικο γιατι ημουνα σιγουρος ότι η σταση ηταν πολυ κοντα και θα αρχιζαμε να κατεβαινουμε. Σιγουρα δεν ειχα διαβασει καλα τη διαδρομη, με περιμενε τουλαχιστον μιση ωρα σε ισοϋψη μεσα στο συννεφο. Ετρεχα μονος μου και ειχα κοψει λιγο ρυθμο. Βλεπω σε ενα σημειο  μεσα στην ομιχλη μια μεγαλη γυναικα να καθεται στην ακρη του μονοπατιου στη μεση του πουθενα και να χειροκροτει. Λιγο πιο κατω ενα δεκαχρονο παιδι το ιδιο. Μηπως βλεπω πραγματα που δεν υπαρχουν? Οχι απλως ετσι ειναι τα βουνα εδω μπορεις να συναντησεις τις πιο απιθανες εικονες. Για να ειναι αυτοι εδω καπου κοντα πρεπει να ειναι και η σταση σκεφτομαι. Τελικα δεν ειναι και τοσο κοντα . Οταν εφτασα στο σταθμο ειχα παγωσει απο την υγρασια που ειχε κατσει πανω μου. Τρεις ωρες πριν καιγομουνα και τωρα κρυωνα επειδη δεν σταματησα για το αντιανεμικο. 

Take it easy
Αποφασισα ότι επρεπε να αλλαξω λιγο το πλανο του αγωνα. Το πηγαινα λιγο γρηγορα για το ειδος του αγωνα που ητανε. Εκανα μια μεγαλη σταση στο Hautacam παροτι η επομενη σταση ηταν κεντρικη. Ζεσταθηκα και συνηλθα αρκετα εκει και ξεκινησα με το αντιανεμικο. Μετα απο δεκα λεπτα στην κατηφορα το εβγαλα και δεν το ξαναεβαλα μεχρι το τελος του αγωνα! Η κατηφορα ηταν ευκολη αλλα την πηγα πολυ ηρεμα και συνηλθα τελειως μεχρι να φτασω στη Villelongue. Αλλη μια αρκετα μεγαλη σταση εκει και φευγω για την αναβαση στο Cabaliros σε πολυ καλη κατασταση. Το μονοπατι ειναι και εδω καλο και το χωμα μαλακο. Τα πελματα ηρεμουν σιγα σιγα. Πιανω συζητηση με εναν βελγο που μιλαει αγγλικα και ανεβαινουμε ολη την ανηφορα μαζι. Βραδιαζει καθως πλησιαζουμε στην κορυφη. Χωριζουμε στην κατηφορα και κατεβαινω με καλο ρυθμο στο Cauterets οπου μας περιμενει μια πολυ θερμη υποδοχη στην κεντρικη πλατεια του χωριου.
Το επομενο βουνο (Το Riou) ειναι μολις ... 1000 μετρα υψομετρικης (θα ηταν η 2η μεγαλυτερη στο Mont Blanc αλλα εδω ειναι η μικροτερη) πηγαινω μια χαρα, καβαλαμε το βουνο και ξεκιναμε την κατηφορα σε εναν ευκολο χωματοδρομο μεχρι τον σταθμο στο εστιατοριο χιονοδρομικου κεντρου. Στο βαθος κατω (στα 11 χιλιομετρα) φαινεται η Luz Saint-Sauveur οπου ειναι ο δευτερος κεντρικος σταθμος (γιατι αληθεια οποτε βλεπεις απο νωρις το χωριο στοχο στη βαση του βουνου μετα φαινεται να μην φτανεις ποτε?). Ολα πανε καλα... Στο σταθμο μας τονιζουν οτι εδω ειναι μια απο τις αλλαγες της φετινης διαδρομης καθως δεν κατεβαινει απο το χωματοδρομο αλλα απο ενα μονοπατι. Μονο που η λεξη μονοπατι ειναι πολυ κολακευτικη για αυτο που ακολουθει. Στα πρωτα χιλιομετρα δεν φαινεται τιποτα αλλο παρα ψηλα αγριοχορτα. Μεσα στο σκοταδι με το φακο δεν ξερεις τι θα πατησεις (πετρες ή χωματα) κατω απο αυτα καθως δεν υπαρχει ιχνος μονοπατιου. Ακομα χειροτερα τα χορτα εχουν μαζεψει ολη τη βραδινη υγρασια και γλιστρανε απιστευτα. Τρωω 1-2 τουμπες μεχρι να αρχισω το περπατημα. Τρωω και αλλη. Νιωθω απιστευτη αδυναμια να κινηθω σε αυτο το πεδιο. Περναω εναν Γαλλο που τα παει ακομα χειροτερα αλλα ενας αλλος με περναει με μια ταχυτητα που μου φαινεται απιστευτη. Μετα απο αρκετη ωρα τελειωνει αυτο το μαρτυριο . Ελαχιστα μετρα σε χωματοδρομο και... οχι παλι το ιδιο. Πιο κατω μπαινουμε σε δασος. Εδω υπαρχει μια αισθηση μονοπατιου μονο που δεν εχει καθαριστει ποτε και ο αριθμος των κορμων που υπαρχουν ειναι πολυ μεγαλος. Κινουμαι συνεχεια πολυ σιγα. Το χειροτερο ειναι οτι ξεκινησα την κατηφορα με πολυ ενεργεια, δυναμη και αισιοδοξια και τωρα ειμαι στα προθυρα της...απελπισιας. Βριζω δυνατα στα ελληνικα για να ξεθυμανω με κυριο στοχο τον (συμπαθεστατο στην πραγματικοτητα) τεχνικο διευθυντη. Ετσι δεν ξεδινουν ολοι και στους ελληνικους αγωνες :-). εχει περασει πανω απο μια ωρα και η πολη δειχνει ακομα μακρια. Μετα τη μεση το μονοπατι στρωνει και αφου μας κανει μια απιθανη βολτα παραλληλα με την Luz ερχεται εντελει η λυτρωση. 2 ωρες και 20 λεπτα για μια κατηφορα 11 χιλιομετρων και ενω ημουνα μια χαρα απο δυναμεις!!! μετα απο αυτην την περιπετεια "χαρισα" στον εαυτο μου αλλη μια αρκετα μεγαλη σταση και ξεκινησα με αρκετες δυναμεις για το τελευταιο κομματι της διαδρομης. Ετρεξα όλο σχεδον το κομματι μεχρι το Tournaboup μαζι με εναν Γαλλο. Ξαφνικα συνειδητοποιησα οτι μετα απο 120χλμ στο βουνο με λιγοστο γλυκογονο στον, ουτως η αλλως οχι πολυ συγκροτημενο, εγκεφαλο μου καταφερνα να συνενοούμαι στα γαλλικα, μια γλωσσα που σε μεγαλο βαθμο ειχα ξεχασει απο τα μακρινα σχολικα χρονια που την ειχα διδαχτει. Η πλακα ηταν οτι καθως συναντιωμουνα  συνεχεια με τους ιδιους αθλητες (μια τους περναγα μια με περναγανε) ειχα γνωριστει με αρκετους απο αυτους και ημουν κατι σαν αξιοπεριεργο (Le Grec- Ο Ελληνας)

Το τελευταιο κομματι
Ξημερωνε πια και εφευγα για την τελευταια μεγαλη ανηφορα. Ξεκιναγε ηρεμα σε ωραιο τοπιο και κινηθηκαμε αρκετη ωρα κοντα στο ποταμι. Η αληθεια ειναι οτι αν ειναι κατι χαρακτηριστικο σε ολη σχεδον τη διαδρομη ειναι τα πολλα νερα (λιμνες, ποταμια, καταρρακτες, ρυάκια) καποιες φορες ακομα και μεσα στο μονοπατι που τρεχεις. Πολυ ομορφα σε γενικες γραμμες. Η ανηφορα ηταν μακρια αλλα μονο το τελευταιο κομματι (ως συνηθως) ηταν πολυ απότομο. Μετα ερχοταν η κατηφορα ... δυστυχως. Δυστυχως γιατι ηταν αλλη μια τεχνικη κατηφορα. Η κουραση της στιγμης ισως την εκανε πιο δυσκολη απο οτι στην πραγματικοτητα ηταν αλλα παντως εκεινη τη στιγμη ηταν μαρτυριο. Και ηταν μακρυ μαρτυριο. Μετα απο μια ...αιωνιοτητα μας περιμενε μια οχι πολυ μεγαλη ανηφορα και μια δυσκολουτσικη αλλα συντομη κατηφορα  ως την τελευταια σταση (η ιδια με την πρωτη). Ξεκιναω παλι με τον "παλιοφιλο" τον Βελγο. Ειμαστε στην 31η θεση.  Μπροστα μας ορθωνεται μια αποτομη αλλα πολυ συντομη ανηφορα και 11 χιλομετρα κατηφορας για τον τερματισμο. Ανεβαινουμε σχετικα γρηγορα την ανηφορα και μπαινουμε στην κατηφορα η οποια ξεκιναει πολυ ηρεμα. Τα ποδια μου αρχιζουν και ρολαρουν. Καταλαβαινω οτι ο Philippe εχει μεινει λιγο πιο πισω , γυριζω να τον δω και μου λεει συνεχισε. Ειναι εμπειρος αθλητης υπεραποστασεων αλλα  δρομου όχι βουνου και σε καθε κατηφορα θελει τον χρονο του να προσαρμοστει. Απο την αλλη εγω νοιωθω ξαφνικα καλυτερα απο οποιαδηποτε στιγμη μεσα στον αγωνα. Το μονοπατι ειναι στρωτο και εγω νοιωθω σαν να τρεχω για να τερματισω τον ...Ολυμπο. Ξαφνιαζομαι και ο ιδιος με τη δυναμη μου και σκεφτομαι οτι πρεπει να συγκρατηθω με το φοβο μηπως δεν φτανει η ενεργεια μεχρι το τελος, αλλα ειναι αδυνατο να σταματησω. το ιδιο βλεπω να ξαφνιαζονται και οι αθλητες που περναω, οι οποιοι πηγαινουν σιγα ή μαλλον φυσιολογικα για τερματισμο τετοιου αγωνα. Κυριολεκτικα δεν καταλαβαινω πως περνανε τα χιλιομετρα. Πλησιαζω το χωριο με αμειωτη ενταση και ετσι ακριβως τερματιζω στην 23η θεση! Η αισθηση ειναι τρομερη. Όπως συμβαινει ενα ωραιο τελος να απογειωνει μια συμπαθητικη ταινία ή βιβλιο έτσι και εδω ο τερματισμος μου αφηνει μια ξεχωριστη γευση για τον αγωνα.
Στον τερματισμο με περιμενει ο Χρηστος. Μια ομορφη γιατρινα μου περιποιειται το νυχι που εχει μπει εντελως στο ποδι. Απορει πως ετρεξα με το δαχτυλο ετσι. Εκανα τοσες χιλιαδες χιλιομετρα και δεν θα ετρεχα για ενα νυχι της λεω. Εξαλλου εφτασε ως το τελος της λεει μια αλλη γιατρινα (με casting τις εχουν διαλεξει ή ειναι η στιγμη που τα βλεπω ολα ωραια?).  Μου ακουστηκε ωραια αυτο και μαλλον "φουσκωνω" απο περηφανια. Φαγητο, ανασυγκρότηση και σπιτι για υπνο. Λιγο υπνο γιατι με την υπερενταση δεν ειμαστε για πολλα-πολλα. Το απογευμα ξανα στο χωριο για να μαθουμε πως πανε τα παιδια και να παρουμε λιγο κλιμα. Εχει πλακα, σχεδον ολοι οσοι τερματιζουν πανε σε μια υπαιθρια μπαρα ακριβως απεναντι και πινουν μπυρα. Βλεπω ανθρωπους που μολις εχουν τερματισει και δεν εχουν βγαλει καν το σακιδιο. Μου φαινεται ωραιο αλλα δεν μπορω να φανταστω να το κανω!
Τα παιδια στο μεταξυ συνεχιζουν κανονικα μεσα στη νυχτα. Ο Παυλος παει πολυ καλα και τερματιζει σε κανενα διωρο. Παμε να φαμε μεχρι να τερματισει. Κανονικο γαλλικο φαγητο επιτελους και κρασι. Ο Παυλος τερματιζει σε πολυ καλη κατασταση. Περνουμε πιτσες (για να βρουν και τα παιδια που τερματιζουν αργα) και την κανουμε για σπιτι. Κατα τις 3.30 ξυπνημα για να παμε να τους υποδεχτουμε. Ερχονται παρεα καθως βρεθηκανε μεταξυ τους στην τελευταια σταση.
                            (φωτο: Παυλος Μυλωνας)
Η Γεωργια και ο Βαγγελης ερχονται, κατακοποι αλλα και πολυ ευχαριστημενοι και πως να μην ειναι? Πηγαινουμε στο ιατρειο καθως τα ποδια της Γεωργιας ειναι σε ασχημη κατασταση απο τις φουσκαλες (γεγονος που την καθυστερησε πολυ) και στη συνεχεια γυρναμε  στα δωματια. Ειμαστε ολοι κατακοποι και δεν ξερω αν θα προλαβουμε το πρωι τις απονομες. Πεφτω κατευθειαν στο κρεβατι. Μετα απο κανενα δεκαλεπτο ανοιγω τα ματια και βλεπω τον Βαγγελη να κοιμαται πανω απο την πιτσα που εχει μπροστα του οπως ειχε κανει πριν απο λιγο και στο ιατρειο.  Φυσιολογικο μετα απο τετοια υπερπροσπαθεια.

                           (φωτο: Παυλος Μυλωνας)
Τελικα το πρωι ξυπναω και προλαβαινω να παρω λιγο κλιμα απο απονομες. Ολος ο κοσμος πινει μπυρες στην πλατεια. Η μπυρα παιζει κυριο ρολο στο αγωνα. Χαιρεταω καποιους αθλητες που τρεξαμε μαζι και πιανω λιγο κουβεντα με τον Βέλγο που εκανε επισης καλο φινις και τερματισε 25ος. Μετα παμε στο μπουφε που εχουν ετοιμασει οι διοργανωτες. Οι πεινασμενοι αθλητες εχουν πεσει σαν αρπακτικα πανω στα φαγητα και η...κεντροευρωπαϊκη ταξη εχει χαθει. Εχει πλακα αυτη η οικεια σε μας τους Ελληνες εικονα. Λιγο κρασι και οτι προλαβαινουμε απο τσιμπημα και γυρναμε στο χωριο. Μεσημεριανο στην αυλη μας. Ωραια παρεα, μπυρες, τοπικα τυρια και αλλαντικα και συζητηση για τον αγωνα. Η καλυτερη αποκατασταση. Ειναι ωραια οταν ολοι ειναι χαρουμενοι με το αποτελεσμα της προσπαθειας τους. Το βραδυ ωραιο δειπνο σε εστιατοριο μεσα στο χωριο.
                                      (φωτο: Παυλος Μυλωνας)
Δυστυχως Δευτερα ερχεται η ωρα της αναχωρησης. Μια μικρη περιπετεια λογω απροσεξιας του γραφοντος δινει ενα βιαστικο τόνο στο ταξιδι του γυρισμου αλλα η Γεωργια (δικαιωματικα αρχηγος της αποστολης) μας οδηγει στην ωρα μας στο αεροδρομιο. Καιρος να αποχωριστω την υπεροχη παρεα που αναχωρει πρωτη. Εγω περιμενοντας τη μεταμεσονυχτια πτηση μου με λιγο κρασακι, ξαναπερναω τις εικονες  που κατεγραψα (στη φωτογραφικη μηχανη αλλα και στο νου) την τελευταια εβδομαδα.


http://picasaweb.google.com/nikospetros/GrandRaidDesPyrenees#
Υ.Γ. Δυστυχως μετα τον τερματισμο το μυαλο μου δεν λειτουργουσε ... 100%  με αποτελεσμα να ξεχναω συνεχεια τη φωτογραφικη στο δωματιο :-(. Ευτυχως ο Βαγγελης και ο Παυλος σωσανε την παρτιδα και του ευχαριστω για τις φωτο.



4 σχόλια:

  1. Νίκο να είσαι ρε φίλε... Μας ταξίδεψες και μας ενέπνευσες για ακομη μια φορά. Συγχαρητήρια σε σένα και σε όλα τα παιδιά της "αποστολής" των Πυρηναίων που δείχνετε τον δρόμο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μπράβο Νίκο. Για τα αγωνιστικά τα έχουμε πεί. Αλλά και η περιγραφή και οι φωτογραφίες είναι καταπληκτικές. Μας μετέφερες νοερά στον τόπο του αγώνα, όσο γινότανε καλύτερα. Το καλύτερο όλων όμως είναι το ότι περάσατε καταπληκτικά φίλε, και αυτό ειναι που μετράει πάνω απ'όλα. Φαίνεται καθαρά απο την περιγραφή το πόσο το ευχαριστηθήκατε! Πάντα τέτοια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μπράβο Νίκο.... ωραία περιγραφή... και πολύ καλή προσπάθεια εκ μέρους σου ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ntopet,τι πίνεις και δε μας δίνεις!
    Άντε,του χρόνου παρέα,στην Ισπανία...
    Καψούλι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή