Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Πανωλεθρίαμβος

Μίλαγα με ένα φίλο στο δείπνο μετά τον αγώνα και με ρώτησε αν θα γράψω για αυτόν σε αυτό το blog. Βεβαίως του απάντησα και ξέρω ήδη και τον τίτλο. Πανωλεθρίαμβος. Η λεξη αυτή που χρησιμοποιεί ο Κ. Τζουμας ήταν πρωτη που σκέφτηκα να περιγράψει την κατάστασή μου όταν  τερμάτισα.Ποσο συχνά αλήθεια πάνε χερι χερι αυτά τα δύο και πόσο ταιριάζει εδώ. Θρίαμβος και μόνο ο τερματισμός σε έναν τέτοιο αγώνα αλλά μεσα απο τρομερες στιγμές πανωλεθρίας κατά τη διάρκειά του.
Λίγες μερες μετα και με τους πόνους σταδιακα να με εγκαταλείπουν οι καλές στιγμές εχουν αρχισει όπως πάντα να επιπλέουν και οι κακες να ξεθωριάζουν αλλα θα προσπαθησω να ειμαι οσο πιο ακριβης γίνεται.
Ξεκινήσαμε Παρασκευή πρωί του αγώνα για Κορινθία με τη γνωστή παρέα των Γερμακόπουλων (πατέρα και υιού)αλλά και της καλής μου και του πολύ καλού μου φίλου Οσβαλντ οι οποίοι δεν έτρεχαν βέβαια αλλά ήθελαν να μας αποχαιρετήσουν (με το φόβο της τελευταίας φοράς ?) στην εκκίνηση. Αφού πήραμε τα νούμερα μας ντυθήκαμε, φάγαμε και πολυλογήσαμε με όλους τους φίλους και συναθλητές που βρήκαμε εκεί, ξεκινήσαμε για Νεμέα.
  με την καλή μου πριν ξεκινήσουμε για Νεμέα

Εκεί είχαμε ένα τελετουργικό στο αρχαίο στάδιο το οποίο παρότι αντιλαμβάνομαι ότι προσπαθεί να συνδέσει τον αγώνα με αρχαίους συμβολισμούς δεν παύει να προσθέτει στους αθλητές, οι οποίοι πρόκειται να τρέχουν για μια ολόκληρη ημέρα, μιάμιση βασανιστική ώρα μέσα στους 30 βαθμούς θερμοκρασίας.
 η τελετή στο αρχαίο στάδιο της Νεμέας
με τον Δημητρή και την Αμαλία ψάχνοντας για ... σκιά

Δύο και μισή η εκκίνηση. Λιοπύρι. Ξεκινάμε όλοι σχετικά μαζεμένοι και μάλλον αργά. Σιγά σιγά διαχωριζόμαστε. Με τον Δημήτρη είμαστε σχετικά μπροστά. Πάμε γρήγορα? Όχι νομίζω. Αλλά η ζέστη τα κάνει όλα να φαίνονται γρήγορα. Αλλά και πιο αργά να πας μήπως γλιτώνεις από τον ήλιο? Λίγο πριν το 20χιλιομετρο χωρίζουμε. Μετά από αυτό το σημείο ξεκινάει ο πρώτος χωματόδρομος. Ανηφόρα, λογική κλίση. Τρέχω αλλά μάλλον σιγά. Κάποιοι προσπερνούν, ανάμεσά τους και ο Γιώργος ο Κρυστάλλης. Συνεχίζω μέχρι το ψηλότερο σημείο, είμαι αρκετά κουρασμένος και είμαστε ακόμα νωρίς. Η ζέστη μάλλον με έχει επηρεάσει. Η κατηφόρα είναι αρκετά ήπια σε εύκολο (όπως όλοι σχεδόν) χωματόδρομο. Έχω κόψει ρυθμό. Πέφτουμε σε μία όμορφη πεδιάδα με πολλούς αμπελώνες και κάποια δροσιά από ποτιστικά. Μπαίνουμε στο χωριό και φεύγουμε για τον επόμενο ανηφορικό χωματόδρομο. Είναι ίσως το μόνο κάπως τεχνικό κομμάτι της διαδρομής. Πάω όμως πάλι σιγά. Εδώ ακόμα χειρότερα. Σίγουρα φταίει η ζέστη αλλά και η απροπονησιά. Φτάνω ψηλά και αρχίζει η κατηφόρα σε άσφαλτο.
 περίπου στο 40 λιγο πριν βγω στην ασφαλτο (δεν πετάω κιόλας)

Από κάτω η Καντήλα φαίνεται σχετικά κοντά αλλά με τις τεράστιες φουρκέτες κάνουμε ώρα να προσεγγίσουμε. Φτανω στο χωριό οπου περιμένει αρκετός κόσμος. Η Γιώτα που κανει υποστήριξη στην Αμαλία βοηθαει και εμενα με μερικα τζελακια καθως... δεν τα εχω υπολογίσει και πολυ καλά. Ξεκινάω. Τα επομενα δυο κομμάτια δεν είναι μεγάλα και ειναι αποκλειστικά σε άσφαλτο σχεδον χωρίς κλίσεις. Λίγο εξω απο το χωριο με προσπερναει το πουλμαν του αγώνα και μόλις με περνάει σταματαει. Βλέπω τον Δημήτρη να με περιμένει. Έχει σταματήσει. Σοβαρό προβλημα με το στομάχι. Για πρωτη φορά σε αγωνα και εγω νωρίτερα είχα καούρες στο στομάχι. Η ζέστη και ο αγώνας που είναι πιο γρήγορος απο αυτούς που εχω συνηθίσει είχα σκεφτεί. Με τη ζέστη να υποχωρεί και έχοντας παρει πια το... κολάι του αγωνα ήμουνα πια αρκετα καλά απο αυτήν την άποψη. Ήδη πηγαινα καλύτερα. Μεσα στην πεδιαδα προς το Λεβίδι ο ήλιος επεφτε και οι εικόνες ηταν πολυ όμορφες. Βράδι πια στο Λεβίδι, αλλάζω μπλούζα, εφοδιάζομαι σε τζελ και χαιρετώ τη Γιώτα και τον Δημητρη για τη μεγαλύτερη ενδιάμεση διαδρομή του αγώνα, τα 22χλμ μεχρι τη Βυτίνα. Σύντομα μπαίνω στο χωματόδρομο, πάλι βατός με εύκολη κλίση. Τα πρώτα χιλιομετρα περνάνε εύκολα αλλα κάποια στιγμη δυσκολεύομαι να τρεξω χωρίς να ανεβάζω σφυγμούς. Ξαφνιάζομαι γιατί είναι πραγματικά ευκολη ανηφόρα. Περπατάω μερικα κομματια, ξανατρεχω, εναλλαγές. Περνανε καποια χιλιομετρα έτσι και εκει που ειμαι ψιλοαπογοητευμένος με την καταστασή μου απλα αρχίζω να τρεχω και να συνεχίζω. Ενεργεια πάλι μεσα μου. Εχω ξαναπροσέξει σε αγωνες υπερμαραθωνίου αυτες τις περίεργες αλλαγές στην ενέργεια, τη μία στιγμή σβήνεις και μετα απο μιση ωρα όλα ειναι καλά, αλλα σε αυτόν τον αγώνα αυτό εφτασε σε πρωτόγνωρα επίπεδα. Πάντως το τέλος της ανηφορας πήγε καλα. Εκει μας περιμένε με έξτρα νεράκι μπόνους (ευπροσδεκτο) ο Πετρολιάγκης, τον οποίο βεβαια εκείνη τη στιγμή δεν αναγνώρισα αλλα τον ευχαριστώ τώρα. Το ίδιο καλα συνέχισε και η μεγάλη κατηφόρα μεχρι τη Βυτίνα. Απο εκει και περα ενα ευκολο κομμάτι αρχικα στον κεντρικό δρόμο και μία ανηφορα σε άσφαλτο για τον επόμενο σταθμό. Εδώ πάλι δεν πήγαινα πολυ καλά. Κάποια στιγμη, μόνος μέσα στο βουνό με ένα τεραστιο φεγγαρι συντροφιά, περναει η Γιώτα με το αυτοκίνητο και σταματάει να μου κάνει... σερενάτα. Μου φτιάχνει το κέφι. Απο το χωριό και μετα ξαφνικα ανασταίνομαι. Φτάνω σχετικα γρήγορα στο Βαλτεσινικο, όπου ανάμεσα στον πολυ κόσμο που μας βοηθάει είναι και τα παιδιά που έχουν ανέβει για τα Θεοδωράκεια, και ακόμα πιο καλά πάω στο επόμενο χωματινο κομμάτι 19 χιλιομέτρων πάνω στο βουνό.
με τον Παύλο στο Βαλτεσινικο τις μικρές ώρες που πήγαινα καλά
Εδω ξεμακραίνω απο τον Άρι τον Μίκαλα και τον Γιώργο τον Κρυστάλλη με τους οποίους είχα συναντηθεί πολλές φορες στους σταθμούς. Ευχαριστιέμαι το τρεξιμο το βραδυ αλλα καθώς φτάνω στο Περδικονέρι αρχίζει να ξημερώνει και φοβάμαι πολύ τι θα συμβεί οταν βγει ο ήλιος έχοντας την εμπειρία της προηγούμενης ημέρας. Οσο είναι νωρις κατεβαίνω γρηγορα το βουνό και περνάω σχετικα καλά τα επόμενα τρία χωριά. Στο μεταξύ ανάμεσα στους διάφορους πόνους των ποδιών, αυτός στο ισχύο γίνεται όλο και πιο επίμονος και η γρήγορη κατηφόρα μάλλον τον επιδεινώνει. Φτάνω στο ποτάμι ενώ ο ήλιος έχει αρχίσει να ανεβαίνει επικίνδυνα. Εχω πάρει δυο σακουλες απο τον τελευταιο σταθμό μηπως περασω στεγνός, μετα απο συμβουλή του Νικου του Θάνου. Μου ειπε διπλες σακούλες για σιγουριά αλλά ντραπηκα να ζητησω περισσότερες. Περνάω στεγνός μέχρι το ενδιάμεσο αλλά στο δεύτερο μισό τρυπανε και οι δύο σακούλες!!! Επρεπε να πάρω διπλές. Τρεχω σιγα σιγα μεχρι το σταθμό όπου αλλάζω κάλτσες και παπουτσια παρότι τα πρώτα με ειχαν παει πολυ καλα μεχρι εκει. Αυτά που έβαλα μου είναι συνηθως πολυ ανετα αλλα ετσι που είναι τα πόδια μου δεν μου κάθονται και πολυ καλά. Όχι ότι έπαιξε και μεγάλη σημασία. Δεν ξανανέπτυξα σοβαρη ταχύτητα στα τελευταία 29 χιλιόμετρα του αγώνα για να παίξει σημασία!!! Μέσα στο σταθμό με πέρασε ένας Γερμανος με πολυ καλο ρυθμό αλλά ξεκινώντας κατάλαβα ότι έπρεπε πια να με ενδιαφέρει μόνο ο τερματισμός. Μετα το πρώτο μικρό κομμάτι ασφάλτου μπαίνουμε σε εντονα ανηφορικό χωματόδρομο. Καλύτερα λέω ευκαιρία για περπάτημα, αλλά το ισχύο πια με πονάει πολύ ακόμα και στο ανηφορικό περπάτημα. Μόνο σε περπάτημα σε ευθεία λιγάκι ησυχάζει. Ανηφορίζω αργά και με πόνο. Όσο πιο αργά πάω τόσο περισσότερο εκτεθειμένος μένω στον ήλιο και αρχίζω να εξαντλούμαι. Φτάνω στο160οχιλιόμετρο με μεγάλη καθυστέρηση και σε κακή κατάσταση. Κάθομαι λίγο να ξεκουραστώ. Εδώ με πέρασε ξανά ο Αρι. Το επόμενο κομμάτι είναι μέχρι το 172 και μετα δύο μικρα κομμάτια μέχρι το τέλος. Αρά όλα τα λεφτα είναι τα επόμενα 12 χιλιόμετρα. Βασικά χωματόδρομος, το πρώτο κομμάτι κατηφορικό και το υπόλοιπο εύκολη ευθεία χωρίς κλίση. Ευκολο ακούγεται και όμως εξελίχθηκε στη χειρότερη εμπειρία στη μέχρις στιγμής δρομική μου καριέρα. Ένα μαρτύριο χωρίς τέλος. Αρχικά να πώ ότι παρότι δεν κάθισα λίγο στο σταθμό εντούτοις ξεκάθαρα δεν ήταν αρκετό. Έπρεπε να συνέλθω λίγο ακόμα. Με το ξεκίνημα όπου ήμουν σχετικά καλύτερα προσπάθησα να τρεξω την κατηφόρα. Κατάλαβα ότι ήταν σχεδόν αδύνατο. Το ισχύο με πέθαινε. Στις μικρές ανηφορες με δυσκολία ακόμα περπατούσα, κάτι σαν αναρίχηση. Σε δύο πολυ απότομες κατηφόρες αφησα λίγο τον εαυτό μου να ...τσουλίσει αλλα στο τέλος το πόδι ήταν άκαμπτο σαν μπαστούνι. Απο το ισχύο ο πόνος εξαπλωνότανε και στη μέση αλλά πότε πότε και στο δικέφαλο. Έφτασα στην ευθεία. Προσπάθησα να τρέξω. Δύσκολο. Στο μεταξύ ερχότανε και η εξάντληση απο τη ζέστη. Κοιταζα γύρω και δεν υπήρχε ούτε ένα δεντρο. Εκανα προσπάθειες να τρέξω για ελάχιστα δεύτερα αλλά δεν θυμαμαι πια αν σταμάταγα απο τον πόνο ή την εξάντληση. Για την ακρίβεια ουτε να περπατήσω γρήγορα δεν μπορούσα. Από ένα σημείο και μετά απλώς σερνόμουνα. Πλησίαζα στο χωριό όταν είδα μία αχλαδιά που έκανε μία μικρή σκιά στο περβάζι του δρόμου και έκανα κάτι σπάνιο για μενα ακόμα και σε πεζοπορία, κάθησα πέντε λεπτά για ξεκούραση. Λιγο πιο πάνω ωραίες πηγές με κρυστάλλινο νερό. Άλλη μία στάση εκεί λίγες εκατονταδες μετρα πριν τη στάση. Με τα πολλά έφτασα στη στάση πιθανότατα με αρνητικό ρεκόρ όλων των εποχών στα 12 χιλιόμετρα. Έμεναν ακόμα 7 εύκολα ασφάλτινα χιλιομετρα. Φαντάζομαι η εγκατάλειψη δεν ηταν πια επιλογή αν και θα μπορούσε να είναι μία πρωτοποριακή κίνηση. Η ενυδάτωση ηταν ευκολη υπόθεση, ηδη με το νερό της πηγης είχα νιωσει καλύτερα. Εξάλλου αν κάτι με σωζει σε αυτούς τους μεγάλους αγώνες ειναι ότι καταφερνω και αναζωογονούμε σχετικα γρήγορα στους σταθμούς και αυτό με ειχε φερει ούτως ή άλλως μεχρι εκεί. Το πρόβλημα ήταν το τρέξιμο. Το ισχύο πια ήταν σε άθλια κατάσταση. Απο εδώ και πέρα μεμικρή κατηφορική κλίση κατάφερνα να κάνω κάτι σαν κουτσο- τρέξιμο με πολύ όμως πόνο. Τα επόμενα 3 χιλιόμετρα μεχρι την επόμενη στάση τα πήγα έτσι. Εμεναν λιγότερα απο 5. συνέχισα με τον ίδιο ρυθμό. Και λιγο περπάτημα ενδιάμεσα για να συνέρχεται το πόδι. Ήξερα ότι ερχότανε και η πρώτη γυναίκα απο πίσω, μία Ιταλίδα, αλλά πραγματικά το μόνο που με ενδιέφερε πλέον ήταν ο τερματισμός. Σκεφτόμουνα μόνο αν ειχα κάνει καλά που συνέχιζα και φοβόμουνα ότι είχα κάνει ζημιά στο ισχύο. Περπατώντας και κουτσοτρέχοντας πλησιάζα την αρχαία Ολυμπία. Στα 2,5 χιλιόμετρα είδα πίσω στο τέλος της ευθείας την κοπέλα απο την Ιταλία. Κάτι παιδιά απο το αυτοκίνητο προσπάθησαν να με ξυπνήσουν προκαλώντας με λίγο «δεν πιστεύω να μπει καμία γυναίκα και μάλιστα ξένη στη εξάδα» αστειεύτηκαν, «θα μπει, θα μπει» τους γέλασα. Σε 2,5 χιλιόμετρα μου «εριξε» και 5 λεπτά. Τόσο γρήγορα «έτρεχα». Με το μοναδικό μου κουτσο-τρέξιμο έφτασα κάποια στιγμή στον προορισμό μου και στον πιο δύσκολο τερματισμό που έχω κάνει ποτέ. Μιλώντας για τερματισμό πρέπει να πω ότι το κλίμα ήταν λίγο φτωχό σε αυτό το σημείο. Ενώ όλα οι σταθμοί ήταν καταπληκτικοί, με τους ανθρώπους του χωριού να δημιουργούν ζεστό κλίμα, εδώ ήταν ελάχιστοι άνθρωποι και οι περισσότεροι περίμεναν κάποιους αθλητές, μία μικρή ομπρέλα και στο λιοπύρι που τερμάτισα στριμοχνώμασταν για λίγη σκιά. Μικρό το κακό. Όλο το μεγαλείο ήταν το στάδιο από κάτω όπου θα ήταν ψέμα να πω ότι έτρεξα στην κατάσταση που ήμουνα. Μπήκα πάντως περπάτησα λίγο και βασικά ξάπλωσα στο γρασίδι αγναντεύοντας. Μετά ένας καλός άνθρωπος με πήγε στο ξενοδοχείο όπου χρειαζόμουνα μπάνιο, γενική επισκευή (υπήρχαν και άλλα προβλήματα όπως γενικευμένα εκζέματα κ.ά.) και ξεκούραση. Μία ευγενέστατη (και συνάμα ωραιότατη) γιατρός με φρόντισε με τον καλύτερο τρόπο. Σιγά σιγά άρχισαν να καταφθάνουν και οι υπόλοιποι αθλητές και αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε εμπειρίες. Κατάλαβα ότι αρκετοί είχαν ταλαιπωρηθεί από τη ζέστη ιδιαίτερα στο σημείο που είχα δοκιμαστεί και εγώ. Έτσι μάλλον εξηγείται το γεγονός ότι κανένας δεν με πέρασε τόση ώρα που εγώ … σερνόμουνα.

Μέχρι την επόμενη μέρα που φύγαμε το ξενοδοχείο λειτούργησε σαν …ολυμπιακό χωριο (ή μήπως άσυλο?) όπου πολλοί (τρελοί?) ομοιοπαθείς αντάλλασαν απόψεις. Μετά την όμορφη τελετή απονομής την Κυριακή πρωί κινήσαμε για την Αθήνα.
με τον Γιάννη μετά την απονομή μάλλον ... ικανοποιημένοι

Η διοργάνωση σε γενικές γραμμές ήταν πολύ καλή με ικανούς συντελεστές που τρέχανε παντού, πολύ ζεστους ανθρώπους στους σταθμούς στα χωριά και αρκετά ενδιαφέρουσα διαδρομή παρά τους πολλούς δρόμους. Χρειάζεται μόνο λίγο μεγαλύτερη προσοχή στις ανάγκες των δρομέων όπως αυτή της άμεσης πρόσληψης φαγητού και υγρών μετά τον αγώνα, καθώς κάποιες στιγμές φαίνεται να υπερίσχυε το πολιτιστικό μέρος από το δρομικό.
Το αίσθημα μετά τον αγώνα ήταν αυτό του τίτλου. Ήδη τώρα είναι πια ένας αγώνας που θυμάμαι ευχάριστα αλλά φαντάζομαι πολλά μαθήματα θα μου μείνουν από αυτόν.


ευχαριστώ τη Γιώτα Πολατίδου για τις φωτό (προφανώς και για τη βοήθεια), όπως και τον Παύλο Διακουμάκο.
φωτό: http://picasaweb.google.com/nikospetros/2010#
           http://www.runningnews.gr/?id=7360&parent=home