Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

Ultra Trail du Mont Blanc 28/8/2009

Ολοκληρη χρονια περιμενα αυτον τον αγωνα, τον ολοκληρωσα, τον καταευχαριστηθηκα και τωρα δεν ξερω απο που να ξεκινησω την περιγραφη..
Ας το παρω με τον πιο ευκολο τροπο το χρονολογικό. Η διήγηση είναι μεγάλη και μάλλον ξερή οπότε για όποιον δεν αντέχει να πω εν περιλήψει ότι ο στόχος επιτευχθη: τερματισμός και μάλιστα με πολύ καλό χρόνο: 29 ώρες και 47 λεπτά.
Πάμε για τους υπομονετικούς τώρα:

Τετάρτη 26/8
η παρέα ξεκινάει από το Ελ.Βενιζελος για τη Γενευη και απο εκει για Chamonix, ή για την ακρίβεια για το διπλανο χωριο το Argentiere στο οποιο θα μεινουμε. Η παρεα αποτελειται απο την αφεντια μου, τον «αειθαλή» Γιαννη Γερμακοπουλο που τρεχει επισης στον αγωνα και την Δήμητρα που εκτός απο την καλη παρέα επαιξε και το ρολο οδηγου, τροφοδοσίας, νοσοκομας και γενικα μας φροντισε με τον καλυτερο τροπο. Η καλή μου δεν μας έκανε δυστυχώς την τιμή και έχασε ένα όμορφο ταξίδι.
ο Γιάννης και η Δημητρα

Το studio που μενουμε ειναι απλο αλλα ανετο και με ωραια θεα στο βουνο. Με το που βραδιαζει η ομορφη μερα δινει τη θεση της στο βροχερο βραδυ. Αυτος ειναι ο καιρος εδω και μια εβδομαδα μας λενε. Καθε που βραδιαζει αρχιζει να βρεχει. Ωχ!!

Η Πεμπτη (παραμονή του αγώνα)

αρχίζει με πρωινό στο δωμάτιο με θέα τα βουνά και τους παγετωνες και μετα παραλαβη των αριθμων. Πρωτη γευση απο τον αγωνα. Η πολη ζει ηδη στο ρυθμο του. Και ειναι πολυ «ζωντανος» αυτος ο ρυθμος. Πανω απο 4000 ανυπόμονοι δρομεις και χιλιαδες ενθουσιωδεις θεατες και εθελοντες συμβαλουν σε αυτο. Η εκθεση ομορφη και πολυ πλουσια. Σχετική ουρα στην παραλαβη αλλα πολυ αποτελεσματικη η διαδικασια. Ξεμπερδευουμαι γρηγορα. Γλιτωνουμε και την πολυ μεγαλυτερη ουρα για τα εισιτηρια για το Aiguille du Midi στην οποια εχει στηθει η Δημητρα οσο εμεις περνουμε αρωμα αγωνα. Η αναβαση στο Aiguille du Midi απαιτει μερικες ορθοστασιες και ουρες ακομα λογω του πολυ κοσμου αλλα η θεα εκει πανω ειναι καταπληκτικη και σε αποζημιωνει. Συν το χρησιμο εγκλιματισμο στο υψομετρο. Αρκετοι συναδελφοι δρομεις ειναι εδω. Ξεχωριζουμε απο τα βραχιολακια που φοραμε στο χερι. «Δες αυτος φοραει πρασινο ειναι στο μικρο, ο αλλος κοκκινο, ειναι μαζι μας.» Συνανταμε και τον Λεωνιδα τον Αθανασοπουλο παρεα με τον Δημητρη τον Μπεζα. Χαρουμενοι και αισιοδοξοι. Το απογευμα βολτα στο Chamonix και μαγαζια. Συνανταμε τον Λουκα τον Κωνστα στο δρομο. Μιλαμε λιγο. Γνωριζομαστε πιο πολυ εξ’ αποστασεως λογω κοινων φιλων. Ο κοινος μας φιλος ο Δημητρης πιστευει οτι θα ειμαστε κοντα στον αγωνα και βαζει στοιχηματα ποιος θα παει καλυτερα. Δεν ειχε και αδικο. Μεχρι το τελος του αγωνα ειχαμε γνωριστει για τα καλα. Πιο κατω βρισκουμε και τον Χρηστο τον Μαυρικιο.
με τον Χρηστο και το Γιαννη σε καλη θεση στην εκκινηση...24 ωρες πριν

Ερχεται μαζι μας για φαγητο. Συζηταμε με τον Χρηστο. Εχει και την περυσινη εμπειρια απο το CCC. Περνω πολυτιμες πληροφοριες. Φαινεται αισιοδοξος και καλα προετοιμασμενος. Μιλαει για κατω απο 30 ωρες. Αυτο το οριο γυρναει και στο δικο μου κεφαλι αλλα φοβαμαι μηπως ειναι λιγο μαξιμαλιστικος στοχος για εμενα. Θα δειξει. Μετα το φαγητο νωρις στο δωματιο. Μιλαμε λιγο με τον Γιαννη και τη Δημητρα για την επομενη ημερα. Που θα μας βρει και ποια ειναι τα σχεδια μας. Στη συνεχεια νωρις για υπνο. Πεφτουμε δηλαδη για υπνο γιατι αυτος δεν ερχεται και πολυ ευκολα. Εχω αγχος. Πρεπει να το αποδεχτω. Και διαβαζοντας χαρτες της διαδρομης δυσκολο να νυσταξω. Κλεινω το φως αλλα γυρναω στο κρεββατι σαν το αρνι στη σουβλα. Ανοιγω το φως καποια στιγμη και εχει παει 01.30. πιανω ενα βιβλιο. Ο Σουρουνης τελικα με μεταφερει για λιγο στη Θεσσαλονικη του ’50 και ξεχναω καπως τον αγωνα. Κατα τις 2.00 κοιμαμαι.

Παρασκευη 28/8: ημερα της εκκινησης
Ξυπναμε νωρις το πρωι της μεγαλης μερας. Οχι πολυ μεγαλος και καπως ανησυχος υπνος αλλα οχι και πολυ ασχημα τελικα. Πρωινη βολτα στο Chamonix. Τελευταια ψωνια, μακαροναδα νωρις το μεσημερι για υδατανθρακωση και πισω στο δωματιο για φτιαξιμο σακιδιου και αναπαυση καμιας ωρας για χαλαρωμα. Μια κουβεντα ειναι το χαλαρωμα. Εχω αγχος και φαινεται. Καθε 10 λεπτα … αδειαζω την κύστη μου. Και ο Γιαννης μαλλον εχει γιατι συνεχεια συναντιομαστε στην τουαλετα!!! Εχω και μια μικρο- ανακατωσουρα στο εντερο που με στελνει 3 φορες για τα καλα τουαλετα. Ειναι ψυχολογικο και αυτο ή φταινε τα πολλα λαχανικα στη μακαροναδα που εφαγα εχθες? Ξαπλωνω λιγο και 5 η ωρα ξεκιναμε για chamonix. Παμε να αφησουμε την τσαντα που θα βρουμε στο Courmayeur και τρεχω παλι τουαλετα... ωραια! Μονο αυτο μας ελειπε τωρα, μια διαρροια.
Κατά τις 17.40 φτάνουμε στην πλατεια της εκκινησης. Ειναι ηδη σχεδον γεματη. Μενουμε στη γωνια μιας καθετης που μπαινει στην πλατεια οχι πολυ μακρυα απο την εκκινηση. Αρκετοι Ελληνες ειναι εδω. Ο Λεωνιδας και ο Δημητρης, ο Λουκας, ο Γραμματωσης, εγω και ο Γιαννης.


περιμένοντας την εκκίνηση

Σιγα σιγα η ανυπομονησια κορυφωνεται, η μουσικη δυναμωνει, η ενταση ειναι διαχυτη. Παραδοξως εγω αρχιζω και χαλαρωνω. Αυτο περιμενω τοσο καιρο και ήρθε η ωρα να το ευχαριστηθω. Ουτε που θυμαμαι πως περασε η ωρα μεχρι τις 18.30. πλησιαζουμε προς την πλατεια, αντιστροφη μετρηση στα ...γαλλο-αγγλικα και φυγαμε.

Ο αγώνας (ή η καλή μέρα δεν φαίνεται πάντα από το πρωί)
Δεν κάνουμε ούτε 2 λεπτά να περάσουμε τη γραμμή αλλά και που την περναμε δεν κανει καμια διαφορα γιατί δεν αρχίζει το τρεξιμο. Περπαταμε στους δρομους της πολης. Οι θεατες εχουν κλεισει το μισο δρομο και οι μισοι δρομεις ψαχνουν τους δικους τους για ενα τελευταιο αντιο. Δεν μου πολυαρεσει αυτη η καθυστερηση αλλα ειναι μερος της μεγαλης γιορτης που κανει αυτον τον αγωνα αυτος που ειναι. Προσπαθω να το θυμιζω στον εαυτο μου για να ηρεμω.
περιμενοντας να αρχισει το...τρεξιμο

Μετα απο 6-7 λεπτα επιτελους αρχιζουμε να ψιλοτρεχουμε. Μπαινουμε σε εναν ωραιο δασικο δρομο εξω απο την πολη. Οι δρομεις ειναι πολλοι. Προσπερνω αρκετους αλλα προσπαθω να μην σπαταλαω δυναμεις με αποτομες επιταχυνσεις. Ολοι σχεδον εχουν μπατον. Οι περισσότεροι δεν τα εχουν μαζεμενα στην τσαντα αλλα τα κρατανε προς τα πισω οταν τρεχουν ευκολα κομματια οπως αυτο. Βλεπω μπροστα μου δεκαδες μικρες «σαριζες» και φοβαμαι να περασω. Ειναι θαυμα πως δεν τραυματιζεται πολυς κοσμος με ολα αυτα τα «οπλα» τα οποια οι περισσοτεροι δεν μπορουν να ελεγχξουν. Ειμαι απο τους λιγους που δεν εχουν μπατον και προσπαθω να χωνομαι απο την εξωτερικη. Βγαινουμε για λιγο σε ανηφορικη ασφαλτο οπου περνω μερικους καθως ειμαι απο τους λιγους που τρεχουν και μπαινουμε στην πρωτη μεγαλη ανηφορα. Το καλο ειναι οτι νιωθω το εντερο μου να ηρεμει και την περιπτωση διαρροιας να απομακρυνεται. Ηρεμω. Παίρνω και ενα τζελακι, οχι οτι το εχω αναγκη ακομα αλλα φανταζομαι καλο ειναι να αρχιζει νωρις η αναπληρωση. Ξαφνικά στην ανηφόρα νιώθω ένα οξύ συνεχόμενο τσίμπημα στο δεξιό αχιλλειο. Γυρναω και βλεπω μια σφίγγα «επι τω εργω». Τη διώχνω αλλά ο πόνος είναι οξυς. Τωρα υπαρχουν ανθρωποι που απο ενα τσιμπημα κινδυνευουν να πεθανουν και αλλοι που δεν καταλαβαινουν τιποτα.. εγω ευτυχως δεν ανηκω στην πρωτη κατηγορία αλλά δυστυχώς δεν ανήκω ούτε στη δεύτερη. Συνήθως πρηζομαι αρκετά και τουλάχιστον 3 φορές έχω χρειαστεί ένεση κορτιζόνης για να πεσει το πρηξιμο. Ασχημες σκεψεις ερχονται στο μυαλο μου. Αρχικα φανταζομαι να σταματαω εναν αγωνα μόλις μια ώρα μετά την εκκίνηση για τον πιο αστειο λογο στην ιστορια. Μετα αρχιζω και σκεφτομαι πιο πρακτικα να βρω κανενα γιατρο να μου κανει μια ενεση. Νομιζω οτι το ποδι μου πρηζεται αλλα μαλλον το φανταζομαι επειδή αυτή θεωρώ ως λογική συνεχεια. Αποφασιζω να συγκεντρωθω στον αγωνα μεχρι να φτασουμε στους γιατρους. Στην κορυφη περναμε καποιους ανθρωπους του αγωνα. Δεν ξεχωριζω γιατρους και συνεχιζω. Η πρωτη κατηφορα προς το Saint Gervais. Τεχνικα ευκολη αλλα η κλιση απιστευτη. Ξερω οτι ειναι νωρις στον αγωνα και πρεπει να προστατευσω τους τετρακεφαλους αλλα και να πηγαινεις φρεναριστα δεν ειναι καλυτερη λυση. Πολλοι φευγουν σαν τρελλοι. Καταφέρνω και βρίσκω κάποιο ρυθμο. Φτανουμε στο χωριο. Πολυς κοσμος, ενθουσιασμος, ειναι και η Δημητρα εδω και μου δινει μακρυμανικη μπλουζα για τη νυχτα που πεφτει. Αλλαζω, γεμιζω νερο και φευγω. Το τσιμπημα ποναει λιγο αλλα οχι ιδιαιτερα και αποφασιζω να το ξεχασω μεχρι να με ενοχλησει σοβαρα. Γιατροι υπαρχουν αν χρειαστει. Τα επομενα 14 χλμ ειχαν μικρη κλιση και ηταν σε ωραιο μονοπατι. Ευκαιρια για ευχαριστο τρεξιμο και αρκετες προσπερασεις. Σε κατι τετοια κομματια ευχαριστηθηκα που δεν ειχα μπατον. Στη συνεχεια το πρώτο μεγάλο βουνο, η ανηφορα για την Bonhomme . Οσο ανεβαινουμε η θερμοκρασια πεφτει. Πιο ψηλα ριχνει κατι σαν πολυ λεπτο χιονακι ή χιονονερο και τελικα μπαινουμε σε συννεφο. Δημιουργουνται ομαδες καθως ανεβαινουμε. Συνεχιζω να προσπερναω αλλα οχι πολυ γρηγορα γιατι ειναι νωρις ακομα. Βαζω αντιανεμικο λιγο πριν την κορυφη. Καβαντζαρουμε και ¨πεφτουμε¨ προς Chapieux. Ξεκιναω γρηγορα αυτην την κατηφορα αλλα σταδιακα κοβω. Περνουν καποιοι πολυ γρηγορα. Δεν πειραζει. Στο σταθμο γεμιζω νερο, λιγο ψωμι λιγη Coca και φυγαμε για το επομενο βουνο. Ξεκιναει με ηρεμο ανηφορικο ασφαλτινο κομματι. Ενω εγω νομιζω οτι κραταω καλο σταθερο ρυθμο αρκετοι γυρω μου με φτανουν και προσπερνουν. Μετά από μία μικρή κατηφόρα φτάνουμε στη βάση ενός ακόμα βουνού. Έχω διαβάσει πολλά για την όμορφη εικόνα που δημιουργούν σε αυτόν τον αγώνα μέσα στη νύχτα οι αμέτρητοι φακοί κεφαλής. Εδώ είναι υπερθέαμα. Σηκώνω το κεφάλι και βλέπω μέσα στο σκοτάδι να σχηματίζεται το μονοπάτι που πρέπει να ανέβουμε. Πάνω από την κορυφή του βουνού τα αστέρια αποτελούν ένα είδους φυσικής συνέχειας αυτών των μικρών φώτων. Για μερικά δέκατα του δευτερολέπτου νομίζεις ότι αυτό το μονοπάτι ανεβαίνει στο άπειρο. Stairway to heaven. Με τους Zeppelin στο μυαλό ξεκινάω την ανηφόρα. Τώρα πάω καλύτερα και περνάω συνέχεια κόσμο παρά το ότι δεν έχω μπατον. Ή εγω ή οι γύρω μου κάτι δεν κάνουμε σωστα. Οταν επρεπε να τους περναω με περνουσαν και τωρα παμε αναποδα. Τελoς παντων. Ψηλα στην κορυφη μπαινουμε παλι σε συννεφο. Εδω πια κανει πολυ κρυο. Εχω βαλει γαντια και buff στο κεφαλι. Σκυβω να σφιξω τα κορδονια μου πριν την κατηφορα και ενα κυμα κρυου αερα μπαινει μεσα απο το αντιανεμικο. Μπρρρρρρ!!!! Βουρ στην κατηφορα για να ζεσταθουμε.
Ανηφόρα – κατηφορα, αναβαση στο βουνο – καταβαση απο το βουνό ειναι το μοτιβο αυτού του αγωνα. Ειχα χωρισει τη διαδρομη σε 10 βουνα για να μπορει το μυαλο να αντιμετωπιζει ολο αυτον τον ογκο των χιλιομετρων τμηματικα και σε μικροτερες δοσεις. Στην πορεία βρηκα αλλο ενα «κολπο» που απασχολουσε το μυαλο. Σκεφτομουνα πως θα περιεγραφα σε ετουτο το blog την κατασταση στην οποια βρισκομουνα εκεινη τη στιγμη. Οχι οτι θυμαμαι τιποτα τωρα αλλα τη δουλεια του εκεινη τη στιγμη την εκανε. Βουνο πανω, βουνο κατω λοιπον βρεθηκα ξημερωματα στο Col Chercouit βλεποντας το Courmayeur απο κατω. Το ξημερωμα ηταν απο τις ωραιοτερες στιγμες του αγωνα. Μια καινουρια ημερα, ολο υποσχεσεις, ξεκιναγε και πλησιαζα στον κεντρικο σταθμο χωρις ιδιαιτερα προβληματα και με πολλες δυναμεις ακομα. Με ανεμο αισιοδοξιας λοιπον ξεχυθηκα στην κατηφορα για το Courmayeur, η οποία αποδείχτηκε ιδαιτερα αποτομη, θυμίζοντας μου οτι ο αγωνας δεν ειχε φτασει ακομα ουτε καν στη μεση ή συμφωνα με το δικο μου «συστημα μετρησης» εμεναν ακομα 6 βουνα να ανεβω και να κατεβω. Μπαινοντας στο σταθμο οι τερτρακεφαλοι πονουσαν αρκετα και αμεσως ηξερα οτι αυτος ηταν ενας πονος που επρεπε να αντεξω σε ολες τις κατηφορες για τις επομενες 20 σχεδον ωρες. Ηταν κατι που το περιμενα συμφωνα με τις περιγραφες που ειχα διαβασει οχι ομως τοσο νωρις. Ας ειναι, τον πονο τον αντεχω, απο δυναμεις να μην μεινω. Στο Courmayeur εκανα τη μεγαλυτερη σταση του αγωνα. Αλλαξα ρουχα, καλτσες, παπουτσια, ξεπλυνα το προσωπο μου ανεφοδιαστηκα σε τζελ, μπαρες και ηλεκτρολυτες. Εξετάζω και το πόδι στο τσίμπημα. Υπάρχει ένα μικρό πρήξιμο αλλά τίποτα ιδιαίτερο. Προφανώς ο οργανισμός αντέδρασε καλά μέσα στα τόσα …βάσανα που έχει να αντιμετωπίσει αυτήν την ημέρα. Καλά πάει επίσης το στομάχι μου και το έντερο που δεν ήταν στα καλύτερά του λίγο πριν την εκκίνηση. Τα πράγματα δεν πάνε και άσχημα. Συνάντησα και τον Μαυρικιο εδω ο οποιος μου λέει ότι ταλαιπωρήθηκε από το κρυο.
Εβαλα να φαω και λιγα μακαρονια αλλα ηταν καυτά, μόλις από την κατσαρόλα και θυμήθηκα αυτό που μου είχαν πει ο Σταμουλης και ο φίλος Κωνσταντινος Νικολακοπουλος να μην μπερδεψω ζεστα και κρυα στο στομαχι μου. Τα αφησα στην ακρη και το εριξα παλι στο φωμι και φευγοντας λιγη Coca. Στη ζωη μου πολυ σπανια πινω Coca cola , αλλα στον αγωνα (ύστερα από συστάσεις εμπειρότερων) μου φάνηκε πολύ χρησιμη: καλη για το στομαχι και λιγη αμεση ζαχαρη για την εκκινηση απο καθε σταθμο. Τελικα ολη η διατροφη μου στηριχθηκε σε τζελακια, μπαρες, 2-3 αθλητικα ποτα με πρωτεϊνες (recovery drinks), φωμι (για να τραβαει τα υγρα και να σπαει το λιγωμα απο ολα αυτα τα γλυκα κατασκευασματα ) και Coca cola. Ευτυχως που τρωω σχετικα φυσικα και υγιεινα στην υπολοιπη ζωη μου γιατι για 1,5 ημερα επεσε πολυ χημεια!!!

Η δεύτερη ημέρα του αγώνα
Μετα απο μιση ωρα στη σταση ξεκινημα για ενα ακομα βουνο.Ανάβαση μέχρι το καταφύγιο Bertoni και στη συνέχεια ένα ακόμα ωραίο κομμάτι για τρεξιμο, μια ομορφη τραβερσα πανω απο τα 2000 μετρα υψόμετρο, με μικρές κλισεις. Πηγαινα καλα. Ακολουθησε μια μικρη κατάβαση και μετά το μεγαλύτερο βουνό της διαδρομής (Grand Col Ferret)ήταν μπροστά μας. Η αναβαση για καποιο λογο, που δεν δικαιολογειται απο το χρονο που βλεπω οτι εκανα μου φανηκε πολυ μακρυα. Ισως ηταν η μονη φορα που ζηλεψα τα μπατον. Συν τοις αλλοις ψηλα μπαιναμε παλι σε συννεφο και παρα το οτι πλησιαζε μεσημερι εκανε αρκετο κρυο. Δεν σταματησα για αντιανεμικο και μολις αρχισαμε να κατηφοριζουμε ολα αρχισαν να φτιαχνουν παλι. Η κατηφορα σε αυτο το σημειο ηταν σχετικα ομαλη και επιπλεον ανακαλυψα οτι παροτι στην αρχη καθε κατηφορας οι τετρακεφαλοι υποφερανε, μολις «ζεσταινονταν» λιγο καταφερνανε να λειτουργησουν πολυ ικανοποιητικα και αυτο για καλη μου τυχη συνεχιστηκε μεχρι τελους. Βέβαια, εκτός από τους «βασικούς» πόνους στους τετρακέφαλους, κατά καιρούς κάθε σημείο του σώματος έδειχνε να συμμετέχει στη…διαμαρτυρία. Γόνατα, λαγονοκνημιαιες, ισχία, καλάμια, προσαγωγοί ακόμα και οι κοιλιακοί από ένα σημείο και μετά στις κατηφόρες έκαναν μία, γρήγορη συνήθως, υπενθύμιση χωρίς πάντως ιδιαίτερα προβλήματα. Το βασικό ήταν ότι δεν υπήρχε κανενός είδους εξάντληση και η διατροφή πήγαινε μια χαρά. Τα μικροπονακια ξεπερνιούνται.
Από το La Fouly μεχρι το Champex-Lac και ακομα πιο περα μεχρι τη βαση της Bovine ηταν αλλο ενα ωραιο κομματι για τρεξιμο που ευχαριστηθηκα παρα πολυ. Ανετα μονοπατια μεσα σε ομορφα δαση με καλες κλισεις και χωρια οπως το Champex-Lac οπου νομιζες οτι οι ανθρωποι κατοικούσαν σε μια γωνιά του παραδεισου. Κανενας παντως από τους κατοίκους της ..Εδεμ δεν ξέχασε να μας χειροκροτησει και να μας παροτρυνει στο περασμα μας.
Στη δυσκολη ανηφορα για τη Bovine έπιασα συζήτηση με έναν Γάλλο που με ρωτησε ποσοι Ελληνες τρεχουμε και αν ειχα αλλο συμπατριωτη μου πιο μπροστα. Εκει συνειδητοποιησα οτι δεν ηξερα σε ποια θεση βρισκομουνα, ουτε τι κανανε οι αλλοι Ελληνες ουτε για τι χρονο πηγαινα με αυτον το ρυθμό. Παρότι σπίτι είχα φτιάξει «σκονάκι» για τις 30 ώρες δεν το κουβαλούσα μαζί μου γιατί ήθελα να εμπιστευθώ το ρυθμό που ένιωθε το σώμα κατάλληλο και δεν ήθελα να παρασυρθώ. θυμόμουνα μόνο λίγους κεντρικούς σταθμούς και ήξερα ότι στο Courmayeur ημουνα καμια ωρα πισω απο το στοχο των 30 ωρων. Καταλαβαινα οτι πηγαινα αρκετα καλα αλλα το τι νοιωθεις καμια φορα σε αυτου του ειδους τους αγωνες ειναι μακρυα απο την πραγματικότητα. Το μόνο που είχα μάθει, με μεγάλη χαρά ήταν ότι ο Καλοφυρης είχε τερματίσει 2ος στο CCC όπως μου λεγανε ενθουσιασμενοι οι εθελοντες μολις βλεπανε την Ελληνικη σημαια στον αριθμο μου. Ο Γαλλος με χαροποιησε λεγοντας μου οτι ειμασταν καπου στην 110 θεση και συνεχισε την πορεια του για την κορυφη. Στην σταση τον ειδα να καθεται ακριβως διπλα στον Λουκα. Μολις μας ακουσε να μιλαμε Ελληνικα μου εσκασε ενα χαμογελο.
Ξεκινησαμε μαζι την κατηφορα για το Trient οπου θα περιμενε η Δημητρα. Γρηγορο pit stop και οταν μπαινω στο σταθμο ο Λουκας ηδη φοραει τη φανελα που ειχα το προηγουμενο βραδυ πεταξει στη Δημητρα την οποια εκεινη ειχε ηδη πλυνει. Καταπληκτικη γυναικεια προνοητικοτητα.
στο Trient ετοιμοι για αναχωρηση

Ανεφοδιασμος σε τζελ και μπαρες και φευγουμε. Η Δημητρα μας δινει ραντεβου για τις 12.30 (30 ωρες) στον τερματισμό.Της λεω οτι ειναι δυσκολο γιατι εχουμε 2 βουνα ακομα. Ελα μωρε 1,5 ειναι, το πρωτο δεν ειναι τιποτα, απανταει. Ο Λουκας μπαινει μπροστα. Εχουμε καλο ρυθμο και πραγματικα μας παιρνει λιγοτερο απο οτι περιμενα. Στην κατηφορα ανοιγουμε ακομα περισσοτερο. Φτανουμε στη Valorcine στις 26 ωρες ακριβως. Τωρα ξερω απο αυτα που θυμαμαι οτι ειμαστε καθαρα σε ρυθμο 30 ωρων. Εχουμε και λιγο αβαντζο. Οχι για πολυ. Ο Λουκας πινει εναν καφε που δεν του καθεται πολυ καλα και εγω σκυβω να πιασω ενα γαντι και μου ερχεται … ο ουρανος σφοντυλι. Ριγη και ανακατωσουρα. Καποιου ειδους στομαχικος ιλλιγγος συμπεραίνω αργότερα. Χανουμε λιγο χρονο στο σταθμο αλλα οταν αρχιζουμε να κινουμαστε νοιωθω πολυ καλυτερα. Πιανουμε την τελευταια ανηφορα. Εχω ακουσει τα χειροτερα για τα πετρινα σκαλοπατια της και δεν αργω να το ανακαλυψω και μονος μου. Νομιζω οτι ο Λουκας εχει μεγαλυτερα προβληματα με τα μπατον, τα οποια δεν μπορουνα να «πιασουν» πουθενα λογω ολισθηροτητας του βραχου. Παραδοξως, ομως, η αναβαση δεν μου φαινεται πολυ μακρυα. Πιο αβολο μου φαινεται το επομενο κομματι στην κορυφογραμμη οπου δεν υπαρχει καμια αισθηση μονοπατιου, παρα μονο σημαδια αναμεσα στα βραχια. Ισως την ημερα να μην ειναι τοσο χαλια αλλα με το φακο ειναι σχεδον αδυνατο να τρεξεις. Δοκιμαζω να παρω αλλο ενα τζελακι (παιρνω συχνα αρκετα μαζεμενα προς το τελος) αλλα εχω μια επαναληψη του ιλιγγου στη Valorcine και το γυρναω στο νερο. Φτανουμε στην τελευταια σταση στις 28 ωρες και 45 λεπτα. Εχουμε πανω απο μια ωρα για την κατηφορα. Ειμαστε μαλλον ενταξει. Λιγη Coca και φευγουμε. Το παιρνουμε ηρεμα. Ειδικα στο πρωτο τεχνικο κομματι. Ο Λουκας νυσταζει λιγο αλλα ειναι δυνατο παλικαρι δεν καταλαβαινει τιποτα. Σιγα –σιγα στρωνει και το μονοπατι και συνεχεια ανοιγουμε. Ζεσταινομαι με το αντανεμικο αλλα ποιος σταματαει τωρα για να το βγαζει. Μπαινουμε τελικα στην πολη με δυνατο ρυθμο. Ειναι περασμενα μεσανυχτα και ο κοσμος δεν ειναι και τοσος πολυς αλλα οσοι υπαρχουν ειναι πολλοι ζεστοι. Τελευταια βολτα στους δρομους της πολης και τελικη ευθεια. Δυσκολευομαι να το πιστεψω. Οι 30 ωρες εχουν περασει λιγο σαν ονειρο. Δινουμε χερια. Τερματισμος. Προσπαθω να το συνειδητοποιησω. Ενας Ινδος μας φερνει ωραιο, ζεστο αρωματικο τσαϊ. Ευπροσδεκτο. το γιλεκακι finisher μου το δινει ενας Γαλλος που εχω δει σε πολλες περυσινες φωτο του αγωνα και ο οποιος εχει ενα μπλογκ. Του λεω οτι ξερω το μπλογκ του και ενθουσιαζεται. Με παιρνει φωτο.
στον τερματισμο με το finisher στο χερι

Στον τερματισμο μας περιμενει η γυναικα του Λουκα και ο αδελφος της. Ευτυχως. Η Δημητρα βρισκεται μακρυα στο Champex οπου περιμενει τον Γιαννη και εγω εχω αφησει τα παντα στο αυτοκινητο. Μου δινουν τηλεφωνο να παρω την καλη μου και τους δικους μου και μετα το φαγητο με περιθαλπτουν. Η κουραση και η βραδινη ψυχρα μου εχουν φερει ριγη. κανω ένα απολαυστικο μπανιο και η Δημητρα ερχεται και με…μαζευει. Ρωταω για τον Γιαννη. Παλευει μεσα στη νυχτα. Με την επιμονη που εχει ειμαι σιγουρος ότι δεν σταματαει με τιποτα.. για αυτό φοβαμαι λιγο!!!

Κυριακη
πεφτω για υπνο. Μετα το vft μου ηταν αδυνατο να κοιμηθω λογω υπερεντασης. Σημερα σκεφτομαι ειμαι 40 ωρες ξαγρυπνος, πρεπει λογικα να «σβησω» στο κρεβατι. Μπα!!! Τιποτα. Το σωμα είναι σε τρομερη υπερενταση. Βρισκομαι μεταξυ υπνου και ξυπνιου για πολλες ωρες. Ακουω τα μηνυματα που ερχονται στη Δημητρα για τα περασματα του Γιαννη. Μιλαμε μεσα στο βραδυ. Αντε παλι προσπαθεια για υπνο. Νωρις το πρωι την ακουω που παει να βρει τον Γιαννη στη Valorcine. Σκεφτομαι μηπως παω και εγω και αυτό είναι το τελευταιο που θυμαμαι καθως επιτελους πεφτω σε κανονικο γλυκο υπνο.
Η Δημητρα φερνει απειρα κρουασαν για πρωινο.
Δυσκολευομαι να αποχωριστω τον καναπε
Δυσκολευομαι να αποχωριστω τον καναπε με τη θεα αλλα το Chamonix περιμενει. Οι δρομοι γεματοι. Περιμενουμε τον Γιαννη και τους υπολοιπους Ελληνες. Ολοι οι αθλητες που τερματιζουν αποθεωνονται. Ερχεται και ο Γιαννης τερματιζοντας με δυνατο ρυθμο.
Ο Γιάννης επευφημούμενος λιγο πριν τον τερματισμό
Ειναι απιστευτη η δυναμη αυτου του ανθρωπου. Βλεπω σχεδον ολους τους Ελληνες. Ευχαριστημενοι οι περισσοτεροι δινουμε συγχαρητηρια ο ενας στον αλλον. Βλεπω τον Καλοφυρη με ολη τη φαμιλια. Παω για τα συγχαρητηρια. Μιλαμε λιγο. Μου δειχνει το ποδι που ειναι τουμπανο. Φαντασου να μην ηταν και αυτο τι θα εκανε!!!
Καθομαστε για φαγητο στο κεντρο της πολης. Βλεπω ολους τους γνωστους αθλητες να περνανε. Ο Killian ειναι σαν ενας εφηβος, μικροκαμωμενος με σπυρακια, αλλα τι αθλητης!!! Και η Lisa Hawker δειχνει σαν κοριτσακι και ας ειναι αρκετα μεγαλυτερη αυτη. Καθεται και ο Μαυρικιος. Τα λεμε για τον αγωνα. Δινουμε ραντεβου για το βραδυ σε πολύ κοσμο και παμε για ξεκουραση στο δωματιο. Αυτό ήτανε. Ο Γιαννης είναι πτωμα αλλα και εγω δεν παω καθολου πισω. Σηκωνομαστε για λιγο μονο από το κρεβατι, συζηταμε λιγο για τον αγωνα και ξανα υπνο μεχρι το πρωι. Χασαμε το τελευταιο βραδυ στο Chamonix και την παρεα με τα παιδια αλλα ξεκουραστηκαμε για τα καλα. Την άλλη μερα πτηση για Αθηνα. Ικανοποιημενοι και πληρεις εμπειριων και συναισθηματων. προσπαθω να βαλω τις σκεψεις και τις εικονες από τον αγωνα σε σειρα. Μολις σβηνει η ενδειξη για τη ζωνη ο Γιαννης ερχεται διπλα μου. Είναι φανερα ικανοποιημενος (και πώς να μην ειναι) και θετει το ερωτημα: ποιος θα είναι ο επομενος στοχος?
Ελα ντε?





οι περισσοτερες φωτογραφιες ειναι τραβηγμενες απο τη Δημητρα και τον Γιαννη. ακομη περισσοτερες φωτο εδω: http://picasaweb.google.com/nikospetros/Utmb2009#

16 σχόλια:

  1. Νίκο συγχαρητήρια για αυτή τη μεγάλη επιτυχία σου!!! Παρακολούθησα από την ιστοσελίδα του αγώνα όλη την προσπάθειά σου καθώς και όλων των άλλων Ελλήνων. Η περιγραφή σου ήταν πολύ ωραία. Θα ήθελα αν μπορούσες, κάποια στιγμή, να αναφέρεις τι εξοπλισμό χρησιμοποίησες κατά τη διαρκεία του αγώνα (παπούτσια, φακό κεφαλής, τσάντα πλάτης, υδροασκό, παγούρια, γκέτες).
    Δημήτρης Μακρής(dimis7)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ ωραία η εμπειρία που ζήσατε και μας μετέφερες με την περιγραφή σου. Η δική μου ερώτηση είναι αν έπαιξε ρόλο στην εξαιρετική σου επίδοση και το τσίμπημα της σφίγγας; Αν ναι, ιδού το νέο αγωνιστικό βοήθημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @ Μαραθωνοδρόμο
    λες να φταιει η σφιγγα!!! πρεπει να γινουν εργαστηριακες μελετες. μηπως ειναι καλυτερα με μελισσες? αμ ο μπούμπουρας που ειναι και πιο χορταστικός? κανενας εθελοντής???

    @Δημητρη
    στα γραφω εδω στα γρηγορα αν και φανταζομαι εχει μεγαλυτερη σημασια γιατι διαλεξα το καθενα και αν δουλεψε οπως ηθελα. μπορει να γραψω καποια στιγμη αλλα αν θες διευκρινησεις για κατι το συζηταμε είτε μεσω mail είτε μεσω καποιου φορουμ, ειτε και εδω. εγω πηρα πολλες πληροφοριες απο πολλους αλλα τα προσαρμοσα ολα στα δικα μου χουγια. ετσι φανταζομαι κανουν ολοι.
    λοιπον:
    παπουτσια: Saucony Jazz trail μεχρι Courmayeur(ωραία, ελαφρυα αλλα πεθυμησα τα Cascadia)
    N.F voza το υπόλοιπο (καλυτερα αλλα ισχυει το ιδιο)
    Φακος petzl Tikka xp στο τρεξιμο (μια χαρα)
    Petzl e- lite στην τσαντα για back up

    τσαντα Raidlight Olmo 5 lt (πολυ βολικη, πολυ ελαφρυα αλλα κοντεψε να διαλυθει)

    ασκο δεν χρησιμοποιησα, ουτε γκαιτες (δεν μου ελειψαν).

    παγουρια: ενα απλο διαφημιστικο των 750ml μπροστα και ενα 500ml μεσα στην τσαντα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νίκο σε ευχαριστώ πολύ για τις πολύτιμες πληροφορίες που δίνεις.
    Μέχρι τώρα φορούσα σχεδόν μόνο Salomon, The North Face και μία φορά αγόρασα New Balance. Για τα Cascadia έχω ακούσει και διαβάσει τα καλύτερα. Συμφωνείς με τη γνώμη ότι το συγκεκριμένο μοντέλο είναι από τα πιο ολοκληρώμενα trail παπούτσια;;; Εάν μπορείς γράψε μερικά πράγματα για το συγκεκριμένο παπούτσι. Σε ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων,
    Δημήτρης Μακρής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δημητρη το παπουτσι ειναι καθαρα προσωπικο θεμα. οτι και να διαβασεις μπορει ενα αριστο μοντελο να μην κανει σε καποιον. προσωπικα τωρα θα ελεγα ευκολα οτι είναι απο τα καλυτερα Ultra trail παπουτσια. η μονη μου ενσταση οτι προτιμουσα τα πιο ελφρυα Cascadia 3 απο το καινουριο μοντελο. αν βεβαια εχεις συνηθισει τα salomon παλι ελαφρυα θα σου φανουν! γενικα μου αρεσει πως συμπεριφερονται στα πολλα χιλιομετρα. πολυ ανετα για τα ποδια γιατι εχουν καταπληκτκη εφαρμογη, εχοντας παραλληλα πολυ καλη trail σολα. τελεια για αγωνες τυπου Rout και Vft.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Νίκο τρέχοντας τα τελευταία 2 χρόνια με Salomon θέλω να αλλάξω και να φορέσω και παπούτσια κάποιας άλλης εταιρείας. Πιστεύω ότι εάν δεν τρέχεις καθημερινά σε κατσάβραχα, αλλά κυρίως σε βατά μονοπάτια και χωματόδρομους τότε τα συγκεκριμένα πρέπει να είναι ιδανικά. Η σόλα του παπουτσιού αυτού μου έχει κάνει θετικότατη εντύπωση.
    Τα Brooks σαν παπούτσια δρόμου τα ξέρω, τα φοράω και τα εμπιστεύομαι(Adrenaline GTS & Racer ST), άρα το μόνο που μένει είναι να δοκιμάσω και τα Cascadia.
    Τέλος, μία πληροφορία: έτυχε να δω τα Cascadia 5 που πρόκειται να κυκλοφορήσουν σε λίγο καιρό στην αγορά. Θα είναι ελαφρώς βαρύτερα σε σύγκριση με τα 4, διότι θα είναι πιο ενισχυμένα στην περιοχή των δακτύλων ώστε να υπάρχει καλύτερη προστασία.
    Νίκο σε ευχαριστώ ξανά για τις πληροφορίες που δίνεις και εύχομαι ό,τι βάζεις στόχο και ό,τι ονειρεύεσαι να πραγματοποιείται!!!
    Δημήτρης Μακρής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλησπέρα και απο εμένα.
    Συγχαρετήρια, και ένα μεγάλο μπράβο.
    Δίνεις και σε εμας κουράγιο να κατακτήσουμε τους στόχους μας, όποιοι και εαν είναι αυτοί για τον καθένα.
    Ηθελα εαν έχεις λίγο χρόνο να μους πείς εαν χρησιμοποίησες κάποιο ρολόι ως παλμογράφο ή gps και γενικά εαν είδες να χρησιμοποιούν οι υπόλοιποι κάποιο τέτοιο ρολόι π.χ Suuonto Garmin κτλ, και εαν απο την εμπειρία σου σε έχει βοηθήσει προπονητικά.
    Ευχαριστώ εκ των προτέρων

    Κυριάκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Δημητρη:
    περιμενα πως και πως να βγουν τα επομενα μηπως ειναι ελαφρυτερα και εσυ μου μιλας για βαρυτερα!!!! εψαξα τωρα που το ειπες και βρηκα μια παρουσιαση του Cascadia 5 (http://www.runningwarehouse.com/sneakpeek.html?ccode=SNEAK127)δεν λεει για βαρυτερα αλλα λεει για λιγο πιο στενο πανω που με ανησυχει γιατι τωρα μου ερχεται ιδανικα. θα δειξει

    @Κυριακο:
    στον αγωνα δεν χρησιμοποιησα τιποτα τετοιο. την αποσταση την υπολογιζα απο σταση σε σταση και απο ...βουνο σε βουνο. παλμογραφο δεν εχω χρησιμοποιησει ποτε σε αγωνα. νομιζω θα με αγχωνε. ειδα καποιους με παλμογραφο και καποιους με gps. σιγουρα θυμαμαι εναν με Suunto και το πιο περιεργο ειδα εναν τυπο με Garmin που κουβαλουσε εναν περιεργο μικρο φορητο φορτιστη και το φορτιζε εν κινηση.
    προπονητικα τωρα εχω ενα gps και παλμογραφο της Timex. τον παλμογραφο τον χρησιμοποιησα πολυ για 1,5 περιπου χρονο οταν αρχισα να τρεχω και με βοηθησε πολυ τοτε αλλα εχω σταματησει αρκετο καιρο τωρα. εξακολουθω να κανω καποιες πιο γρηγορες και καποιες πιο αργες προπονησεις αλλα κυριως ακούω το σωμα μου πια και συνηθως ξερω που βρισκομαι απο πλευρας προσπαθειας. σιγουρα παντως ειναι χρησιμος και ισως θα επρεπε ακομα να τον χρησιμοποιω ποτε ποτε να δω που βρισκομαι συγκριτικα. το gps το χρησιμοποιω σε καποιες μεγαλες προπονησεις να ξερω περιπου ποσο εκανα αλλα οχι σε καθημερινη βαση γιατι το δικο μου ειναι λιγο μπελαλιδικο και βαριεμαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Νίκο καλησπέρα!
    Όποτε έχεις χρόνο πέρασε μια βόλτα από το Νίκο στο Runner's Corner να σου δείξει το Cascadia 5(έχει το δείγμα του νέου μοντέλου). Εκεί το είδα και εγώ και μου είπε τις διαφορές με το προηγούμενο: έχει περισσότερο συνθετικό δέρμα σε διάφορα σημεία, έχει καλύτερη προστασία στην περιοχή των δακτύλων, είναι ελαφρώς βαρύτερο από το 4 (περίπου 10 - 15 gr) και έχουν αλλάξει τα σημεία διαπνοής του παπουτσιού (π.χ. δεν υπάρχουν οι τρύπες στη μύτη του παπουτσιού όπως υπήρχαν στο 4). Επίσης, μια και το ανέφερες και εμένα μου φάνηκε ότι το καινούργιο είναι λίγο πιο στενό μπροστά. Κατά τα άλλα η σόλα παραμένει η ίδια. Γενικά, πάντως, μου άρεσαν αρκετά και αυτά όπως και τα 4.
    Εάν βρω τα 4 στο νούμερό μου θα με συμβούλευες να τα πάρω ή να πάρω μία και καλή τα 5;;;
    Πολλούς χαιρετισμούς, Δημήτρης Μακρής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δημητρη, κατα τη γνωμη μου αν σου καθεται καλα στο ποδι το 4 παρτο. το οτι το επόμενο θα ειναι βελτιωμενο μοντελο δεν σημαινει αναγκαστικα οτι θα "κατσει" καλα και στο πόδι σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Νίκο συγχαρητήρια για την επιτυχία σου, παρακολουθούσα την προσπάθειά σου "ζωντανά" μέσω του διαδικτύου και χάρηκα πολύ, όπως και όλους τους υπόλοιπους Έλληνες συμμετέχοντες. Θα ήταν καλό, αν μπορείς να ανοίξεις ένα thread εδώ ή σε κάποιο άλλο φόρουμ αν θέλεις για να μοιραστείς μαζί μας τις εμπειρίες σου από την πρόετοιμασία σου για το συγκεκριμένο αγώνα δλδ την προπόνηση σου καθώς και τη διατροφή που ακολούθησες κατά τη διάρκεια του αγώνα. Σε ευχαριστώ, πάντα γερός, πάντα δυνατός. Βασίλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Βασιλη ευχαριστω, αργησα να σου απαντησω γιατι δεν μπορουσα να αποφασισω αν θα σου απαντησω εδω ή σε καποιο φορουμ. μια ωραια συζητηση ειχε ξεκινησει εδω:
    http://www.a-z.gr/index.php?name=Forums&file=viewtopic&t=449
    και μπορει να συνεχιστει. σου δινω όμως δυο πολυ συνοπτικες απαντησεις και τωρα.

    προπονηση: μην ξεχνας οτι ειμαι ερασιτεχνης κανοντας το κεφι μου, τρεχω μολις 3 χρονια και δεν ειμαι ειδικος. οι προπονησεις που κανω την εβδομαδα ειναι σχεδον παντα 5, σπανια στην κορυφωση 6. ως επι το πλειστον τρεχω στο Υμηττο αρα σε μονοπατια και χωμα και σπανια πια σε ασφαλτο λογω και λαγονοκνημιαιας. αυτο που νομιζω οτι με βοηθησε πολυ ειναι οτι εκανα πολλα χιλιομετρα στην προνηση μου για το mont blanc (ως και 150 χλμ σε μια εβδομαδα)και γενικα μου αρεσουν τα πολλα χιλιομετρα. κανω επισης συνηθως μια πιο γρηγορη προπονηση την εβδομαδατο αν και δεν το εκανα στις εβδομαδες με τα παρα πολλα χιλιομετρα. το προβλημα ειναι οτι βαριεμαι τα βαρη και τη γυμναστικη που ξερω οτι μπορουν να βοηθησουν. μπορεις να δεις καπως την προπονηση μου στο : http://www.attackpoint.org/log.jsp/user_5888
    αν και αρχισα αργα να το κραταω.
    για τη διατροφη στον αγωνα εγραψα λιγο και στο κειμενο: πολλα τζελ (http://www.guenergy.com/products/gu-roctane αυτα κυριως), αθλητικες μπαρες διαφορες (efs, bonk breaker, eas), 4 δοσεις ισοτονικο με πρωτεϊνη και απο τους σταθμους επαιρνα μονο ψωμι και coca cola. χρησιμοποιησα ακομα ηλεκτολυτες σε χαπακια.
    οπως φαινεται εκτος απο υδατανθρακες φροντισα πολυ και τις πρωτεϊνες αλλα και τους ηλεκτολυτες και αυτο νομιζω βοηθησε. γενικα φροντιζα να καταναλωνω περιπου 250 -300 θερμιδες την ωρα (αφου μεχρι τοσο μπορει να αποροφησει ο οργανισμος οσο τρεχει) για αυτο δεν ετρωγα κανονικο φαγητο και τελικα δεν ειχα προβληματα με το στομαχι που ειναι απο τα πιο συχνα προβληματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Νίκο σε ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σου. Θα τα κοιτάξω όλα αυτά που μου γράφεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Για σου ρε νικο και παλι συγχαριτυρια ελπιζω καποια στιγμη να το κανω και εγω αν και θελω να κανω αλλον εναν μαραθωνιο κατω απο τρεις ωρες να τριτωσει το κακο πριν χασω οση ταχυτητα μου εχει απομεινει.Δεν ξερω θα δω την καινουρια χρονια τη θα κανω να τερματισω πρωτα στην Ροδοπη και βλεπουμε...
    Παντος ολα οσα διαβαζω πιστευω οτι θα ειναι πολυτιμη βοηθεια.
    Καλη ξεκουραση
    Μπακας Ευαγγελος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Νίκο καλημέρα εγώ μολις τώρα διάβασα για τον αγώνα σου είσαι παράδειγμα για πολλούς δρομείς θα ήθελα να κανουμε καμια προπόνηση μαζί στο βουνο να τα λέγαμε. Να σε πάντα καλα και υγιειςυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή