Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

ξεκούραση και προσδιορισμός στόχων

σημερα πηγα για λιγο ποδηλατο στον Υμηττο. τιποτα ιδιαιτερο, 15χλμ.αλλα ήταν η πρωτη γυμναστικη που εκανα αυτες τις 3 εβδομαδες μετα το Mont Blanc. με το που γυρισα το εριξα στην ξεκουραση και το φαγητο. δεν εχω τρεξει ουτε 1 χλμ. Σκεφτομουνα για λιγο κολυμπι αλλά μία λογω καιρου και μια λογω ενος κρυώματος ουτε αυτο εκανα . Δικαιολογίες στην πραγματικότητα για ξαπλα. σημερα συναντησα ενα συναθλητη που προπονειται για το rout και πρεπει να πω οτι ζηλεψα λιγο. Αλλα δεν πειραζει. Ξεκουραση ηταν αυτο που χρειαζόμουνα πάνω από όλα. οχι οτι ενοιωθα χαλια μετα τον αγωνα. η αποκατασταση ήρθε ανέλπιστα γρηγορα. θεωρω όμως οτι το σωμα μου δεν εχει φτασει ακομα σε αυτο το επιπεδο ωστε να κανει συνεχόμενους μεγαλους αγωνες. ισως με τον καιρο το επιχειρησω και αυτο. Ηταν αναγκαια εξαλλου και η ψυχολογικη ξεκουραση απο εναν αγωνα που ηταν συνεχεια στο μυαλο μου το προηγούμενο διάστημα.
Εδωσα λοιπον αυτην την περιοδο στον εαυτο μου την ευκαιρια να ξεκουραστει ωστε να αρχισει και πιο νωρις η προετοιμασια για τη νεα περίοδο. που μας φερνει στο ερωτημα: ποιοι θα ειναι οι στοχοι της επομενης χρονιας; το vft περυσι και το utmb εφετος ηταν δυο ξεκαθαροι στοχοι που ειχαν μπει στο μυαλο μου καιρο πριν. τωρα βρισκομαι σε ενα μικρο προβληματισμό. σαφως και θα ηθελα να κυνηγησω μια βελτιωση των επιδοσεων σε αγωνες που ηδη εχω παει. ενα μαραθωνιο κατω απο 3 ωρες που δεν κυνηγησα τελικα εφετος ή ισως τον Olympus Marathon κατω απο 6 ωρες που δεν ειναι μακρυα απο το φετινο μου χρονο. αυτο που ψαχνω όμως ειναι ενας νεος αγωνας που θα με ιντρικαρει και θα με σπρωξει να βελτιωσω ακομα περισσοτερο τον εαυτο μου όπως εγινε και εφετος. εχω καταλαβει οτι το ultra trail ειναι αυτο που με συγκινει περισσοτερο.ο αεθλιος δρομος ήταν μια αρχικη σκεψη. ειναι σιγουρα ultra αλλα οχι πολυ trail. υπαρχουν ακομα πολλοί αγωνες στο εξωτερικο που θα ηθελα να δοκιμασω.
το καλο ειναι ότι ειναι ακομα νωρις και εχω ακομα πολυ χρονο να αποφασισω.
και αρκετο χρονο να ξεκουραστω.
αν και με τρωνε τα ποδια μου τελευταία...

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

Ultra Trail du Mont Blanc 28/8/2009

Ολοκληρη χρονια περιμενα αυτον τον αγωνα, τον ολοκληρωσα, τον καταευχαριστηθηκα και τωρα δεν ξερω απο που να ξεκινησω την περιγραφη..
Ας το παρω με τον πιο ευκολο τροπο το χρονολογικό. Η διήγηση είναι μεγάλη και μάλλον ξερή οπότε για όποιον δεν αντέχει να πω εν περιλήψει ότι ο στόχος επιτευχθη: τερματισμός και μάλιστα με πολύ καλό χρόνο: 29 ώρες και 47 λεπτά.
Πάμε για τους υπομονετικούς τώρα:

Τετάρτη 26/8
η παρέα ξεκινάει από το Ελ.Βενιζελος για τη Γενευη και απο εκει για Chamonix, ή για την ακρίβεια για το διπλανο χωριο το Argentiere στο οποιο θα μεινουμε. Η παρεα αποτελειται απο την αφεντια μου, τον «αειθαλή» Γιαννη Γερμακοπουλο που τρεχει επισης στον αγωνα και την Δήμητρα που εκτός απο την καλη παρέα επαιξε και το ρολο οδηγου, τροφοδοσίας, νοσοκομας και γενικα μας φροντισε με τον καλυτερο τροπο. Η καλή μου δεν μας έκανε δυστυχώς την τιμή και έχασε ένα όμορφο ταξίδι.
ο Γιάννης και η Δημητρα

Το studio που μενουμε ειναι απλο αλλα ανετο και με ωραια θεα στο βουνο. Με το που βραδιαζει η ομορφη μερα δινει τη θεση της στο βροχερο βραδυ. Αυτος ειναι ο καιρος εδω και μια εβδομαδα μας λενε. Καθε που βραδιαζει αρχιζει να βρεχει. Ωχ!!

Η Πεμπτη (παραμονή του αγώνα)

αρχίζει με πρωινό στο δωμάτιο με θέα τα βουνά και τους παγετωνες και μετα παραλαβη των αριθμων. Πρωτη γευση απο τον αγωνα. Η πολη ζει ηδη στο ρυθμο του. Και ειναι πολυ «ζωντανος» αυτος ο ρυθμος. Πανω απο 4000 ανυπόμονοι δρομεις και χιλιαδες ενθουσιωδεις θεατες και εθελοντες συμβαλουν σε αυτο. Η εκθεση ομορφη και πολυ πλουσια. Σχετική ουρα στην παραλαβη αλλα πολυ αποτελεσματικη η διαδικασια. Ξεμπερδευουμαι γρηγορα. Γλιτωνουμε και την πολυ μεγαλυτερη ουρα για τα εισιτηρια για το Aiguille du Midi στην οποια εχει στηθει η Δημητρα οσο εμεις περνουμε αρωμα αγωνα. Η αναβαση στο Aiguille du Midi απαιτει μερικες ορθοστασιες και ουρες ακομα λογω του πολυ κοσμου αλλα η θεα εκει πανω ειναι καταπληκτικη και σε αποζημιωνει. Συν το χρησιμο εγκλιματισμο στο υψομετρο. Αρκετοι συναδελφοι δρομεις ειναι εδω. Ξεχωριζουμε απο τα βραχιολακια που φοραμε στο χερι. «Δες αυτος φοραει πρασινο ειναι στο μικρο, ο αλλος κοκκινο, ειναι μαζι μας.» Συνανταμε και τον Λεωνιδα τον Αθανασοπουλο παρεα με τον Δημητρη τον Μπεζα. Χαρουμενοι και αισιοδοξοι. Το απογευμα βολτα στο Chamonix και μαγαζια. Συνανταμε τον Λουκα τον Κωνστα στο δρομο. Μιλαμε λιγο. Γνωριζομαστε πιο πολυ εξ’ αποστασεως λογω κοινων φιλων. Ο κοινος μας φιλος ο Δημητρης πιστευει οτι θα ειμαστε κοντα στον αγωνα και βαζει στοιχηματα ποιος θα παει καλυτερα. Δεν ειχε και αδικο. Μεχρι το τελος του αγωνα ειχαμε γνωριστει για τα καλα. Πιο κατω βρισκουμε και τον Χρηστο τον Μαυρικιο.
με τον Χρηστο και το Γιαννη σε καλη θεση στην εκκινηση...24 ωρες πριν

Ερχεται μαζι μας για φαγητο. Συζηταμε με τον Χρηστο. Εχει και την περυσινη εμπειρια απο το CCC. Περνω πολυτιμες πληροφοριες. Φαινεται αισιοδοξος και καλα προετοιμασμενος. Μιλαει για κατω απο 30 ωρες. Αυτο το οριο γυρναει και στο δικο μου κεφαλι αλλα φοβαμαι μηπως ειναι λιγο μαξιμαλιστικος στοχος για εμενα. Θα δειξει. Μετα το φαγητο νωρις στο δωματιο. Μιλαμε λιγο με τον Γιαννη και τη Δημητρα για την επομενη ημερα. Που θα μας βρει και ποια ειναι τα σχεδια μας. Στη συνεχεια νωρις για υπνο. Πεφτουμε δηλαδη για υπνο γιατι αυτος δεν ερχεται και πολυ ευκολα. Εχω αγχος. Πρεπει να το αποδεχτω. Και διαβαζοντας χαρτες της διαδρομης δυσκολο να νυσταξω. Κλεινω το φως αλλα γυρναω στο κρεββατι σαν το αρνι στη σουβλα. Ανοιγω το φως καποια στιγμη και εχει παει 01.30. πιανω ενα βιβλιο. Ο Σουρουνης τελικα με μεταφερει για λιγο στη Θεσσαλονικη του ’50 και ξεχναω καπως τον αγωνα. Κατα τις 2.00 κοιμαμαι.

Παρασκευη 28/8: ημερα της εκκινησης
Ξυπναμε νωρις το πρωι της μεγαλης μερας. Οχι πολυ μεγαλος και καπως ανησυχος υπνος αλλα οχι και πολυ ασχημα τελικα. Πρωινη βολτα στο Chamonix. Τελευταια ψωνια, μακαροναδα νωρις το μεσημερι για υδατανθρακωση και πισω στο δωματιο για φτιαξιμο σακιδιου και αναπαυση καμιας ωρας για χαλαρωμα. Μια κουβεντα ειναι το χαλαρωμα. Εχω αγχος και φαινεται. Καθε 10 λεπτα … αδειαζω την κύστη μου. Και ο Γιαννης μαλλον εχει γιατι συνεχεια συναντιομαστε στην τουαλετα!!! Εχω και μια μικρο- ανακατωσουρα στο εντερο που με στελνει 3 φορες για τα καλα τουαλετα. Ειναι ψυχολογικο και αυτο ή φταινε τα πολλα λαχανικα στη μακαροναδα που εφαγα εχθες? Ξαπλωνω λιγο και 5 η ωρα ξεκιναμε για chamonix. Παμε να αφησουμε την τσαντα που θα βρουμε στο Courmayeur και τρεχω παλι τουαλετα... ωραια! Μονο αυτο μας ελειπε τωρα, μια διαρροια.
Κατά τις 17.40 φτάνουμε στην πλατεια της εκκινησης. Ειναι ηδη σχεδον γεματη. Μενουμε στη γωνια μιας καθετης που μπαινει στην πλατεια οχι πολυ μακρυα απο την εκκινηση. Αρκετοι Ελληνες ειναι εδω. Ο Λεωνιδας και ο Δημητρης, ο Λουκας, ο Γραμματωσης, εγω και ο Γιαννης.


περιμένοντας την εκκίνηση

Σιγα σιγα η ανυπομονησια κορυφωνεται, η μουσικη δυναμωνει, η ενταση ειναι διαχυτη. Παραδοξως εγω αρχιζω και χαλαρωνω. Αυτο περιμενω τοσο καιρο και ήρθε η ωρα να το ευχαριστηθω. Ουτε που θυμαμαι πως περασε η ωρα μεχρι τις 18.30. πλησιαζουμε προς την πλατεια, αντιστροφη μετρηση στα ...γαλλο-αγγλικα και φυγαμε.

Ο αγώνας (ή η καλή μέρα δεν φαίνεται πάντα από το πρωί)
Δεν κάνουμε ούτε 2 λεπτά να περάσουμε τη γραμμή αλλά και που την περναμε δεν κανει καμια διαφορα γιατί δεν αρχίζει το τρεξιμο. Περπαταμε στους δρομους της πολης. Οι θεατες εχουν κλεισει το μισο δρομο και οι μισοι δρομεις ψαχνουν τους δικους τους για ενα τελευταιο αντιο. Δεν μου πολυαρεσει αυτη η καθυστερηση αλλα ειναι μερος της μεγαλης γιορτης που κανει αυτον τον αγωνα αυτος που ειναι. Προσπαθω να το θυμιζω στον εαυτο μου για να ηρεμω.
περιμενοντας να αρχισει το...τρεξιμο

Μετα απο 6-7 λεπτα επιτελους αρχιζουμε να ψιλοτρεχουμε. Μπαινουμε σε εναν ωραιο δασικο δρομο εξω απο την πολη. Οι δρομεις ειναι πολλοι. Προσπερνω αρκετους αλλα προσπαθω να μην σπαταλαω δυναμεις με αποτομες επιταχυνσεις. Ολοι σχεδον εχουν μπατον. Οι περισσότεροι δεν τα εχουν μαζεμενα στην τσαντα αλλα τα κρατανε προς τα πισω οταν τρεχουν ευκολα κομματια οπως αυτο. Βλεπω μπροστα μου δεκαδες μικρες «σαριζες» και φοβαμαι να περασω. Ειναι θαυμα πως δεν τραυματιζεται πολυς κοσμος με ολα αυτα τα «οπλα» τα οποια οι περισσοτεροι δεν μπορουν να ελεγχξουν. Ειμαι απο τους λιγους που δεν εχουν μπατον και προσπαθω να χωνομαι απο την εξωτερικη. Βγαινουμε για λιγο σε ανηφορικη ασφαλτο οπου περνω μερικους καθως ειμαι απο τους λιγους που τρεχουν και μπαινουμε στην πρωτη μεγαλη ανηφορα. Το καλο ειναι οτι νιωθω το εντερο μου να ηρεμει και την περιπτωση διαρροιας να απομακρυνεται. Ηρεμω. Παίρνω και ενα τζελακι, οχι οτι το εχω αναγκη ακομα αλλα φανταζομαι καλο ειναι να αρχιζει νωρις η αναπληρωση. Ξαφνικά στην ανηφόρα νιώθω ένα οξύ συνεχόμενο τσίμπημα στο δεξιό αχιλλειο. Γυρναω και βλεπω μια σφίγγα «επι τω εργω». Τη διώχνω αλλά ο πόνος είναι οξυς. Τωρα υπαρχουν ανθρωποι που απο ενα τσιμπημα κινδυνευουν να πεθανουν και αλλοι που δεν καταλαβαινουν τιποτα.. εγω ευτυχως δεν ανηκω στην πρωτη κατηγορία αλλά δυστυχώς δεν ανήκω ούτε στη δεύτερη. Συνήθως πρηζομαι αρκετά και τουλάχιστον 3 φορές έχω χρειαστεί ένεση κορτιζόνης για να πεσει το πρηξιμο. Ασχημες σκεψεις ερχονται στο μυαλο μου. Αρχικα φανταζομαι να σταματαω εναν αγωνα μόλις μια ώρα μετά την εκκίνηση για τον πιο αστειο λογο στην ιστορια. Μετα αρχιζω και σκεφτομαι πιο πρακτικα να βρω κανενα γιατρο να μου κανει μια ενεση. Νομιζω οτι το ποδι μου πρηζεται αλλα μαλλον το φανταζομαι επειδή αυτή θεωρώ ως λογική συνεχεια. Αποφασιζω να συγκεντρωθω στον αγωνα μεχρι να φτασουμε στους γιατρους. Στην κορυφη περναμε καποιους ανθρωπους του αγωνα. Δεν ξεχωριζω γιατρους και συνεχιζω. Η πρωτη κατηφορα προς το Saint Gervais. Τεχνικα ευκολη αλλα η κλιση απιστευτη. Ξερω οτι ειναι νωρις στον αγωνα και πρεπει να προστατευσω τους τετρακεφαλους αλλα και να πηγαινεις φρεναριστα δεν ειναι καλυτερη λυση. Πολλοι φευγουν σαν τρελλοι. Καταφέρνω και βρίσκω κάποιο ρυθμο. Φτανουμε στο χωριο. Πολυς κοσμος, ενθουσιασμος, ειναι και η Δημητρα εδω και μου δινει μακρυμανικη μπλουζα για τη νυχτα που πεφτει. Αλλαζω, γεμιζω νερο και φευγω. Το τσιμπημα ποναει λιγο αλλα οχι ιδιαιτερα και αποφασιζω να το ξεχασω μεχρι να με ενοχλησει σοβαρα. Γιατροι υπαρχουν αν χρειαστει. Τα επομενα 14 χλμ ειχαν μικρη κλιση και ηταν σε ωραιο μονοπατι. Ευκαιρια για ευχαριστο τρεξιμο και αρκετες προσπερασεις. Σε κατι τετοια κομματια ευχαριστηθηκα που δεν ειχα μπατον. Στη συνεχεια το πρώτο μεγάλο βουνο, η ανηφορα για την Bonhomme . Οσο ανεβαινουμε η θερμοκρασια πεφτει. Πιο ψηλα ριχνει κατι σαν πολυ λεπτο χιονακι ή χιονονερο και τελικα μπαινουμε σε συννεφο. Δημιουργουνται ομαδες καθως ανεβαινουμε. Συνεχιζω να προσπερναω αλλα οχι πολυ γρηγορα γιατι ειναι νωρις ακομα. Βαζω αντιανεμικο λιγο πριν την κορυφη. Καβαντζαρουμε και ¨πεφτουμε¨ προς Chapieux. Ξεκιναω γρηγορα αυτην την κατηφορα αλλα σταδιακα κοβω. Περνουν καποιοι πολυ γρηγορα. Δεν πειραζει. Στο σταθμο γεμιζω νερο, λιγο ψωμι λιγη Coca και φυγαμε για το επομενο βουνο. Ξεκιναει με ηρεμο ανηφορικο ασφαλτινο κομματι. Ενω εγω νομιζω οτι κραταω καλο σταθερο ρυθμο αρκετοι γυρω μου με φτανουν και προσπερνουν. Μετά από μία μικρή κατηφόρα φτάνουμε στη βάση ενός ακόμα βουνού. Έχω διαβάσει πολλά για την όμορφη εικόνα που δημιουργούν σε αυτόν τον αγώνα μέσα στη νύχτα οι αμέτρητοι φακοί κεφαλής. Εδώ είναι υπερθέαμα. Σηκώνω το κεφάλι και βλέπω μέσα στο σκοτάδι να σχηματίζεται το μονοπάτι που πρέπει να ανέβουμε. Πάνω από την κορυφή του βουνού τα αστέρια αποτελούν ένα είδους φυσικής συνέχειας αυτών των μικρών φώτων. Για μερικά δέκατα του δευτερολέπτου νομίζεις ότι αυτό το μονοπάτι ανεβαίνει στο άπειρο. Stairway to heaven. Με τους Zeppelin στο μυαλό ξεκινάω την ανηφόρα. Τώρα πάω καλύτερα και περνάω συνέχεια κόσμο παρά το ότι δεν έχω μπατον. Ή εγω ή οι γύρω μου κάτι δεν κάνουμε σωστα. Οταν επρεπε να τους περναω με περνουσαν και τωρα παμε αναποδα. Τελoς παντων. Ψηλα στην κορυφη μπαινουμε παλι σε συννεφο. Εδω πια κανει πολυ κρυο. Εχω βαλει γαντια και buff στο κεφαλι. Σκυβω να σφιξω τα κορδονια μου πριν την κατηφορα και ενα κυμα κρυου αερα μπαινει μεσα απο το αντιανεμικο. Μπρρρρρρ!!!! Βουρ στην κατηφορα για να ζεσταθουμε.
Ανηφόρα – κατηφορα, αναβαση στο βουνο – καταβαση απο το βουνό ειναι το μοτιβο αυτού του αγωνα. Ειχα χωρισει τη διαδρομη σε 10 βουνα για να μπορει το μυαλο να αντιμετωπιζει ολο αυτον τον ογκο των χιλιομετρων τμηματικα και σε μικροτερες δοσεις. Στην πορεία βρηκα αλλο ενα «κολπο» που απασχολουσε το μυαλο. Σκεφτομουνα πως θα περιεγραφα σε ετουτο το blog την κατασταση στην οποια βρισκομουνα εκεινη τη στιγμη. Οχι οτι θυμαμαι τιποτα τωρα αλλα τη δουλεια του εκεινη τη στιγμη την εκανε. Βουνο πανω, βουνο κατω λοιπον βρεθηκα ξημερωματα στο Col Chercouit βλεποντας το Courmayeur απο κατω. Το ξημερωμα ηταν απο τις ωραιοτερες στιγμες του αγωνα. Μια καινουρια ημερα, ολο υποσχεσεις, ξεκιναγε και πλησιαζα στον κεντρικο σταθμο χωρις ιδιαιτερα προβληματα και με πολλες δυναμεις ακομα. Με ανεμο αισιοδοξιας λοιπον ξεχυθηκα στην κατηφορα για το Courmayeur, η οποία αποδείχτηκε ιδαιτερα αποτομη, θυμίζοντας μου οτι ο αγωνας δεν ειχε φτασει ακομα ουτε καν στη μεση ή συμφωνα με το δικο μου «συστημα μετρησης» εμεναν ακομα 6 βουνα να ανεβω και να κατεβω. Μπαινοντας στο σταθμο οι τερτρακεφαλοι πονουσαν αρκετα και αμεσως ηξερα οτι αυτος ηταν ενας πονος που επρεπε να αντεξω σε ολες τις κατηφορες για τις επομενες 20 σχεδον ωρες. Ηταν κατι που το περιμενα συμφωνα με τις περιγραφες που ειχα διαβασει οχι ομως τοσο νωρις. Ας ειναι, τον πονο τον αντεχω, απο δυναμεις να μην μεινω. Στο Courmayeur εκανα τη μεγαλυτερη σταση του αγωνα. Αλλαξα ρουχα, καλτσες, παπουτσια, ξεπλυνα το προσωπο μου ανεφοδιαστηκα σε τζελ, μπαρες και ηλεκτρολυτες. Εξετάζω και το πόδι στο τσίμπημα. Υπάρχει ένα μικρό πρήξιμο αλλά τίποτα ιδιαίτερο. Προφανώς ο οργανισμός αντέδρασε καλά μέσα στα τόσα …βάσανα που έχει να αντιμετωπίσει αυτήν την ημέρα. Καλά πάει επίσης το στομάχι μου και το έντερο που δεν ήταν στα καλύτερά του λίγο πριν την εκκίνηση. Τα πράγματα δεν πάνε και άσχημα. Συνάντησα και τον Μαυρικιο εδω ο οποιος μου λέει ότι ταλαιπωρήθηκε από το κρυο.
Εβαλα να φαω και λιγα μακαρονια αλλα ηταν καυτά, μόλις από την κατσαρόλα και θυμήθηκα αυτό που μου είχαν πει ο Σταμουλης και ο φίλος Κωνσταντινος Νικολακοπουλος να μην μπερδεψω ζεστα και κρυα στο στομαχι μου. Τα αφησα στην ακρη και το εριξα παλι στο φωμι και φευγοντας λιγη Coca. Στη ζωη μου πολυ σπανια πινω Coca cola , αλλα στον αγωνα (ύστερα από συστάσεις εμπειρότερων) μου φάνηκε πολύ χρησιμη: καλη για το στομαχι και λιγη αμεση ζαχαρη για την εκκινηση απο καθε σταθμο. Τελικα ολη η διατροφη μου στηριχθηκε σε τζελακια, μπαρες, 2-3 αθλητικα ποτα με πρωτεϊνες (recovery drinks), φωμι (για να τραβαει τα υγρα και να σπαει το λιγωμα απο ολα αυτα τα γλυκα κατασκευασματα ) και Coca cola. Ευτυχως που τρωω σχετικα φυσικα και υγιεινα στην υπολοιπη ζωη μου γιατι για 1,5 ημερα επεσε πολυ χημεια!!!

Η δεύτερη ημέρα του αγώνα
Μετα απο μιση ωρα στη σταση ξεκινημα για ενα ακομα βουνο.Ανάβαση μέχρι το καταφύγιο Bertoni και στη συνέχεια ένα ακόμα ωραίο κομμάτι για τρεξιμο, μια ομορφη τραβερσα πανω απο τα 2000 μετρα υψόμετρο, με μικρές κλισεις. Πηγαινα καλα. Ακολουθησε μια μικρη κατάβαση και μετά το μεγαλύτερο βουνό της διαδρομής (Grand Col Ferret)ήταν μπροστά μας. Η αναβαση για καποιο λογο, που δεν δικαιολογειται απο το χρονο που βλεπω οτι εκανα μου φανηκε πολυ μακρυα. Ισως ηταν η μονη φορα που ζηλεψα τα μπατον. Συν τοις αλλοις ψηλα μπαιναμε παλι σε συννεφο και παρα το οτι πλησιαζε μεσημερι εκανε αρκετο κρυο. Δεν σταματησα για αντιανεμικο και μολις αρχισαμε να κατηφοριζουμε ολα αρχισαν να φτιαχνουν παλι. Η κατηφορα σε αυτο το σημειο ηταν σχετικα ομαλη και επιπλεον ανακαλυψα οτι παροτι στην αρχη καθε κατηφορας οι τετρακεφαλοι υποφερανε, μολις «ζεσταινονταν» λιγο καταφερνανε να λειτουργησουν πολυ ικανοποιητικα και αυτο για καλη μου τυχη συνεχιστηκε μεχρι τελους. Βέβαια, εκτός από τους «βασικούς» πόνους στους τετρακέφαλους, κατά καιρούς κάθε σημείο του σώματος έδειχνε να συμμετέχει στη…διαμαρτυρία. Γόνατα, λαγονοκνημιαιες, ισχία, καλάμια, προσαγωγοί ακόμα και οι κοιλιακοί από ένα σημείο και μετά στις κατηφόρες έκαναν μία, γρήγορη συνήθως, υπενθύμιση χωρίς πάντως ιδιαίτερα προβλήματα. Το βασικό ήταν ότι δεν υπήρχε κανενός είδους εξάντληση και η διατροφή πήγαινε μια χαρά. Τα μικροπονακια ξεπερνιούνται.
Από το La Fouly μεχρι το Champex-Lac και ακομα πιο περα μεχρι τη βαση της Bovine ηταν αλλο ενα ωραιο κομματι για τρεξιμο που ευχαριστηθηκα παρα πολυ. Ανετα μονοπατια μεσα σε ομορφα δαση με καλες κλισεις και χωρια οπως το Champex-Lac οπου νομιζες οτι οι ανθρωποι κατοικούσαν σε μια γωνιά του παραδεισου. Κανενας παντως από τους κατοίκους της ..Εδεμ δεν ξέχασε να μας χειροκροτησει και να μας παροτρυνει στο περασμα μας.
Στη δυσκολη ανηφορα για τη Bovine έπιασα συζήτηση με έναν Γάλλο που με ρωτησε ποσοι Ελληνες τρεχουμε και αν ειχα αλλο συμπατριωτη μου πιο μπροστα. Εκει συνειδητοποιησα οτι δεν ηξερα σε ποια θεση βρισκομουνα, ουτε τι κανανε οι αλλοι Ελληνες ουτε για τι χρονο πηγαινα με αυτον το ρυθμό. Παρότι σπίτι είχα φτιάξει «σκονάκι» για τις 30 ώρες δεν το κουβαλούσα μαζί μου γιατί ήθελα να εμπιστευθώ το ρυθμό που ένιωθε το σώμα κατάλληλο και δεν ήθελα να παρασυρθώ. θυμόμουνα μόνο λίγους κεντρικούς σταθμούς και ήξερα ότι στο Courmayeur ημουνα καμια ωρα πισω απο το στοχο των 30 ωρων. Καταλαβαινα οτι πηγαινα αρκετα καλα αλλα το τι νοιωθεις καμια φορα σε αυτου του ειδους τους αγωνες ειναι μακρυα απο την πραγματικότητα. Το μόνο που είχα μάθει, με μεγάλη χαρά ήταν ότι ο Καλοφυρης είχε τερματίσει 2ος στο CCC όπως μου λεγανε ενθουσιασμενοι οι εθελοντες μολις βλεπανε την Ελληνικη σημαια στον αριθμο μου. Ο Γαλλος με χαροποιησε λεγοντας μου οτι ειμασταν καπου στην 110 θεση και συνεχισε την πορεια του για την κορυφη. Στην σταση τον ειδα να καθεται ακριβως διπλα στον Λουκα. Μολις μας ακουσε να μιλαμε Ελληνικα μου εσκασε ενα χαμογελο.
Ξεκινησαμε μαζι την κατηφορα για το Trient οπου θα περιμενε η Δημητρα. Γρηγορο pit stop και οταν μπαινω στο σταθμο ο Λουκας ηδη φοραει τη φανελα που ειχα το προηγουμενο βραδυ πεταξει στη Δημητρα την οποια εκεινη ειχε ηδη πλυνει. Καταπληκτικη γυναικεια προνοητικοτητα.
στο Trient ετοιμοι για αναχωρηση

Ανεφοδιασμος σε τζελ και μπαρες και φευγουμε. Η Δημητρα μας δινει ραντεβου για τις 12.30 (30 ωρες) στον τερματισμό.Της λεω οτι ειναι δυσκολο γιατι εχουμε 2 βουνα ακομα. Ελα μωρε 1,5 ειναι, το πρωτο δεν ειναι τιποτα, απανταει. Ο Λουκας μπαινει μπροστα. Εχουμε καλο ρυθμο και πραγματικα μας παιρνει λιγοτερο απο οτι περιμενα. Στην κατηφορα ανοιγουμε ακομα περισσοτερο. Φτανουμε στη Valorcine στις 26 ωρες ακριβως. Τωρα ξερω απο αυτα που θυμαμαι οτι ειμαστε καθαρα σε ρυθμο 30 ωρων. Εχουμε και λιγο αβαντζο. Οχι για πολυ. Ο Λουκας πινει εναν καφε που δεν του καθεται πολυ καλα και εγω σκυβω να πιασω ενα γαντι και μου ερχεται … ο ουρανος σφοντυλι. Ριγη και ανακατωσουρα. Καποιου ειδους στομαχικος ιλλιγγος συμπεραίνω αργότερα. Χανουμε λιγο χρονο στο σταθμο αλλα οταν αρχιζουμε να κινουμαστε νοιωθω πολυ καλυτερα. Πιανουμε την τελευταια ανηφορα. Εχω ακουσει τα χειροτερα για τα πετρινα σκαλοπατια της και δεν αργω να το ανακαλυψω και μονος μου. Νομιζω οτι ο Λουκας εχει μεγαλυτερα προβληματα με τα μπατον, τα οποια δεν μπορουνα να «πιασουν» πουθενα λογω ολισθηροτητας του βραχου. Παραδοξως, ομως, η αναβαση δεν μου φαινεται πολυ μακρυα. Πιο αβολο μου φαινεται το επομενο κομματι στην κορυφογραμμη οπου δεν υπαρχει καμια αισθηση μονοπατιου, παρα μονο σημαδια αναμεσα στα βραχια. Ισως την ημερα να μην ειναι τοσο χαλια αλλα με το φακο ειναι σχεδον αδυνατο να τρεξεις. Δοκιμαζω να παρω αλλο ενα τζελακι (παιρνω συχνα αρκετα μαζεμενα προς το τελος) αλλα εχω μια επαναληψη του ιλιγγου στη Valorcine και το γυρναω στο νερο. Φτανουμε στην τελευταια σταση στις 28 ωρες και 45 λεπτα. Εχουμε πανω απο μια ωρα για την κατηφορα. Ειμαστε μαλλον ενταξει. Λιγη Coca και φευγουμε. Το παιρνουμε ηρεμα. Ειδικα στο πρωτο τεχνικο κομματι. Ο Λουκας νυσταζει λιγο αλλα ειναι δυνατο παλικαρι δεν καταλαβαινει τιποτα. Σιγα –σιγα στρωνει και το μονοπατι και συνεχεια ανοιγουμε. Ζεσταινομαι με το αντανεμικο αλλα ποιος σταματαει τωρα για να το βγαζει. Μπαινουμε τελικα στην πολη με δυνατο ρυθμο. Ειναι περασμενα μεσανυχτα και ο κοσμος δεν ειναι και τοσος πολυς αλλα οσοι υπαρχουν ειναι πολλοι ζεστοι. Τελευταια βολτα στους δρομους της πολης και τελικη ευθεια. Δυσκολευομαι να το πιστεψω. Οι 30 ωρες εχουν περασει λιγο σαν ονειρο. Δινουμε χερια. Τερματισμος. Προσπαθω να το συνειδητοποιησω. Ενας Ινδος μας φερνει ωραιο, ζεστο αρωματικο τσαϊ. Ευπροσδεκτο. το γιλεκακι finisher μου το δινει ενας Γαλλος που εχω δει σε πολλες περυσινες φωτο του αγωνα και ο οποιος εχει ενα μπλογκ. Του λεω οτι ξερω το μπλογκ του και ενθουσιαζεται. Με παιρνει φωτο.
στον τερματισμο με το finisher στο χερι

Στον τερματισμο μας περιμενει η γυναικα του Λουκα και ο αδελφος της. Ευτυχως. Η Δημητρα βρισκεται μακρυα στο Champex οπου περιμενει τον Γιαννη και εγω εχω αφησει τα παντα στο αυτοκινητο. Μου δινουν τηλεφωνο να παρω την καλη μου και τους δικους μου και μετα το φαγητο με περιθαλπτουν. Η κουραση και η βραδινη ψυχρα μου εχουν φερει ριγη. κανω ένα απολαυστικο μπανιο και η Δημητρα ερχεται και με…μαζευει. Ρωταω για τον Γιαννη. Παλευει μεσα στη νυχτα. Με την επιμονη που εχει ειμαι σιγουρος ότι δεν σταματαει με τιποτα.. για αυτό φοβαμαι λιγο!!!

Κυριακη
πεφτω για υπνο. Μετα το vft μου ηταν αδυνατο να κοιμηθω λογω υπερεντασης. Σημερα σκεφτομαι ειμαι 40 ωρες ξαγρυπνος, πρεπει λογικα να «σβησω» στο κρεβατι. Μπα!!! Τιποτα. Το σωμα είναι σε τρομερη υπερενταση. Βρισκομαι μεταξυ υπνου και ξυπνιου για πολλες ωρες. Ακουω τα μηνυματα που ερχονται στη Δημητρα για τα περασματα του Γιαννη. Μιλαμε μεσα στο βραδυ. Αντε παλι προσπαθεια για υπνο. Νωρις το πρωι την ακουω που παει να βρει τον Γιαννη στη Valorcine. Σκεφτομαι μηπως παω και εγω και αυτό είναι το τελευταιο που θυμαμαι καθως επιτελους πεφτω σε κανονικο γλυκο υπνο.
Η Δημητρα φερνει απειρα κρουασαν για πρωινο.
Δυσκολευομαι να αποχωριστω τον καναπε
Δυσκολευομαι να αποχωριστω τον καναπε με τη θεα αλλα το Chamonix περιμενει. Οι δρομοι γεματοι. Περιμενουμε τον Γιαννη και τους υπολοιπους Ελληνες. Ολοι οι αθλητες που τερματιζουν αποθεωνονται. Ερχεται και ο Γιαννης τερματιζοντας με δυνατο ρυθμο.
Ο Γιάννης επευφημούμενος λιγο πριν τον τερματισμό
Ειναι απιστευτη η δυναμη αυτου του ανθρωπου. Βλεπω σχεδον ολους τους Ελληνες. Ευχαριστημενοι οι περισσοτεροι δινουμε συγχαρητηρια ο ενας στον αλλον. Βλεπω τον Καλοφυρη με ολη τη φαμιλια. Παω για τα συγχαρητηρια. Μιλαμε λιγο. Μου δειχνει το ποδι που ειναι τουμπανο. Φαντασου να μην ηταν και αυτο τι θα εκανε!!!
Καθομαστε για φαγητο στο κεντρο της πολης. Βλεπω ολους τους γνωστους αθλητες να περνανε. Ο Killian ειναι σαν ενας εφηβος, μικροκαμωμενος με σπυρακια, αλλα τι αθλητης!!! Και η Lisa Hawker δειχνει σαν κοριτσακι και ας ειναι αρκετα μεγαλυτερη αυτη. Καθεται και ο Μαυρικιος. Τα λεμε για τον αγωνα. Δινουμε ραντεβου για το βραδυ σε πολύ κοσμο και παμε για ξεκουραση στο δωματιο. Αυτό ήτανε. Ο Γιαννης είναι πτωμα αλλα και εγω δεν παω καθολου πισω. Σηκωνομαστε για λιγο μονο από το κρεβατι, συζηταμε λιγο για τον αγωνα και ξανα υπνο μεχρι το πρωι. Χασαμε το τελευταιο βραδυ στο Chamonix και την παρεα με τα παιδια αλλα ξεκουραστηκαμε για τα καλα. Την άλλη μερα πτηση για Αθηνα. Ικανοποιημενοι και πληρεις εμπειριων και συναισθηματων. προσπαθω να βαλω τις σκεψεις και τις εικονες από τον αγωνα σε σειρα. Μολις σβηνει η ενδειξη για τη ζωνη ο Γιαννης ερχεται διπλα μου. Είναι φανερα ικανοποιημενος (και πώς να μην ειναι) και θετει το ερωτημα: ποιος θα είναι ο επομενος στοχος?
Ελα ντε?





οι περισσοτερες φωτογραφιες ειναι τραβηγμενες απο τη Δημητρα και τον Γιαννη. ακομη περισσοτερες φωτο εδω: http://picasaweb.google.com/nikospetros/Utmb2009#