Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

χειμωνιατικος Ενιπεας

Καιρος να γραψω και για τον τελευταιο αγωνα της χρονιας που φευγει σε λίγες ωρες καθως ειναι ηδη η ωρα για απογραφη και ανασυγκρότηση για του χρόνου.
Στα γνωστα λημερια του Ολυμπου λοιπον ξανα στις αρχες Δεκεμβρη για εναν πολυ ωραίο αγωνα . Η παρέα μεγάλη. Οι γνωστή παρέα με την αφεντια μου τους Γερμακοπουλους και τις συντροφους μας και ακόμα τους 2 Θηβαιους τον Γιαννη και τον Κωστα αλλα και η εκπληξη ο Ηλιας και η γυναικα του. Αρκετα χρονια μετα τις συναντησεις μας στα μπαρ με τον Ηλία συναντιόμασταν πια στους αγωνιστικούς στιβους. Οι φιλοι που συναντησαμε εκει ακόμα περισσοτεροι.
Το Σαββατο μας τρομαξε λιγο με τη συνεχη βροχή αλλα μικρο το κακό. Ουτως η αλλως περασαμε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας να τρωμε στο (γνωστο τόπο συναντησης) Γαστροδρόμιο. Ωραιος και χορταστικός ύπνος (αφου δεν απαιτουνταν πολυ πρωινο ξυπνημα) και το πρωι μας περιμενε ένας ιδανικός καιρος για τρεξιμο. Γαντια και αντιανεμικα μείνανε στην τσαντα και με το νερακι στο χερι έτοιμοι για την εκκίνηση. Ξεκινησα σχετικα γρηγορα για τα δεδομενα μου. Ενιωθα ωραια αν και τα παραπανισια κιλα ηταν παλι πολυ ενοχλητικά. Στην πρωτη ανηφορα συναντηθηκα με τον Γιαννη τον Ρεϊζη και τρεξαμε αρκετη ωρα μαζι οπως και με τον Λεωνιδα μιλώντας αρκετα για το utmb αλλα και για τα μελλοντικα σχεδια. Στις ανηφορες ο Γιαννης ηταν εντυπωσιακος αλλα τον ξαναεφθανα στις κατηφορες, στις οποίες χωρις να το εχω καταλαβει εχω γινει αρκετα αποτελεσματικος. Η διαδρομη πολυ ομορφη, αρκετα τεχνικη και απαιτητικη σε πολλα σημεία.Στο τελευταιο γνωστο πια κομματι μεσα στον Ενιπέα ανοιξα αρκετα βελτιώνοντας και τη θεση μου και τελικα τερματισα σε 3.01 στην 8η θέση.
Στον τερματισμο (αλλα και ολοκληρο το διημερο)το κυριαρχο θεμα ήταν οι αγωνες στοχοι για το 2009. πολλες οι συζητησεις και οι προτασεις και πλησιαζει ο καιρος για τελικες αποφασεις. Τελος παντων πολλες συζητησεις και κουτσομπολιο, γενναιο φαγητο μετα με πολυ γελιο (ας ειναι καλα οι Θηβαιοι) και βραδινη επιστροφη στην πρωτευουσα γιατι ως γνωστο τα ωραια δεν κρατανε πολυ.
Αλλο ενα υπεροχο Σαββατοκυριακο στο βουνο και θελω να σταθω ιδιαιτερα στην οργανωση του αγωνα. Οχι τοσο για την οργανωτική αρτιότητα, η οποία ηταν ούτως ή άλλως αναμενόμενη όσο για την καταπληκτικη δουλεια που ειχε γίνει πανω στο μονοπάτι της διαδρομης μεγαλο μερος του οποίου είχε ανοιχτεί ξανα ειδικα για τον αγωνα, κατι που ειναι εξαιρετικα δυσκολο. Σε ολα τα σημεία το μονοπατι ηταν πολυ καλα ανοιγμενο, καθαρισμενο και σηματοδοτημενο ετσι ωστε παρα το οτι ηταν καινουριο και τεχνικο δεν εδινε ποτε την αισθηση του επικίνδυνου. Ιδιαίτερες «πινελιες» τα «σκαλακια» στο πολυ αποτομο σημείο μετα την σταση και τα σημαδια στιςριζες που «περισσεύανε» Ευχαριστω ιδιαιτερα οσους δουλεψαν για αυτο το αποτελεσμα.

καποιες φωτο που τραβηξε η καλή μου κυρίως απο τον τερματισμό εδώ:
http://picasaweb.google.com/nikospetros/200902#

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Η Ανάβαση του Τρελού


Επιστροφη και στους αγωνες! Τελευταιος αγωνας του Athens mountain cup στα γνωστα μου μονοπατια του Υμηττου στις 15 Νοεμβριου (αλλο που τωρα αξιώθηκα να γραψω). Οπως παντα το καλυτερο ήταν η συναντηση με όλους τους φιλους δρομεις τους περισσοτερους απο τους οποίους ειχα πολλους μηνες να δω. Ωραιο κλιμα λοιπον και πολυ ωραια μερα για τρεξιμο. Αγωνιστικα η κατασταση μου δεν ειναι τιποτα ιδιαιτερο αφου ακομα κανω σχετικα λιγα χιλιομετρα και για καποιο λογο ολο και καποια μικρο προβληματακια βγαζω οταν προσπαθω να ανεβάσω τουλαχιστον την ενταση των προπονησεων και αυτο φανηκε και στον αγωνα. Οχι οτι ενοιωθα ασχημα. Ισα-ισα. Απλα ενω εγω νομιζα οτι πηγαινα καλα οι αλλοι μπροστα εξαφανιζονταν. Ειναι και αυτα τα 5 παραπανισια κιλα απο τον Αυγουστο που τα θυμαμαι πάντα στην ανηφορα και οχι οταν ειμαι ... μπροστα σε φαϊ..
Ακολουθησα λοιπόν και εγω την πρασινη φανελα μπροστά μου, τον Σωτηρη δηλαδη. Τον ακολουθησα μεχρι που τα καναμε θαλασσα στο τελος και χαθηκαμε.
Το ωραιο ειναι που ειδα σε αυτήν τη σειρα των αγωνων καινουριο κόσμο να δοκιμαζει στο βουνο και μερικοι πολυ καλοι. Στην ανηφορα του Τρελου με περασε ενα παλικαρι (Πετρος απο οτι βλεπω στα αποτελεσματα το ονομα του) με πολυ δυναμη και ταχυτητα και απο οτι εμαθα ειναι και καλος. Το ορεινο τρεξιμο αποκτα ολο και περισσοτερο βαθος και ποιοτητα
Στο τελος οπως παντα το καλυτερο. Τσιμπιμα και συζητησούλα
Ειχαμε και τα δωρακια μας απο την πολυ καλη διοργανωση. Ολα ωραια.
Αντε και του χρονου.
Τωρα ετοιμαζομαι για Ενιπέα το Σαβατοκυριακο. Στην ιδια μετρια κατασταση ειμαι ακόμα απο φορμα (και στα ιδια κιλα) αλλα δεν βλεπω την ωρα να δω και τους φιλους απο το βορρα και φυσικα να τρεξω μία ακόμα φορά στον Ολυμπο


                                        
το μοτιβο του αγωνα για εμενα: πρασινη φανελα μπροστα μπλε πισω





socializing στο τέλος. Πετρος, Δαφνη, Σωτηρης και πιο πισω (σιγα μην λειπανε) οι Γερμακοπουλοι.


ευχαριστω για τις φωτο τον Σωτηρη και την Ελίνα

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

back in action

μολις συνειδητοποιησα οτι εχω να γραψω πανω απο ενα μηνα στο blog. η ξεκουραση απο το τρεξιμο φαινεται οτι εφερε, ασυναισθητα ειναι η αληθεια, και αποτοξινωση απο το blogging.
ολοκληρωθηκαν εντωμεταξυ αυτην την περιοδο  οι περισσοτεροι δημοφιλης και ομορφοι φθινοπωρινοι αγωνες βουνού και οσο εγω ξεκουραζομουνα εβλεπα τους φιλους μου να συμμετεχουν σε αγωνες στον Ολυμπο, στην Οίτη και κυριως στους 2 υπερμαραθωνιους στη Ροδοπη. ειναι αληθεια οτι ζηλευα παρακολουθωντας τις προσπαθειες τους στο δικτυο αλλα απο την αλλη νοιωθω πολυ ωραια μετα τη ... χορταστικη ξεκουραση.
ξεκουραστος λοιπον και με τρια κιλα παραπάνω (ποτε προλαβα αληθεια) ξεκινησα εδω και 3-4 εβδομαδες  σιγα-σιγα παλι να τρεχω. ξαναπρασινησε με τις βροχες ο Υμηττος και οι χαλαρες προπονησεις ετσι χωρις συγκεκριμενο στοχο είναι απολαυση. θελω αυτην την περιοδο να δωσω λιγο εμφαση στην ταχυτητα και την ενδυναμωση των ποδιων αλλα μου ειναι δυσκολο να μην υποκυψω στο καλεσμα του βουνου και να αφοσιωθω στις διαλλειματικες. ειχα σκοπο να κανω και καμια ορειβατικη εξορμηση αλλα ο καιρος μας τα κανει ...μουσκεμα καθε σαββατοκυριακο.
καθως αρχιζω να μπαινω σε ρυθμο λεω να κατεβω και σε δυο αγωνες μεχρι το τελος του χρονου: τον τελευταιο αγωνα του athens mountain cup που γινεται στα γνωστα μου μονοπατια του Υμηττου και στο Χειμερινο Ενιπέα , ο οποιος ειναι ο πρωτος αγωνας βουνου που εκανα το 2006 (και αμεσως κολλησα με τη φαση) και στον οποιο απο τοτε δεν εχω καταφερει να ξαναπαω. εχει αλλαξει βεβαια η διαδρομη αλλα αυτο αποτελει εναν επιπροσθετο λογο να ξανατρεξω σε εναν αγωνα απο τον οποιο εχω υπεροχες μνημες.
μια ακομα φορα πολλα συγχαρητηρια σε ολους τους φιλους που τα καταφεραν στους δυσκολους αγωνες της Ροδοπης αλλα και σε εκεινους που παρα την υπερπροσπαθεια τους δεν εφτασαν στο τελος.
τα λεμε στα μονοπατια

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

ξεκούραση και προσδιορισμός στόχων

σημερα πηγα για λιγο ποδηλατο στον Υμηττο. τιποτα ιδιαιτερο, 15χλμ.αλλα ήταν η πρωτη γυμναστικη που εκανα αυτες τις 3 εβδομαδες μετα το Mont Blanc. με το που γυρισα το εριξα στην ξεκουραση και το φαγητο. δεν εχω τρεξει ουτε 1 χλμ. Σκεφτομουνα για λιγο κολυμπι αλλά μία λογω καιρου και μια λογω ενος κρυώματος ουτε αυτο εκανα . Δικαιολογίες στην πραγματικότητα για ξαπλα. σημερα συναντησα ενα συναθλητη που προπονειται για το rout και πρεπει να πω οτι ζηλεψα λιγο. Αλλα δεν πειραζει. Ξεκουραση ηταν αυτο που χρειαζόμουνα πάνω από όλα. οχι οτι ενοιωθα χαλια μετα τον αγωνα. η αποκατασταση ήρθε ανέλπιστα γρηγορα. θεωρω όμως οτι το σωμα μου δεν εχει φτασει ακομα σε αυτο το επιπεδο ωστε να κανει συνεχόμενους μεγαλους αγωνες. ισως με τον καιρο το επιχειρησω και αυτο. Ηταν αναγκαια εξαλλου και η ψυχολογικη ξεκουραση απο εναν αγωνα που ηταν συνεχεια στο μυαλο μου το προηγούμενο διάστημα.
Εδωσα λοιπον αυτην την περιοδο στον εαυτο μου την ευκαιρια να ξεκουραστει ωστε να αρχισει και πιο νωρις η προετοιμασια για τη νεα περίοδο. που μας φερνει στο ερωτημα: ποιοι θα ειναι οι στοχοι της επομενης χρονιας; το vft περυσι και το utmb εφετος ηταν δυο ξεκαθαροι στοχοι που ειχαν μπει στο μυαλο μου καιρο πριν. τωρα βρισκομαι σε ενα μικρο προβληματισμό. σαφως και θα ηθελα να κυνηγησω μια βελτιωση των επιδοσεων σε αγωνες που ηδη εχω παει. ενα μαραθωνιο κατω απο 3 ωρες που δεν κυνηγησα τελικα εφετος ή ισως τον Olympus Marathon κατω απο 6 ωρες που δεν ειναι μακρυα απο το φετινο μου χρονο. αυτο που ψαχνω όμως ειναι ενας νεος αγωνας που θα με ιντρικαρει και θα με σπρωξει να βελτιωσω ακομα περισσοτερο τον εαυτο μου όπως εγινε και εφετος. εχω καταλαβει οτι το ultra trail ειναι αυτο που με συγκινει περισσοτερο.ο αεθλιος δρομος ήταν μια αρχικη σκεψη. ειναι σιγουρα ultra αλλα οχι πολυ trail. υπαρχουν ακομα πολλοί αγωνες στο εξωτερικο που θα ηθελα να δοκιμασω.
το καλο ειναι ότι ειναι ακομα νωρις και εχω ακομα πολυ χρονο να αποφασισω.
και αρκετο χρονο να ξεκουραστω.
αν και με τρωνε τα ποδια μου τελευταία...

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

Ultra Trail du Mont Blanc 28/8/2009

Ολοκληρη χρονια περιμενα αυτον τον αγωνα, τον ολοκληρωσα, τον καταευχαριστηθηκα και τωρα δεν ξερω απο που να ξεκινησω την περιγραφη..
Ας το παρω με τον πιο ευκολο τροπο το χρονολογικό. Η διήγηση είναι μεγάλη και μάλλον ξερή οπότε για όποιον δεν αντέχει να πω εν περιλήψει ότι ο στόχος επιτευχθη: τερματισμός και μάλιστα με πολύ καλό χρόνο: 29 ώρες και 47 λεπτά.
Πάμε για τους υπομονετικούς τώρα:

Τετάρτη 26/8
η παρέα ξεκινάει από το Ελ.Βενιζελος για τη Γενευη και απο εκει για Chamonix, ή για την ακρίβεια για το διπλανο χωριο το Argentiere στο οποιο θα μεινουμε. Η παρεα αποτελειται απο την αφεντια μου, τον «αειθαλή» Γιαννη Γερμακοπουλο που τρεχει επισης στον αγωνα και την Δήμητρα που εκτός απο την καλη παρέα επαιξε και το ρολο οδηγου, τροφοδοσίας, νοσοκομας και γενικα μας φροντισε με τον καλυτερο τροπο. Η καλή μου δεν μας έκανε δυστυχώς την τιμή και έχασε ένα όμορφο ταξίδι.
ο Γιάννης και η Δημητρα

Το studio που μενουμε ειναι απλο αλλα ανετο και με ωραια θεα στο βουνο. Με το που βραδιαζει η ομορφη μερα δινει τη θεση της στο βροχερο βραδυ. Αυτος ειναι ο καιρος εδω και μια εβδομαδα μας λενε. Καθε που βραδιαζει αρχιζει να βρεχει. Ωχ!!

Η Πεμπτη (παραμονή του αγώνα)

αρχίζει με πρωινό στο δωμάτιο με θέα τα βουνά και τους παγετωνες και μετα παραλαβη των αριθμων. Πρωτη γευση απο τον αγωνα. Η πολη ζει ηδη στο ρυθμο του. Και ειναι πολυ «ζωντανος» αυτος ο ρυθμος. Πανω απο 4000 ανυπόμονοι δρομεις και χιλιαδες ενθουσιωδεις θεατες και εθελοντες συμβαλουν σε αυτο. Η εκθεση ομορφη και πολυ πλουσια. Σχετική ουρα στην παραλαβη αλλα πολυ αποτελεσματικη η διαδικασια. Ξεμπερδευουμαι γρηγορα. Γλιτωνουμε και την πολυ μεγαλυτερη ουρα για τα εισιτηρια για το Aiguille du Midi στην οποια εχει στηθει η Δημητρα οσο εμεις περνουμε αρωμα αγωνα. Η αναβαση στο Aiguille du Midi απαιτει μερικες ορθοστασιες και ουρες ακομα λογω του πολυ κοσμου αλλα η θεα εκει πανω ειναι καταπληκτικη και σε αποζημιωνει. Συν το χρησιμο εγκλιματισμο στο υψομετρο. Αρκετοι συναδελφοι δρομεις ειναι εδω. Ξεχωριζουμε απο τα βραχιολακια που φοραμε στο χερι. «Δες αυτος φοραει πρασινο ειναι στο μικρο, ο αλλος κοκκινο, ειναι μαζι μας.» Συνανταμε και τον Λεωνιδα τον Αθανασοπουλο παρεα με τον Δημητρη τον Μπεζα. Χαρουμενοι και αισιοδοξοι. Το απογευμα βολτα στο Chamonix και μαγαζια. Συνανταμε τον Λουκα τον Κωνστα στο δρομο. Μιλαμε λιγο. Γνωριζομαστε πιο πολυ εξ’ αποστασεως λογω κοινων φιλων. Ο κοινος μας φιλος ο Δημητρης πιστευει οτι θα ειμαστε κοντα στον αγωνα και βαζει στοιχηματα ποιος θα παει καλυτερα. Δεν ειχε και αδικο. Μεχρι το τελος του αγωνα ειχαμε γνωριστει για τα καλα. Πιο κατω βρισκουμε και τον Χρηστο τον Μαυρικιο.
με τον Χρηστο και το Γιαννη σε καλη θεση στην εκκινηση...24 ωρες πριν

Ερχεται μαζι μας για φαγητο. Συζηταμε με τον Χρηστο. Εχει και την περυσινη εμπειρια απο το CCC. Περνω πολυτιμες πληροφοριες. Φαινεται αισιοδοξος και καλα προετοιμασμενος. Μιλαει για κατω απο 30 ωρες. Αυτο το οριο γυρναει και στο δικο μου κεφαλι αλλα φοβαμαι μηπως ειναι λιγο μαξιμαλιστικος στοχος για εμενα. Θα δειξει. Μετα το φαγητο νωρις στο δωματιο. Μιλαμε λιγο με τον Γιαννη και τη Δημητρα για την επομενη ημερα. Που θα μας βρει και ποια ειναι τα σχεδια μας. Στη συνεχεια νωρις για υπνο. Πεφτουμε δηλαδη για υπνο γιατι αυτος δεν ερχεται και πολυ ευκολα. Εχω αγχος. Πρεπει να το αποδεχτω. Και διαβαζοντας χαρτες της διαδρομης δυσκολο να νυσταξω. Κλεινω το φως αλλα γυρναω στο κρεββατι σαν το αρνι στη σουβλα. Ανοιγω το φως καποια στιγμη και εχει παει 01.30. πιανω ενα βιβλιο. Ο Σουρουνης τελικα με μεταφερει για λιγο στη Θεσσαλονικη του ’50 και ξεχναω καπως τον αγωνα. Κατα τις 2.00 κοιμαμαι.

Παρασκευη 28/8: ημερα της εκκινησης
Ξυπναμε νωρις το πρωι της μεγαλης μερας. Οχι πολυ μεγαλος και καπως ανησυχος υπνος αλλα οχι και πολυ ασχημα τελικα. Πρωινη βολτα στο Chamonix. Τελευταια ψωνια, μακαροναδα νωρις το μεσημερι για υδατανθρακωση και πισω στο δωματιο για φτιαξιμο σακιδιου και αναπαυση καμιας ωρας για χαλαρωμα. Μια κουβεντα ειναι το χαλαρωμα. Εχω αγχος και φαινεται. Καθε 10 λεπτα … αδειαζω την κύστη μου. Και ο Γιαννης μαλλον εχει γιατι συνεχεια συναντιομαστε στην τουαλετα!!! Εχω και μια μικρο- ανακατωσουρα στο εντερο που με στελνει 3 φορες για τα καλα τουαλετα. Ειναι ψυχολογικο και αυτο ή φταινε τα πολλα λαχανικα στη μακαροναδα που εφαγα εχθες? Ξαπλωνω λιγο και 5 η ωρα ξεκιναμε για chamonix. Παμε να αφησουμε την τσαντα που θα βρουμε στο Courmayeur και τρεχω παλι τουαλετα... ωραια! Μονο αυτο μας ελειπε τωρα, μια διαρροια.
Κατά τις 17.40 φτάνουμε στην πλατεια της εκκινησης. Ειναι ηδη σχεδον γεματη. Μενουμε στη γωνια μιας καθετης που μπαινει στην πλατεια οχι πολυ μακρυα απο την εκκινηση. Αρκετοι Ελληνες ειναι εδω. Ο Λεωνιδας και ο Δημητρης, ο Λουκας, ο Γραμματωσης, εγω και ο Γιαννης.


περιμένοντας την εκκίνηση

Σιγα σιγα η ανυπομονησια κορυφωνεται, η μουσικη δυναμωνει, η ενταση ειναι διαχυτη. Παραδοξως εγω αρχιζω και χαλαρωνω. Αυτο περιμενω τοσο καιρο και ήρθε η ωρα να το ευχαριστηθω. Ουτε που θυμαμαι πως περασε η ωρα μεχρι τις 18.30. πλησιαζουμε προς την πλατεια, αντιστροφη μετρηση στα ...γαλλο-αγγλικα και φυγαμε.

Ο αγώνας (ή η καλή μέρα δεν φαίνεται πάντα από το πρωί)
Δεν κάνουμε ούτε 2 λεπτά να περάσουμε τη γραμμή αλλά και που την περναμε δεν κανει καμια διαφορα γιατί δεν αρχίζει το τρεξιμο. Περπαταμε στους δρομους της πολης. Οι θεατες εχουν κλεισει το μισο δρομο και οι μισοι δρομεις ψαχνουν τους δικους τους για ενα τελευταιο αντιο. Δεν μου πολυαρεσει αυτη η καθυστερηση αλλα ειναι μερος της μεγαλης γιορτης που κανει αυτον τον αγωνα αυτος που ειναι. Προσπαθω να το θυμιζω στον εαυτο μου για να ηρεμω.
περιμενοντας να αρχισει το...τρεξιμο

Μετα απο 6-7 λεπτα επιτελους αρχιζουμε να ψιλοτρεχουμε. Μπαινουμε σε εναν ωραιο δασικο δρομο εξω απο την πολη. Οι δρομεις ειναι πολλοι. Προσπερνω αρκετους αλλα προσπαθω να μην σπαταλαω δυναμεις με αποτομες επιταχυνσεις. Ολοι σχεδον εχουν μπατον. Οι περισσότεροι δεν τα εχουν μαζεμενα στην τσαντα αλλα τα κρατανε προς τα πισω οταν τρεχουν ευκολα κομματια οπως αυτο. Βλεπω μπροστα μου δεκαδες μικρες «σαριζες» και φοβαμαι να περασω. Ειναι θαυμα πως δεν τραυματιζεται πολυς κοσμος με ολα αυτα τα «οπλα» τα οποια οι περισσοτεροι δεν μπορουν να ελεγχξουν. Ειμαι απο τους λιγους που δεν εχουν μπατον και προσπαθω να χωνομαι απο την εξωτερικη. Βγαινουμε για λιγο σε ανηφορικη ασφαλτο οπου περνω μερικους καθως ειμαι απο τους λιγους που τρεχουν και μπαινουμε στην πρωτη μεγαλη ανηφορα. Το καλο ειναι οτι νιωθω το εντερο μου να ηρεμει και την περιπτωση διαρροιας να απομακρυνεται. Ηρεμω. Παίρνω και ενα τζελακι, οχι οτι το εχω αναγκη ακομα αλλα φανταζομαι καλο ειναι να αρχιζει νωρις η αναπληρωση. Ξαφνικά στην ανηφόρα νιώθω ένα οξύ συνεχόμενο τσίμπημα στο δεξιό αχιλλειο. Γυρναω και βλεπω μια σφίγγα «επι τω εργω». Τη διώχνω αλλά ο πόνος είναι οξυς. Τωρα υπαρχουν ανθρωποι που απο ενα τσιμπημα κινδυνευουν να πεθανουν και αλλοι που δεν καταλαβαινουν τιποτα.. εγω ευτυχως δεν ανηκω στην πρωτη κατηγορία αλλά δυστυχώς δεν ανήκω ούτε στη δεύτερη. Συνήθως πρηζομαι αρκετά και τουλάχιστον 3 φορές έχω χρειαστεί ένεση κορτιζόνης για να πεσει το πρηξιμο. Ασχημες σκεψεις ερχονται στο μυαλο μου. Αρχικα φανταζομαι να σταματαω εναν αγωνα μόλις μια ώρα μετά την εκκίνηση για τον πιο αστειο λογο στην ιστορια. Μετα αρχιζω και σκεφτομαι πιο πρακτικα να βρω κανενα γιατρο να μου κανει μια ενεση. Νομιζω οτι το ποδι μου πρηζεται αλλα μαλλον το φανταζομαι επειδή αυτή θεωρώ ως λογική συνεχεια. Αποφασιζω να συγκεντρωθω στον αγωνα μεχρι να φτασουμε στους γιατρους. Στην κορυφη περναμε καποιους ανθρωπους του αγωνα. Δεν ξεχωριζω γιατρους και συνεχιζω. Η πρωτη κατηφορα προς το Saint Gervais. Τεχνικα ευκολη αλλα η κλιση απιστευτη. Ξερω οτι ειναι νωρις στον αγωνα και πρεπει να προστατευσω τους τετρακεφαλους αλλα και να πηγαινεις φρεναριστα δεν ειναι καλυτερη λυση. Πολλοι φευγουν σαν τρελλοι. Καταφέρνω και βρίσκω κάποιο ρυθμο. Φτανουμε στο χωριο. Πολυς κοσμος, ενθουσιασμος, ειναι και η Δημητρα εδω και μου δινει μακρυμανικη μπλουζα για τη νυχτα που πεφτει. Αλλαζω, γεμιζω νερο και φευγω. Το τσιμπημα ποναει λιγο αλλα οχι ιδιαιτερα και αποφασιζω να το ξεχασω μεχρι να με ενοχλησει σοβαρα. Γιατροι υπαρχουν αν χρειαστει. Τα επομενα 14 χλμ ειχαν μικρη κλιση και ηταν σε ωραιο μονοπατι. Ευκαιρια για ευχαριστο τρεξιμο και αρκετες προσπερασεις. Σε κατι τετοια κομματια ευχαριστηθηκα που δεν ειχα μπατον. Στη συνεχεια το πρώτο μεγάλο βουνο, η ανηφορα για την Bonhomme . Οσο ανεβαινουμε η θερμοκρασια πεφτει. Πιο ψηλα ριχνει κατι σαν πολυ λεπτο χιονακι ή χιονονερο και τελικα μπαινουμε σε συννεφο. Δημιουργουνται ομαδες καθως ανεβαινουμε. Συνεχιζω να προσπερναω αλλα οχι πολυ γρηγορα γιατι ειναι νωρις ακομα. Βαζω αντιανεμικο λιγο πριν την κορυφη. Καβαντζαρουμε και ¨πεφτουμε¨ προς Chapieux. Ξεκιναω γρηγορα αυτην την κατηφορα αλλα σταδιακα κοβω. Περνουν καποιοι πολυ γρηγορα. Δεν πειραζει. Στο σταθμο γεμιζω νερο, λιγο ψωμι λιγη Coca και φυγαμε για το επομενο βουνο. Ξεκιναει με ηρεμο ανηφορικο ασφαλτινο κομματι. Ενω εγω νομιζω οτι κραταω καλο σταθερο ρυθμο αρκετοι γυρω μου με φτανουν και προσπερνουν. Μετά από μία μικρή κατηφόρα φτάνουμε στη βάση ενός ακόμα βουνού. Έχω διαβάσει πολλά για την όμορφη εικόνα που δημιουργούν σε αυτόν τον αγώνα μέσα στη νύχτα οι αμέτρητοι φακοί κεφαλής. Εδώ είναι υπερθέαμα. Σηκώνω το κεφάλι και βλέπω μέσα στο σκοτάδι να σχηματίζεται το μονοπάτι που πρέπει να ανέβουμε. Πάνω από την κορυφή του βουνού τα αστέρια αποτελούν ένα είδους φυσικής συνέχειας αυτών των μικρών φώτων. Για μερικά δέκατα του δευτερολέπτου νομίζεις ότι αυτό το μονοπάτι ανεβαίνει στο άπειρο. Stairway to heaven. Με τους Zeppelin στο μυαλό ξεκινάω την ανηφόρα. Τώρα πάω καλύτερα και περνάω συνέχεια κόσμο παρά το ότι δεν έχω μπατον. Ή εγω ή οι γύρω μου κάτι δεν κάνουμε σωστα. Οταν επρεπε να τους περναω με περνουσαν και τωρα παμε αναποδα. Τελoς παντων. Ψηλα στην κορυφη μπαινουμε παλι σε συννεφο. Εδω πια κανει πολυ κρυο. Εχω βαλει γαντια και buff στο κεφαλι. Σκυβω να σφιξω τα κορδονια μου πριν την κατηφορα και ενα κυμα κρυου αερα μπαινει μεσα απο το αντιανεμικο. Μπρρρρρρ!!!! Βουρ στην κατηφορα για να ζεσταθουμε.
Ανηφόρα – κατηφορα, αναβαση στο βουνο – καταβαση απο το βουνό ειναι το μοτιβο αυτού του αγωνα. Ειχα χωρισει τη διαδρομη σε 10 βουνα για να μπορει το μυαλο να αντιμετωπιζει ολο αυτον τον ογκο των χιλιομετρων τμηματικα και σε μικροτερες δοσεις. Στην πορεία βρηκα αλλο ενα «κολπο» που απασχολουσε το μυαλο. Σκεφτομουνα πως θα περιεγραφα σε ετουτο το blog την κατασταση στην οποια βρισκομουνα εκεινη τη στιγμη. Οχι οτι θυμαμαι τιποτα τωρα αλλα τη δουλεια του εκεινη τη στιγμη την εκανε. Βουνο πανω, βουνο κατω λοιπον βρεθηκα ξημερωματα στο Col Chercouit βλεποντας το Courmayeur απο κατω. Το ξημερωμα ηταν απο τις ωραιοτερες στιγμες του αγωνα. Μια καινουρια ημερα, ολο υποσχεσεις, ξεκιναγε και πλησιαζα στον κεντρικο σταθμο χωρις ιδιαιτερα προβληματα και με πολλες δυναμεις ακομα. Με ανεμο αισιοδοξιας λοιπον ξεχυθηκα στην κατηφορα για το Courmayeur, η οποία αποδείχτηκε ιδαιτερα αποτομη, θυμίζοντας μου οτι ο αγωνας δεν ειχε φτασει ακομα ουτε καν στη μεση ή συμφωνα με το δικο μου «συστημα μετρησης» εμεναν ακομα 6 βουνα να ανεβω και να κατεβω. Μπαινοντας στο σταθμο οι τερτρακεφαλοι πονουσαν αρκετα και αμεσως ηξερα οτι αυτος ηταν ενας πονος που επρεπε να αντεξω σε ολες τις κατηφορες για τις επομενες 20 σχεδον ωρες. Ηταν κατι που το περιμενα συμφωνα με τις περιγραφες που ειχα διαβασει οχι ομως τοσο νωρις. Ας ειναι, τον πονο τον αντεχω, απο δυναμεις να μην μεινω. Στο Courmayeur εκανα τη μεγαλυτερη σταση του αγωνα. Αλλαξα ρουχα, καλτσες, παπουτσια, ξεπλυνα το προσωπο μου ανεφοδιαστηκα σε τζελ, μπαρες και ηλεκτρολυτες. Εξετάζω και το πόδι στο τσίμπημα. Υπάρχει ένα μικρό πρήξιμο αλλά τίποτα ιδιαίτερο. Προφανώς ο οργανισμός αντέδρασε καλά μέσα στα τόσα …βάσανα που έχει να αντιμετωπίσει αυτήν την ημέρα. Καλά πάει επίσης το στομάχι μου και το έντερο που δεν ήταν στα καλύτερά του λίγο πριν την εκκίνηση. Τα πράγματα δεν πάνε και άσχημα. Συνάντησα και τον Μαυρικιο εδω ο οποιος μου λέει ότι ταλαιπωρήθηκε από το κρυο.
Εβαλα να φαω και λιγα μακαρονια αλλα ηταν καυτά, μόλις από την κατσαρόλα και θυμήθηκα αυτό που μου είχαν πει ο Σταμουλης και ο φίλος Κωνσταντινος Νικολακοπουλος να μην μπερδεψω ζεστα και κρυα στο στομαχι μου. Τα αφησα στην ακρη και το εριξα παλι στο φωμι και φευγοντας λιγη Coca. Στη ζωη μου πολυ σπανια πινω Coca cola , αλλα στον αγωνα (ύστερα από συστάσεις εμπειρότερων) μου φάνηκε πολύ χρησιμη: καλη για το στομαχι και λιγη αμεση ζαχαρη για την εκκινηση απο καθε σταθμο. Τελικα ολη η διατροφη μου στηριχθηκε σε τζελακια, μπαρες, 2-3 αθλητικα ποτα με πρωτεϊνες (recovery drinks), φωμι (για να τραβαει τα υγρα και να σπαει το λιγωμα απο ολα αυτα τα γλυκα κατασκευασματα ) και Coca cola. Ευτυχως που τρωω σχετικα φυσικα και υγιεινα στην υπολοιπη ζωη μου γιατι για 1,5 ημερα επεσε πολυ χημεια!!!

Η δεύτερη ημέρα του αγώνα
Μετα απο μιση ωρα στη σταση ξεκινημα για ενα ακομα βουνο.Ανάβαση μέχρι το καταφύγιο Bertoni και στη συνέχεια ένα ακόμα ωραίο κομμάτι για τρεξιμο, μια ομορφη τραβερσα πανω απο τα 2000 μετρα υψόμετρο, με μικρές κλισεις. Πηγαινα καλα. Ακολουθησε μια μικρη κατάβαση και μετά το μεγαλύτερο βουνό της διαδρομής (Grand Col Ferret)ήταν μπροστά μας. Η αναβαση για καποιο λογο, που δεν δικαιολογειται απο το χρονο που βλεπω οτι εκανα μου φανηκε πολυ μακρυα. Ισως ηταν η μονη φορα που ζηλεψα τα μπατον. Συν τοις αλλοις ψηλα μπαιναμε παλι σε συννεφο και παρα το οτι πλησιαζε μεσημερι εκανε αρκετο κρυο. Δεν σταματησα για αντιανεμικο και μολις αρχισαμε να κατηφοριζουμε ολα αρχισαν να φτιαχνουν παλι. Η κατηφορα σε αυτο το σημειο ηταν σχετικα ομαλη και επιπλεον ανακαλυψα οτι παροτι στην αρχη καθε κατηφορας οι τετρακεφαλοι υποφερανε, μολις «ζεσταινονταν» λιγο καταφερνανε να λειτουργησουν πολυ ικανοποιητικα και αυτο για καλη μου τυχη συνεχιστηκε μεχρι τελους. Βέβαια, εκτός από τους «βασικούς» πόνους στους τετρακέφαλους, κατά καιρούς κάθε σημείο του σώματος έδειχνε να συμμετέχει στη…διαμαρτυρία. Γόνατα, λαγονοκνημιαιες, ισχία, καλάμια, προσαγωγοί ακόμα και οι κοιλιακοί από ένα σημείο και μετά στις κατηφόρες έκαναν μία, γρήγορη συνήθως, υπενθύμιση χωρίς πάντως ιδιαίτερα προβλήματα. Το βασικό ήταν ότι δεν υπήρχε κανενός είδους εξάντληση και η διατροφή πήγαινε μια χαρά. Τα μικροπονακια ξεπερνιούνται.
Από το La Fouly μεχρι το Champex-Lac και ακομα πιο περα μεχρι τη βαση της Bovine ηταν αλλο ενα ωραιο κομματι για τρεξιμο που ευχαριστηθηκα παρα πολυ. Ανετα μονοπατια μεσα σε ομορφα δαση με καλες κλισεις και χωρια οπως το Champex-Lac οπου νομιζες οτι οι ανθρωποι κατοικούσαν σε μια γωνιά του παραδεισου. Κανενας παντως από τους κατοίκους της ..Εδεμ δεν ξέχασε να μας χειροκροτησει και να μας παροτρυνει στο περασμα μας.
Στη δυσκολη ανηφορα για τη Bovine έπιασα συζήτηση με έναν Γάλλο που με ρωτησε ποσοι Ελληνες τρεχουμε και αν ειχα αλλο συμπατριωτη μου πιο μπροστα. Εκει συνειδητοποιησα οτι δεν ηξερα σε ποια θεση βρισκομουνα, ουτε τι κανανε οι αλλοι Ελληνες ουτε για τι χρονο πηγαινα με αυτον το ρυθμό. Παρότι σπίτι είχα φτιάξει «σκονάκι» για τις 30 ώρες δεν το κουβαλούσα μαζί μου γιατί ήθελα να εμπιστευθώ το ρυθμό που ένιωθε το σώμα κατάλληλο και δεν ήθελα να παρασυρθώ. θυμόμουνα μόνο λίγους κεντρικούς σταθμούς και ήξερα ότι στο Courmayeur ημουνα καμια ωρα πισω απο το στοχο των 30 ωρων. Καταλαβαινα οτι πηγαινα αρκετα καλα αλλα το τι νοιωθεις καμια φορα σε αυτου του ειδους τους αγωνες ειναι μακρυα απο την πραγματικότητα. Το μόνο που είχα μάθει, με μεγάλη χαρά ήταν ότι ο Καλοφυρης είχε τερματίσει 2ος στο CCC όπως μου λεγανε ενθουσιασμενοι οι εθελοντες μολις βλεπανε την Ελληνικη σημαια στον αριθμο μου. Ο Γαλλος με χαροποιησε λεγοντας μου οτι ειμασταν καπου στην 110 θεση και συνεχισε την πορεια του για την κορυφη. Στην σταση τον ειδα να καθεται ακριβως διπλα στον Λουκα. Μολις μας ακουσε να μιλαμε Ελληνικα μου εσκασε ενα χαμογελο.
Ξεκινησαμε μαζι την κατηφορα για το Trient οπου θα περιμενε η Δημητρα. Γρηγορο pit stop και οταν μπαινω στο σταθμο ο Λουκας ηδη φοραει τη φανελα που ειχα το προηγουμενο βραδυ πεταξει στη Δημητρα την οποια εκεινη ειχε ηδη πλυνει. Καταπληκτικη γυναικεια προνοητικοτητα.
στο Trient ετοιμοι για αναχωρηση

Ανεφοδιασμος σε τζελ και μπαρες και φευγουμε. Η Δημητρα μας δινει ραντεβου για τις 12.30 (30 ωρες) στον τερματισμό.Της λεω οτι ειναι δυσκολο γιατι εχουμε 2 βουνα ακομα. Ελα μωρε 1,5 ειναι, το πρωτο δεν ειναι τιποτα, απανταει. Ο Λουκας μπαινει μπροστα. Εχουμε καλο ρυθμο και πραγματικα μας παιρνει λιγοτερο απο οτι περιμενα. Στην κατηφορα ανοιγουμε ακομα περισσοτερο. Φτανουμε στη Valorcine στις 26 ωρες ακριβως. Τωρα ξερω απο αυτα που θυμαμαι οτι ειμαστε καθαρα σε ρυθμο 30 ωρων. Εχουμε και λιγο αβαντζο. Οχι για πολυ. Ο Λουκας πινει εναν καφε που δεν του καθεται πολυ καλα και εγω σκυβω να πιασω ενα γαντι και μου ερχεται … ο ουρανος σφοντυλι. Ριγη και ανακατωσουρα. Καποιου ειδους στομαχικος ιλλιγγος συμπεραίνω αργότερα. Χανουμε λιγο χρονο στο σταθμο αλλα οταν αρχιζουμε να κινουμαστε νοιωθω πολυ καλυτερα. Πιανουμε την τελευταια ανηφορα. Εχω ακουσει τα χειροτερα για τα πετρινα σκαλοπατια της και δεν αργω να το ανακαλυψω και μονος μου. Νομιζω οτι ο Λουκας εχει μεγαλυτερα προβληματα με τα μπατον, τα οποια δεν μπορουνα να «πιασουν» πουθενα λογω ολισθηροτητας του βραχου. Παραδοξως, ομως, η αναβαση δεν μου φαινεται πολυ μακρυα. Πιο αβολο μου φαινεται το επομενο κομματι στην κορυφογραμμη οπου δεν υπαρχει καμια αισθηση μονοπατιου, παρα μονο σημαδια αναμεσα στα βραχια. Ισως την ημερα να μην ειναι τοσο χαλια αλλα με το φακο ειναι σχεδον αδυνατο να τρεξεις. Δοκιμαζω να παρω αλλο ενα τζελακι (παιρνω συχνα αρκετα μαζεμενα προς το τελος) αλλα εχω μια επαναληψη του ιλιγγου στη Valorcine και το γυρναω στο νερο. Φτανουμε στην τελευταια σταση στις 28 ωρες και 45 λεπτα. Εχουμε πανω απο μια ωρα για την κατηφορα. Ειμαστε μαλλον ενταξει. Λιγη Coca και φευγουμε. Το παιρνουμε ηρεμα. Ειδικα στο πρωτο τεχνικο κομματι. Ο Λουκας νυσταζει λιγο αλλα ειναι δυνατο παλικαρι δεν καταλαβαινει τιποτα. Σιγα –σιγα στρωνει και το μονοπατι και συνεχεια ανοιγουμε. Ζεσταινομαι με το αντανεμικο αλλα ποιος σταματαει τωρα για να το βγαζει. Μπαινουμε τελικα στην πολη με δυνατο ρυθμο. Ειναι περασμενα μεσανυχτα και ο κοσμος δεν ειναι και τοσος πολυς αλλα οσοι υπαρχουν ειναι πολλοι ζεστοι. Τελευταια βολτα στους δρομους της πολης και τελικη ευθεια. Δυσκολευομαι να το πιστεψω. Οι 30 ωρες εχουν περασει λιγο σαν ονειρο. Δινουμε χερια. Τερματισμος. Προσπαθω να το συνειδητοποιησω. Ενας Ινδος μας φερνει ωραιο, ζεστο αρωματικο τσαϊ. Ευπροσδεκτο. το γιλεκακι finisher μου το δινει ενας Γαλλος που εχω δει σε πολλες περυσινες φωτο του αγωνα και ο οποιος εχει ενα μπλογκ. Του λεω οτι ξερω το μπλογκ του και ενθουσιαζεται. Με παιρνει φωτο.
στον τερματισμο με το finisher στο χερι

Στον τερματισμο μας περιμενει η γυναικα του Λουκα και ο αδελφος της. Ευτυχως. Η Δημητρα βρισκεται μακρυα στο Champex οπου περιμενει τον Γιαννη και εγω εχω αφησει τα παντα στο αυτοκινητο. Μου δινουν τηλεφωνο να παρω την καλη μου και τους δικους μου και μετα το φαγητο με περιθαλπτουν. Η κουραση και η βραδινη ψυχρα μου εχουν φερει ριγη. κανω ένα απολαυστικο μπανιο και η Δημητρα ερχεται και με…μαζευει. Ρωταω για τον Γιαννη. Παλευει μεσα στη νυχτα. Με την επιμονη που εχει ειμαι σιγουρος ότι δεν σταματαει με τιποτα.. για αυτό φοβαμαι λιγο!!!

Κυριακη
πεφτω για υπνο. Μετα το vft μου ηταν αδυνατο να κοιμηθω λογω υπερεντασης. Σημερα σκεφτομαι ειμαι 40 ωρες ξαγρυπνος, πρεπει λογικα να «σβησω» στο κρεβατι. Μπα!!! Τιποτα. Το σωμα είναι σε τρομερη υπερενταση. Βρισκομαι μεταξυ υπνου και ξυπνιου για πολλες ωρες. Ακουω τα μηνυματα που ερχονται στη Δημητρα για τα περασματα του Γιαννη. Μιλαμε μεσα στο βραδυ. Αντε παλι προσπαθεια για υπνο. Νωρις το πρωι την ακουω που παει να βρει τον Γιαννη στη Valorcine. Σκεφτομαι μηπως παω και εγω και αυτό είναι το τελευταιο που θυμαμαι καθως επιτελους πεφτω σε κανονικο γλυκο υπνο.
Η Δημητρα φερνει απειρα κρουασαν για πρωινο.
Δυσκολευομαι να αποχωριστω τον καναπε
Δυσκολευομαι να αποχωριστω τον καναπε με τη θεα αλλα το Chamonix περιμενει. Οι δρομοι γεματοι. Περιμενουμε τον Γιαννη και τους υπολοιπους Ελληνες. Ολοι οι αθλητες που τερματιζουν αποθεωνονται. Ερχεται και ο Γιαννης τερματιζοντας με δυνατο ρυθμο.
Ο Γιάννης επευφημούμενος λιγο πριν τον τερματισμό
Ειναι απιστευτη η δυναμη αυτου του ανθρωπου. Βλεπω σχεδον ολους τους Ελληνες. Ευχαριστημενοι οι περισσοτεροι δινουμε συγχαρητηρια ο ενας στον αλλον. Βλεπω τον Καλοφυρη με ολη τη φαμιλια. Παω για τα συγχαρητηρια. Μιλαμε λιγο. Μου δειχνει το ποδι που ειναι τουμπανο. Φαντασου να μην ηταν και αυτο τι θα εκανε!!!
Καθομαστε για φαγητο στο κεντρο της πολης. Βλεπω ολους τους γνωστους αθλητες να περνανε. Ο Killian ειναι σαν ενας εφηβος, μικροκαμωμενος με σπυρακια, αλλα τι αθλητης!!! Και η Lisa Hawker δειχνει σαν κοριτσακι και ας ειναι αρκετα μεγαλυτερη αυτη. Καθεται και ο Μαυρικιος. Τα λεμε για τον αγωνα. Δινουμε ραντεβου για το βραδυ σε πολύ κοσμο και παμε για ξεκουραση στο δωματιο. Αυτό ήτανε. Ο Γιαννης είναι πτωμα αλλα και εγω δεν παω καθολου πισω. Σηκωνομαστε για λιγο μονο από το κρεβατι, συζηταμε λιγο για τον αγωνα και ξανα υπνο μεχρι το πρωι. Χασαμε το τελευταιο βραδυ στο Chamonix και την παρεα με τα παιδια αλλα ξεκουραστηκαμε για τα καλα. Την άλλη μερα πτηση για Αθηνα. Ικανοποιημενοι και πληρεις εμπειριων και συναισθηματων. προσπαθω να βαλω τις σκεψεις και τις εικονες από τον αγωνα σε σειρα. Μολις σβηνει η ενδειξη για τη ζωνη ο Γιαννης ερχεται διπλα μου. Είναι φανερα ικανοποιημενος (και πώς να μην ειναι) και θετει το ερωτημα: ποιος θα είναι ο επομενος στοχος?
Ελα ντε?





οι περισσοτερες φωτογραφιες ειναι τραβηγμενες απο τη Δημητρα και τον Γιαννη. ακομη περισσοτερες φωτο εδω: http://picasaweb.google.com/nikospetros/Utmb2009#

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

τα μαζεψα τα πραγματα και φευγω για Γαλλια


ο τιτλος τα λεει ολα



ολα τα "συμπραγκαλα" ετοιμα να μπουν στη βαλιτσα



update: ευχαριστω ολους τους φιλους για τις θερμες ευχες τους ειτε μεσω mail, σχολιων, ποστ σε σαιτ κ.τ.λ

βουρ για το αεροδρομιο τωρα.

Τρίτη 25 Αυγούστου 2009

Οι Ελληνες του Mont Blanc

Παει και το τριημερο διακοπων και πια τα ψεματα τελειωσαν. Βεβαια το τριημερο ετοιμασιων και ξεκουρασης που θα ακολουθουσε διακοπηκε καθως λογω πυρκαγιων χρειαστηκε να γυρισω εσπευσμενα στη δουλεια για δυο ημερες. Μεσα σε τετοια καταστροφη ειναι παρατερο να γκρινιαζω που χαλασε λιγο η βολη μου οποτε συνεχιζουμε ακαθεκτοι. Ας πουμε οτι ειχα ετσι λιγοτερο χρονο να σκεφτομαι τον αγωνα αρα και λιγοτερο αγχος.
Εφετος η ελληνικη παρεα που ταξιδευει στο Mont Blanc(http://www.ultratrailmb.com/inscrits.php?page=consultinscript και βαζουμε τη χωρα) ειναι μεγαλη (31 ατομα ζωή να’ χουμε) και ελπιζω θα περασουμε καλα. Σιγουρα απο την ελληνικη συμμετοχη ξεχωριζει η παρουσια του Καλοφυρη στο CCC. Οι ικανοτητες του Νικου ειναι πολυ μεγαλες και κατα τη γνωμη μου ειναι ο μοναδικος Ελληνας αθλητης που μπορει να πρωταγωνιστησει και σε διεθεις ορεινους αγωνες. Θεωρω οτι θα πρωταγωνιστησει αν και ο συναγωνισμος θα ειναι πολυ μεγαλος αφου βλεπω μεγαλα ονοματα και στον «μικρο» αγωνα του Mont Blanc. Ο περσινος νικητης Guillaume Le Normand συμμετεχει και εφετος οπως και ο Lorblanchet που πολλοι Γαλλοι θεωρουν «σιγουρο» νικητη ενω ειναι ακομα ο Jean-Yves Rey και ο Sharp παλαιοτεροι νικητες του Marathon du Mont Blanc και πολλοι ακομα καλοι αθλητες. Απο τους υπολοιπους ελληνες αθλητες του CCC βλεπω να ξεχωριζει ο «γρηγορος» Ανεστης Αποστολιδης και στη συνεχεια ο «δυνατος» Δημητριου αν και για τον Γιωργο δεν ξερω σε τι κατασταση βρισκεται εφετος.
Στο UTMB τωρα απο ελληνικες συμμετοχες δεν υπαρχουν τα «δυνατα » ονοματα οπως προηγουμενες χρονιες αλλα πιστευω οτι απο τα παιδια που συμμετεχουν υπαρχουν αρκετοι που θα μπορουσαν να πετυχουν αξιολογες παρουσιες καθως το αθλημα στην Ελλαδα αρχιζει να αποκταει λιγο μεγαλυτερο «βαθος». Πιο γνωστος απο ολους ο Χρηστος ο Μαυρικιος, γρηγορος με πολλους αγωνες βουνου και τριαθλου στο ενεργητικο του εχει και την περυσινη εμπειρια απο το CCC. Ο πιο εμπειρος ομως στις υπεραποστασεις ειναι ο Λουκας ο Κωνστας ο οποιος εχει κατα τη γνωμη μου τις περισσοτερες πιθανοτητες απο οποιονδηποτε Ελληνα να τερματισει τον αγωνα κσι θεωρω με καλη επιδοση. Η εμπειρια του απο το Σπαρταθλο, καθε χρονο μαλιστα με καλυτερο χρονο διασφαλιζει κατι τετοιο. Δεν εχει μεγαλη εμπειρια απο βουνο αλλα ετρεξε και αυτος περυσι στο CCC οποτε το βουνο το ξερει. Εμπειρια απο CCC εχει ακομα ο Γιαννης ο Ρεϊζης που εκανε και πολυ καλο Ολυμπο εφετος. Αθανασοπουλος και Ανδρομεδας ειναι δυο ακομα καλοι δρομεις ενω για τα περισσοτερα απο τα υπολοιπα παιδια δεν ξερω πολλα πραγματα αν και ειμαι σιγουρος οτι οποιος μπαινει σε αυτον τον αγωνα ειναι αποφασισμενος να το παλεψει πολυ. Καλη επιτυχια ευχομαι σε ολους.
Προσωπικα ειναι δυσκολο να πω τι μπορω να περιμενω. Πρωταρχικα τερματισμο, αλλα απο εκει και περα το θεμα χρονου ειναι δυσκολο να προσεγγιστει σε τετοιους αγωνες. Πιστευω οτι εχω κανει αρκετα καλη προετοιμασια. Παντα φτανοντας προς το τελος σκεφτεσαι οτι κατι θα ηθελες να εχεις κανει καλυτερα οπως και εγω θα ηθελα περισσοτερα βουνα και πεζοποριες αλλα σε γενικες γραμμες εβαλα πολλα χιλιομετρα και ανηφορες και ειμαι μαλλον ευχαριστημενος και σχετικα αισιοδοξος. ξερω οτι θα το παλεψω και εγω οσο παει και ελπιζω οτι δεν θα φτασω σε οριακες καταστασεις να αναγκαστω να φυγω απο τον αγωνα... feet first που θα λεγανε και τα αμερικανακια.
Συντομα θα ξερω

Στο forum της διοργανωσης υπαρχει μεγαλη συζητηση για τον πιθανο νικητη. Οι Γαλλοι παραθετουν πολλα ονοματα ικανων Γαλλων δρομεων αλλα ο Kilian Jornet παραμενει το ακλονητο φαβορι οσο δυσκολη αν ειναι μια προβλεψη σε τετοιους αγωνες με πολλα απροοπτα. Ο Sherpa ειναι επισης εφετος σε πολυ καλη φορμα οποτε δεν ειναι απιθανο ενα repetition.

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

10 μερες μεινανε

Για την ακριβεια λιγοτερες απο 10 πια.
Τον φαγαμε τον γαϊδαρο αν και στη συγκεκριμενη περιπτωση η ουρα ειναι... μεγαλη.
10 ημερες για να τελειωνουμε με αυτο το ... κολλημα σε καθε post, και πιθανοτατα να αρχισει ενα καινουριο με τον επομενο στοχο.
Οτι εγινε απο προπονηση εγινε και τωρα αρκετη ξεκουραση. Και οσο λιγοτερη γινεται η προπονηση, τοσο περισσοτερος χρονος υπαρχει για να τρωγομαι με τα ρουχα μου. Ηταν αρκετη η προπονηση; ειναι αρκετα μεγαλη αυτη η τσαντα; μηπως τα αλλα παπουτσια ηταν καλυτερα και παει λεγοντας με ερωτηματα που ολο νομιζει κανεις οτι εχει απαντησει και όσο πλησιαζει ο αγωνας ξαναγυρνανε στο μυαλο. Ασε που καθε μερα νομιζω οτι καποιος τραυματισμος εμφανιζεται σε καποιο σημειο του ποδιου, ο οποιος την αλλη μερα εξαφανιζεται για να εμφανιστει αλλου. Δεν ειναι καινουριο αυτο το προαγωνιστικο αισθημα αλλα πρωτη φορα ειναι τοσο μεγαλος ο στοχος (ελπιζω οχι και ανεφικτος) και αναλογο ειναι και το αγχος.
Το καλο ειναι οτι απο αυριο σταματαει η δουλεια και φευγω για ενα τριημερο ξεκουρασης (ελπιζω) στις Σπετσες. Κυριακη πισω για ενα τριημερο ετοιμασιων και τελευταιων λεπτομερειων και Τεταρτη Chamonix για τη μεγαλη γιορτη.
Αντε να δουμε τι μας περιμενει....

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009

Τρεχοντας με τα ελαφια.

λιγοτερο απο 4 εβδομαδες πριν το μεγαλο φετινο ραντεβου και η προπονηση εχει κορυφωθεί. Η προηγούμενη εβδομαδα κυλησε με πολλα αργα χιλιομετρα και ενα ομορφο βραδινο 30αρι μεσοβδομαδα με παρεα τους δυο καλους μου φιλους τον Οσβαλντ και τον Δημητρη.
Το Σ./Κ δυστυχως δουλευα οποτε εμεινα Αθηνα και αποφασισα να κανω την τελευταια πολυ μεγαλη προπονηση το βραδυ του Σαββατου μετα τη δουλεια στην Πάρνηθα. 20:45 ημουνα στο τελεφερικ φτιαχνοντας το σακιδιο μου και 21:00 ακριβως ξεκινουσα. Παρεα δεν ειχε βρεθει οποτε ξεκινησα μονος μου για μια βραδυα στο βουνο. Ηξερα οτι την προηγουμενη εβδομαδα τουλαχιστον μια παρεα ειχε κανει βραδινη προπονηση στην Πανηθα οποτε ήλπιζα οτι μπορει να συναντουσα καμια παρεα αλλα τιποτα τετοιο δεν συνεβη ολοκληρο το βραδυ. Δεν ξανασυναντησα ανθρωπο μεχρι το ξημερωμα.
Το πρωτο κομματι, η Χουνη μου ειναι πολυ γνωστο και δεν συναντησα ιδιαιτερες δυσκολιες. Αφου γεμισα νερο στο Μπαφι κινηθηκα προς Φλαμπουρι αλλα εστριψα λιγο πριν φτασω εκει στο μονοπατι για Κορομηλια. Απο εκει Μεσσιανο Νερο και Μολα. Απο εκει ειχα την εμπνευση να ακολουθησω την ταμπελα για Λοιμικο. Δεν ειχα ξαναπαει προς τα εκει αλλα ηθελα να ¨βαλω¨ χιλιομετρα και ο δρομος εδειχνε μια χαρα. Ήταν ενας ευκολος στο τρεξιμο χωματοδρομος και η μονη δυσκολια ηταν το αγνωστο του πραγματος μεσα στο βραδυ. Μετα απο περιπου 4,5 χλμ επεστρεψα απο τον ιδιο δρομο στη Μολα και κινηθηκα σε πιο γνωριμα μερη αναμεσα στην Κορομηλια τους Θρακομακεδονες και το Φλαμπουρι.
Το τρεξιμο μεσα στο βουνο ολομοναχος μεσα στο βραδυ ηταν πολυ υποβλητικο. Αφου ξεπεραστηκε ενας απροσδιοριστος αρχικος φοβος αρχισα να απολαμβανω τη μοναχικη αυτη σχεση με τη φυση. Το φεγγαρι ηταν αρκετα γεματο οχι ομως συχνα ορατο μεσα στο δασος. Καποιες φορες εμφανιζοτανε και καποιες κρυβοτανε δημιουργωντας ψευδαισθησεις. Όπως ειναι φυσικο ειδα πολλα ζωα όπως αλεπουδες και κουκουβαγιες αλλα κυριως ειναι απιστευτος ο αριθμος των ελαφιων που συναντησα. Μεσα στην ησυχία ακουγα συχνα το θορυβο που εκαναν τα κερατα στα κλαδια ενω συχνα πεταγοντουσαν ξαφνικα λιγο πιο κατω διασχιζοντας το δρομο. Αλλες φορες τρεχοντας ηρεμα ο φακος επεφτε στα πλαγια σε δυο γυαλιστερα ματια που σε παρακολουθουσαν. Ακομα και μεσα στο προαυλιο στο Μπαφι συναντησα ενα μεγαλο θηλυκο με ενα μικρο. Ειδικα αναμεσα στην Κορομηλια και το Μεσσιανο νερο οπου υπαρχουν νερα δεν υπηρχε περιπτωση να κανεις λιγα μετρα χωρις να αισθανθεις με καποιο τροπο την παρουσια τους. Μαλλον ενοχλησα πολυ με την παρουσια μου τον υπνο τους εκεινο το βραδυ.
Λιγο μετα το ξημερωμα αρχισα να κατεβαινω τη Χουνη ενω οι πρωτοι πρωινοι δρομεις αρχιζαν να ανεβαινουν. Εφτασα στο αυτοκινητο μου μετα απο 10 ωρες και 20 λεπτα εχοντας κανει 62 χλμ. Ηταν συνολικα μια πολυ καλη προπονηση στην οποια μπορεσα να δοκιμασω διαφορα πραγματα οπως το να τρωω κανονικα (μακαρονια, σαντουιτς ακομα και ...παιδικη κρεμα) και η οποια δεν με εξαντλησε υπερβολικα αν εξαιρεσουμε το γεγονος οτι επρεπε στις 14.00 το μεσημερι να ειμαι ξανα στη δουλεια αρα δεν εμενε πολυς χρονος για υπνο.
Το καλο με αυτους τους δυσκολους αγωνες-στοχους ειναι οτι καμια φορα προκυπτουν προπονησεις που δεν θα εκανες αλλιως και καταληγουν πραγματικη απόλαυση του αθληματος. Μια τετοια (παλι μοναχικη) προπονηση στην πρωινη, ομιχλωδη Παρνηθα απο την περυσινη προετοιμασια για το vft αποτελει μια απο τις πιο δυνατες δρομικες εμπειριες που εχω. Καπως ετσι πιστευω θα εντυπωθει και η προπονηση της Κυριακης στη μνημη μου.

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

πισω στην πόλη

ετσι ειναι δυστυχως οι διακοπες. περνανε πριν προλαβεις να το καταλαβεις.
περασα δυο εβδομαδες στα Κυθηρα, το νησι της καταγωγης της μητερας μου.
δυο εβδομαδες κατα τις οποιες συνδυασα πρωινη προπονηση σε υπεροχα τοπια με μπανια, καλο φαγητο και κρασακι οπως ... απαιτουν οι διακοπες. απο σημερα τα κεφαλια μεσα ξανα μεχρι το ταξιδι στις Αλπεις.
στο μεταξυ η αντιστροφη μετρηση δειχνει 32 ημερες μεχρι τον αγωνα στο Mont Blanc.
καμια 10αρια ημερες γερης προπονησης δηλαδη ακομα και μετα μειωση σιγα-σιγα. η προπονηση στο νησι πηγε πολυ καλα με πολλα χιλιομετρα, κυριως σε χωματοδρομους. η εβδομαδα ολοκληρωθηκε Κυριακη πρωι με ενα γερο long run με εντονες κλισεις στην Παρνηθα παρεα με τον Δημητρη τον Γερμακοπουλο. με αλλο ενα μεγαλο νυχτερινο την επομενη εβδομαδα θα νιωσω ακομα πιο αισιοδοξος για τον αγωνα. θα ηθελα να βαλω και λιγο υψομετρο στην προπονηση μου αλλα το επομενο σ/κ δυσκολα θα αποφυγω τη δουλεια και ετσι δεν μπορω να παω στη νυχτερινη προπονηση που ετοιμαζουν πολλοι φιλοι στον Ολυμπο. ισως καταφερω το πιο κατω σ/κ να κανω καμια προπονηση στον Παρνασσο.
να συνδυασω υψηλο αριθμο χιλιομετρων παραλληλα με τη δουλεια και χωρις τραυματισμους (φτου κακα) ειναι το ζητουμενο για τις επομενες δυο εβδομαδες. ελπιζω να τα καταφερω.
καλες διακοπες σε ολους

Σάββατο 4 Ιουλίου 2009

Olympus Marathon 2009

επιτελους καταφερα να γραψω δυο λεξεις για αυτο τον αγωνα εστω και μετα απο σχεδον δυο εβδομαδες
οι ανταποκρισεις αμεσως μετα τον αγωνα ειναι παντα πιο ενθουσιωδεις αλλα μολις γυρισα απο Λιτοχωρο με περιμενε ενας μικρος γολγοθας δουλειας και εξετασεων αλλα και μια καλοκαιρινη ιωση και ετσι αργησα να γραψω.
Περασε, λοιπον, αλλος ενας Ολυμπος απολαυστικός όπως παντα.
Παρασκευη απογευμα ξεκινησαμε με την καλη μου απο Αθηνα για Λιτοχωρο. αργα τη βραδυ και μετα απο λιγη κίνηση φθασαμε στον προορισμό μας όπου μας περίμενε η συνηθισμένη καλη παρέα: Ο Δημητρης ο Γερμακόπουλος με ολη την οικογενεια, τη γυναίκα του Χριστίνα, τη Ρουμπινη και τον Ορέστη τα μικρα τους παιδια. πηγαμε για μακαρονάδα στο Γαστροδρόμιο παίρνοντας κατευθείαν αρωμα αγωνα καθως βρεθηκαμε με πολλους καλους φίλους και συναθλητες. μιση ωρα χαιρετισμων πριν κατσω στο τραπεζι οπου η καλη μου με περιμενε με εκείνο το περίεργο βλεμμα. τι να κανουμε αυτά ειναι τα ωραία του αγωνα.
σαββατο πρωί. καφες στην ωραια βεραντα των δωματίων με την υπεροχη θεα του Λιτοχωρου.
ωραια θεα για πρωινο

μπαινουμε αμεσως στο πνευμα του αγωνα αφου διαπιστώνω οτι στα γυρω δωματια μενουν επισης καλοι φιλοι και συναθλητες:στο ενα ειναι ο Γιατρος ο Δημήτρης ο Καζούρης με τη Δημητρα και στο αλλο ο Παναγιωτης ο Δημουλεας. πιανουμε ετσι μια διαβεραντιακη πρωτη συζήτηση για τον αγωνα. ετσι για να ...γουσταρει η καλη μου!!!
αφου παίρνω το νουμερό μου και κανω μία βολτα στην εκθεση, αγοραζω κατι τελευταια χρειαζουμενα (τζελακια κ.τ.λ) και χαιρεταω ακόμα περισσότερο κόσμο, ξεκιναμε για μια μικρη βολτουλα στον Ενιππέα. περπατήσαμε σε ενα ομορφο μονοπατι οπου υπαρχουν σημαδια olympus marathon. απο οτι αποδειχτηκε ηταν μερος του παιδικου αγωνα που εγινε το Σαββατο το απογευμα. εκει βρεθηκαμε λοιπον το απογευμα για τον αγωνα των μικρων στον οποιο συμμετειχε και η μικρη Ρουμπινη. Ωραίος αγωνας τον οποιο χαρηκαν ιδιαιτερα οι μικροι


Τρεις γενιες δρομεων
Η Ρουμπινη αμεσως μετα τον αγωνα με τον "κορδωμενο" απο την περηφανια παππου Γιάννη τη μαμα Χριστινα και τον μπαμπα Δημητρη.


το βραδακι μακαροναδα στο γνωστο στεκι και απο νωρις για υπνο.
4.30 η ωρα ειπιαμε ωραιο καφεδακι (βασικο πριν τον αγωνα) που ειχε ετοιμασει ο Δημητρης και με αυτοκινητο για την εκκινηση στο Διον. η ατμοσφαιρα το πρωι ειναι σωστο πανηγυρι. ζεσταμα με στασεις για να χαιρετήσεις να γελασεις να πειραξεις. και πριν προλαβεις να καταλαβεις τι γινεται Ο Λαζαρος μετραει αντιστροφα. αντε φυγαμε.
τις δυο προηγουμενες φορες ειχα παραπαει αργα στην ασφαλτο με αποτελεσμα να μπω αργα στο μονοπατι και να κλειστω πισω απο πολυ κοσμο. εφετος ευτυχως με τραβηξε ο Δημητρης.
το νεο κομματι ωραιο. γλυτωνεις τις μαλλον αδιαφορες ασφαλτινες φουρκετες. μετα θυμηθηκα ομως οτι σε μια απο αυτες οπως γυριζε λιγο ανατολικα απολαμβανες το ξημερωμα πανω απο την πεδιαδα. κατι χανεις κατι κερδιζεις παντα. μπηκα στο μονοπατι σχετικα καλα ωστε δεν χρειαστηκε να κανω πολλες προσπερασεις που σου τρωνε πολυ ενεργεια. ειχα γενικα καλο ρυθμό. φθανοντας Κορομηλια ειδα οτι πηγαινα σαφως καλυτερα και το κυριοτερο δεν ενιωθα καμια κουραση. το θεμα ηταν πως θα αντιδρουσα στο υψομετρο γιατι τις δυο πρωτες φορες ψηλα ειχα χασει πολυ ενεργεια. ο καιρος παρα τις προβλεψεις ηταν μια χαρα και συνεχισα τον καλο ρυθμο. φθανοντας ψηλα πρωτη φορα ενιωθα πολυ καλα. εφθασα στο οροπεδιο λιγο πισω απο τον Δημητρη τον Καραχάλια και φυγαμε μαζι απο το κατφυγιο. πηγαμε μαζι τα ζωναρια και φυγαμε για την κατηφορα. ειχα σκεφτει να παω σχετικα χαλαρα την κατηφορα μεχρι τα προνια αλλα ο ρυθμος του Δημητρη και η παρεα μου αρεσαν και συνεχισαμε παρεα. φυγαμε και απο τα πριονια πολυ γρηγορα και με καλο ρυθμο και ετσι πηγαμε και μεγαλο μερος του Ενιππεα. 7-8 χλμ πριν το τερμα ο Δημητρης μου ειπε οτι ειχε κοψει ρυθμο και αν ηθελα να φυγω μπροστα. μεχρι εκεινη τη στιγμη δεν ειχα σκεφτει να ανοιξω και αλλο και ενιωθα μαλλον κουρασμενος αλλα καμια φορα το μονο που χρειαζεσαι ειναι μια αλλαγη ρυθμου. ετσι εγινε. με το που περασα μπροστα καταλαβα οτι ειχα πολλες δυναμεις ακομα. περασα τρεις ακομα δρομεις μεχρι το τελος αλλα πανω στον ενθουσιασμο δεν γλιτωσα μια ωραιοτατη τουμπα μεσα στις λασπες. ετσι τερματισα στον πολυ καλο χρονο για τα δικα μου δεδομενα 6.04 μεσα στο χαμογελο και πολυ- πολυ βρωμικος οπως καταλαβα τις επομενες ημερες απο τις φωτο.

φωτο: http://www.dromeasclub.gr/Index.asp?C=73&A=3937

η μεγαλη εκπληξη ειναι πως με πλησιασανε σε αυτη την κατασταση τα παιδακια να δωσω και αυτογραφα. αλλη μια καινουρια εμπειρια για εμενα

φωτο : Νατασα Παπά
στο τερματισμο μας περιμενε για πρωτη φορα η καλη μου η οποια έχοντας επικαιρη θεση μου μετεφερε και ολα τα τεκταινομενα αλλα και οσα επιασαν τα αυτιά της μετα τον τερματισμό όπως το περιστατικο με την Corrine Favre και την ασχημη πτωση που ειχε σε ενα γεφυρι. οπως εδειξε ομως και με το ατυχημα της το χειμωνα η Corrine δεν πτοειται απο τιποτα
η καλη μου στη βεραντα του δωματιου (στον αγωνα ηταν "πισω απο την καμερα")

και εδω επι τω ρεπορταζ: παρακολουθει την Corrine

οι Γερμακοπουλοι βαδιζουν προς τον τερματισμο για να χειροκροτησουν μπαμπα και παππου

ακομα μια εκπληξη για μενα ηταν οτι με αυτο χρονο πηρα και τη δευτερη θεση στη νεα μου κατηγορια (μια ελαχιστη παρηγορια που μεγαλωνω) ευνοημενος απο την απουσια αθλητων οπως ο Jaquerod και ο Δρουγιας περυσι.

τιμητικο αν μη τι αλλο να βραβευεσαι μαζι με τον Σταμούλη!

συνολικα ηταν ενας αγωνας τον οποιο ευχαριστηθηκα πολυ οπως ετρεξα και για αυτο πρεπει να πω ενα μεγαλο ευχαριστω στον Δημητρη τον Καραχαλια για το ρυθμο που μου εδινε για πανω απο 15 χιλιομετρα και βεβαια πανω απο ολα για την καλη παρεα.
οι πιασμενοι μου τετρακεφαλοι βεβαια αποδεικνυουν οτι δεν κρατηθηκα οσο θα επρεπε ενόψει Mont Blanc και ας ειχα τον Λαζαρο να μου το θυμιζει ακομα και την Κυριακη το πρωι πριν τον αγωνα. ειναι αδυνατο να κρατηθεις σε ενα τοσο ωραιο αγωνα.
ειναι ακομα πολλοι οι ανθρωποι που θα ηθελα να ευχαριστησω για τη συμπαραστασή τους κατα τη διαρκεια του αγωνα. Η Ελινα, η Δαφνη, η Δημητρα και πολλοι αλλοι που τωρα ξεχναω βρισκόντουσαν στα πιο απιθανα σημεια και ηταν παντα ιδιατερα υποστηρικτικοι
ευχαριστω δε ιδιαιτερα την Ελινα και τον κωστα τον Παλατζα για τις φωτογραφιες που μου εστειλαν
το υπολοιπο της ημερας κυλησε ομορφα και ωραια οπως συνηθως μετα τον αγωνα που σημαινει φαϊ- απονομες- και ξανα φαϊ.
το οτι δεν ειχαμε να γυρναμε Αθήνα βραδιατικα αλλα ξυπνησαμε νωρις το πρωί για μια τελευταια ματια στον Ολυμπο πριν το ταξιδι ολοκληρωσε με τον καλυτερο τροπο ενα ομορφο τριημερο.


οι προγνωσεις ετσι και ετσι. αφου ξεχασα να αναφερω τον Καλαμπουκα δεν κανω για booker. αλλα για πλακα θα το ξανακανω!!! Ο φιλος μου ο Θανασης ο Κανελλόπουλος παντως παλι εκανε αισθηση με το χρονο του.


περισσότερες φωτο όπως παντα:
http://www.dromeasclub.gr/Index.asp?C=1
http://www.runningnews.gr/
αλλα και:
http://www.fitsn.com/el-gr/PhotoGallery.aspx?ElementName=Gallery

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Βαλε τωρα που γυριζει

για παμε να δουμε λοιπον τι εχουμε γιατι αργησαμε.
περυσι τον πιασαμε τον Καταλανο οπως λεει και ο φιλος ο Τακης αλλα τωρα τα πραγματα ειναι πιο δυσκολα
πολλα τα καλα ονοματα και εφετος.
βλεπω οτι ο Nick Sharp δεν θα παρει μερος τελικα οποτε κατα τη γνωμη μου το διδυμο στην κορυφη δεν αλλαζει. Hernadez εναντιον Καλοφυρη.
ο Καταλανος εφετος εχει το πλεονεκτημα σε σχεση με περυσι οτι ξερει τη διαδρομη. δεν ξερω όμως σε τι κατασταση ειναι γιατι δεν βρισκω να εχει τρεξει σε κανεναν αγωνα εφετος. δεν ξερω αν αυτο σημαινει ξεκουραστος ή καποιο προβλημα. (1,8 αποδοση)
για τον Νικο απο την αλλη πιστευω οτι ειναι σε πολυ καλη κατασταση και κατι μου λεει οτι γυαλιζει το ματι του. τα 12 λεπτα που ειχαν διαφορα περυσι δεν ειναι λιγα αλλα ισως να μην ειναι και πολλα. (2,1)
αν επρεπε να χρισω καποιον φαβορι μαλλον θα ηταν ο Καταλανος αλλα αντιθετα απο περυσι μαλλον θα επαιζα τα λεφτα μου στο αουτσαϊντερ.

SHERPA Dachiri Dawa:
μαλλον θα ειναι ο επομενος οπως και περυσι. αν καναμε αλλη μια γυρα το βουνο αυτος θα κερδιζε αλλα για 44 χλμ μαλλον δεν εχει την ταχυτητα να τους ακολουθησει. αν βεβαια ο αγωνας γινει θριλερ με χιονια και ορειβατικες καταστασεις ...???? (3,2)

απο εκει και περα πιστευω οτι θα γινει χαμος που δεν εχει ξαναγινει και οι διαφορες θα ειναι πολυ μικροτερες απο περυσι:

CHAIGNEAU Sebastien: Γαλλος με πολυ καλο "βιογραφικο". βλεποντας τους αγωνες που εχει διακριθει και αυτος θα προτιμουσε να κανουμε καμια γυρα ακομη (4,5)

SHERPA Phu Dorjee Lama: ο πιτσιρικας Sherpa. αυτος θαπροτιμουσε να κανουμε το βουνο πολλες βολτες γυρω -γυρω ... για ημερες. (6)

ΓΚΟΥΝΚΟ Αλεξης: εμπειρος οσο λιγοι στη διαδρομη και παντα σταθερος στους χρονους του. αυτο δεν ξερω αν ειναι παντα καλο γιατι ερχονται πολλοι απο πισω φουριοζοι. δεν ξερω καν αν θα ειναι 2ος Ελληνας αν και ξερω οτι δεν πρεπει να υποτιμω τους πρωταθλητες
(9)



VENCELJ Toni : καλος αθλητης, 5ος περυσι, εμαθε και τη διαδρομη. εφετος ομως θα ειναι πιο δυσκολο να κρατηθει τοσο ψηλα εκτος αν φυλαει μια ακομα καλυτερη κουρσα (12)

ALEGRE Juan Antonio: πιθανοτατα θα ειναι η φυσιογνωμια του αγωνα. εχει γυρισει ολο τον κοσμο με ποδηλατο, τρεχοντας, σκαρφαλώνοντας και οτι αλλο μπορει να φανταστει κανεις. αλλα και οι δρομικες του επιδοσεις δεν ειναι καθολου κακες. καπου εκει θα κυμανθει και αυτος (12)


ΜΑΡΗΣ Γιαννης: περυσι πηγε αρκετα καλα. δεδομενα εχει την ταχυτητα εφετος ξερει καλυτερα και τα βουνα. (12)


ΚΑΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΣ Αλεξης: περιμενω να παει πολυ καλα. ξερει καλα τα... κατσαβραχα και εφετος ειναι σε πολυ καλη φορμα οποτε.... (12)

το μεγαλο ερωτηματικο για εμενα ειναι ο ΚΑΜΠΑΞΗΣ Παντελης. γρηγορος στο μαραθωνιο, και περυσι στο CCC στο Mont Blanc εδειξε οτι αν χρειαστει ειναι δυνατος και στα βουνα και στα ultra. αλλος ενα υποψηφιος για ψηλα. (15)

απο εκει και περα οι συνηθεις υποπτοι:
Ο Χρονης ο Δρουγιας αν βελτιωθει και αλλο θα βρεθει πιθανοτατα αναμεσα στο προηγουμενο γκρουπ
Σταμουλης, Βενετικιδης, Αποστολιδης, Καρλος, Ιωαννιδης, Κασιμης οπως παντα δυνατοι.
ελπιζω ο φιλος μου ο Θανασης ο Κανελλοπουλος να μας φυλαει καμια ακομα μεγαλυτερη εκπληξη απο περυσι. και θα εχει σιγουρα και new comers κατω απο 6 ωρες

στις γυναικες τωρα:
η
Corinne Favre δεν νομιζω οτι χανει. ειχε περυσι ενα ασχημο ατυχημα αλλα μαλλον εχει συνελθει και οπως και να εχει ειναι αλλη κλαση (1,3 ...και πολυ ειναι)

ερχονται ακομα δυο καλες και πολυ εμπειρες στα ultra Γαλλιδες:
Yvonne Radondy και Pascale Fouques ψηλα θα ειναι και οι δυο αλλα κατι μου λεει οτι τις συγκεκριμενες η Μαλιμπορσκα "τις εχει". η Ιρενα ειναι πολυ εμπειρη στη διαδρομη και καθε χρονο καταφερνει και βελτιωνει το χρονο της το οποιο σημαινει ισως και κατω απο 6 ωρες εφετος.(5)
Δήμητρα Ιορδανίδου: να το μεγαλο στοιχημα. αν τα κατεφερει στον Ολυμπο οπως και στα μικροτερα trail οπου εφετος ηταν πολυ δυναμικη τοτε μπορει να απειλησει την Ιρενα και να εχουμε πολυ καλο συναγωνισμο (6)

Η Ναταλία (10) πιθανοτατα θα ακολουθησει και απο εκει και περα θα γινει χαμος αφου πολλα κοριτσια βελτιωνονται συνεχως

το σιγουρο ειναι οτι οπως και περυσι εκτος απο τους ξενους και οι Ελληνες θα ειναι πολυ βελτιωμενοι και το γενικοτερο επιπεδο πολυ ανεβασμενο


ετοιμοι για τη γιορτη

64 ημερες δειχνει η αντιστροφη μετρηση απο πανω οτι μενουν για το μεγαλο προσωπικο στοχο της χρονιας αλλα σε 3 ημερες υπαρχει ενας πιο κοντινος καθως εφτασε η ετησια γιορτη του trail running στην Ελλαδα: ο Olympus Marathon.
εφετος το κανονισα λιγο καλυτερα. εκλεισα απο νωρις δωματιο, ερχεται και η καλη μου, καλη παρεα θα εχουμε, ουτε ιδιαιτερες απαιτησεις απο τον αγωνα εχω αφου δεν ειναι βασικος στοχος, οποτε προβλεπεται ενα ωραιο τριημερο. καιρου επιτρεποντος βεβαια γιατι καπως περιεργα μας τα λεει η προβλεψη του καιρου αν και περυσι τα ιδια ελεγε και τελικα μια χαρα ηταν ο καιρος στον αγωνα.
προσωπικα νοιωθω μια χαρα. κατι πονακια που ειχαν μαζευτει σε αχίλλειο και αστραγαλο τωρα τελευταια φαινεται να υποχωρουν μαγικα οπως συμβαινει συχνα πριν τους αγωνες. ξεκουραση βεβαια δεν εχω κανει (100χλμ εγραψε το κοντερ την προηγούμενη εβδομαδα) και δεν θα παω στο φορτε μου αλλα οσο μου βγει θα το παω και θα προσπαθησω να το ευχαριστηθω. το μονο που θελω να προσεξω ειναι να κρατηθω στα πρωτα 10 αποτομα χλμ της κατηφορας γιατι δεν θελω να καταπονησω τους τετρακεφαλούς μου. εχουμε και προπονησεις ενοψει Mont Blanc και δεν θελω να χασω πολλες με την ξεκουραση.
αυριο λεω να προσθεσω και λιγα προγνωστικα για τον αγωνα, ετσι για το χαβαλε. οχι στοιχηματα δεν δεχομαστε!!!

Κυριακή 14 Ιουνίου 2009

ανεβαινουν οι στροφες

μετα απο την προηγούμενη "κουτση" εβδομαδα λογω εκλογων και αλλων τινων αυτη η εβδομαδα ηταν γεματη χιλιομετρα. μολις 2 εβδομαδες βεβαια πριν τον Ολυμπο ειναι μαλλον πολυ κοντα για να "φορτωνω " ακομα χιλιομετρα αλλα, οπως εχω ξαναγραψει (και επιμενω να λεω για να το θυμιζω στον εαυτό μου μαλλον) εφετος στοχος ειναι το Mont Blanc και συνεπως δεν εχω κανενα λογο να αρχισω την ξεκουραση. για τον Ολυμπο λοιπον δεν σκοπευω να κανω τιποτα που να μοιαζει σε tapering. ισως μονο την τελευταια εβδομαδα να χαμηλωσω λιγο τα χιλιομετρα. αν προσθεσουμε και την επομενη εβδομαδα απο τον αγωνα που θα υπαρξει σχετικη ξεκουραση ηδη μαζευονται αρκετες χαμενες προπονησεις για το βασικο στοχο.
το σ/κ ιδιαιτερα ευχαριστηθηκα πολυ το τρεξιμό μου. οχι οτι ειμαι σε εξαιρετικη φορμα ενω ολο και καποια πονακια υπαρχουν. απλα ηταν δυο πολυ ομορφες προπονησεις.
το Σαββατο ετρεξα Παρνηθα με τον φιλο μου το Δημητρη τον Γερμακοπουλο. η θερμοκρασια ηταν πολυ καλη για την εποχη και δεν λιωσαμε. καλη παρεα, ωραια διαδρομη, καλος καιρος: ενα ωραιο τριωρο στο βουνο.
για το Mont Blanc εχω σκοπο να βαλω και λιγες πιο ειδικες προπονησεις οπως βραδινο τρεξιμο (που θα ειναι μεγαλο μερος του αγωνα) αλλα και προπονησεις με λιγο υπνο μιας και η αυπνία θα ειναι ενα απο το θεματα που θα αντιμετωπισουμε εκει. την Κυριακη μιας και ήμουνα μονος στο σπιτι και δεν θα ενοχλουσα κανενα ειπα να κανω μια, ηπια σχετικα, αρχη αυτων των προπονησεων. ξυπνησα λοιπον κατα τις 4.00 με 3 ωρες υπνο και στις 4.30 εμπαινα με το φακο μου και ολο τον εξοπλισμο στα μονοπατια του Υμηττου. το σκοταδι δεν κρατησε πανω απο μια ωρα αλλα ευχαριστηθηκα ενα ατμοσφαιρικο τρεξιμο με μονη συντροφια τα πολλα νυχτοπουλια του Υμηττου. το σκηνικο ολοκληρωθηκε με ενα υπεροχο ξημερωμα που ειχα την τυχη να με βρει ψηλα στο βουνο προσφεροντας μου μια απιστευτη θεα καθως ετρεχα. σιγα σιγα καθως προχωρουσε το πρωινο απολαμβανα τη ζωη στο δασος που ξυπνουσε ενω αργοτερα αρχισαν να φτανουν και οι πρωτοι πεζοποροι. ολοκληρωσα εντελει το δευτερο κολλητο long run μετα απο 5 ωρες. το πρωτο παντως 2ωρο ηταν απο τα απολαυστικοτερα τρεξιματα που εχω κανει. κατι μου λεει οτι θα ακολουθησουν και αλλα τετοια μεχρι τα τελη Αυγουστου.

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

μια υπεροχη ... διαβολοεβδομαδα (ή αλλιως εγινα θειος)

κανονικα η προηγουμενη θα ηταν η χειροτερη εβδομαδα της χρονιας. η περιοδος των εκλογων, για οσους οπως εγω δουλευουν στην τηλεοραση και μαλιστα στον ενημερωτικο τομεα δεν περιγραφεται. το αγχος και οι τελευταιες ετοιμασιες σε σκοτωνουν. ακομα χειροτερα απο την προηγούμενη εβδομαδα ειχε αρχισει ενας πονος κοντα στον αριστερο αχιλλειο που μετα το long run της Κυριακης εγινε πολυ χειρότερος. πανω στην κορυφωση της προετοιμασιας. για να μην πουμε πως γινονται τα νευρα μου οταν δεν τρεχω. μεσα στο χαμο λοιπον των ετοιμασιων και το 'σπασιμο' του τραυματισμού ήρθε το τηλεφωνο μεσοβδομαδιατικα που με ειδοποιούσε οτι η αγαπημενη μου αδελφούλα που μολις ειχε μπει στον ενατο μηνα της εγκυμοσυνης ηταν καθ΄οδον για το μαιευτηριο. να πως μια παλιοβδομαδα μετατρεπεται σε γιορτή ζωης. η ανηψια μου μας εκανε ενα ολοκληρο 24ωρο να περιμενουμε και παιδεψε λιγο παραπανω τη μητερα της αλλα ηρθε στη ζωή και σκορπισε χαμογελα σε ολη την οικογενεια.
να βλεπεις τη μπεμπα ειναι πραγματι μαγικο. το ιδιο συγκινητικο ομως ειναι να βλεπω και την αδελφη μου με τη νεα λαμψη που η μητροτητα της εχει προσδωσει.
ευχομαι να τη βλεπει παντα υγιή και ευτυχισμένη

2 ημερων στο μαιευτηριο (τωρα μεγαλωσε! αυριο κλεινει εβδομαδα!!!!)

Υ.Γ.1 πριν λιγες ημερες διαβασα τα υπεροχα νεα του συναθλητη και φιλου τρεχαλακη.
θυμηθηκα ενα πολυ ομορφο ποστ ενος αμερικανου trai runner και του το παρεθεσα. τωρα σκεφτομαι οτι μπορει και να σε συνοδευω τρεχαλακη με την ανηψια μου

Υ.Γ.2 τα λιγα χιλιομετρα προπονησης λογω δουλειας και μαιευτηριου ηταν ευεργετικα και για το ποδι και για το κουρασμενο σωμα. ηδη αυτην την εβδομαδα νοιωθω πολυ καλυτερα. λες η ανηψια να εφερε καλοτυχία?

Σάββατο 30 Μαΐου 2009

Anton Krupicka




οταν ξεκινησα να τρεχω στο βουνο αρχισα να ξαχνω σχετικα με το νεο μου χομπυ στο διαδικτυο και συχνα επεφτα πανω στα blogs των αμερικανων ultra trail runners. αυτα ηταν για εμενα μια πολυ χρησιμη πηγη πληροφοριων. περισσότερο απο ολα με ειχε εντυπωσιασει ενας δρομεας που κατεγραφε ατελειωτα χιλιομετρα στα βουνα του Κολοραντο: ο Anton Krupicka. το λιτο και μινιμαλιστικο υφος του, ο τροπος που αντιμετωπιζει το τρεξιμο, η φυσιογνωμία του ακομα και το ονομα του blog (Riding the Wind) μου αρεσαν πολυ. νεος σε ηλικια, προκειται για εναν δρομεα με πολλες ιδαιτεροτητες. προσπαθωντας να κανει την προπονηση του οσο το δυνατο πιο "φυσικη" κανει καποιες προπονησεις ξυπολητος ενω συνηθιζε να "εγχειριζει" τα παπουτσια του κοβοντας τις σολες καθως τα ηθελε flat και τα εβρισκε πολυ "προστατευτικα". τα περσινα του training log καταγραφουν εβδομαδες με περισσοτερα απο 200 μιλια τρεξίματος σε ορεινο πεδίο, υπερβολη που του στοιχισε καμποσους τραυματισμούς. περυσι ετοιμαζοτανε για το western states το οποιο αναβληθηκε λογω πυρκαγιων και λογικα αυτος θα ειναι και ο φετινός του στοχος. δυστυχως τελευταια ποσταρει ολο και λιγοτερο. τα trailer παντως απο το ντοκυμαντερ που εχει γυριστει απο την προπονηση του στο Κολοραντο σε κανουν να θελεις να βγεις καταυθειαν για τρεξιμο στο βουνο



Σάββατο 23 Μαΐου 2009

alpamayo trail race

την κυριακη 18 Μαϊου ετρεξα για 3η συνεχόμενη χρονια στον αγωνα που διοργανωνει το alpamayo στην Πάρνηθα. καθε χρονο ευχαριστιεμαι ιδιαιτερα το συγκεκριμενο αγωνα. αυτος είναι και ο λογος που τελικα αποφασισα να τρεξω παρα το γεγονός οτι το σκεφτηκα αρκετα λογω της κουρασης απο τον Κένταυρο και τις προπονησεις. και δεν το μετανιωσα για μια ακομα φορα.

εκκινηση (φωτό www.dromeasclub.gr)

8 η ωρα το πρωι ο Γιαννης και η Τατιανα με μαζεψαν απο την Καισαριανη με προορισμο το Κατσιμιδι. φτασαμε εγκαιρα για να μην στηθούμε σε μεγαλες ουρες για τα νουμερα και στη συνεχεια απολαυσαμε την όμορφη ατμοσφαιρα του αγωνα .



με τον Γιαννη χαμογελαστοι και ...στεγνοι πριν τον αγωνα (φωτο Τατιάνα Μιχαλου)

ενα μεγαλο παρτυ. και όπως παντα η παρεα υπεροχη. ετσι εξηγείται το γεγονός οτι κοντα 400 ανθρωποι μαζευτηκαν να τρεξουν σε μία τοσο δυσκολη διαδρομη. γιατι η διαδρομη ειναι εξαιρετικα απαιτητικη. περα απο τα χιλιομετρα και την ανηφορα στο Ξηροβούνι το ιδιαιτερο στοιχείο ειναι η δυσκολια του μονοπατιου απο τις πολλες πετρες στην κατηφορα. όπως μου ειπε χαρακτηριστικα ο Ανεστης Αποστολιδης μπροστα σε αυτο ο Ολυμπος ειναι εθνικη οδός, και αληθεια καπως ετσι το αισθανεσαι. βεβαια τη διαδρομη την ηξερα απο περυσι και πολλα απο αυτα τα μονοπατια τα χρησιμοποιω σε προπονησεις, παρόλα αυτα δεν απετρεψα ενα σημαντικό λαθος στην επιλογη των παπουτσιων. μαλλον ειχα ξεχασει ποσο δυσκολο ηταν το μονοπατι της κατηφορας και εφετος ετρεξα με τα καινουρια μου inov-8 mudroc 280. τα παπουτσια ειναι ελαφρυα γρηγορα και με καταπληκτικο κρατημα στη σολα αλλα απλα δεν κανουν γι΄αυτο το εδαφος. ειναι τοσο μαλακα απο κατω που αισθανεσαι καθε πετρα που πατας. τωρα αυτο συνηθως δεν με πειραζει πολυ αλλα στην κατηφορα αυτου του αγωνα ήταν μια πραγματικη δοκιμασια. τρεις μερες μετα τα ποδια μου ακομα καιγανε.


με τα ομορφα ελαφρυα μου παπουτσια στο ρεμα στο ξεκινημα.
μετα αρχισαν τα ζορικα! (φωτό www.dromeasclub.gr)

σε γενικες γραμμες παντως ο αγωνας πηγε πολυ καλα για μενα. εκανα αρκετα καλο ζεσταμα και ξεκινησα τον αγωνα πιο γρηγορα απο οτι συνηθιζω ετσι ωστε δεν κλειστηκα στο πρωτο στενο ανηφορικο κομματι.
απο εκει και περα ο αγωνας κύλησε νορμαλ. η ανηφορα στο Ξηροβουνι δεν μου φανηκε πολυ δυσκολη οπως περυσι, μαλλον γιατι την ειχα ξανακανει και σε προπονηση. κρατηθηκα λιγο στην κατηφορα γιατην Κορομηλια προστατευοντας τα καπως "βαρια" ποδια μου και μετα ανοιξα στα πολυ γνωστα απο τις προπονησεις μονοπατια προς στη Μολα. με αρκετα καλο ρυθμο πηγε και η τελικη κατηφορα παρα τον πονο στις πατουσες απο τις πετρες. τελικα πηρα και μια ανελπιστα καλη θεση αφου πολλοι καλοι και πιο γρηγοροι αθλητες βρεθηκαν για διαφορους λογους πιο πισω, πιθανοτατα και λογω μη προσαρμογης στο συγκεκριμενο τερεν.

τερματίζοντας (φωτό www.dromeasclub.gr)

το πολυ θετικο ειναι οτι βελτιωσα το χρονο μου απο περυσι κατα 18 λεπτα. το οτι πηρα την ιδια θεση με 18 λεπτα πιο γρηγορο χρονο δειχνει βεβαια και την τρομερη βελτιωση που εχει στο συνολο της η κοινοτητα των δρομεων στο βουνο.

το τελευταιο μερος οπως παντα των αγωνων ειναι το καλυτερο. πηγαδακια, κουβεντα και αστεια, ο καλυτερος τροπος για αποκατασταση


δυσκολη η διαδρομη, πολλα τα απρόοπτα, γεματη η σκηνη του ερυθρου σταυρού. Ελινα και Γκαμπι κατα την ... επισκεψή τους. Η Γκαμπι δυστυχως χτυπησε αρκετα σοβαρα. Περαστικά της. (φωτο Μ. Πουλουπάτη)


κλασικο πηγαδακι με τον νικητη (με φοβερο χρονο) Αλεξανδρο Καμπουρόπουλο και τους ... Μαστροθεόδωρους, τον Λευτερη και τον Τασο. (φωτο Μ. Πουλουπάτη)



μικροι και μεγαλοι στο... παρτυ του alpamayo. (φωτο Μ. Πουλουπάτη)



Ασημίνα Συλαίου και Μαρία Πουλουπάτη στο βαθρο. (φωτο Λ. Μαστροθεόδωρος)

ευχαριστώ όλα τα παιδιά για τις φωτογραφιες

περισσοτερες φωτογραφιες στο http://www.dromeasclub.gr/Index.asp?C=73&A=5335

Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

Κένταυρος Υπερμαραθώνιος

Την Κυριακη είχα την τύχη να τρεξω στον υπερμαραθωνιο του Πηλίου. Μια δηλητηρίαση της καλης μου την Πέμπτη το απογευμα κατεστρεψε το 3ημερο που ειχαμε κανονισει και ετσι απογευμα Σαββατου βρεθηκα να ταξιδευω μονος μου προς Πήλιο. Ηταν όμως τοσοι πολλοι και καλοι οι φιλοι που συναντησα εκει που σίγουρα δεν ένοιωσα μοναξιά. Αν υπάρχει κάτι που ευχαριστιεμαι σε αυτον τον αγωνα περισσότερο απο οτιδηποτε άλλο ειναι η παρεϊστικη χαλαρη ατμόσφαιρα που επικρατεί. ηταν εξαλλου ευκαιρια να συναντηθώ και με φιλους δρομεις απο τη βορεια Ελλαδα τους οποιους ειχα να δω απο τον Οκτώβριο στο vft. Το αλλο μεγαλο ατου αυτου του δυσκολου αγωνα ειναι η διαδρομη, η οποία στο μεγαλυτερο μερος της ειναι καταπληκτικη. Μετα απο ενα μικρο και ομορφο μονοπατι κινειται για λιγα χιλιομετρα πανω στις γραμμες του παλιου τρένου. Μια γραφικη διαδρομη που καταληγει στις πανεμορφες Μηλιες. Μετα απο λιγα χιλιομετρα η διαδρομη μπαίνει μεσα σε απιστευτα δαση με οξιες και πολλα νερα οπου νομιζεις οτι θα συναντησεις όχι δρομεις αλλα ...νεράιδες.
Στις 07.00 ακριβως η παρεα μας που αποτελούταν απο καμια 70αρια ατομα ξεκινησε απο τα Καλα Νερα.

η ωρα της εκκίνησης


Οι 4 πρωτοι (Κοτοπουλος, Ιωαννιδης, Καραχάλιος και Τσιαντος) ξεχωρισαν αμεσως. Κάπως πιο πισω βρεθηκα να τρεχω με την καλη παρεα των δυο ... Μητσων: του 'κολλητού'Δημήτρη Γερμακοπουλου και του ανεπανάληπτου Ζιαμπαρα.


εγώ (δεν με προλαβαινει η κάμερα λόγω ταχύτητας) με τους δύο Μήτσους

Μετα τις Μηλιες στην παρεα προστεθηκαν και δυο... μουργοι που οχι μονο μας κρατουσαν παρεα αλλα δημιουργουσαν και ηχητική συνοδεια με τα κουδουνια που ειχαν κρεμασμενα. Πλακα – πλακα μεινανε μαζι μας μεχρι τα Χανια.


Ο "Μητσακουλίνος" ακολουθούμενος από τον ένα μούργο


Ο καιρος ηταν πολυ καλος για τρεξιμο. Τα νερα βεβαια απο τις προηγουμενες ημερες ειχαν δημιουργησει αρκετες λιμνες και ποταμακια στους δρομους και το εδαφος ηταν γενικα πιο μαλακο απο περυσι αλλα μικρο το κακο. Τα δυσκολα ήρθαν λιγο πριν το 30ο χλμ οταν βρεθηκαμε σε ενα μονοπατι μεσα στο δασος με πολυ μαλακο χιονι το οποιο γλιστραγε. Το επομενο 1 με 1.5 χλμ ηταν ιδιαιτερα κουραστικο και μας πηρε πανω απο μιση ωρα αλλα και πολυ ενεργεια για να το περασουμε. Λιγο μετα απο αυτο το σημειο και αφου συνηλθα απο το κρυο και την κουραση ανεβασα λιγο ρυθμό. Δεν ξαναειδα αλλο δρομεα για πανω απο 35 χλμ. μεχρι τον τερματισμο. Ευτυχως εβλεπα τους υπεροχους εθελοντες και τους ανθρωπους στους σταθμους που μας στηριζανε και υλικα με την ικανοποιητικότατη τροφοδοσία αλλα και ψυχολογικα με τις παροτρυνσεις και το ζεστο χαμογελο.
χωρις τους εθελοντες δεν θα υπήρχαν αγώνες


Η διαδρομη μετα τα Χανια στο 36 χλμ και μεχρι το 62 δεν ειναι σε γενικες γραμμες πολυ απαιτητικη και αποτελειται κυριως απο ευκολους χωματοδρομους με οχι μεγαλες κλισεις εκτος απο μια οχι πολυ δυσκολη κατηφορα. Παρα την κουραση τα χιλιομετρα φευγανε με σχετικα καλο ρυθμο. Τα τελευταια 5 χιλιομετρα ειναι το κερασακι στην ... τουρτα του αγωνα. Ειδικα τα πρωτα τρία περυσι μου ειχαν φανει βασανιστηριο. Εφετος με περισσοτερη πειρα και σαφως περισσοτερες δυναμεις τα πραγματα ήταν πολύ καλυτερα και πιο ευχαριστα αλλα δεν παυει να ειναι ενα πολυ δυσκολο σημείο. Το τελευταιο χιλιομετρο πάντως ειναι ενα ωραιο καταπρασινο μονοπατι που σε βγαζει σχεδον στην πλατεία του χωριου και στο ζεστο χειροκρότημα του τερματισμού.

ο τερματισμός με φόντο τους Ιωαννίδη, Τσαντό, τον απίστευτο Καραχάλιο και την...πηγή της ζωής

το παγωμένο νερό της πηγής ακριβώς δίπλα στον τερματισμό ήταν το κατάλληλο καταπραϋντικό για τα πονεμένα πόδια μας ενώ οι διοργανωτές είχαν φροντίσει και για δυνατότητα ντους σε παρακείμενο κτίριο. ετσι ικανοποιημένοι απολαύσαμε τις επόμενες ώρες στην όμορφη πλατεία του χωριού την παρέα των φίλων δρομέων ενώ οι τερματισμοί συνεχίζονταν μέχρι αργά το απόγευμα.
αραχτοί στην πλατεία

Για τις φωτο πρεπει να ευχαριστήσω τη γλυκιά Ναταλία η οποία όχι μόνο μας περιποιήθηκε στα Χανια αλλά της"φόρτωσα" και τη μηχανή στον τερματισμό καθώς εγώ έκατσα να ξαποστάσω. επίσης τον Κώστα Παλαντζα που βρισκότανε παντού στη διαδρομή και μου εστειλε τις δικές του φωτογραφίες.
αν και το τριήμερο ξεκίνησε με απρόοπτα τελείωσε με αυτόν τον αγώνα που ευχαριστήθηκα πολύ όπως ειχε γίνει και περυσι και όπως πιθανότατα θα γίνει και του χρόνου...



πρωινές ετοιμασίες
οι εμπειροι έκαναν και ζέσταμα,εγώ... τραβαγα φωτο

Δήμητρα και Γεωργία έκαναν long run μέχρι τα Χάνια. εφαγαν το γαϊδαρο του χρόνου φαντάζομαι θα φανε και την ουρά

έλα Κώστα λίγα σκαλια μείνανε για τον τερματισμό!

Αμαλία, Καραχάλιος και η Ναταλία με το ... όπλο ανα χείρας

Η Ναταλία απαθανατίζει τον πατέρα της(με την κορδέλα). το αξίζει ο ανθρωπος 100%. όλοι χαμογελαστοί μετα τον τερματισμό

προσωρινή κατάταξη

επειδη μπήκα 6άδα είχα μπόνους δώρο: καθισα δίπλα στον Ζιαμπάρα!!!!

οι τρεις απο δεξιά θα ταξιδεψουν Mont Blanc. ο αριστερα ας πρόσεχε!!! του χρόνου (ελπίζω παρεα)

περισσοτερες φωτο: http://picasaweb.google.com/nikospetros/2009#

τις φωτο του Κώστα μπορειτε να τις δειτε εδω:
http://www.runningnews.gr/?id=5580&range=0
http://www.runningnews.gr/?id=5578&range=0

και βιντεακια εδω:
http://www.runningnews.gr/?id=5597&range=0
http://www.runningnews.gr/?id=5598&range=0