Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Rout 1OOmiler

Παει και αυτο. Μετα τον αγωνα στη Ροδοπη επεσε λιγο ... σιγη ασυρματου λογω της δουλειας που με περιμενε. Παρόλα αυτα ρουφουσα με μανια τις περιγραφες των συναθλητων μου στο a-z.gr θελοντας να κρατησω λιγο περισσοτερο τα ωραια συναισθηματα που εζησα. Εντελει η αναρτηση ολοκληρωθηκε αφου ετρεξα αλλον ενα αγωνα (την Κλασικη) αλλα επιτελους ηρθε η ωρα να δωσω και εγω το δικο μου τονο.
Για μια ακομα φορα σταθηκα ευτυχης στην παρεα. Με τον Βαγγελη Μπακα, τον Χρηστο Μασουρα και τον συνηθη υποπτο Γιαννη Γερμακοπουλο διασχισαμε το μεγαλυτερο μερος της ηπειρωτικης Ελλαδας για να βρεθουμε απογευμα Πεμπτης στην πανεμορφη φθινοπωρινη Ροδοπη. Φθινοπωρινη ημερολογιακα γιατι για εκεινο ειδικα το Σαββατοκυριακο μας φυλαξε τις πρωτες χειμωνιατικες θερμοκρασιες!!! Τακτοποιηθηκαμε στο ανετο καταφυγιο του Λειβαδιτη και φυγαμε για το δασικο χωριο οπου ηταν το κεντρο του αγωνα. Το κλιμα εκει υπεροχα ζεστο. Οι αθλητες ειχαν αρχισει να μαζευονται και ειχε δημιουργηθει μια μικρογραφια ολυμπιακου χωριου καθως οτι και να εκανες ήσουνα αναμεσα σε φιλους και συναθλητες. Πηραμε τα νουμερα μας (μαζι με ενα πολυ ωραια δωρο εκπληξη, μια  τσαντα με υδροδοχειο της Quechua), φαγαμε τις μακαροναδες μας, και κατσαμε όλοι μαζι για την τεχνικη ενημερωση.
Η αναμνηστικη φωτο  απο την παραλαβη των αριθμων και των δωρων με τον Χρηστο και τον Λαζαρο. (φωτο Β. Μπακας)
Η προβλεψη για τον καιρο ελεγε πολυ κρυο αλλα μαλλον γλιτωναμε τις βροχες που ηταν ο μεγαλυτερος μου φοβος. Στο τελος οι συνηθισμενες κουβεντες, τα πειραγματα και τα αστεια πριν παμε στα δωματια για τις τελευταιες ετοιμασιες και την ξεκουραση πριν τη μεγαλη μαχη. Πεσαμε πολυ νωρις στα κρεββατια και ο υπνος αργησε λιγο να ερθει αλλα εντελει ηταν ικανοποιητικοτατος για την περισταση. 3.30 ηδη ετοιμαζομασταν και κατα τις 4.30 φτασαμε στο δασικο χωριο οπου φαγαμε πρωινο μαζι με ολους τους συναθλητες. Λιγο αργα ειναι η αληθεια και το καταλαβα αυτο τρεχοντας με γεματο το στομαχι στο αρχικο σταδιο του αγωνα. .
Λιγα λεπτα πριν την εκκινηση μαζεμενοι ολοι μαζι, καμια 50ρια τρελοι. Κανει κρυο αλλα εχει ξαστερια. Καθολου ασχημα, το κρυο δεν πολυπειραζει, το να τρεχεις βρεγμενος ως το κοκκαλο ειναι που θελω να αποφευγω. Η αγωνια αναμικτη με ανυπομονησια ειναι διαχυτη. Τελευταια λογια απο τον Λαζαρο και φυγαμε. Οπως ειναι το φυσιολογικο ο Νικος ο Σιδεριδης με τον Αλεξη Γκουνκο φευγουν μπροστα στην ευκολη κατηφορα με τον Θοδωρη τον Πολυχρονιδη λιγο πιο πισω. Οι υπολοιποι ξεκιναμε μαλλον επιφυλακτικα, ισως πολυ επιφυλακτικα καθως εγω που συνηθως ξεκιναω αργα βρισκομαι μονος τεταρτος. Αμεσως ομως καταλαβαινω οτι τα ποδια μου ειναι αρκετα βαρια. Δεν ξερω αν φταιει ο αγωνας στα Πυρηναια ή επρεπε να τρεξω λιγοτερο και να ξεκουραστω περισσοτερο στο ενδιαμεσο των δυο αγωνων (πιθανοτερο το 2ο) αλλα αμεσως καταλαβαινω οτι πρεπει να το παρω ηρεμα. Ενα ενιαιο γκρουπ φτανουμε στο τελος του χωματοδρομου στο 7ο χλμ και λιγο μετα βρισκουμε και τον Θοδωρη που ...ψαχνεται στα μονοπατια του Λειβαδιτη. Παω πολυ ηρεμα στην τεχνικη κατηφορα του Θεολογου καθως καταλαβαινω οτι αυτου του ειδους οι κατηφορες, μπορει να ειναι η χαρα του ορεινου τρεξιματος αλλα ειναι και οι πιο επιπονες για τους τετρακεφαλους μου (ευτυχως δεν εχει παρα πολλες ο αγωνας). Ο Βαγγελης ο Μπακας με τον Θοδωρη φευγουν μπροστα ακολυθει ο Kugota και λιγο πισω εγω με τον Χρηστο τον Μασουρα. Λιγα χιλιομετρα πιο κατω πρεπει να περασουμε ενα ποταμι απο μεσα. Εχω προετοιμαστει με 2 σακουλες για να γλιτωσω τα ποδια μου απο το βρεξιμο και την πιθανοτητα φουσκαλας αλλα μεχρι να φτασω εκει εχω ηδη βραχει πεφτοντας μεσα στο νερο καθως περνουσα δυο ευκολα ρυακια. Tο κολπο με τις σακουλες επιασε αλλα ο αθλητης...βραχηκε. Εχω τα διαολια μου με τον εαυτο μου. Kαπου εκει χωριζουμε με τον Χρηστο, λιγο μετα περασα και τον Kugota και δεν ξαναειδα αλλο αθλητη μεχρι τον τερματισμο. Ουτε περασα ουτε με περασαν.Απολυτη μοναξια για περιπου 27 ωρες!! Την ψιλοφανταζομουνα μια τετοια εξελιξη αλλα οχι σε τετοιο... ακραιο βαθμο.Η αληθεια ειναι ομως οτι το να τρεχω μονος ποτε δεν με πειραξε και ουτε μπορω να πω οτι με επηρεασε αυτη η εξελιξη. Στην Πρασιναδα αλλαξα καλτσες (ειχα προνοησει για αυτο παρα την τακτικη ελαφρυας τσαντας) και συνεχισα ανανεωμενος. Μιλωντας για τσαντα οι ανησυχιες μου αν επαρκουσαν τα 1.2 λιτρα υγρων που κουβαλουσα σε εναν αγωνα 160 χιλιομετρων με μολις 6 στασεις συντομα καθησυχαστηκαν καθως, οπως μας ειχε διαβεβαιωσει και ο Λαζαρος, νερο μπορουσα να βρω σχεδον παντου μεσα στη φυση. Το κακο ειναι οτι οχι μονο επινα νερο απο τα ρυακια αλλα συνεχισα να πεφτω και μεσα σε αυτα. Στο μονοπατι μετα τη Ζαρκαδια ενιωθα καλα αλλα ακομα τα ειχα με τον ...ανισορροπο εαυτο μου που μου ειχε στοιχισει δυο βρεγμενα ποδια. Σε μια κωμικη στιγμη, εχοντας την πεποιθηση οτι ημουν μονος στο δασος εξωτερικευσα, δυνατα και καθολου ευγενικα, αυτον το θυμο για να διαπιστωσω αμεσως μετα οτι 20 μετρα πιο κατω ηταν ο Λαζαρος με τον Σταμο. Κλασικη αμηχανη στιγμη, ευτυχως μπροστα σε δικούς μας ανθρωπους (φτανει να μην το εχει καταγραψει η καμερα του Σταμου). Καπου εκει καταλαβα οτι επρεπε να σταματησω να ασχολουμαι και να "χαλιεμαι" με τα ποδια μου τα οποία ουτως ή αλλως τελικα αντεξαν μια χαρα χωρις ιχνος φουσκαλας. 
Συνεχισα αρκετα καλα την αναβαση προς το Καϊκουλι η οποια ομως απο καποιο σημειο και μετα μου φανηκε πολυ μακρυα (κατι πρεπει να εχει αλλαξει απο προπερσι). Στο μεταξυ ο καιρος ο οποίος ηταν καλος μεχρι εκεινο το σημειο αρχισε να αλλαζει με συννεφα  να μαζευονται και το κρυο να σφιγγει. Καμια ωρα πριν φτασω στο drop bag που περιμενε στο Κρουσοβο αρχισε να κανει πολυ κρυο και να ψιλοχιονιζει. Ημουνα με ελαφρυ αντιανεμικο και ειχα χασει ενα γαντι (το ιδιο ειχα παθει και στα Πυρηναια οποτε μαλλον κατι κανω ...λαθος οταν τα βγαζω να πιασω κατι) και ενιωθα λιγο αβολα με το κρυο αλλα τιποτα τρομερο. Στο Κρουσοβο ανασυνταχθηκα με διπλη μπλουζα, καλο αντιανεμκο, στεγνο buff και καινουριες καλτσες και γαντια και ξεκινησα για τη μεγαλυτερη ενδιαμεση διαδρομη των 33 χιλιομετρων μεχρι το Αλήκιοϊ. Ο κρυος αερας που εμπαινε απο το στομα συνεχως και το κρυο νερο απο τα ρυακια ειχε αρχισει να παγωνει τις αμυγδαλες αλλα παροτι φοβομουνα οτι δεν θελει πολυ για να αρπαξουμε καμια πνευμονια τιποτα δραματικο δεν εγινε μεχρι το τελος. Μεχρι το υψηλοτερο σημειο στην Πυραμιδα δεν πηγαινα πολυ καλα. Δεν ενοιωθα εξαντληση αλλα συνεχεια κατι μου εφταιγε και δεν μπορουσα να βρω ρυθμο (προβλημα που ειχα συνολικα στον αγωνα αλλα σε αυτο το διαστημα εγινε εντονοτερο).Μια ζεσταινομουνα και εβγαζα τη μια μπλουζα, εβγαζα και ξαναεβαζα το σκουφι, ειτε σταματαγα καθε 15 λεπτα για ...πιπι λες και ειχα πιει ενα κασονι μπυρες. Τετοιου ειδους στασεις βεβαια ζηταει καμια φορα ο οργανισμος μας οταν νιωθει κουρασμενος αλλα δεν θυμαμαι να ημουν σε κακη κατασταση. Εκανα παντως πολυ αργο χρονο σε αυτο το κομματι. Ξεκινωντας την κατηφορα απο την πυραμιδα ξαφνικα κοκαλωσε τελειως και η δεξια γαμπα. Καπου εκει νομιζα οτι τελειωσε και ο αγωνας. Περπατησα με δυσκολια καμια 500 μετρα στην κατηφορα και σιγα σιγα αρχισε παλι να... ρολαρει το πραγμα. Πιθανοτατα επαθα καποια κραμπα (πρωτογνωρο για εμενα). Σκεφτομαι εκ των υστερων οτι ειχα μεινει πισω σε ηλεκτρολυτες καθως ηταν η πρωτη φορα που δεν ημουν τοσο συνεπης με τη ληψη τους. Μετα τη Γιουμουρλου αρχισα να πηγαινω αρκετα καλυτερα. Ειχε πεσει το βραδυ εξαλλου και παντα πηγαινω καλυτερα το βραδυ, αγνωστο γιατι. Συναντησα εναν νεαρο βοσκο που με ρωτησε "που πας βραδιατικα, εχει αρκουδες εδω", αλλα εγω ολο για αρκουδες ακουγα και μονο αγελαδες εβλεπα. Αμετρητες αγελαδες. Μετα το Αληκιοϊ στο Μεγα Ρεμα ενιωθα ιδιαιτερα ωραια. Οι κλισεις της περιοχης βοηθουν για γρηγορο τρεξιμο και καποια στιγμη ειχα βρει πραγματικα καλο ρυθμο. Μεχρι που βρηκε το ποδι μου σε μια πετρα και εγινα κυριολεκτικα ...ιπταμενος. Για κακη μου τυχη ετρεχα διπλα σε εναν απο τους ομορφους πετρινους τοιχους απομειναρι παλιου οικισμου και πανω σε αυτον "εσκασα" με τον αριστερο ωμο. Η συγκρουση ηταν δυνατη αλλα οταν σηκωθηκα ενιωσα  εντονο πονο μονο στο αριστερο μπρατσο απο τη συγκρουση και καποιες εκδορες.  Περισσοτερο ηταν το σοκ απο το τρανταγμα. Αλλη μια φορα ειχα χασει το ρυθμο μου αλλα με τετοια πτωση θα μπορουσαν να ειχαν συμβει πολυ χειροτερα. Σκεφτομουν μονο οτι αν δεν ειχα ξεχασει στο Κρουσοβο να αλλαξω φακο (ειχα υπολογισει τον Tika xp για το πρωινο κομματι και τον Mayo για το βραδυ) ειχα περισσοτερες πιθανοτητες να αποφυγω μια τετοια κατασταση. Στο επομενο σημειο ελεγχου μου περιποιηθηκαν τις εκδορες και συνεχισα αρκετα δυνατα για Ζαρκαδια. Αλλαγη μπλουζας, φακου (βεβαια!!), και ανεφοδιασμος σε τζελακια και σχετικα γρηγορη αναχωρηση. Στην ανηφορα για την Οξια ειχα την αισθηση οτι πηγαινα πολυ αργα, οποτε ξαφνιαστηκα ευχαριστα οταν ειδα το σταθμο ελεγχου σιγουρα οχι σε χρονο ρεκορ αλλα πιο συντομα απο οτι το περιμενα. Ολα κυλησαν φυσιολογικα μεχρι την Πρασιναδα. Απο εκει και περα ενιωσα καλα και εφτασα μεχρι το ξεκινημα της ανηφορας του Θεολογου με πολυ καλο ρυθμο. Το προβλημα ειναι οτι εδω και καποιο διαστημα ειχα καταλαβει οτι τα τζελ δεν βοηθουσαν πια πολυ παρα μονο προσθεταν μια ταση να τρεχω στην τουαλετα ενω αντιθετα ενιωθα μεγαλυτερη βοηθεια απο τους ηλεκτρολυτες οι οποιοι  ομως καπου εδω εξαφανιστηκαν απο την τσεπη οπου ηταν για μια ολοκληρη ημερα (το μυστηριο λυθηκε στον τερματισμο οταν βγαζοντας το κολαν  επεσε απο μεσα το σακουλακι. τους ειχα μαζι μου ολη την ωρα χωρις να το ξερω αλλα τουλαχιστον δεν εκανα σκουπιδια). Παρολα αυτα και παροτι δεν επινα πια και πολυ νερο η ανηφορα πηγε μαλλον φυσιολογικα ενω ηταν ιδιαιτερα ευχαριστο οτι αρχισαν να ερχονται απο απεναντι  οι αθλητες απο το 82αρι με τον αναλογο ενθουσιασμο οταν συναντιωμασταν. Φτανοντας ομως στην κορυφη του Θεολογου καταλαβα οτι καπου εκει ο δεξιος τετρακεφαλος αρνουταν πλεον να συνεργαστει. Η κατασταση δεν ηταν απελπιστικη καθως δεν εμενε δα και μεγαλο κομματι της διαδρομης, υπηρχε όμως η κατηφορα προς τον καταραχτη του Λειβαδιτη πριν την τελευταια ανηφορα. Μικρη σε διαρκεια αλλα απο αυτες που καλυτερα να λειπουν οταν εισαι ετσι... Ηταν πραγματι το πιο επιπονο και ...αργο κομματι της διαδρομης και η ανηφορα μετα ηρθε σχεδον σαν ...βαλσαμο. Επιτελους στον χωματοδρομο των τελευταιων 7 χιλιομετρων. Ενας ωραιος ηλιος ειχε βγει και η διαδρομη ηταν ευκολη με ευκολης κλισης ανηφορα. Η προσπαθεια για τρεξιμο παντως ηταν αποτυχημενη καθως το ποδι ειχε γινει τελειως ακαμπτο. Δεν υπηρχε λογος να το ζορισω παραπανω, φοβομουνα οτι ηδη του ειχα κανει ζημια. Ειχα παντως δυναμεις και καταφερνα να πηγαινω με ικανοποιητικα γρηγορο περπατημα. Εφτασα καποια στιγμη εντελει στην τελικη ευθεια για το χωριο. Ενας εθελοντης ηρθε να τρεξει διπλα μου (πρεπει να εκανε οσα χιλιομετρα καναμε και εμεις ολη τη μερα σε αυτο το ποστο) και καταφερε να μου δωσει τον απαιτουμενο ρυθμο για εναν αξιοπρεπη τερματισμο. Εναν τερματισμο πολυ ομορφο με τα κουδουνια να βαρανε και πνιγμενος στις αγκαλιες του Χρηστου του Κατσανου και του Λαζαρου.
 η ...λυτρωση. (Το ειχα παρακανει με τα ζεστα ρουχα μετα τη Ζαρκαδια, οπως φαινεται και στη φωτο. Ψιλοεσκασα αλλα βαριομουνα να αλλαξω :-)) (φωτο Δημητρα Μερτυρη)

συνανταω τον Βαγγελη ο οποιος ειναι ηδη πλυμενος-φτιαγμενος. Εκανε καταπληκτικη κουρσα. Η προπονηση για το UTMB απεδωσε.


με τον Βαγγελη και τον ατυχο Δημητρη Ανδριτσοπουλο, λιγα λεπτα μετα τον τερματισμο μου.


Παω και εγω για μπανακι. Λιγη φροντιδα και διατασεις απο τα συμπαθεστατα κοριτσια που ειναι στο ιατρειο, φαγητο και μετα στο δωματιο για ξεκουραση. Ο υπνος βεβαια οπως παντα δυσκολος αυτη τη στιγμη. Με το που παω να κλεισω τα ματια "βλεπω" πετρες που πρεπει να αποφυγω και κανω αντανακλαστικες κινησεις. Παρολα αυτα ξεκουραζομαστε αρκετα και γυρναμε στο χωριο για να παρουμε κλιμα απο τερματισμους και να υποδεχτουμε τους φιλους μας. Τερματιζει ο Χρηστος. Ειναι πολυ καταπονημενος αλλα παρα τους πονους τα εχει καταφερει! Για τον Γιαννη δεν χρειαζεται να γραψω οτι συνεχιζε, deja vu απο ολες τις προηγουμενες περιγραφες αγωνων. Δεν τον σταματαει τιποτα τον Γερμακοπουλο. Αφηνουμε στο καταφυγιο τον Χρηστο και περιμενοντας τον Γιαννη παμε  για φαγητο με την καλη παρεα του Νικου Σιδεριδη της Ναταλιας Παπουνιδου, της Γιωτας της Πολατιδου και του Θοδωρη Πολυχρονιδη. Τρωμε πολυ, πινουμε αρκετα και περνώντας καλα αργουμε για τον τερματισμο του Γιαννη ο οποίος παλι μας αιφνιδιασε κανοντας πιο γρηγορα απο οτι περιμεναμε το τελευταιο κομματι. Το κλιμα στο χώρο οπου ειναι μαζεμενοι οι αθλητες μετα και τον τερματισμο και του τελευταιου αθλητη πολυ συγκινητικο. Κουραση πολυ αλλα και ικανοποιηση αναλογη.
Ο βραδινος υπνος ειναι πολυ αναζωογονητικος και το πρωι παμε στο χωριο για τις απονομες.


Το κλιμα παρα πολυ ομορφο. Η ωρα της ανταλλαγης των εμπειριων και της απολαυσης μετα την κουραση. Ευκαιρια να ευχαριστησουμε και τους υπεροχους εθελοντες. Η βραβευση του Γιαννη ειναι η συγκινητικοτερη στιγμη. Τελευταια χαμογελα, αστεια  και σχολια και σιγα σιγα ερχεται η δυσκολη ωρα του αποχωρισμου και της επιστροφης.
Συνοψιζοντας ηταν ενα υπεροχο τετραημερο αναμεσα σε φιλους (αλλα και ενδοσκοπησης σε μεγαλο μερος του αγωνα). Καποια στιγμη ισως προσπαθησω να συγκρινω το συγκεκριμενο αγωνα με την εμπειρια απο τους δυο αγωνες στη Γαλλια. Προς το παρόν ενα μεγαλο ευχαριστω στους ανθρωπους που μοχθησαν για τον αγωνα.


Υ.Γ: Δεν υπαρχει καλυτερος τροπος για να μπει καποιος στο κλιμα του αγωνα απο το βιντεο του Σταμου:
http://www.youtube.com/user/RodopiUltraTrail#p/a/u/0/kxReiVmDZ_g

4 σχόλια:

  1. Τελικα τα καταφερες και εγραψες.Παντος ολη αυτη η "εκδρομη" μου αφηνει τις καλλητερες αναμνησεις.
    Ελπιζω στο μελλον να επαναλαβουμε παρομοια πραγματα.Να εισαι καλα και δεν ξερεις καποια στιγμη εκεινον το γυρο της Aosta μπορει να τον δουμε...

    Βαγγελης Μπακας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νίκο πολύ ωραία περιγραφή... μας θύμισες στιγμές του αγώνα... τελικά μονο οι καλές στιγμές θα μείνουν... Ο Ταΰγετος εδώ με περιμένει... και εγώ αναμμένο να αρχίσω πάλι τα τρεξιματα... τωρα που χειμωνιαζει τα μονοπατια ειναι φανταστικα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Νίκο νάσαι καλά.

    Ευχαριστούμε πολύ που μοιράζεσαι τις εμπειρίες σου σε κάθε αγώνα, πόσο μάλλον στους αγώνες ultra.Είναι πολύ σημαντικό για όλους εμάς που θέλουμε να ακολουθήσουμε τα βήματά σας.

    Ελπίζω να παρακινηθούν και άλλοι μεγάλοι αθλητές - πρωταθλητές και να καταθέσουν κι αυτοί τις εμπειρίες τους από ανάλογους αγώνες.Αυτό θα βοηθήσει όλη την κοινότητα ορεινού τρεξίματος και περιπέτειας.

    Πέρα από Τιμή ήταν και Μεγάλη Χαρά που σε είχαμε μαζί μας στη Ροδόπη.

    Πάντα γερός και καλές προπονήσεις.

    Τα καλύτερα έρχονται.......

    Χρήστος Δ. Κατσάνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. γεια σας "συναγωνιστες"
    Βαγγελη αυτα θελω να διαβαζω γιατι η Αοστα μας περιμενει.Αντε να αρχιζουμε προπονησεις και να ...βαζουμε και τιποτα λεφτα στην ακρη :-)

    Χρηστο Μ και εγω πως και πως περιμενω να χειμωνιασει. Δεν συκρινεται το βουνο τοτε

    Χρηστο Κατσανο τα ευχαριστω ειναι απο εμας προς εσας που μας δωσατε την ευκαιρια για αυτες τις στιγμες. να εισαι καλα και βεβαια τα καλυτερα ερχονται

    ΑπάντησηΔιαγραφή