Alpamayo trail race 2011

Ωρα για επιστροφη στα βουνα εγραφα στο προηγουμενο ποστ και δυσκολα θα μπορουσε να βρεθει πιο σκληρη ¨βουνισια¨ εμπειρια για επιστροφη. Ο αγωνα πια εχει μεγαλωσει απο το 2009 που τον ετρεξα τελευταια φορα ενω παραλληλα εχει  δυσκολεψει ακομα περισσοτερο, γεγονος που φανταζε δυσκολο καθως ηταν ηδη ενας πολυ δυσκολος τεχνικα αγωνας. Η θερμοκρασια ηταν απο νωρις υψηλη αντιθετα απο τον καιρο ολης της εβδομαδας. Εχω παρατηρησει ότι καθε χρονο η πρωτη μεγαλη προπονηση ή αγωνας στη ζεστη δημιουργουν ιδιαιτερες δυσκολιες καθως ο οργανισμος δεν εχει ακομα προσαρμοστει στην κλιματολογικη αλλαγη. Μια δυσκολη λοιπον μαραθωνια διαδρομη μεσα στη ζεστη, οτι πρεπει για ...ξεκινημα.
Λιγο μετα τις 8 φτανουμε με τον Δημητρη Γερμακοπουλο στο χωρο της διοργανωσης. Το κλιμα οπως παντα πολυ καλο, μουσικη γελια και συναντηση με πολλους φιλους που εχουμε αρκετο καιρο να δουμε. Κανουμε και ενα γρηγορο ζεσταματακι και ετοιμοι για την εκκινηση. Ο Νικος ο Κωστοπουλος μας δινει τις τελευταιες οδηγιες ενω ο ηλιος ειναι ηδη εντονος. Αν ψαχνουμε για σκια τωρα φαντασου μετα...
5,4,3,2,1 φυγαμε. Ειμαι σχετικα μπροστα, δεν εχει και παρα πολυ κοσμο στη δικια μας διαδρομη οποτε χαρη και στο πρωτο ανετο χιλιομετρο δεν στριμοχνωμαστε καθολου.  Μπαινουμε στο ρεμα  με την κροκαλα πρωτα και αμεσως μετα στο πρωτο ανηφορικο μονοπατι. Ακομα ειμαστε κατω απο τα δεντρα. Ολα καλα.. Φτανουμε Κατσιμιδι και απο εκει κατεβαινουμε Λακα Τσαουση και βγαινουμε στο χωματοδρομο. Τρεχουμε παρεα με την Αμαλια σε καλο ρυθμο οταν μας περναει σαν ανεμος ενας αφρικανος αθλητης. Που ηταν αυτος αναρωτιόμαστε. Μετα καταλαβαμε οτι ηταν απο τον μικρο αγωνα και δεν χρειαστηκε παρα ελαχιστα χιλιομετρα για να καλυψει το ενα τεταρτο της ωρας διαφορα της εκκινησης.
Προσπερναμε το δυσκολο μονοπατι που ανεβαινει για Ξηροβουνι για να παμε πιο κατω οπου θα παρουμε το ... πολυ πιο δυσκολο. Ευτυχως ειχα ανακαλυψει το προηγουμενο βραδυ στο χαρτη της διαδρομης αυτην την αλλαγη γιατι θα παθαινα ...ψυχολογικο σοκ αν το ανακαλυπτα πανω στον αγωνα. Ανεβαινουμε σε μαλλον καλο ρυθμο με την Αμαλια μεχρι την κορυφη και κατεβαινουμε Κορομηλια. Προσεχω να ειμαι συνεπης με την υδροδοσια και ειδικα με ηλεκτρολυτες. Απο Κορομηλια ξεκιναει το μονο ισως  κομματι του αγωνα με σχετικα ευκολο μονοπατι για τρεξιμο. Το μεγαλυτερο μερος μεσα στα ελατα, ειναι απολαυστικο. Μας φτανει ενας αθλητης. Ειναι ο Κωνσταντινου με τον οποιο θα τρεχουμε μαζι και στο Utmb.  Tρεχoυμε μεγαλο διαστημα μαζι και γνωριζόμαστε. Η Αμαλια μενει λιγι πιο πισω.Φτανουμε Φλαμπουρι. Ειμαστε ηδη ψιλο...καμενοι και τον προετοιμαζω οτι τωρα αρχιζουν τα δυσκολα του αγωνα. Πινω οσο περισσοτερο νερο μπορω γιατι θα αργησω να ξαναβρω. Η καθοδος στη Χουνη τεχνικη αλλα την παμε μαλλον αρκετα γρηγορα. Νιωθω τους τετρακεφαλους να ...δουλευουν. Καλο ειναι να σκληραγωγουνται γιατι την προηγουμενη φορα στο Mont Blanc τα "παιξανε" απο νωρις. Ηδη διψαω αλλα μετραω τις γουλιες για να εχω στην ανηφορα. Ευτυχως στο σταθμο ελεγχου στην εισοδο του μονοπατιου για τα σκαλακια τα παιδια δινουν νερο. Πολυ ευχαριστο δωρο. Και μπαινουμε στα σκαλακια. Κολαση!!! Ο Παναγιωτης κατι ψελιζει οτι τα περιμενε πιο αποτομα αλλα μαλλον το μετανοιωσε συντομα που βιαστηκε να μιλησει γιατι μενει σιγα σιγα πιο πισω. Απο ενα σημειο και μετα νιωθω να σερνομαι απο τη ζεστη, την κουραση και την κλιση της ανηφορας. δεν πλησιαζει κανενας οποτε καταλαβαινω οτι μαλλον ολοι ετσι ειναι. Πιθανοτατα πηγα πιο γρηγορα απο πολλους τελικα αλλα η αισθηση της αδυναμιας ηταν μερικες στιγμες τρομερη. Βλεπω τον Μαυρικιο να ερχεται αναποδα. εχει σταματησει και γυρναει στο τελεφερικ. Λιγο πιο πανω ειναι και ο Καρλος που εχει κατσει σε μια πετρα.. Σε αυτο το σημειο και να θες να σταματησεις δεν ξερεις αν ειναι καλυτερα  να πας πανω ή κατω. Σερνω το κουφαρι μου μεχρι το καζινο. Χρειαζομαι καμια 100αρια μετρα στην ευθεια για να πεισω τον εαυτο μου ότιι ειμαι εκει για να τρεξω. Σιγα - σιγα τα καταφερνω. Συνερχομαι σχετικα γρηγορα. Κατεβαινω  Χουνη. Δεν παω ασχημα. Ανηφορες στις οποίες συνηθως στις προπονησεις τρεχω εδω ανεβαζω παλμους αλλα γενικα  η αναβαση παει καλα. Βλεπω να πλησιαζω τον Καραχαλια και τον Αντωνοπουλο. Φτανουμε μαζι με τον Φωτη στο Μπαφι ενω ο Δημητρης εχει ηδη φυγει. Δινω στον εαυτο μου λιγο χρονο να συνελθει.  Πινω πολυ νερο. Παρα πολυ νερο. Τοσο πολυ που το συνηθως πολυ ανεκτικο στομαχι μου παραπονιεται εντονα στην ανηφορα για τις κεραιες. Εχει εμφανιστει και ενα συννεφο που κοβει την ζεστη. Με το αερακι, τον ιδρωτα και την αδυναμια ισα που αρχιζω να νιωθω και  κρυο. Στην κατηφορα η ζεστη αρχιζει να ξαναχτυπα. Ευτυχως το στομαχι ισορροπει
Ουσιαστικα ολο κατηφορα απο εδω και περα, τεχνικη κατηφορα με πολλη πετρα αλλα  με ηρεμη κλιση μετα την Μολα. Νιωθω ξαφνικα πολυ καλυτερα. Μαλλον πολυ καλα γενικα. Ανοιγω ρυθμο σιγα -σιγα. Οταν ο επομενο στοχος ειναι ο τερματισμος ολα γινονται πιο ευκολα ξαφνικα. Αλλο ενα καλο τελειωμα σε αγωνα αν και μετα νιωθω ιδιαιτερη κουραση.  Και διψα....

                            επιτελους τερματισμος. (φωτο: Giovanna Giovanni)


Παρεουλα και καλαμπουρι στον πολυ φιλοξενο χωρο της διοργανωσης. Στον ισκιο βεβαια με τα ποδια ψηλα.Στη συζητηση με τους υπολοιπους αθλητες καταλαβαινω οτι ολοι αντιμετωπισαν αναλογα προβληματα. Η διαδρομη  οπως το φανταστηκα αποδειχτηκε 'ζορικη'. Θα ελεγα οτι το πιο δυσκολο στοιχειο αυτης της διαδρομης ειναι οτι σου δινει ελαχιστα σημεια για να χαλαρωσεις να ...ρολαρουν λιγο ανετα τα ποδια και να ανασυγκροτηθεις. Αποτελειται σχεδον αποκλειστικα απο μονοπατια και μαλιστα μονοπατια στη συντριπτικη τους πλειοψηφια ιδiαιτερα απαιτητικα. Όπως όμως συζηταγαμε και με τον Κωστοπουλο ετσι ειναι η Παρνηθα και τα μονοπατια της γεματα πετρα, οχι βεβαια οτι δεν του αρεσει  και του ιδιου να κανει τις διαδρομες δυσκολες. Δεν παμε ομως στα βουνα για να ψαξουμε τις πιο ευκολες διαδρομες και στο φιναλε οσο πιο δυσκολη η διαδρομη τοσο μεγαλυτερη η ικανοποιηση στο τελος.